ਗੋਦੋ ਦੀ ਉਡੀਕ: ਰੀਵਿਜ਼ਨਾਂ ਵਿਚ ਫ਼ਰਕ
ਸਮੱਗਰੀ ਮਿਟਾਈ ਸਮੱਗਰੀ ਜੋੜੀ
Charan Gill (ਗੱਲ-ਬਾਤ | ਯੋਗਦਾਨ) ਹਵਾਲੇ |
Charan Gill (ਗੱਲ-ਬਾਤ | ਯੋਗਦਾਨ) ਹਵਾਲੇ |
||
ਲਾਈਨ 2:
'''ਗੋਦੋ ਦੀ ਉਡੀਕ''' (ਫ਼ਰਾਂਸੀਸੀ: En attendant Godot, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ Waiting for Godot ), [[ਸੈਮੂਅਲ ਬੈਕਟ]] ਦੁਆਰਾ ਰਚਿਤ ਇੱਕ ਅਬਸਰਡ [[ਡਰਾਮਾ]] ਹੈ,<ref>[http://www.dkagencies.com/doc/from/1063/to/1123/bkId/DKD56162763217313731070725948423131371/details.html ਗੋਦੋ ਦੀ ਉਡੀਕ-ਸੈਮੂਅਲ ਬਰਕਲੇ ਬੈਕਟ, ਅਨੁਵਾਦਕ ਬਲਰਾਮ]</ref> ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਅਤੇ ਐਸਟਰਾਗਨ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਲਪਨਿਕ ਪਾਤਰ ਗੋਦੋ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਅੰਤਹੀਨ ਅਤੇ ਨਿਸਫਲ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਗੋਦੋ ਦੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਇਸ ਡਰਾਮੇ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੀਮੀਅਰ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਅਨੇਕ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ। ਇਸਨੂੰ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ [[ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ]] ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਡਰਾਮਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ।<ref>Berlin, N., [http://www.samuel-beckett.net/BerlinTraffic.html "Traffic of our stage: Why Waiting for Godot?"] in ''[[The Massachusetts Review]]'', Autumn 1999</ref> ਅਸਲ ਵਿੱਚ [[ਵੇਟਿੰਗ ਫਾਰ ਗੋਦੋ]] ਬੈਕਟ ਦੇ ਹੀ ਫ਼ਰਾਂਸੀਸੀ ਡਰਾਮੇ 'ਏਨ ਅਟੇਂਡੇਂਟ ਗੋਦੋ' ਦਾ ਖੁਦ ਆਪ ਹੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਨੁਵਾਦ ਹੈ ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਦੋ ਭਾਗਾਂ ਦੀ ਤਰਾਸਦੀ - ਕਾਮੇਡੀ ਦਾ ਉਪ-ਸਿਰਲੇਖ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਫ਼ਰਾਂਸੀਸੀ ਮੂਲ ਰਚਨਾ 9 ਅਕਤੂਬਰ 1948 ਅਤੇ 29 ਜਨਵਰੀ 1949 ਦੇ ਵਿੱਚਕਾਰ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਇਸਦਾ ਸਟੇਜ ਪ੍ਰੀਮੀਅਰ 5 ਜਨਵਰੀ 1953 ਨੂੰ ਪੈਰਿਸ ਦੇ 'ਡਿ ਬਾਬਿਲਾਨ' ਨਾਮਕ ਥੀਏਟਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ। ਇਸਦੇ ਨਿਰਮਾਤਾ ਰਾਜਰ ਬਲਿਨ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਪੋਜੋ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਵੀ ਅਦਾ ਕੀਤੀ।
==ਕਥਾਨਕ==
ਵੇਟਿੰਗ ਫਾਰ ਗੋਦੋ ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਵਰਣਨ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਕਿਸੇ ਗੋਦੋ ਨਾਮ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਆਗਮਨ ਦੀ ਵਿਅਰਥ ਅਤੇ ਨਿਸਫਲ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਪਰ ਆਪ ਹੀ ਕਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਨਹੀਂ ਪਾਏਂਗੇਂ, ਇਸਤੋਂ ਸਾਬਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦੇ। ਇਸ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਅਸਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਉਹ ਖਾਣਾ, ਸੌਣਾ, ਵਾਦ - ਵਿਵਾਦ ਕਰਨਾ, ਖੇਲ - ਖੇਡਣਾ, ਕਸਰਤ ਕਰਨਾ, ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਹੈਟ ਬਦਲਨਾ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਕਿ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਵਰਗੇ ਸਾਰੇ ਕਾਰਜ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਰਥਾਤ ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਕਾਰਜ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਭਿਆਨਕ ਸੰਨਾਟੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। <ref>''[[The Times]]'', 31 December 1964. Quoted in Knowlson, J., ''Damned to Fame: The Life of Samuel Beckett'' (London: [[Bloomsbury Publishing]], 1996), p. 57.</ref>
===ਭਾਗ ਇੱਕ===
ਡਰਾਮਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਵਿੱਚ ਅਸਟਰਾਗਨ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਨਾਲ ਜੁੱਤਾ ਕੱਢਣ
ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਪਸ਼ਚਾਤਾਪ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਯੀਸ਼ੂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰਾਸ ਉੱਤੇ ਟੰਗੇ ਗਏ ਦੋਨੋਂ ਚੋਰਾਂ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਵੀ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਚਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੇਵਲ ਇੱਕ
▲ਡਰਾਮਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਵਿੱਚ ਅਸਟਰਾਗਨ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਨਾਲ ਜੁੱਤਾ ਕੱਢਣ ਦਾ ਅਸਫਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਾਰ ਕਰ ਉਹ ਬੁਦਬੁਦਾਤਾ ਹੈ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਵਾਕ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਮੰਨ ਲਉ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਬਹੁਤ ਕਾਰਜ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕਰਨਾ ਹੈ।<ref>Beckett objected strongly to the sentence being rendered: "Nothing Doing". (Knowlson, J., ''Damned to Fame: The Life of Samuel Beckett'' (London: [[Bloomsbury Publishing]], 1996), p. 567)</ref> ਜਦੋਂ ਅਸਟਰਾਗਨ ਜੁੱਤਾ ਕੱਢਣੇ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਝਾਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ। ਇਸਤੋਂ ਠੀਕ ਪੂਰਵ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਆਪਣੇ ਹੈਟ ਵਿੱਚ ਝਾਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪ੍ਰਤੀਮਾਨ ਸਾਰੇ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦੁਹਰਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
▲ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਪਸ਼ਚਾਤਾਪ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਯੀਸ਼ੂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰਾਸ ਉੱਤੇ ਟੰਗੇ ਗਏ ਦੋਨੋਂ ਚੋਰਾਂ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਵੀ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਚਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਏਵੰਜਲਿਸਟ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਦੋ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚੋਰ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਚਰਚਾ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਬਾਇਬਲ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਅਨੇਕ ਚਰਚਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਜੋ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਤੱਖ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸਤੋਂ ਇਹ ਆਭਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਡਰਾਮੇ ਦਾ ਮੂਲ ਅਤੇ ਲੁੱਕਿਆ ਵਿਸ਼ਾ ਰੱਬ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਅਤੇ ਨਿਰਵਾਣ ਹੈ। ਜਦੋਂ - ਜਦੋਂ ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਗੋਦੋ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਚੀਖ ਉਠਦੇ ਹਨ, ਅਸੀ ਬੱਚ ਗਏ।
ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਉੱਤੇ ਅਸਟਰਾਗਨ ਦੀ ਸੰਵਾਦ ਅਕੁਸ਼ਲਤਾ ਤੇ ਨਰਾਜ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਣ ਲਈ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਓਏ ਗੋਗਾਂ ਤੂੰ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਗੇਂਦ ਵਾਪਸ ਮੇਰੀ ਵੱਲ ਭੇਜ ਸਕਦਾ ਹੈਂ? ਉਹ ਅਸਟਰਾਗਨ ਅਤੇ ਗੋਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੰਵਾਦ
ਅਸਟਰਾਗਨ ਦਰਸ਼ਕ ਦੀਰਘਾ ਦੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਆ ਬੇਰੰਗ ਮਾਹੌਲ ਹੈ। ਉਹ ਉੱਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਦਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਦੋਨੋਂ ਪਾਤਰ ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਪਾਂਦੇ ਕਿ ਗੋਦੋ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਨਿਅਤ ਸਮਾਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਅੱਜ ਅਤੇ ਹੁਣ ਹੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਕਿਹੜਾ ਦਿਨ ਹੈ। ਪੂਰੇ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾਂ ਜਾਂ ਤਾਂ ਰੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਾਂ ਖੰਡਿਤ, ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਅਸਤਿਤਵ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। <ref>The character Pozzo, however, prominently wears and takes note of a watch that he is wearing.</ref> ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਗੱਲ ਦਾ ਪੂਰਨਗਿਆਨ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਦਰਖਤ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਹਨ। ਉਹ ਦਰਖਤ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੀ ਮੌਜੂਦ ਹੈ।
ਲਾਈਨ 30 ⟶ 28:
ਲੱਕੀ ਵਾਪਸ ਦਾਸ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਦੇਸ਼ਾਨੁਸਾਰ ਸਾਮਾਨ ਸਮੇਟਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪੋਜੋ ਅਤੇ ਲੱਕੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੋਨੋਂ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਗੋਦੋ ਦਾ ਦੂਤ ਆਦਰ ਯੋਗ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੋਦੋ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਨਹੀਂ ਪਰ ਕੱਲ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਗਾ। <ref>Beckett 1988, p. 50.</ref>ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਵਿੱਚ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਮੁੰਡੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਕੱਲ ਵੀ ਆਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੋਨੋਂ ਪਾਤਰ ਅਨੰਤ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਗੋਦੋ ਦੇ ਇੰਤਜਾਰ ਵਿੱਚ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਨੰਤ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਇਹ ਚੱਲਦਾ ਰਹੇਗਾ। ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਜਾਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵੀ ਜਾਣ ਦਾ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇਸ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਅਜਿਹਾ ਦੋਨੋਂ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰਦਾ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ।
==ਭਾਗ ਦੋ==
ਦੂਜੇ ਭਾਗ ਦਾ ਸ਼ੁਰੂ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਦੁਆਰਾ ਗੀਤ ਗੁਨਗੁਨਾਣ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਕੁੱਤੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਿਆਪਕ ਗਿਆਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਗੀਤ ਨਾਲ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਸੰਗੀਤ, ਮਨੋਰੰਜਨ ਅਤੇ ਉਤਸਵ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਹੈ। ਇਸ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਕੁਕਕੁਰ ਜਾਤੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੰਦਰਭਾਂ ਅਤੇ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਹੈ। ਇਸਤੋਂ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਨੂੰ ਇਸ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਰਾਤ ਇੱਕ ਖਾਈ ਵਿੱਚ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਅਤੇ 10 ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਝੰਬਿਆ <ref>Beckett, S., ''Waiting for Godot'', (London: Faber and Faber, [1956] 1988), p 59</ref>- ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਚੋਟ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਉਹਨੂੰ ਰੁੱਖ ਵਿੱਚ ਹੋ ਰਹੇ ਮੌਸਮੀ ਬਦਲਾਵਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਵੀ, ਪਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਜਿਆਦਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਪੋਜੋ ਅਤੇ ਲੱਕੀ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਹੱਡੀਆਂ ਅਤੇ ਟਖਨੇ ਦਾ ਦਰਦ ਹੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਆਪਣੀ ਟੰਗ ਦਿਖਾਏ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਵੱਡੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਅਸਟਰਾਗਨ ਟੰਗ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਜਖਮ ਹੁਣ ਗਹਿਰਾ ਹੋ ਚਲਿਆ ਹੈ। ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸਟਰਾਗਨ ਨੇ ਕੋਈ ਜੁੱਤੇ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ।
ਗਾਜਰ ਤਾਂ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਚੱਲੀ ਹੈ ਸੋ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਨੂੰ ਸ਼ਲਗਮ ਅਤੇ ਮੂਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਚੋਣ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਸਟਰਾਗਨ ਮੂਲੀ ਚੁਣਦਾ ਹੈ ਪਰ ਕਾਲੀ ਹੋਣ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਨਾਲ ਮੋੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਠੀਕ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨ ਵਾਲੀ ਭਰੂਣ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦਸ਼ਾ ਵਿੱਚ। ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਉਸਨੂੰ ਲੋਰੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਲਾਈਨ 42 ⟶ 40:
ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਦੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਅਸਟਰਾਗਨ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੋਰ ਖਾਣਾ ਨਿਕਲਵਾਉਣ ਜਾਂ ਲੱਕੀ ਦੁਆਰਾ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦਾ ਇਹੀ ਮੌਕਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੇ ਲੰਮੀ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪੋਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੈਸਾ ਦੇਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨੋਂ (ਪੋਜੋ ਅਤੇ ਲੱਕੀ) ਦੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਮਨ ਵੱਡੀ ਇਲਾਇਚੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਵੀ ਗੋਦੋ ਦੀ ਲੰਮੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਸਾਥ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਭ ਉਠ ਖੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਭਾਗ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਪੋਜੋ ਇੱਕ ਦੰਭੀ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਅੰਨ੍ਹੇਪਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਰਿਪੱਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਉਸਦੇ ਅੰਤਮ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ: ਜਨਮ ਦਾ ਸਥਾਨ ਵੀ ਕਿਸੇ ਸ਼ਵਗ੍ਰਹ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਪਲ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਫਿਰ ਰਾਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।<ref>Beckett, S., ''Waiting for Godot'', (London: Faber and Faber, [1956] 1988), p 89</ref>
ਲੱਕੀ ਅਤੇ ਪੋਜੋ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹੀ ਮੁੰਡਾ (ਗੋਦੋ ਦਾ ਦੂਤ) ਫਿਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁਹਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅੱਜ ਗੋਦੋ ਦੀ ਉਡੀਕ ਨਾ ਕਰੀਏ ਪਰ ਕੱਲ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਗਾ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਦੋਨੋਂ ਅਸਟਰਾਗਨ ਦੀ ਬੈਲਟ ਨਾਲ ਲਟਕ ਕੇ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਦੋਨੋਂ ਦੇ ਭਾਰ ਨਾਲ ਉਹ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਸਟਰਾਗਨ ਦੀ ਪੈਂਟ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਤੱਦ ਤੱਕ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ। ਉਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਕੱਲ ਮਜਬੂਤ ਰੱਸੀ ਲਿਆਉਣਗੇ ਅਤੇ ਫੇਰ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਗੇ, ਜੇਕਰ ਗੋਦੋ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
|