ਗਧਾ ਅਤੇ ਸੂਰ
ਗਧਾ ਅਤੇ ਸੂਰ ਈਸੋਪ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਹੈ ( ਪੇਰੀ ਇੰਡੈਕਸ 526) ਜੋ ਕਿ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਅਪਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਇਸਦੇ ਪੂਰਬੀ ਰੂਪ ਹਨ ਜੋ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਮ ਸਿੱਖਿਆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸੌਖੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਖਤਰੇ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਲਾਤੀਨੀ ਰੂਪ ਫੈਡਰਸ ਦੀ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੂਰ ਬਾਰੇ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਜੌਂ ਉੱਤੇ ਮੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਵੀ ਬਲੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਬਚਿਆ ਹੋਇਆ ਅਨਾਜ ਗਧੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਇਸ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਛਾੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਖੁਆਇਆ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਤਰਕ ਦੀ ਕਿਸਮ, ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਉਲਝਾਉਣ ਲਈ ਜਾਪਦੀ ਹੈ, ਅਕਸਰ ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਰਿਸਟੋਫੇਨਸ ਨੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ 'ਈਸਪ ਦੇ ਜੈਸਟ' ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ। [1] ਇਸ ਦਾ ਕੰਮ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਤਤਕਾਲੀ ਅਤੇ ਅੰਤਮ ਚੰਗਿਆਈ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਹਾਰਕ ਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ ਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਣਚਾਹੇ ਭੋਜਨ ਫੌਰੀ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਪਰ ਅੰਤਮ ਚੰਗਾ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਤਤਕਾਲ ਲਾਭ ਦੀ ਸਵੀਕ੍ਰਿਤੀ ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਫੈਡਰਸ ਖੁਦ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਛੇ ਲਾਈਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਨਿੱਜੀ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਦੀਆਂ ਛੇ ਹੋਰ ਲਾਈਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। 'ਇਸ ਕਥਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਵਧਾਨੀ ਸਿਖਾਈ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਜੋਖਮ ਭਰੇ ਵਪਾਰਕ ਉੱਦਮਾਂ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ - ਪਰ, ਤੁਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ, 'ਜੋ ਦੌਲਤ ਹੜੱਪਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਰੱਖਣਗੇ'। ਜ਼ਰਾ ਯਾਦ ਰੱਖੋ ਕਿ ਆਖਰਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿੰਨੇ ਫੜੇ ਗਏ ਅਤੇ ਮਾਰੇ ਗਏ! ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ, ਉਹ ਵੱਡੀ ਭੀੜ ਹਨ। ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਵਾਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਤੋਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਸ ਨਾਲ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।' [2]