ਗੋਦੋ ਦੀ ਉਡੀਕ: ਰੀਵਿਜ਼ਨਾਂ ਵਿਚ ਫ਼ਰਕ
ਸਮੱਗਰੀ ਮਿਟਾਈ ਸਮੱਗਰੀ ਜੋੜੀ
Charan Gill (ਗੱਲ-ਬਾਤ | ਯੋਗਦਾਨ) ਹਵਾਲੇ |
Charan Gill (ਗੱਲ-ਬਾਤ | ਯੋਗਦਾਨ) ਛੋNo edit summary |
||
ਲਾਈਨ 43:
ਲੱਕੀ ਅਤੇ ਪੋਜੋ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹੀ ਮੁੰਡਾ (ਗੋਦੋ ਦਾ ਦੂਤ) ਫਿਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁਹਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅੱਜ ਗੋਦੋ ਦੀ ਉਡੀਕ ਨਾ ਕਰੀਏ ਪਰ ਕੱਲ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਗਾ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਦੋਨੋਂ ਅਸਟਰਾਗਨ ਦੀ ਬੈਲਟ ਨਾਲ ਲਟਕ ਕੇ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਦੋਨੋਂ ਦੇ ਭਾਰ ਨਾਲ ਉਹ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਸਟਰਾਗਨ ਦੀ ਪੈਂਟ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਤੱਦ ਤੱਕ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ। ਉਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਕੱਲ ਮਜਬੂਤ ਰੱਸੀ ਲਿਆਉਣਗੇ ਅਤੇ ਫੇਰ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਗੇ, ਜੇਕਰ ਗੋਦੋ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
==ਪਾਤਰ==
ਬੈਕਟ ਨੇ ਡਰਾਮਾ ਦੀ ਧਾਰਾ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਚਾਨਣ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਬੈਕਟ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਸਰ ਰਾਲਫ ਰਿਚਰਡਸਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਤਿਅੰਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੋਜੋ, ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਬੈਕਟ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮੰਗੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇੰਨਾ ਕਿਹਾ ਸੀ।... ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਉਹ ਕੇਵਲ ਉਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਜਿਆਦਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਲਿਖ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਰੇ ਪਾਤਰਾਂ ਉੱਤੇ ਲਾਗੂ ਹੈ।<ref>SB to [[Barney Rosset]], 18 October 1954 (Syracuse). Quoted in Knowlson, J., ''Damned to Fame: The Life of Samuel Beckett'' (London: Bloomsbury, 1996), p 412</ref>
==ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਅਤੇ ਅਸਟਰਾਗਨ==
ਜਦੋਂ ਬੈਕਟ ਨੇ ਡਰਾਮਾ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੱਦ ਉਸਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਅਤੇ ਅਸਟਰਾਗਨ ਦਾ ਕੋਈ ਬਿੰਬ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਉਸਨੇ ਕਿਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਿਮਨ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂ ਵਖਾਇਆ ਹੈ। ਰੋਜਰ ਬਲਿਨ ਨੇ ਦੱਸਿਆ: "ਬੈਕਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜਾਂ ਸੁਣਦਾ ਸੀ, ਮਗਰ ਆਪਣੇ ਪਾਤਰਾਂ ਨੂੰ ਵਿਵਰਣਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ: 'ਮੈਨੂੰ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਗੱਲ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਬਾਲਰ ਹਨ।'"<ref>Quoted in ''[[Le Nouvel Observateur]]'' (26 September 1981) and referenced in Cohn, R., ''From Desire to Godot'' (London: Calder Publications; New York: Riverrun Press), 1998, p 150</ref> "ਬਾਲਰ ਹੈਟ ਬੈਕਟ ਦੇ ਘਰ ਨਗਰ ਫਾਕਸਰਾਕ ਵਿੱਚ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਚੱਲਤ ਵਸਤਰ ਸੀ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਬੇਰੇਟ (ਚਪਟੀ ਗੋਲ ਟੋਪੀ) ਪਹਿਨਣ ਤੋਂ ਟੋਕਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਲਰ ਹੈਟ ਪਹਿਨਣ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਬੈਕਟ ਦੇ ਪਿਤਾ ਵੀ ਪਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ।"<ref>Cronin, A., ''Samuel Beckett The Last Modernist'' (London: Flamingo, 1997), p 382</ref>
ਦੋਨੋਂ ਪਾਤਰਾਂ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਸੰਰਚਨਾ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ; ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜਿਆਦਾ ਭਾਰੀ ਸੀ। ਬਾਲਰ ਹੈਟ ਅਤੇ ਹੋਰ ਹਾਸਰਸੀ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਆਧੁਨਿਕ ਦਰਸ਼ਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੁਲਣਾ ਲਾਰੇਲ ਅਤੇ ਹਾਰਡੀ ਨਾਲ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ‘ਦ ਕਾਮਿਕ ਮਾਇੰਡ: ਕਾਮੇਡੀ ਐਂਡ ਦ ਮੂਵੀਜ’ (ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ, ਦੂਸਰਾ ਸੰਸਕਰਨ 1979) ਨਾਮਕ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਗੇਰਾਲਡ ਮਾਸਟ ਨੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਪਰੋਖ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਿਖਾਉਣ ਲਈ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰਾਰੂਪ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਬੈਕਟ ਦੇ 1953 ਵਿੱਚ ਛਪੇ ਆਪਣੇ ਹੋਰ ਨਾਵਲ ਵਾਟ ਵਿੱਚ ਲਾਰੇਲ ਅਤੇ ਹਾਰਡੀ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ ਬੈਕਟ ਨੇ ਇੱਕ ਤੰਦੁਰੁਸਤ ਝਾੜੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹਾਰਡੀ ਲਾਰੇਲ ਜਾਂ ਇੱਕ ਮਜਬੂਤ ਲਾਰੇਲ ਕਹਿ ਕਰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ।
ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਲਗਪਗ ਸਾਰੇ ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਖੜਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸਟਰਾਗਨ ਅਕਸਰ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੌਂ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। "ਅਸਟਰਾਗਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਬੇਚੈਨ।"<ref name="Alan Schneider 1998 p 6">Letter to Alan Schneider, 27 December 1955 in Harmon, M., (Ed.) ''No Author Better Served: The Correspondence of Samuel Beckett and Alan Schneider'' (Cambridge: Harvard University Press, 1998), p 6</ref> ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਆਕਾਸ਼ ਦੇ ਵੱਲ ਵੇਖਕੇ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਕ ਮਜ਼ਮੂਨਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਉੱਧਰ "ਅਸਟਰਾਗਨ ਪੱਥਰ ਵਰਗਾ ਹੈ"<ref>Kalb, J., ''[http://samuel-beckett.net/Penelope/staging.html Beckett in Performance]'' (Cambridge: Cambridge University Press, 1989), p 43</ref>, ਸਧਾਰਨ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋਜ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਖਾਣ ਅਤੇ ਦਰਦ ਦੂਰ ਕਰਨ ਵਰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਪਾਉਂਦਾ। ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਭੁਲੱਕੜ ਵੀ ਹੈ ਪਰ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਦੇ ਯਾਦ ਦਵਾਉਣ ਉੱਤੇ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਣ ਲਈ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਨੇ ਉਸਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ: "ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਗਾਸਪੇਲ ਯਾਦ ਹੈ?"<ref>Beckett, S., ''Waiting for Godot'', (London: Faber and Faber, [1956] 1988), p 12</ref> ਇਸ ਉੱਤੇ ਅਸਟਰਾਗਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਪਵਿਤਰ ਸਥਾਨ ਦੇ ਰੰਗੀਨ ਨਕਸ਼ੇ ਯਾਦ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਮ੍ਰਿਤ ਸਾਗਰ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਹਨੀਮੂਨ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਲਘੂ ਮਿਆਦ ਦੀ ਸਿਮਰਤੀ ਕਮਜੋਰ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਅਲਜਹਾਈਮਰ ਤੋਂ ਪੀੜਿਤ ਹੋਵੇ।<ref>See Brown, V., ''[http://etd.unisa.ac.za/ETD-db/theses/available/etd-03022006-154713/unrestricted/thesis.pdf Yesterday's Deformities: A Discussion of the Role of Memory and Discourse in the Plays of Samuel Beckett]'', pp 35–75 for a detailed discussion of this.</ref> ਉੱਧਰ ਅਲ ਅਲਵਾਰੇਜ ਲਿਖਦਾ ਹੈ: "ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੀ ਭੁਲੱਕੜਪਨ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਬਣੇ ਰਹਿਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਕ ਹੋਇਆ। ਅਸਟਰਾਗਨ ਭੁੱਲਦਾ ਹੈ, ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਯਾਦ ਦਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਚਕਾਰ ਸਮਾਂ ਬਤੀਤਕਰਦੇ ਹਨ।"<ref>Alvarez, A. ''Beckett'' 2nd Edition (London: Fontana Press, 1992)</ref> ਇਹ ਦੋਨੋਂ ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਤੋਂ ਇਕਠੇ ਹਨ ਪਰ ਪੋਜੋ ਦੇ ਪੁੱਛਣ ਉੱਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਨੇਕ ਕਸ਼ਟ ਹਨ ਪਰ ਉਹ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਖ਼ਤ ਜਾਨ ਹੈ। ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਦਾ ਦਰਦ ਹਾਲਾਂਕਿ ਮਾਨਸਿਕ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਲੱਕੀ ਨਾਲ ਵੀ ਆਪਣਾ ਹੈਟ ਬਦਲ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਵਿਮਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।<ref name="themodernword.com">Gurnow, M., ''[http://www.themodernword.com/beckett/paper_gurnow.html No Symbol Where None Intended: A Study of Symbolism and Allusion in Samuel Beckett's Waiting for Godot]''</ref>
ਪੂਰ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦੋਨੋਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਡੀਡੀ ਅਤੇ ਗੋਗਾਂ ਕਹਿ ਕਰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਨੂੰ ਵੀ ਸ੍ਰੀਮਾਨ ਅਲਬੇਅਰ ਕਹਿ ਕੇ ਪੁੱਕਾਰਿਆ। ਬੈਕਟ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਅਸਟਰਾਗਨ ਲਈ ਲੇਵੀ ਨਾਮ ਚੁਣਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਪੋਜੋ ਦੇ ਪੁੱਛਣ ਉੱਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਮਾਗਰਾਗੋਰ ਆਦਰੇ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਫ਼ਰਾਂਸੀਸੀ ਨਾਮ ਕਟੂਲੇ ਜਾਂ ਕਟੂਲਸ ਨਾਲ ਵੀ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਖਾਸਕਰ ਪਹਿਲਾਂ ਫਾਬਰ ਸੰਸਕਰਨ ਵਿੱਚ। ਅਮਰੀਕੀ ਸੰਸਕਰਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਐਡਮ ਬਣ ਗਿਆ। ਬੈਕਟ ਨੇ ਕੇਵਲ ਇੰਨਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕਟੂਲਸ ਤੋਂ ਅੱਕ ਗਏ ਸਨ। .<ref>Duckworth, C., (Ed.) 'Introduction' to ''En attendant Godot'' (London: George Harrap, 1966), pp lxiii, lxiv. Quoted in Ackerley, C. J. and Gontarski, S. E., (Eds.) ''The Faber Companion to Samuel Beckett'', (London: Faber and Faber, 2006), p 183</ref>
ਵਿਵਿਅਨ ਮਰਸਰ ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਆਲੋਚਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵੇਟਿੰਗ ਫਾਰ ਗੋਦੋ ਡਰਾਮਾ ਨੇ ਇੱਕ ਅਸੰਭਵ ਲੱਗਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸੰਭਵ ਕਰਨ ਦਾ ਕੀਰਤੀਮਾਨ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਡਰਾਮਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਵਾਪਰਦਾ, ਮਗਰ ਫਿਰ ਵੀ ਦਰਸ਼ਕ ਇਕਾਗਰ ਹੋਕੇ ਇਸਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਨ। ਇਹੀ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਭਾਗ ਪਹਿਲੇ ਭਾਗ ਦਾ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਭਿੰਨ ਰੂਪ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੈਕਟ ਨੇ ਇਹ ਅਜਬ ਲਿਖ ਪਾਇਆ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਦੋ ਵਾਰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। (ਆਇਰਿਸ਼ ਟਾਈਮਸ, 18 ਫਰਵਰੀ 1956, ਵਰਕੇ 6।) <ref>Mercier, V., 'The Uneventful Event' in ''[[The Irish Times]]'', 18 February 1956</ref> - ਅਖਬਾਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਸ ਸੰਸਕਰਨ ਵਿੱਚ ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਉੱਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਏ ਸਨ ਅਤੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਬੈਕਟ ਨੇ ਕਟਾਕਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੈਕਟ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ: "ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਲਗਦਾ ਹੈ...ਜਿਵੇਂ ਗੋਗੋ ਅਤੇ ਡੀਡੀ ਨੇ ਪੀ ਐਚ ਡੀ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ, 'ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਹ ਪੀ ਐਚ ਡੀ ਨਹੀਂ ਹਨ?' ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਸੀ।"<ref>Mercier, V., ''Beckett/Beckett'' (London: Souvenir Press, 1990), p 46</ref> ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਤੀਤ ਅੱਛਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੇਵਲ ਇੰਨਾ ਗਿਆਤ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਈਫਲ ਟਾਵਰ ਗਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਰ੍ਹੋਨ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਅੰਗੂਰ ਤੋੜੇ ਸਨ। ਪਹਿਲਾ ਨਾਟ ਮੰਚਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਬੈਕਟ ਨੇ ਖੁਦ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਵਿੱਚ ਦੋਨੋਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਬਸਤਰ ਗੰਦੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ, ਮਗਰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਧਾਰਣ ਹਨ। ਉੱਧਰ ਅਸਟਰਾਗਨ ਦੁਆਰਾ ਬੈਗ ਅਤੇ ਹੱਡੀਆਂ ਮੰਗਣ ਉੱਤੇ ਵਲਾਦੀਮੀਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਭੜਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਗਿਆਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਵਰਤਾਉ ਉਚਿਤ ਹੋਣ ਦਾ ਆਭਾਸ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।<ref>Mercier, V., ''Beckett/Beckett'' (London: Souvenir Press, 1990), pp 47,49</ref>
| |||