ਕੈਨਾਲੇਟੋ
ਜਿਓਵਨੀ ਐਂਟੋਨੀਓ ਕੈਨਲ (ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ: Giovanni Antonio Canal; 18 ਅਕਤੂਬਰ 1697 - 19 ਅਪ੍ਰੈਲ 1768),[1] ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਕੈਨੈਲੇਟੋ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਵੈਨਿਸ, ਰੋਮ ਅਤੇ ਲੰਡਨ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ/ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਇਤਾਲਵੀ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਾਲਪਨਿਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚਿਤਰਿਆ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੈਪਰੀਕੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ), ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਸਲ ਅਤੇ ਕਾਲਪਨਿਕ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਸਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀਮਿਤਤਾ ਕਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਸਪਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਐਚਿੰਗ ਤਕਨੀਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਿਆਂ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਪ੍ਰਿੰਟਮੇਕਰ ਸੀ। 1746 ਤੋਂ 1756 ਦੇ ਅਰਸੇ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਲੰਡਨ ਅਤੇ ਵਾਰਵਿਕ ਕੈਸਲ ਅਤੇ ਐਲਨਵਿਕ ਕੈਸਲ ਸਮੇਤ ਹੋਰ ਸਾਈਟਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਪੇਂਟ ਕੀਤੇ। ਉਹ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਫਲ ਰਿਹਾ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਵਪਾਰੀ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗੀ ਜੋਸਫ "ਕੌਂਸਿਲ" ਸਮਿੱਥ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਕੈਨਾਲਿਟੋ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ 1762 ਵਿੱਚ ਕਿੰਗ ਜਾਰਜ ਤੀਜਾ ਨੂੰ ਵੇਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[2][3]
ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ
ਸੋਧੋਉਸਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗ੍ਰੈਂਡ ਟੂਰ ਤੇ ਵੇਚੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਪਹਿਲਾਂ ਓਵੈਨ ਸਵਾਈਨ ਦੀ ਏਜੰਸੀ ਦੁਆਰਾ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਬੈਂਕਰ ਜੋਸੇਫ ਸਮਿੱਥ, ਨੇ 1744 ਵਿੱਚ ਵੇਨਿਸ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਕੌਂਸਲ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਇਹ 1720 ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਸਵਾਈਨੀ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਯਾਤਰੀਆਂ ਦੀ ਵਪਾਰਕ ਅਪੀਲ ਨਾਲ ਵੇਨਿਸ ਦੇ ਛੋਟੇ ਟਾਪੋਗ੍ਰਾਫਿਕਲ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤਰਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕੀਤਾ। 1728 ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਕੈਨਲੇਟੋ ਨੇ ਜੋਸੇਸ ਸਮਿੱਥ, ਵੇਨਿਸ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਵਪਾਰੀ ਅਤੇ ਕੁਲੈਕਟਰ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਸਾਂਝ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਲਾਕਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਏਜੰਟ ਅਤੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਬਣ ਗਿਆ। ਸਮਿਥ ਨੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਤਕਰੀਬਨ ਪੰਜਾਹ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ, ਇੱਕ ਸੌ ਪੰਜਾਹ ਡਰਾਇੰਗਾਂ, ਅਤੇ ਕਨੇਲੈਟੋ ਤੋਂ ਪੰਦਰਾਂ ਦੁਰਲੱਭ ਨੁਸਖੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਜੋ ਕਿ ਕਲਾਕਾਰ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਸਿੰਗਲ ਸਮੂਹ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕਿੰਗ ਜਾਰਜ III ਨੂੰ 1763 ਵਿੱਚ ਵੇਚਿਆ ਸੀ।[4]
1740 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਕੈਨੈਲੇਟੋ ਦਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਉਦੋਂ ਵਿਘਨ ਪਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਆਸਟ੍ਰੀਆ ਦੀ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ਕਾਰਨ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਦੀ ਵੇਨਿਸ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦੀ ਸੰਖਿਆ ਘਟ ਗਈ ਸੀ।[5] ਮਿਥ ਨੇ ਆਪਣੇ ਉੱਦੇ ਆਦਰਸ਼ ਵਿੱਚ "ਕੈਪਰਸੀ" (ਜਾਂ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰਲ ਫੈਂਟਸੀਜ਼) (ਫੈਨਸੀ ਲਈ ਕੈਪਰੀਸੀਓ ਇਟਾਲੀਅਨ) ਦੇ ਐਚਿੰਗਜ਼ ਦੀ ਲੜੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਨ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਵੀ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਵਾਪਸੀ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਤੇ 1746 ਵਿੱਚ ਕੈਨੈਲੇਟੋ ਆਪਣੀ ਮਾਰਕੀਟ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੋਣ ਲਈ ਲੰਡਨ ਚਲੇ ਗਏ।[6][7]
ਉਹ 1755 ਤੱਕ ਇੰਗਲੈਂਡ ਰਿਹਾ, ਲੰਡਨ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ (ਕਈ ਨਵੇਂ ਵੈਸਟਮਿੰਸਟਰ ਬ੍ਰਿਜ ਸਮੇਤ, ਜੋ ਉਸਦੇ ਰਹਿਣ ਵੇਲੇ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਸੀ) ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤਾਂ ਦੇ ਮਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਮਕਾਨਾਂ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ। ਓਲਡ ਵਾਲਟਨ ਬ੍ਰਿਜ ਦੀ ਉਸ ਦੀ 1754 ਪੇਂਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਖੁਦ ਕੈਨਾਲੈਟੋ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।
ਉਸ ਤੋਂ ਅਕਸਰ ਇੰਗਲੈਂਡ ਨੂੰ ਉਸ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਰੰਗਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਜੱਦੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਪੇਂਟ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਕੈਨੈਲੇਟੋ ਦੀ ਪੇਂਟਿੰਗ ਦੁਹਰਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਆਪਣੀ ਤਰਲਤਾ ਗੁਆ ਬੈਠਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਮਕੈਨੀਕਲ ਬਣ ਗਈ ਕਿ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਕਲਾ ਆਲੋਚਕ ਜੋਰਜ ਵਰਟੂ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ 'ਕੈਨਾਲੇਟੋ' ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਇੱਕ ਪਾਖੰਡੀ ਸੀ। ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਮਾਈਕਲ ਲੇਵੇ ਨੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨੂੰ "ਰੋਕਿਆ" ਦੱਸਿਆ।[8]
ਕਲਾਕਾਰ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾਅਵੇ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕਰਨ ਲਈ ਜਨਤਕ ਪੇਂਟਿੰਗ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ; ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ-ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਸਾਖ ਕਦੀ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੋਈ।[9]
ਵੈਨਿਸ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕੈਨਾਲੇੱਟੋ ਨੂੰ 1763 ਵਿੱਚ ਵੇਨੇਸ਼ੀਅਨ ਅਕੈਡਮੀ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਾਲਜੀਓ ਡੀਈ ਪਿਟੋਰੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਉਹ 1768 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤਕ ਪੇਂਟਿੰਗ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ. ਉਸਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਅਕਸਰ ਪੁਰਾਣੇ ਚਿੱਤਰਾਂ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀਆਂ। ਉਹ ਕਲਾਤਮਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਲਈ ਟੌਪੋਗ੍ਰਾਫੀ ਵਿੱਚ ਸੂਖਮ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।[6]
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Filippo Pedrocco (1995). Canaletto. Giunti Editore. ISBN 978-88-09-76198-8.
- ↑ Alice Binion and Lin Barton. "Canaletto." Grove Art Online. Oxford Art Online. Oxford University Press. Web. 6 Jan. 2017
- ↑ Constable, William G. "Canaletto". Encyclopædia Britannica. Archived from the original on 2018-01-05. Retrieved 2020-01-09.
{{cite web}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ Canaletto Venetian, 1697 - 1768 https://www.nga.gov/collection/artist-info.1080.html
- ↑ Antonio Canaletto; Antonio Visentini (1971). Views of Venice: By Canaletto. Courier Dover Publications. ISBN 978-0-486-22705-4.
- ↑ 6.0 6.1 Betsy Dru Tecco (30 July 2004). Pk:how to Draw Italy. PowerKids Press. ISBN 978-0-8239-6686-8.
- ↑ Haldane MacFall (20 September 2004). A History of Painting: Later Italians and Genius of Spain Part Three. Kessinger Publishing. ISBN 978-1-4179-4508-5.
- ↑ Michael Levey (1994). Painting in Eighteenth-century Venice. Yale University Press. pp. 114–5. ISBN 978-0-300-06057-7.
- ↑ John Eglin (13 January 2001). Venice Transfigured: The Myth of Venice in British Culture, 1660–1797. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-23299-3.