ਦਾ ਡਾੲਿੰਗ ਸਵਾਨ
ਦਾ ਡਾਇੰਗ ਸਵਾਨ (ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦਾ ਸਵਾਨ) ਇਕ ਇਕ-ਪਾਤਰੀ ਨਾਟਕ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਕੋਰੀਓਗ੍ਰਾਫਰ ਮਿਖਾਈਲ ਫੋਕਾਈਨ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸਦੀਆਂ 4000 ਦੇ ਕਰੀਬ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਇਸ ਲਘੂ-ਗੀਤ ਜਾਂ ਬਾਲਡ ਇਕ ਹੰਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜੋ ਹੁਣ ਮਰ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਪਿਛੋਕੜ
ਸੋਧੋਲੰਡਨ ਟੈਨਿਸਨ ਦੀ ਕਵਿਤਾ "ਦ ਮਾਊਂਸ ਹਵਾਨ", ਜੋ ਅੰਨਾ ਪਾਵਲੋਵਾ (ਜੋ ਕਿ ਮਰੀਨੀਸਕੀ ਥੀਏਟਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਾਲਿਟੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ) ਨੇ ਜਨਤਕ ਪਾਰਕਾਂ ਅਤੇ ਅਲਫਰੇਡ ਵਿੱਚ ਜੋ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਉਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋ ਕੇ, ਮਿਸ਼ੇਲ ਫੋਕੀਨੇ ਨੇ 1905 ਦੇ ਇੱਕ ਸੰਗੀਤ ਸਮਾਰੋਹ ਲਈ ਇਕੋ ਸੋਲੋ ਨਾਟਕ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ. ਇੰਪੀਰੀਅਲ ਮਾਰੀੰਸਕੀ ਓਪੇਰਾ ਦੇ ਮੇਅਰ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਤਸਵੀਰ ਫੋਕਿਨ ਨੇ ਸੇਂਟ-ਸੈੱਨਸ ਦੇ ਸੈਲੋ ਸਿੰਗਲ, ਲੀ ਸਾਈਗਨ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਫੋਕਿਨ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਪਿਆਨੋ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਇੱਕ ਮੰਜਿਲ ਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਸੀ) ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪਾਵਲੋਵਾ ਨੇ ਸਹਿਮਤੀ ਦਿੱਤੀ. ਇੱਕ ਰਿਹਰਸਲ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਛੋਟਾ ਨਾਚ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ[1] ਫੋਕਾਈਨ ਬਾਰੇ ਡਾਂਸ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ (ਅਗਸਤ 1931):
ਛੋਟੇ ਕੰਮ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਹੈ, [...] ਫਿਰ ਇਹ 'ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ' ਸੀ, ਅਤੇ ਪੁਰਾਣੇ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਵਿਚਲੇ ਤਬਦੀਲੀ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਮੈਂ ਪੁਰਾਣੇ ਨਾਚ ਅਤੇ ਰਵਾਇਤੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਦੀ ਤਕਨੀਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਵਿਕਸਿਤ ਤਕਨੀਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਪਰ ਨਾਚ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਇਸ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਭ ਪ੍ਰਾਣੀ ਹੈ. ਇਹ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਨਾਚ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਅੰਗਾਂ ਦਾ. ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕਰਦਾ ਹੈ..[2]
1934 ਵਿੱਚ, ਫੋਕੀਨ ਨੇ ਬਾਲੇਟੋਮੇਨਿਆ ਦੇ ਲੇਖਕ ਅਰਨੋਲਡ ਹਾਸਕੈਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ:
ਛੋਟੇ ਕੰਮ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਹੈ, [...] ਫਿਰ ਇਹ 'ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ' ਸੀ, ਅਤੇ ਪੁਰਾਣੇ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਵਿਚਲੇ ਤਬਦੀਲੀ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਮੈਂ ਪੁਰਾਣੇ ਨਾਚ ਅਤੇ ਰਵਾਇਤੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਦੀ ਤਕਨੀਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਵਿਕਸਿਤ ਤਕਨੀਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਪਰ ਨਾਚ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਇਸ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਭ ਪ੍ਰਾਣੀ ਹੈ. ਇਹ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਨਾਚ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਅੰਗਾਂ ਦਾ. ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕਰਦਾ ਹੈ..[3]
ਸਾਰ
ਸੋਧੋ
ਫ੍ਰੈਂਚ ਦੀ ਇੱਕ ਆਲੋਚਕ ਆਂਡਰੇ ਲੇਵਿਨਸਨ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਬਾਲੇ ਲਿਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ:
ਹਥਿਆਰ ਟਿਪਟੋਈ ਤੇ ਲਟਕੇ, ਉਹ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨਾਲ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇਸ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਚੱਕਰ ਲਗਾਉਂਦੀ ਹੈ. ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਹ ਉਭਰੀ ਹੈ, ਦੀ ਪਿੱਠਭੂਮੀ ਤੇ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਪਲ ਹੋਰ ਵੱਧ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਰੂਹ ਨਾਲ ਸਪੇਸ ਦੀ ਛੱਤਰੀ ਨੂੰ ਉਡਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਰੁਖ ਵੱਲ ਝੁਕਾਅ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ. ਤਨਾਅ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਰਾਮ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹਥਿਆਰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਦਰਦ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਫਿਰ ਸਟੇਜ-ਲੇਗ ਹੱਡੀਆਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਅਨਿਯਮਿਤ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣ ਨਾਲ ਹੰਝੂ ਦੀ ਸਤਰ ਵਾਂਗ ਰਵਾਨਾ ਹੋਵੋ- ਇੱਕ ਸੱਜੇ ਪੈਰ ਦੇ ਸੱਜੇ-ਗਲੋਡਿੰਗ ਮੋਡੀ ਕਰਕੇ, ਉਹ ਖੱਬੇ ਗੋਡੇ ਤੇ ਡੁੱਬਦੀ ਹੈ-ਏਰੀਅਲ ਪ੍ਰਾਣੀ ਜੋ ਧਰਤੀ ਦੇ ਬੰਧਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ; ਅਤੇ ਉਥੇ, ਦਰਦ ਦੁਆਰਾ ਤਬਦੀਲੀਆਂ, ਉਹ ਮਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ[3]
ਪੇਸ਼ਕਾਰੀਆਂ
ਸੋਧੋਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ, 22 ਦਸੰਬਰ 1905 ਨੂੰ ਨੋਬਲਮਾਨਜ਼ ਹਾਲ, ਰੂਸ,[4] ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਵਿੱਚ ਪਾਵਲੋਵਾ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ[5] ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ 18 ਮਈ ਨੂੰ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਦੇ ਮੈਟਰੋਪੋਲੀਟਨ ਓਪੇਰਾ ਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਮਾਰਚ 1910 ਨੂੰ ਅਮਰੀਕੀ ਡਾਂਸ ਅਦਾਕਾਰ ਅਤੇ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ ਕਾਰਲ ਵੈਨ ਵੇਚੇਂਨ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਬੈਲੇ "[ਪਾਵਲੋਵਾ] ਦੀ ਕਲਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਨਮੂਨਾ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੈ.[6] ਪਾਵਲੋਵਾ ਨੇ ਇਸ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ 4000 ਵਾਰ, ਦ ਹੇਗ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਮੇਰੀ ਹੰਸ ਕਾਮੇ ਤਿਆਰ ਕਰੋ."[6][7]
ਫੋਕੀਨ ਦੀ ਪੋਤੀ ਇਜ਼ਾਬੈੱਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬੈਲੇ ਨੇ ਡਾਂਸਰ 'ਤੇ "ਤਕਨੀਕੀ ਤਕਨੀਕੀ ਮੰਗਾਂ" ਨਹੀਂ ਕੀਤੀਆਂ ਪਰ ਇਹ "ਬਹੁਤ ਕਲਾਤਮਕ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਅੰਦੋਲਨ ਅਤੇ ਹਰ ਇੱਕ ਸੰਕੇਤ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ" ਜੋ " ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ. " ਉਹ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਆਧੁਨਿਕ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਉਸਦੇ ਦਾਦੇ ਦੀ ਮੂਲ ਧਾਰਨਾ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਵੱਖਰੀ ਹਨ ਅਤੇ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਇਕੋ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਸਵੈਨ ਲੇਕ - "ਮੌਤ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ' ਓਡੇਟ 'ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਬੈਲੇ ਇੱਕ ਬੈਰਰਿਨਾ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੰਸ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੌਤ ਬਾਰੇ, ਹੰਸ ਲਈ ਬਸ ਇੱਕ ਅਲੰਕਾਰ ਹੈ.
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Balanchine & Mason 1975.
- ↑ Balanchine & Mason 1975, pp. 137–138.
- ↑ 3.0 3.1 , Balanchine & Mason 1975, p. 138.
- ↑ Oxford Dictionary of Dance.
- ↑ Balanchine & Mason 1975, p. 137.
- ↑ 6.0 6.1 McCauley 1997, p. 156.
- ↑ Gerskovic 2005, p. 62.