ਜਗਤਪੁਰ, ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਜਗਤਪੁਰ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ ਜ਼ਿਲੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਹੈ। ਇਹ ਡਾਕ ਘਰ ਦੇ ਮੁਕਤ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਤੋਂ 2.2 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (1.4 ਮੀਲ) ਦੂਰ, ਬੰਗਾ ਤੋਂ 9.3 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (5.8 ਮੀਲ), ਰਾਜਧਾਨੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ 113 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (70 ਮੀਲ) ਅਤੇ ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ ਤੋਂ 12 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (7.5 ਮੀਲ) ਦੂਰ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੁਣੇ ਗਏ ਨੁਮਾਇੰਦੇ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜਗਤਪੁਰ, ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ
ਪਿੰਡ
ਦੇਸ਼	ਭਾਰਤ
ਰਾਜ	ਪੰਜਾਬ
ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ	ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ
ਸਰਕਾਰ
• ਕਿਸਮ	ਪੰਚਾਇਤ ਰਾਜ
• ਬਾਡੀ	ਗ੍ਰਾਮ ਪੰਚਾਇਤ
ਉੱਚਾਈ	254 m (833 ft)
ਆਬਾਦੀ
• ਕੁੱਲ	2,151
	ਲਿੰਗ ਅਨੁਪਾਤ 1084/1067 ♂ / ♀
ਭਾਸ਼ਾ
• ਮੁੱਖ	ਪੰਜਾਬੀ
ਸਮਾਂ ਖੇਤਰ	ਯੂਟੀਸੀ+5: 30 (IST)
ਪਿੰਨ	144507
ਟੈਲੀਫ਼ੋਨ ਕੋਡ	01823
ISO 3166 ਕੋਡ	IN-PB
ਡਾਕਖਾਨਾ	ਮੁਕੰਦਪੁਰ
ਵੈੱਬਸਾਈਟ	babaramchand.org

ਪਿੰਡ ਜਗਤਪੁਰ ਬਾਰੇ ਜੋ ਪੁਰਾਤਨ ਵੇਰਵੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਉਹ ਕੋਈ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ’ਚ ਭਾਵੇਂ ਨਹੀਂ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਜੁਬਾਨੀ ਕਾਫੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਚ ਸਾਂਭ ਕੇ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਇਹ ਜੋ ਜਗਤਪੁਰ ਅਤੇ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਹੈ, ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਵਾਂ ਦਾ ਪਿਛੋਕੜ ਦੋ ਭਰਾਵਾਂ ਜਗਤਾ ਅਤੇ ਮੁੰਕਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜਦਾ ਹੈ। ਸਿਆਣੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਇੱਥੇ ਵਸੇਰਾ ਕੀਤਾ ਇੱਕ ਨੇ ਗੱਡੀ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਵੱਲ ਮੋੜੀ ਤੇ ਦੂਜੇ ਨੇ ਜਗਤਪੁਰ ਵੱਲ ਮੋੜੀ ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਰੱਖੇ ਗਏ। ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਵੱਧੇ ਫੁੱਲੇ, ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਤਕਰੀਵਨ ਵਸੇਵਾਂ 500 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋ ਪੁਰਾਤਨ ਅਸਥਾਨ ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ ਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਲਗਭਗ 350 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਜੁੜਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਬੁਜੁਰਗਾ ਦੀਆਂ ਦੰਦ ਕਥਾਵਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰਿਤ ਹੈ। ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਪੱਤੀਆਂ ਹਨ। ਸਿੱਖਾਂ ਪੱਤੀ, ਧੁੰਮਾ ਪੱਤੀ, ਲਾਭਾ ਪੱਤੀ (ਮਸੰਦਾ ਪੱਤੀ) ਅਤੇ ਆਦਿਧਰਮੀ ਪੱਤੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਬਣਤਰ ਹੋ ਸਿੱਖਾਂ ਪੱਤੀ ਦੇ ਬਜੁਰਗ ਜਿਆਦਾ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸਬੰਦਿੱਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਸਿੱਖਾਂ ਪੱਤੀ ਪਿਆ ਗੁਰੂਦਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਵੀ ਸਿੱਖਾਂ ਪੱਤੀ ਚ ਹੀ ਪਹਿਲਾ ਸੋਸ਼ਬਿਤ ਸੀ ਅਤੇ ਹੈ। ਇੱਕ ਪੱਤੀ ਧੁੱਮਾ ਪੱਤੀ ਹੈ ਜੋ ਪੁਰਾਤਨ ਦੰਦ ਕਥਾ ਅਨੁਸਾਰ ਧੁੱਮਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਹੈ।

ਮਸੰਦਾਂ ਪੱਤੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਨਾਮ ਲਾਭਾ ਪੱਤੀ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ ਦੇ ਮਸੰਦਾ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਕਰਨ ਲਾਭਾ ਪੱਤੀ ਨਾਮ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮਸੰਦਾ ਪੱਤੀ ਪੈ ਗਿਆ ਸਰਕਾਰੀ ਰਿਕਾਰਡ ‘ਚ’ ਲਾਭਾ ਹੀ ਪੱਤੀ ਹੈ।ਅਤੇ ਚੌਥੀ ਪੱਤੀ ‘ਚ’ ਜਿਆਦਾ ਵੱਸੋ ਆਦਿ ਧਰਮੀ ਸਮਾਜ ਦੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਆਦਿ ਧਰਮੀ ਪੱਤੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਪਿੰਡ ‘ਚ’ ਧਾਰਮਿਕ ਆਸਥਾਨ:-

ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ, ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ ਦਾ ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਨਾਭਾ ਪੱਤੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੋਸਬਿਤ ਹੈ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਨੂੰ ਹੀ ਪਿੰਡ ਸਭ ਤੋ ਪੁਰਾਤਕ ਅਸਥਾਨ ਮੰਨਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਦੇ ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪੁਰਾਤਨ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾ ਧਾਰਮਿਕ ਅਸਥਾਨ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਿਲ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਿੰਘ ਸਭਾ, ਇਹ ਅਸਥਾਨ ਕੋਈ 150 ਸਾਲ ਤੋ ਪੁਰਾਣਾ ਧਾਰਮਿਕ ਅਸਥਾਨ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਿਲ ਹੈ।ਇਹ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵ,ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਆਗਮਨ ਪੂਰਬ ਬੜੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਮਨਾਏ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਧੁੱਮਾ ਪੱਤੀ, ਇਸ ਗੁਰੁ ਘਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1948 ‘ਚ’ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤਾਂ ਬਾਬਾ ਪੂਰਨ ਦਾਸ ਜੀ, ਬਾਬਾ ਮਿਲਖਾ ਸਿੰਘ (ਸੁੰਤਤਰਤਾ ਸੈਨਾ ਜੀ) ਲੰਮਾ ਸਮਾ ਬਤੌਰ ਗ੍ਰੰਥੀ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਅਗਮਨ ਪੁਰਬ ਬੜੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਮਨਾਏ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਸਤਿਗੁਰੂ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਵੀ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਗੁਰੁ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਰਵਿਦਾਸ ਮਾਹਾਰਾਜ ਜੀ ਦੇ ਅਗਮਨ ਪੁਰਬ ਮਨਾਏ ਜਾਦੇ ਹਨ।ਅਤੇ ਰਵਿਦਾਸ ਮਾਹਾਰਾਜ ਦੇ ਆਗਮਨ ਪੁਰਬ ਤੇ ਅਨੇਕ ਨਗਰ ਕੀਰਤਨ ਵੀ ਸਜਾਏ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਪਿੰਡ ‘ਚ’ ਹੋਰ ਵੀ ਧਾਰਮਿਕ ਅਸਥਾਨ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਾਬਾ ਰੋੜੀਆਂ ਜੀ ਦਾ ਸ਼ਿਵ ਮੰਦਿਰ, ਲੱਖ ਦਾਤੇ ਦਾ ਅਸਥਾਨ, ਮਾਤਾ ਦਾ ਮੰਦਿਰ ਵੀ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ, ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ, ਦੋਆਬਾ ਪਾਬਿਲਕ ਸਕੂਲ ਵੀ ਹੈ। ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਕੋਲ ਫੁੱਟਬਾਲ ਦੀ ਗਰਾਉਡ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ‘ਚ’ ਫੁੱਟਬਾਲ ਦੇ ਬਹੁਤ ਖਿਡਾਰੀ ਹਨ। ਪਿੰਡ ‘ਚ’ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਡਿਸਪੈਸਰੀ ਹੈ।ਜੋ ਕਿ ਹਰ ਤਰਾਂ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ਾ ਨੂੰ ਮੁੱਢਲੀ ਸਾਹਇਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਪਿੰਡ ‘ਚ’ ਇੱਕ ਸਹਿਕਾਰੀ ਬੈਕ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਹਰ ਤਰਾਂ੍ਹ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਨੂੰ ਸਹੁਲਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਥੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਡਾਇਰੀ ਦੀ ਹੈ। ਪਿੰਡ ‘ਚ’ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਖੇਡ ਸਟੇਡੀਅਮ ਵੀ ਹੈ।

ਜਨਸੰਖਿਆ

ਸਾਲ 2011 ਤੱਕ, ਜਗਤਪੁਰ ਵਿੱਚ ਕੁਲ 462 ਮਕਾਨ ਹਨ ਅਤੇ 2,151 ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ 1,084 ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਮਰਦ ਅਤੇ 1,067 female ਹਨ 2011 ਵਿੱਚ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਭਾਰਤ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਰਿਪੋਰਟ ਅਨੁਸਾਰ. ਜਗਤਪੁਰ ਦੀ ਸਾਖਰਤਾ ਦਰ 80.35 ਹੈ, ਰਾਜ ਦੀ ਔਸਤ 75.84 % 6 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਮਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਆਬਾਦੀ 207 ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਜਗਤਪੁਰ ਦੀ ਕੁੱਲ ਆਬਾਦੀ ਦਾ 9.62% ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਲ ਲਿੰਗ ਅਨੁਪਾਤ 984 ਹੈ ਜਦਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੇ 846 ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਔਸਤ. [4] ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਜਾਤੀ ਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਜਗਤਪੁਰ ਵਿੱਚ ਕੁਲ ਆਬਾਦੀ ਦਾ 36.12% ਹੈ। ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕੋਈ ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਕਬੀਲੇ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। [1]

2011 ਦੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, 671 ਲੋਕ ਜਗਤਪੁਰ ਦੀ ਕੁੱਲ ਆਬਾਦੀ ਵਿਚੋਂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ ਜਿਸ ਵਿੱਚ 594 ਪੁਰਸ਼ ਅਤੇ 77 ਔਰਤਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਸਰਵੇਖਣ 2011 ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, 74.52% ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਕੰਮ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ 25.48% ਕਰਮਚਾਰੀ 6 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਘੱਟ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲੀ ਮਾਰਜਰੀਨ ਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। [1] ਵੈੱਬ ਸਾਈਟ: www.jagatpur.org

ਸਿੱਖਿਆ

ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਧਿਅਮ ਹੈ, ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ (ਜਗਤਪੁਰ ਸਕੂਲ) ਦੇ ਨਾਲ ਸਹਿ-ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ. [5] ਸਕੂਲ ਭਾਰਤੀ ਮਿਡ ਡੇ ਮੀਲ ਸਕੀਮ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮਿਡ-ਡੇ ਮੀਲ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ [6] ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਇਮਾਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਭੋਜਨ. ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮੁਫਤ ਅਤੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਐਕਟ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਸਕੂਲ 6 ਤੋਂ 14 ਸਾਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਮੁਫਤ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਮਰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਕਾਲਜ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜਲੇ ਕਾਲਜ ਹੈ।

ਆਵਾਜਾਈ

ਬੰਗਾ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ, ਸਭ ਤੋਂ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਹੈ, ਪਰ ਫਗਵਾੜਾ ਜੰਜਨ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਿੰਡ ਤੋਂ 21 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (13 ਮੀਲ) ਦੂਰ ਹੈ। ਸਾਹਨੇਵਾਲ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਨੇੜੇ ਦੇ ਘਰੇਲੂ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਹੈ ਜੋ ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿੱਚ 52 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (32 ਮੀਲ) ਦੂਰ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜਲੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ 138 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (86 ਮੀਲ) ਦੂਰ ਹੈ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ

ਸਮਾਧ ਧੰਨ ਧੰਨ ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ

ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮੁਢਲਾ ਵੇਰਵਾ ਬਹੁਤ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ, ਪਰ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਗਤ ਨਾਲ ਜੋੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਸੰਗਤ ਦਾ ਕੰਮ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਏ. ਬਾਬਾ ਜੀ ਜਗਤਪੁਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਿਵਾਸੀ ਸਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ ਕਬੀਲੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ. ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਨਾਂ ਕਾਜਾਲੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਰ ਸਨ, 'ਰਾਜਾਜੀ', 'ਭਗਾ ਜੀ', 'ਜਾਗਾ ਜੀ'.

ਜਦੋਂ ਵੀ ਚੱਕ ਮੇਲਾ ਦੀ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਲਖਦਾਤਾ ਜੀ ਦੇ ਨੌਕਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਰਵਰ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੀਤਾ. ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਭਾਈ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਜਿਸ ਦਾ ਤੁਸੀਂ ਨਾਂ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਲੱਖਾਂ ਗਵਰਨਿੰਗ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਸੇਵਕ ਹਾਂ. ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਪੁਕਾਰਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਕੁਝ ਦਿਲੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਉਹ ਲੱਖਾਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਹਰੇਕ ਲਈ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਫਿਰ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਦਾ ਦਾਤਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਾਂਗਾ, ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਕੀ ਹਨ? ਬਾਬਾ ਜੀ - ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਆਂਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਲੱਖਾਂ ਦਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵਾਧੂ ਵਾਈਨ ਦਿਆਂਗਾ. ਨੌਕਰ ਨੇ ਛੇ ਨਮਾਜ਼ਾਂ ਲਈ ਦਿਲੋਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਭਾਈ ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦਾਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ.

ਅਜਿਹੇ ਕਿਰਤ ਕਰਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕਈ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ, ਭਾਈ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਘੋੜੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸਮਾਂ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ. ਤਦ, ਜਦੋਂ ਸਮਾਂ ਆਇਆ, ਘੋੜੇ ਨੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਦਿੱਖ ਦਿੱਤੀ, ਅਤੇ ਮਨ ਆਪ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ., ਕਿ ਲੱਖਾਂ ਦਾਨਾਂ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਫਿਰ ਉਹ ਦਿਨ ਠੱਗਾਂ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਸੇਵਕ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੇ ਅਤੇ ਕਹਿਣਗੇ: "ਜੱਟ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਤੋਹਫ਼ਾ ਸੁਣਦਾ ਹੈ।" .

ਜਦੋਂ ਭਗਵਾਨ ਭਾਈ ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਛੋੜੀ ਨੇ ਕੀ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦਾਨੀ ਜੀ ਨੇ ਸੁਣ ਲਿਆ ਸੀ, ਜੋਧੜੀ ਨੇ ਵਾਧੂ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਨੌਕਰਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਕੋੱਟੀ-ਕੋਟੀ ਨੇ ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਨਿਭਾਉਣ ਲਈ ਤੂੰ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ. ਪਰ ਫਿਰ ਬਾਬਾ ਜੀ ਬੋਲੇ ​​ਭਰਾ ਸੇਵਕ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਈ ਲੱਖਾਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ ਪਰ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਮਨੂ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਹੋਰ ਦੇ ਦੇਵਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਅਨੰਦਪੁਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦੇਵੇ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਫਿਰ ਨੌਕਰ ਨੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ, ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਮ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸਾਡੇ ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਕਰ ਦਿਓ. ਅਜਿਹੀਆਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਨੌਕਰਾ ਅਗਲੇ ਪਿੰਡ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਏ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਚੌਕੀ ਨੂੰ ਭਰ ਗਏ ਅਤੇ ਪੀਰ ਜੂਸਾ ਦੀਆਂ ਫਲੀਆਂ 'ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਮੁਲਤਾਨ ਪੰਚਾਇਤ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਝੁਕੇ. ਅਗਲੇ ਸਾਲ, ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਇੱਕ ਫਰਕ ਲਿਆ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਲੱਖਾਂ ਦੇ ਸੇਵਕ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਭਾਈ ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਅਹੁਦਿਆਂ 'ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਮਦਦ ਕੀਤੀ. ਤੁਹਾਡੀ ਪਤਨੀ ਕਾਜਾਲੀ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਾਤਰਾ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਉਸਨੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸੰਘ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪੜਾਅ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਬਾਡਾ ਵਿਖੇ ਸੀ. ਪਹਿਲੀ ਲਕਤਾੱਟਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਬਦਲ ਕੇ ਬਾਡਾ ਪਿੰਡ ਵਿਖੇ ਮੰਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਘੋੜੇ ਦੀ ਤੁਹਾਡੀ ਬੇਨਤੀ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਥੰਮ੍ਹ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਭੂਟ ਦੀ ਅਗਲੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ. ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਬਾਡਾ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬੋਪਾਰਾਓ, ਰੋੜਕਾ ਕਲਾਂ, ਵਾਦਲਸ, ਜੰਡਿਆਲਾ ਮੰਜਕੀ, ਬੋਪਾਰਾਯਾ ਡੋਨਾ, ਹੇਰਨ, ਖਾਨਪੁਰ ਖੰਡਪੁਰ, ਖੌਂਦਪੁਰ, ਖੌਂਦਪੁਰ, ਖੌਂਦਪੁਰ ਤੋਂ.) ਅਤੇ ਅਗਲਾ ਪੜਾਅ ਤਲਵੰਡੀ ਚੌਧਰੀ ਹੈ।

ਲੱਖਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਬਦਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘੋੜੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਲਦਬਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੀਰ ਖੁਦ ਆਇਆ ਅਤੇ ਚੀਤ ਚੁਕੇ. ਇੱਕ ਵਾਰ ਪੀਰ ਨੇ ਪਛਾਣ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਬਦਲਿਆ ਅਤੇ ਰੋਹਬ ਨਾਲ ਘੋੜਿਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹ ਡਰੇ ਹੋਏ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੀਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਆ ਕੇ ਚੀਕਿਆ ਜਾਵੇਗਾ. ਸੰਗਤ ਨੇ ਵੀ ਬਿਆਸ ਨਦੀ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਚੌੜੀਆਂ ਨੂੰ ਭਰ ਕੇ ਅਗਲੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਭਰਿਆ. ਨਹਿਰ ਬਿਆਸ ਤੋਂ ਗੋਇੰਦਵਾਲ, ਫਤਿਹਾਬਾਦ, ਨੌਰੰਗਾਬਾਦ, ਕੋਟ ਧਰਮਚੰਦ, ਸਰਾਏ ਅਮਾਨਤ ਖ਼ਾਨ ਅਤੇ ਪੀਰ ਰਜ਼ਾ ਤਲ ਅਤੇ ਪਰੇਲ ਤੋਂ ਮੁਲਤਾਨ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਬਾਬਾ ਜੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸੰਗਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਮੁਲਤਾਨ ਪੰਚ, ਸਾਜਦਾ ਸਲਾਮ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸੁੱਖਾਂ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਲਈ ਕਿਹਾ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਦੇ ਨਾਲ ਘੋੜੇ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਪੀਰ ਜੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ. ਉਡੀਕ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਕੁੱਤਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀਰ ਜੀ ਵੀ ਭੇਸ ਵਿੱਚ ਆਏ ਸਨ ਅਤੇ ਘੋੜਿਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਆਖ਼ਰਕਾਰ ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ ਮੁਲਤਾਨ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸਖੀ ਸੁਲਤਾਨ, ਮਾਤਾ ਮੁਮ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਮੁਲਤਾਨ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਜਿਸਨੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਭਰੀਆਂ, ਨੇ ਆਪਣੇ ਨੌਕਰ ਦੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਦੀ ਸਮਾਪਤੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ. ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਦਾਨ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ. ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਦਾਨ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕੀਤਾ ਪਰ ਪੀਰ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਜੇ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਂਦੇ. ਇਸ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਲਓ, ਅਸੀਂ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਆਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਲਵਾਂਗੇ. ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਨੰਦਪੁਰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ ਆਪ ਪਿੰਡ ਮੁੜ ਆਏ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਵਾਰਤਾ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ।

ਕਿੱਸਾ ਅਨੰਦਪੁਰ ਦਾ

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਹਿਲਾ ਆਪਾ ਪੜ੍ਹ ਆਏ ਹਾਂ ਕਿ ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ ਅਤੇ ਪੀਰ ਲ਼ੱਖ ਦਾਤੇ ਦਾ ਮਿਲ਼ਣ ਅਤੇ ੳਹਨਾਂ ਚ ਹੋਈ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਇਸ ਤੋ ਅੱਗੇ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ।

ਬਾਬਾ ਜੀ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਜਗਤਪੁਰ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮਾ ਕਾਰਾਂ ਚ ਅਤੇ ਖੇਤੀ ਬਾੜੀ ਚ ਰੁੱਝ ਗਏ।ਪੀਰ ਜੀ ਦੱਸੇ ਮੁਤਾਬਕ ਉਹ ਮਹੀਨਾ ਅਤੇ ਸਮਾਂ ਆਇਆ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕੀਤੀ, ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸਫ਼ਰ ਲਈ ਜਰੂਰੀ ਸਮਾਨ ਦੋਵੇਂ ਵਛੇਰੇ ਲੈ ਕੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ, ਰਸਤੇ ਚ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਪੜਾਅ ਕਰਦੇ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਹੀ ਆਪ ਅਨੰਦਪੁਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ, ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ‘ਚ ਕੱਚੇ ਰਸਤੇ ਪੱਗ-ਡੰਡੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ।ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਚ ਅੱਜ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਅੰਤਰ ਹੈ।ਅੱਜ ਭਾਵੇਂ ਅਨੰਦਪੁਰ ਨੂੰ ਪੈਦਲ ਸਫਰ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਰਾਤ ਚ ਮੰਜਿਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚੇ। ਜੋ ਅਨੁੰਦਪੁਰ ਆਪਾਂ ਅੱਜ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਅਨੁੰਦਪੁਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਇਸ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਝੱਲਕੀਆਂ ਦਾ ਪੁਰਾਣੇ ਇਤਿਹਾਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ।

ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਜਾ ਕੇ ਵਛੇਰੇ ਇੱਕ ਦਰਖੱਤ ਨਾਲ ਬੰਨ ਦਿੱਤੇ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮਾ ਅਰਾਮ ਕੀਤਾ।ਆਪ ਕੀ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਅਜੀਬ ਕੋਤਕ, ਜਿਵੇਂ ਪੀਰ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਆਸਮਾਨ ਚ ਕਾਲੇ ਬੱਦਲ ਹੋਣਗੇ, ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਬਰਸਾਤ ਹੋਵੇਗੀ, ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਹਵਾ ਚੱਲੇਗੀ।ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੀ ਨਜਰ ਆਂਵਾਂਗੇ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨਾਲ ਬੈਠਿਆ।ਉਹ ਸੁਭਾਗ ਭਰਿਆ ਸਮਾਂ ਆਇਆ, ਆਪ ਦਰਬਾਰ ਚ ਹਾਜ਼ਿਰ ਹੋਏ।ਆਪਨੇ ਅਦਬ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਗੁਰੁ ਜੀ ਨੂੰ ਅਤੇ ਪੀਰ ਜੀ ਨੂੰ ਨਾਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ।ਗੁਰੁ ਜੀ ਅਤੇ ਪੀਰ ਜੀ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕੇ ਆਪ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਚ ਵਛੇਰੇ ਲੈ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਇਆ ਹਾਂ.. ਬਾਬਾ ਜੀ ਅਤੇ ਪੀਰ ਜੀ ਦੀ ਵਾਰਤਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਈ:-

ਬਾਬਾ ਜੀ …ਪੀਰ ਜੀ ਆਪ ਆਪਣਾ ਵਛੇਰਾ ਲੈ ਲਉ, ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਵਾਲਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੳ। ਪੀਰ ਜੀ…ਅਗਰ ਵਛੇਰਾ ਲੈਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾ ਮੁਲਤਾਨ ਹੀ ਲੈ ਲੇਣਾ ਸੀ। ਬਾਬਾ ਜੀ…ਮੈ ਹੋਰ ਕੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ

ਪੀਰ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਕਲਾ ਵਛੇਰਾ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ ਆਪ ਦਾ ਸਿੱਖ ਵੀ ਲੈਣਾ ਹੈ।ਇੱਹ ਸੁਣਕੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਘਬਰਾ ਗਏ ਤੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪੀਰ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸਾਨੂੰ ਆਪਦਾ ਸਿੱਖ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਸਭ ਰੱਮਜਾਂ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਆਪ ਜਾਣੀ ਜਾਣ ਸਨ, ਬਸ ਦੇਖਕੇ ਮੁਸਕੁਰਉਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦਾ ਸਿੱਦਕ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨੇ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਪੀਰ ਜੀ ਆਪ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਬੱਕਰੇ ਵੱਢੇ ਜਾਦੇਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਆਪਦੇ ਸੇਵਾਦਾਰ ਸਿਰ ਹਲਾਉਦੇ ਹਨ, ਹੋਰ ਕਈ ਮਨਮੱਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਪੀਰ ਜੀ ਆਪਨੂੰ ਹਰ ਸੂਰਤ ਅਤੇ ਹਰ ਸ਼ਰਤ ਤੇ ਲੈਣਾ ਚਹੂੰਦੇ ਸਨ।ਪੀਰ ਜੀ ਨੇ ਫਰਮਾਇਆ ਕਿ ਤੂੰ ਸਾਡਾ ਪੱਕਾ ਸੇਵਕ ਹੈ ਅਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਦੁਨੀਆ ਤੱਕ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਰਹੇਗਾ।ਅਸੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਰ ਵਕਤ ਰਾਹਾਂਗੇ, ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਲੋਕ ਸੱਜਦੇ ਕਰਨਗੇ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਫੈਸਲੇ ਹੋਇਆ ਕਰਨਗੇ।ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਹਿੱਲੇਗਾ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਬੱਕਰੇ ਵੱਡ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ, ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਬੱਕਰੇ ਦੀ ਥਾਂ ਮਿੱਠਾ ਚੂਰਮਾ(ਮੱਕੀ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਚੂਰਾ ਕਰਕੇ ਦੇਸੀ ਘਿੳ ‘ਚ ਗੁੱੜ ਰਲਾਕੇ) ਚੱੜੇਗਾ, ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਤੇ ਕੋਈ ਮੱਨਮੱਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ।ਪੀਰ ਜੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਵੱਚਨ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤੇ।ਪੀਰ ਲੱਖ ਦਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਅਤੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰ ਲਿਆ।ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਿੱਖ ਦੇ ਬਦਲੇ ਸਾਨੂੰ ਕੀ ਦਿੳਗੇ।ਤਾਂ ਪੀਰ ਜੀ ਨੇ ਆਪਨੂੰ ਭਾਈ ਰਾਮੂ ਦੇ ਬਦਲੇ ਤਿੰਨ ਪਿੰਡ ਦਿੱਤੇ।ਢੇਸੀਆਂ, ਦੁਸ਼ਾਝਾਂ ਮਸੰਦਾਂ ਅਤੇ ਪੁਆਦੜਾ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਅਤੇ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਰਾਮੂ ਦਾ ਹੱਥ ਪੀਰ ਲੱਖ ਦਾਤਾ ਜੀ ਦੇ ਹੱਥ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।ਆਪ ਜੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੋ ਆਗਿਆ ਲੈ ਕੇ ਪੀਰ ਜੀ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਜਗਤ ਪੁਰ ਆ ਗਏ।ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਵਾਰਤਾ ਘਰ ਦਿਆ ਨੂੰ ਦੱਸੀ ਅਤੇ ਆਪਦਾ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ।

ਇਹ ਜੋ ਵੀ ਲੇਖ ਹਨ,ਇਹ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਸ਼੍ਰੀ ਲਾਹੌਰੀ ਰਾਮ ਸ਼ੌਕੀ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੋਰ ਸਿਆਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ. ਸਾਧੂ ਸਿੰਘ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ, ਸ. ਸਵਰਾਨ ਸਿੰਘ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ (ਬੱਲੀ) ਅਤੇ ਹੋਰ ਜੋ ਵੀ ਇਤਿਹਾਸ ਚੌਕੀਆਂ ਹਨ, ਉਹਨਾ ਦੀ ਜੁਬਾਨੀ ਸੁਣਕੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲੋ ਕੋਈ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਜੋ ਕੁਝ ਹੈ ਸਭ ਜੁਬਾਨੀ ਸੁਣਿਆ ਹੈ।ਇਹ ਲੇਖ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਲਈ ਹੈ। ਜੋ ਕਿ ਇਹ ਪੜ੍ਹਕੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਵਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਸਕਣ……….

ਜੈਕਾਰਾ ….ਬਾਬਾ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜੀ ਦਾ ਬੋਲ ਸਾਚੇ ਦਰਬਾਰ ਕੀ ਜੈ ਜੈਕਾਰਾ ….ਲੱਖ ਦਾਤਾ ਜੀ ਦਾ ਬੋਲ ਸਾਚੇ ਦਰਬਾਰ ਕੀ ਜੈ

ਲੱਖ ਦਾਤਾ ਪੀਰ ਜੀ

ਹਜ਼ਰਤ ਸੱਯਦ ਅਹਿਮਦ ਸੁਲਤਾਨ, ਜੋ ਸਖੀ ਸਰਵਰ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਦੇ 12 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸੂਫੀ ਸੰਤ ਸਨ। ਉਹ ਕਈ ਹੋਰ ਅਪੀਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੁਲਤਾਨ (ਰਾਜਾ), ਲਖਦਾਤਾ (ਲੱਖਾਂ ਦਾ ਦਾਤਾਰ), ਲਲਾਂਵਾਲਾ (ਰੂਬੀਜ਼ ਦਾ ਮਾਸਟਰ), ਨਿਗਾਹੀਆ ਪੀਰ (ਨਿਗਾਹਾ ਦਾ ਸੰਤ) ਅਤੇ ਰੋਹੀਆਂਵਾਲਾ (ਜੰਗਲਾਂ ਦਾ ਮਾਲਕ) ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਸੁਲਤਾਨੀਆਂ ਜਾਂ ਸਰਵਾਇਆਂ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ.

ਜਦੋਂ ਸਖੀ ਸਰਵਰ ਦੇ ਪਿਤਾ ਸਈਦ ਜਨੇਲ ਅਬੀਦੀਨ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ 1126 ਵਿੱਚ ਬਗਦਾਦ ਸ਼ਰੀਫ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸ਼ਾਹਕੋਟ ਵਿਖੇ ਬਗਦਾਦ ਸ਼ਰੀਫ ਛੱਡ ਗਏ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਅਮੀਨਾ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਸ਼ਾਹਕੋਟ ਦਾ ਦੋ ਸਾਲਾ ਪੁੱਤਰ ਅਈਰਹਾਨ ਦੋ ਬੇਟੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਆਇਸ਼ਾ ਦਾ ਵਿਆਹ 5 ਵੀਂ 20 ਵੀਂ ਹਿਜਰੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸਯਦ ਜਨੇਲ ਅਬੀਦੀਨ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਆਇਸ਼ਾ ਦੇ ਪੰਜ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ. 5 ਵੀਂ ਚੌਵੀ ਹਿਜਰੀ ਨੂੰ, 1130 ਸਯਦ ਅਹਿਮਦ ਦਾ ਜਨਮ ਹੈ। ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅਬਦੁੱਲ ਗਨੀ ਖਾਨ ਧੌਧਾ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸ਼ਾਹਕੋਟ ਵਿੱਚ ਕਿਸਾਨੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪੀਰ ਪੈੱਗ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ, ਸਮੇਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ, ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਭਰਾ ਪੀਰ ਲਖ ਦਾਨੀ ਜੀ ਅਤੇ ਖਾਨ ਦੀ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਚਾਰੇ ਭਾਈ ਦੇਸ਼ਪਾਂਡੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ। ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਾਰ ਵੱਡੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਸਮੇਤ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ, ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ 60 ਕੋਸ ਸੋਹਲੇਮਾਨ ਪਹਾੜ ਤੋਂ ਉਸ ਵਕਤ ਵਹਾਏ ਇਲਾਕਿਆਂ 'ਤੇ 1181 ਵਿੱਚ ਸ਼ਹਾਦਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਬਗਦਾਦ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਗੱਲਾ-ਉਲ-ਆਜ਼ਮ, ਸ਼ੇਖ ਸ਼ਹਾਬ-ਉਦ-ਦੀਨ ਸੁਹਰਾਵਰਦੀ ਅਤੇ ਖਵਾਜਾ ਮੌਦੂਦ ਚਿਸ਼ਤੀ: ਤਿੰਨ ਉੱਘੇ ਸੰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਖ਼ਿਲਾਫ ਦੀ ਦਾਤ ਦੇ ਨਾਲ.

ਸੰਤ ਨੇ ਨਿਗਾਹਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਜੋਂ ਚੁਣਿਆ. ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਭੂਗੋਲਿਕ ਅਤੇ ਮੌਸਮ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਕਾਰਨ ਇਸਨੂੰ ‘ਆਖਰੀ ਜਗ੍ਹਾ’ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਰੋਜ਼ (1970) ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਦੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਸਖੀ ਸਰਵਰ ਦੀ ਕਬਰ ਅਤੇ ਉੱਤਰ-ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਇੱਕ ਅਸਥਾਨ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ. ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਹੈ ਜੋ ਸਖੀ ਸਰਵਰ ਦੀ ਮਾਂ, ਮਾਈ ਇਸ਼ਨਾਨ ਦੀ ਟੱਟੀ ਅਤੇ ਕਤਾਈ ਵਾਲਾ ਚੱਕਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ. ਨੇੜੇ ਹੀ ਇੱਕ ਠਾਕੁਰਦੁਆਰਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਭੈਰੋਂ ਦਾ ਚਿੱਤਰ ਹੈ. ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਸਖੀ ਸਰਵਰ, ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ, ਜੋ ਬੀਬੀ ਬਾਈ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਿੰਨਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ ਸੀ, ਦੀਆਂ ਕਬਰਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਜੋ ਉਸਦੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚਮਤਕਾਰ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਨਿਗਾਹਾ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਦੇ ਕੋਲ ਦੋ ਹੋਰ ਪਵਿੱਤਰ ਅਸਥਾਨ ਹਨ ਜੋ ਚੋਮ ਅਤੇ ਮੋਜ਼ਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਦੋਵੇਂ ਸਖੀ ਸਰਵਰ ਦੇ ਜਵਾਈ ਮੁਰਤਜ਼ਾ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹਨ. ਚੋਮ ਵਿਖੇ, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਛਾਪ ਉਦੋਂ ਲਗਾਈ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਪਹਾੜ ਨੂੰ ਗੁਫ਼ਾ ਵਿੱਚ ingਹਿਣ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਪਨਾਹ ਲਈ ਸੀ। ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਪੱਛਮ ਵੱਲ ਅਤੇ ਅਸਥਾਨ ਦੀਵਾਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦੋ ਮਰੇ ਹੋਏ ਦਰੱਖਤ ਹਨ ਜੋ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਖੰਭਿਆਂ ਤੋਂ ਉੱਗਦੇ ਸਨ ਜੋ ਸੰਤ ਦੀ ਬਾਂਹ ਕਾਕੀ ਦੇ ਸਿਰ ਅਤੇ ਅੱਡੀ ਰੱਸੀਆਂ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ.

ਨਿਗਾਹਾ ਵਿਖੇ ਪੀਰ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਸੰਗਤ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਭੈਰਾਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ. ਡਰੰਮਿੰਗ ਬੋਰਡ ਜੋ ਸਥਾਨਕ ਅਸਥਾਨਾਂ 'ਤੇ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਗਾਈਡਾਂ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੀਰਖਾਨਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇੱਕ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪੀਰਭਾਈਅਰ ਅਤੇ ਪੀਰਬਾਹਿਨ (ਭਰਾ ਜਾਂ ਭੈਣ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਮਵਾਰ) ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ. ਮਾਰਗਾਂ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੁਕੇ ਬਿੰਦੂ ਚੌਕੀਆਂ (ਚੌਕੀਆਂ) ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਿਥੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ' ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਸੌਂਦੇ ਸਨ. ਨਿਗਾਹਾ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇੱਕ ਚੌਂਕੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਗੇ. ਜੇ ਉਹ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਰਾਤ ਲਈ ਰਸਤੇ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਗਏ. ਉਹ ਜੋ ਕਿਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ ਉਹ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇੱਕ ਰਾਤ ਘਰ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਸੌਂਦੇ ਸਨ. ਬਿਸਤਰੇ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਸੌਣ ਦੇ ਇਸ ਰਸਮ ਨੂੰ ਚੌਕੀ ਭਾਵਨਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.

ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵੱਖ ਵੱਖ ਮੇਲੇ ਲਗਦੇ ਹਨ. ਨਿਗਾਹਾ ਵਿਖੇ ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਦਾ ਅਪ੍ਰੈਲ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਫਤਾ ਭਰ ਵਿਸਾਖੀ ਦਾ ਮੇਲਾ ਲਗਦਾ ਹੈ. ਜੂਨ / ਜੁਲਾਈ ਦੌਰਾਨ ਗੁਜਰਾਂਵਾਲਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਧੌਂਕਲ, ਪੇਸ਼ਾਵਰ ਵਿਖੇ ਝੰਡਾ ਮੇਲਾ ਅਤੇ ਲਾਹੌਰ ਵਿਖੇ ਕੱਦਮੋਂ ਕਾ ਮੇਲਾ (ਮੇਲਿਆਂ ਦਾ ਮੇਲਾ) ਵੀ ਮੇਲੇ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਆਮ ਰਸਮ ਜੋ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੇਖੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਸ਼ੌਂਕ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਨਾ ਹੈ, (ਇਕ 18 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਕਣਕ ਦੇ ਆਟੇ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਰੋਟੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅੱਧੇ ਮਾਤਰਾ ਦੇ ਭਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿੱਠੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ. ਰੱਤਾ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਭਾਰਾਈ ਦੁਆਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਨੇ ਰੋਟਾ ਦੀ ਭੇਟ ਦਾ ਇੱਕ ਚੌਥਾ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਸੀ, ਬਾਕੀ ਦਾਨਾ ਪਰਿਵਾਰ ਦੁਆਰਾ ਖਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਥੀ ਸੁਲਤਾਨੀਆਂ (ਸਾਖੀ ਸਰਵਰ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ) ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ. "ਚਾਉਕੀਆਂ ਦਾ ਮੇਲਾ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਮੇਲਾ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਵਿੱਚ ਸਖੀ ਸਰਵਰ ਦੇ ਦੌਰੇ ਬਲਾਚੌਰ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ ਗਿਆ, ਰੱਤੇਵਾਲ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਦਿਆਂ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਪਹੁੰਚੀ ਜਿਥੇ ਉਹ ਨੌਂ ਦਿਨ ਇਥੇ ਰਿਹਾ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਇਹ ਮੇਲਾ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਵਿੱਚ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨੌਂ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਚਲਦਾ ਹੈ. ਇੱਕ "ਸੰਗ" ਰੱਤੇਵਾਲ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ. "ਸੰਗ" ਦੇ ਨੇਤਾ ਨੇ ਇੱਕ ਝੰਡਾ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ "ਟੌਗ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.