ਗੌਰੀ ਆਯੂਬ
ਗੌਰੀ ਅਯੂਬ (1931 – 1998) ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਸੇਵਿਕਾ, ਕਾਰਕੁਨ, ਲੇਖਿਕਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਈ ਸਾਲ ਕਲਕੱਤਾ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕ ਵੀ ਰਹੀ। ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਫਿਲਾਸਫਰ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤਿਕ ਆਲੋਚਕ, ਅਬੂ ਸਯਦ ਆਯੂਬ[1] (1906–1982) ਨਾਲ ਹੋਇਆ, ਗੌਰੀ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਲਿਖਣ ਵਾਲੀ ਲੇਖਿਕਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਅਨੁਵਾਦ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਮੁੱਦਿਆਂ ਉੱਪਰ ਕਈ ਆਰਟੀਕਲ ਲਿਖਣ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਫਿਰਕੂ ਸਦਭਾਵਨਾ ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਲਈ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ, 1971 ਦੀ "ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਵਾਰ" ਵਿੱਚ ਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਸਹਾਇਕ ਰਹੀ ਅਤੇ 1974 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਦੌਰਾਨ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਬੋਲ ਕੇ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਖੇਲਘਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਵਿੱਚ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਸੇਵਿਕਾ ਮੈਤਰਈ ਦੇਵੀ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ,[2] ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਖੇਲਘਰ 1971 ਦੇ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਅਨਾਥ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਆਸਰਾ ਸੀ। 1990 ਵਿੱਚ, ਮੈਤਰਈ ਦੇਵੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਆਯੂਬ ਨੇ ਖੇਲਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਸੰਭਾਲਿਆ[3] ਅਤੇ and ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਅਨਾਥ ਆਸ਼ਰਮ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਵਿਦਿਅਕ ਅਸੂਲਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕੁਦਰਤੀ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸੰਪੂਰਨ ਵਿਕਾਸ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਗੌਰੀ ਆਯੂਬ | |
|---|---|
| ਜਨਮ | ਫਰਵਰੀ 13, 1931 ਪਟਨਾ |
| ਮੌਤ | ਜੁਲਾਈ 13, 1998 (ਉਮਰ 67) ਕਲਕੱਤਾ |
| ਕਿੱਤਾ | ਸਮਾਜ ਸੇਵਿਕਾ, ਕਾਰਕੁਨ, ਲੇਖਿਕਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ |
| ਭਾਸ਼ਾ | ਬੰਗਾਲੀ |
| ਰਾਸ਼ਟਰੀਅਤਾ | ਭਾਰਤੀ |
| ਸਿੱਖਿਆ | ਬੰਕੀਪੁਰ ਗਰਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ |
| ਅਲਮਾ ਮਾਤਰ | ਮਗਧ ਮਹਿਲਾ ਕਾਲਜ |
| ਵਿਸ਼ਾ | ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਮੁੱਦੇ |
| ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕੰਮ | Tuchcha Kichu Sukh Dukkha, Door Prodesher Sankirno Path, Ei je Ahana |
| ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ | ਅੱਬੂ ਸਯਦ ਆਯੂਬ |
ਜੀਵਨ
ਸੋਧੋਮੁੱਢਲਾ ਜੀਵਨ
ਸੋਧੋਗੌਰੀ ਦੱਤਾ ਦਾ ਜਨਮ 13 ਫਰਵਰੀ 1931 ਨੂੰ ਪਟਨਾ ਵਿੱਖੇ ਹੋਇਆ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ, ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਧਿਰੇਂਦਰ ਮੋਹਨ ਦੱਤਾ, ਇੱਕ ਫਿਲਾਸਫਰ, ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ। ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ, ਨਿਰੂਪਮਾ ਦੱਤਾ, ਆਪਣਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਚਲਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਗੌਰੀ ਦੇ ਚਾਰ ਭਰਾ ਅਤੇ ਚਾਰ ਭੈਣਾਂ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਮੂਲ ਜੜਾਂ ਪੂਰਬੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਸਨ ਅਤੇ Her family had roots in the erstwhile East Pakistan and ਪਟਨਾ ਤੋਂ ਮਮੈਂਸਿੰਘ ਤੱਕ (ਹੁਣ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿਚ) ਕਦੇ ਕਦੇ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਜੋ ਉਸ ਦੀਆਂ ਮੁਢਲੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਅਹਿਮ ਹਿੱਸਾ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਪਿਤਾ ਨੇ ਇੱਕ ਠਾਠ ਵਾਲੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਬਾਲਗ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕੀਤਾ।[4]
ਸਿੱਖਿਆ
ਸੋਧੋਗੌਰੀ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਬੰਕੀਪੁਰ ਗਰਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਗਈ ਅਤੇ Gauri went to Bankipur Girls' High School and 1947 ਵਿੱਚ ਰਾਜ ਦੀਆਂ ਅੰਤਮ ਪਰੀਖਿਆ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾ ਸਥਾਨ ਗੌਰੀ ਦਾ ਸੀ।ਮਗਧ ਮਹਿਲਾ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਇੰਟਰਮੀਡੀਏਟ ਸਿੱਖਿਆ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,[5] ਉਸਨੇ ਪਟਨਾ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲਾ ਲਿਆ। ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਦੌਰਾਨ, ਸਾਮਰਾਜ ਵਿਰੋਧੀ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜੇਲ ਵਿੱਚ ਦੋ ਰਾਤਾਂ ਗੁਜਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ 1950 ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵ ਭਾਰਤੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਤੁਰੰਤ ਉਸਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉੱਥੇ, ਉਸਨੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਭੁਲੇਖਿਆਂ ਵਿੱਚ ਫ਼ਿਲਾਸਫ਼ੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਬੀ.ਏ. (1952) ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ।
ਪੇਸ਼ਾਵਰ ਜੀਵਨ
ਸੋਧੋਉਸ਼ਾਗ੍ਰਾਮ ਮੈਥੋਡਿਸਟ ਮਿਸ਼ਨ (1953), ਸਾਊਥ ਪੁਆਇੰਟ ਸਕੂਲ (1955-57) ਅਤੇ ਜੋਧਪੁਰ ਪਾਰਕ ਗਰਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿਖੇ ਥੋੜੇ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ 1963 ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੀ ਸ਼ਿਕਸ਼ਾਯਤਨ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਗਈ[6] ਅਤੇ 1991 ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿਭਾਗ ਦੀ ਮੁੱਖੀ ਰਹੀ।[7]
ਗੌਰੀ ਆਯੂਬ ਦੀ ਮੌਤ ਉਸਦੇ ਕਲਕੱਤਾ ਵਾਲੇ ਘਰ ਵਿੱਖੇ (13 ਜੁਲਾਈ 1998) 67 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਵਿੱਚ ਹੋਈ, ਉਸਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਦਿਨ ਗਠੀਏ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਪੀੜਾ ਵਿੱਚ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ੁਭਚਿੰਤਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਇਜ੍ਜ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ, ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਸਰਗਰਮ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।[8]
ਹੋਰ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ
ਸੋਧੋਸਿੱਖਿਅਕ
ਸੋਧੋਉਸਨੇ ਵਿਦਿਅਕ ਮੁੱਦਿਆਂ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਅਤੇ ਕਈ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬੰਗਾਲੀ ਸਿਖਾਈ। ਜਪਾਨੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਗੱਲਬਾਤ ਕੀਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਸਾਯੁਕੀ ਉਸੁਦਾ, ਨਾਰੀਕੀ ਨਾਕਾਜ਼ਾਟੋ ਅਤੇ ਕਿਓਕੋ ਨਿਵਾ ਸਨ, ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਵਜੋਂ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਵਿਲੱਖਣ ਅਧਿਆਪਨ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੀ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਨਾਵਲ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ, ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਡੂੰਘੇ ਸਿਰੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਟੈਗੋਰ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਕੋਲਕਾਤਾ ਵਿੱਚ ਟੈਗੋਰ ਰਿਸਰਚ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕਈ ਲੇਖਾਂ (ਹੇਠਾਂ ਦੇਖੋ) ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਈ ਸੀ।
ਸਮਾਜ ਸੇਵਕ
ਸੋਧੋ1964 ਵਿੱਚ ਕੋਲਕਾਤਾ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਏ ਦੰਗਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸਰਗਰਮ ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਦਾਖਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਤ੍ਰੇਈ ਦੇਵੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ, ਉਸਨੇ ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਕਈ ਹੋਰ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਕ ਵਰਕਰਾਂ ਨੇ, ਫਿਰਕੂ ਸਦਭਾਵਨਾ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਕੌਂਸਲ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ। ਸੀਪੀਸੀਐਚ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਬੌਧਿਕ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰੇ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੈਂਪਾਂ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਸੰਕਟਗ੍ਰਸਤ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਜੋਖਮ ਭਰੇ ਦੌਰੇ ਅਤੇ ਦੋਵਾਂ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਦੇ ਸਰਗਰਮ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਤੱਤਾਂ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਗੌਰੀ ਅਯੂਬ ਨੇ 1971 ਦੀ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਰਗਰਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਸਥਾਪਿਤ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੈਤਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀਆਂ ਲਈ ਸਹਾਇਤਾ, ਆਸਰਾ ਅਤੇ ਸਿਹਤ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੋਗਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ "ਖੇਲਾਘਰ" ਦੀ ਸਹਿ-ਸਥਾਪਨਾ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਅੱਤਿਆਚਾਰਾਂ ਦੌਰਾਨ ਅਨਾਥ ਹੋਏ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਪਨਾਹਗਾਹ। 2012 ਵਿੱਚ, ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਸਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਯੋਗਦਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ (ਮਰਨ ਉਪਰੰਤ) ਫ੍ਰੈਂਡਜ਼ ਆਫ਼ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਵਾਰ ਆਨਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ।
ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਕੁਨ
ਸੋਧੋਉਹ ਸਮਾਜਿਕ-ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ। ਉਹ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ 1975-77 ਦੌਰਾਨ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਨਾਗਰਿਕ ਆਜ਼ਾਦੀਆਂ ਦੇ ਕਟੌਤੀ ਤੋਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਨੇ ਸਮੂਹਿਕ ਸਮਾਜਿਕ ਚੇਤਨਾ ਨੂੰ ਉਭਾਰਨ ਲਈ ਰੈਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਕੇ ਅਤੇ ਜੈਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨਰਾਇਣ ਵਰਗੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਨੇਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਗੌਰ ਕਿਸ਼ੋਰ ਘੋਸ਼ ਵਰਗੇ ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਨਾਲ ਬੰਦ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀਆਂ ਮੀਟਿੰਗਾਂ (ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਘਰ) ਕਰ ਕੇ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਅਤੇ ਕੈਦ ਦਾ ਜੋਖਿਮ ਉਠਾਇਆ।
ਲੇਖਕ
ਸੋਧੋਮੁਕਾਬਲਤਨ ਕੁਝ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜੋ ਉਸਨੇ ਬੰਗਾਲੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀਆਂ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅਨੁਭਵੀਤਾ ਲਈ, ਬਲਕਿ "ਅਣਪਛਾਤੀ ਸੁੰਦਰਤਾ" ਲਈ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉਰਦੂ ਸ਼ਾਇਰਾਂ, ਗਾਲਿਬ ਅਤੇ ਮੀਰ ਦੀਆਂ ਅਨੁਵਾਦਾਂ ਦੀਆਂ ਦੋ ਕਿਤਾਬਾਂ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹਿਯੋਗ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਮਕਸਦ ਲਈ ਉਰਦੂ ਵਿੱਚ ਰਸਮੀ ਸਬਕ ਲਏ। ਉਸਨੇ 17ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਜਾਪਾਨੀ ਕਵੀ ਮਾਤਸੂਓ ਬਾਸ਼ੋ ਦੇ ਇੱਕ ਸਫ਼ਰਨਾਮੇ ਦਾ ਬੰਗਾਲੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸਾਬਕਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਕਿਓਕੋ ਨਿਵਾ ਨਾਲ ਵੀ ਸਹਿਯੋਗ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਪੁਸਤਕ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਅਬੂ ਸਈਦ ਅਯੂਬ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਆਉਟਪੁੱਟ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਤੀਲਿਪੀ ਅਤੇ ਉਤਪਾਦਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੋਗਦਾਨ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਿੱਸਾ ਪਾਰਕਿੰਸਨ'ਸ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਇਆ ਸੀ।
ਦਾਦੀ
ਸੋਧੋਉਸਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਪੋਤੀ, ਸ਼੍ਰੇਆ ਅਹਾਨਾ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਡੂੰਘੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਦਿਲਚਸਪੀ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕਿਤਾਬ, ਐਨ ਅਹਾਨਾ-ਕੇ ਦੀ ਲੇਖਕ ਹੈ।
ਸਾਹਿਤਿਕ ਲਿਖਤਾਂ
ਸੋਧੋਕਿਤਾਬਾਂ
ਸੋਧੋ- ਤੁਚਚਾ ਕੀਚੁ ਸੁਖ ਦੁੱਖਾ (ਡੇਅ ਦੁਆਰਾ ਪਬਲਿਸ਼, 1986): ਬੰਗਾਲੀ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਿਹ
- ਦੂਰ ਪ੍ਰੋਦਸ਼ੇਰ ਸੰਕੀਰਨੋ ਪਥ (ਡੇਅ ਦੁਆਰਾ 1990): ਜਪਾਨੀ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਬੰਗਾਲੀ ਅਨੁਵਾਦ (ਕਯੋਕੋ ਨੀਵਾ ਨਾਲ)
- ਈਅ ਜੇ ਅਹਾਨਾ (ਪਪੀਰਸ,1996): ਉਸਦੀ ਪੋਤੀ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ (ਬੰਗਾਲੀ ਵਿੱਚ)
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ
ਸੋਧੋ- Nahar, Miratun (ed.) Kritajnatar Ashrubindu – Gauri Ayyub: Smarakgrantha (A Memorial Publication), (Dey's Publishing, Kolkata 2001).
- Winter, Joe Gauri Ayyub – An।ntegrated Human Being, ibid, pp 119–120.
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Qureshi, Mahmud Shah (2012). "Ayyub, Abu Sayeed". In Islam, Sirajul; Jamal, Ahmed A. (eds.). Banglapedia: National Encyclopedia of Bangladesh (Second ed.). Asiatic Society of Bangladesh.
- ↑ "Khelaghar". Archived from the original on 2013-06-02. Retrieved 2018-04-21.
{{cite web}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ Winter, Joe (2013) Calcutta Song, Peridot Press, pp 150–151. ISBN 978 1 908095 70 1
- ↑ Chaudhuri, Amitabha Gauri amader jiboner anyatamo pradhan bismay (Amazing Gauri) in Ed: Nahar, Miratun (2001). Kritajnatar Ashrubindu (Gauri Ayyub: A Memorial Volume), p. 22. Dey's Publishing, Kolkata. ISBN 81-7612-750-7.
- ↑ Magadh Mahila College
- ↑ Shri Shikshayatan College
- ↑ Chakraborty, Amita (1998). "Manabikatai chhilo tar dhyangyan (Humanism was her guiding principle)", Rabindra Bhabna, Vol. 12,।ssue 3, p.42
- ↑ Pratideen Obituary Archived 2013-07-08 at the Wayback Machine. 14 July 1998