ਸੁਨੀਤਾ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ
ਸੁਨੀਤਾ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ (3 ਜੁਲਾਈ 1926 – 7 ਨਵੰਬਰ 2009) ਇੱਕ ਮਰਾਠੀ ਲੇਖਿਕਾ ਰਹੀ ਹੈ ਜੋ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ, ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਸੀ। ਸੁਨੀਤਾ ਦਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਂ "ਸੁਨੀਤਾ ਠਾਕੁਰ" ਸੀ। ਇਹ 1945 ਵਿੱਚ ਪੁਰੁਸ਼ੋਤਮ ਲਕਸ਼ਮਨ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਅਤੇ 12 ਜੂਨ 1946 ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਸੀ।
ਸੁਨੀਤਾ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ | |
|---|---|
| ਜਨਮ | ਜੁਲਾਈ 3, 1926 |
| ਮੌਤ | ਨਵੰਬਰ 7, 2009 (ਉਮਰ 83) |
| ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ | ਪੁਰੁਸ਼ੋਤਮ ਲਕਸ਼ਮਨ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ |
ਸੁਨੀਤਾ, ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਰੀਡਰ ਰਹੀ ਅਤੇ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਇਸਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 1990 ਵਿੱਚ, "ਆਹੇ ਮਨੋਹਰ ਤਰੀ" (आहे मनोहर तरी) ਨਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਲਿਖੀ ਅਤੇ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਅਵਾਰਡ ਮਿਲੇ। ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਹਿੰਦੀ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ, ਕੰਨੜ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਨਿੱਜੀ ਜੀਵਨ
ਸੋਧੋ1945 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਪੂ ਲਾ ਦੇਸਪਾਂਡੇ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ 12 ਜੂਨ 1946 ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ।
ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਸੋਧੋਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਦੇਰ ਨਾਲ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ 1990 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਅਵਾਰਡ ਜੇਤੂ ਯਾਦਗਾਰੀ ਲਿਖਤ "ਆਹ ਮਨੋਹਰ ਤਾਰੀ ..." (“मनोहर ... ...) ਲਿਖੀ। ਪੁਸਤਕ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਗੁਜਰਾਤੀ (ਸੁਰੇਸ਼ ਦਲਾਲ, ਐਸ.ਐਨ.ਡੀ.ਟੀ, ਮੁੰਬਈ 1992) ਦੁਆਰਾ ਗੁਜਰਾਤੀ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। (ਰੇਖਾ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ, ਰਿਅਨਟ ਲੌਂਗਮੈਨ 1996 ਦੁਆਰਾ ਲਿਖਿਆ "ਹੈ ਸਬਸੇ ਮਧੁਰ ਫਿਰ ਭੀ), ਕੰਨੜ ("ਬਾਲੂ ਸੋਗਸਦਰੁ", ਉਮਾ ਕੁਲਕਰਨੀ, ਮਹਿਲਾ ਸਾਹਿਤ, ਹੁਬਲੀ ਦੁਆਰਾ) ਅਤੇ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ (" ..ਅਤੇ ਪਾਈਨ ਫੌਰ ਵਟਸਐੱਮ ਇਟ ਨ ਹੈ "), ਗੌਰੀ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ ਦੁਆਰਾ , ਓਰੀਐਂਟ ਲੌਂਗਮੈਨ, 1995)।
ਉਸ ਨੇ ਮਰਾਠੀ ਫਿਲਮਾਂ ਜਿਵੇਂ "ਵੰਦੇ ਮਾਤਰਮ", "ਨਵਰਾ ਬਾਈਕੋ" ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ "ਸੁੰਦਰ ਮੈਂ ਆਨਰ", "ਰਾਜੇਮਾਸਟਰ", ਅਤੇ "ਰਾਜਮਾਤਾ ਜੀਜਾਬਾਈ" (ਇਕੋ ਸ਼ੋਅ) ਵਰਗੇ ਨਾਟਕ ਖੇਡੇ ਹਨ। ਉਹ ਇੱਕ ਉੱਘੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਵੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਿਤਾਬ "ਪਿਆਰੇ ਜੀ.ਏ." (ਅਨੁਵਾਦ: ਪਿਆਰੇ ਜੀ.ਏ.), ਉਸ ਦੀ ਕਲਮ-ਪੈਲ ਅਤੇ ਮਰਾਠੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਲੇਖਕ ਜੀ. ਏ. ਕੁਲਕਰਣੀ ਨੂੰ ਲਿਖੇ ਕਈ ਪੱਤਰਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ, ਉਸ ਨੇ 2008 ਵਿੱਚ ਕਮਾਲ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਯੋਗਦਾਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਲਈ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ "ਜੀ ਏ ਕੁਲਕਰਣੀ ਅਵਾਰਡ" ਜਿੱਤਿਆ।
ਮੌਤ
ਸੋਧੋਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ ਦੀ ਉਮਰ 7 ਨਵੰਬਰ 2009 ਨੂੰ ਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ 83 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਦੀ 90ਵੀਂ ਜਨਮ ਦਿਵਸ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਈ ਸੀ।