1947 ਮੀਰਪੁਰ ਕਤਲੇਆਮ

ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ

ਮਾਰਚ 1948 ਵਿੱਚ, ICRC ਨੇ ਅਲੀ ਬੇਗ ਤੋਂ ਬਚੇ ਹੋਏ 1,600 ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੰਮੂ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਹੋਰ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੜ ਵਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1951 ਤੱਕ, 114,000 ਦੀ ਪਿਛਲੀ ਆਬਾਦੀ ਤੋਂ ਘੱਟ ਜੋ ਉੱਥੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਸਿਰਫ਼ 790 ਗੈਰ-ਮੁਸਲਿਮ ,ਅਜਿਹੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ ਜੋ ਆਜ਼ਾਦ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ;। ਮੁਜ਼ੱਫਰਾਬਾਦ ਅਤੇ ਮੀਰਪੁਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਜਿਹੜੇ ਛਾਪੇ ਤੋਂ ਬਚ ਗਏ ਸਨ, ਸਾਬਕਾ ਰਿਆਸਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉੱਜੜ ਗਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਕਿ , ਜੰਮੂ ਅਤੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਸਥਾਪਿਤ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਦਰਜਾ ਅਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।

25 ਨਵੰਬਰ ਦੀ ਤਾਰੀਖ ਨੂੰ ਭਾਰਤ-ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਿਤ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ ਮੀਰਪੁਰ ਦਿਵਸ ਵਜੋਂ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਨੋਟਸ

^ ਇਬਰਾਹਿਮ ਖਾਨ, ਮੁਹੰਮਦ (1990), ਦਿ ਕਸ਼ਮੀਰ ਸਾਗਾ, ਵੇਰੀਨਾਗ, ਪੰਨਾ. 55:

ਨਵੰਬਰ, 1947 ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਦੌਰਾਨ, ਮੈਂ ਮੀਰਪੁਰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਉੱਥੇ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇਖਣ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਮੀਰਪੁਰ ਤੋਂ ਲਗਭਗ 15 ਮੀਲ ਦੂਰ ਅਲੀ ਬੇਗ ਵਿਖੇ ਹਿੰਦੂ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਕੈਂਪ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਰਨਾਰਥੀਆਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਸਾਥੀ ਵਕੀਲਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਯੋਗ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਪਾਇਆ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੁਦ ਦੇਖਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਹੋਈ ਅਤੇ ਪੱਕਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ, ਜਿੱਥੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਖਰਕਾਰ ਭਾਰਤ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ.... ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਕੈਂਪ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ, ਮੈਂ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਖਰੀ ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਦਾ ਨਿਪਟਾਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਨਾ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਿੰਨਾ ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ.... ਜਿਹੜੇ ਕੈਂਪਾਂ ਦੇ ਇੰਚਾਰਜ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵਿਵਹਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਜਿੱਠਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਅਤੇ ਪਿਆਰੇ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸਨ.

^ ਇੱਕ ਬਚੇ ਹੋਏ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਅਲੀ ਬੇਗ ਦੇ ਜੇਲ੍ਹ ਗਾਰਡ, ਜਿਸ ਨੇ ਕਲੀਮਾ ਦਾ ਜਾਪ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਕਸਾਈ ਦੇ ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਸੀ, ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਸਰਦਾਰ ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੂੰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਇੱਕ ਸਿਪਾਹੀ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਅਲੀ ਜਿਨਾਹ ਦੇ ਚੇਲੇ ਵਜੋਂ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਉੱਚ ਅਧਿਕਾਰੀ। [10]