ਨੀਲਗਿਰੀ ਚਾਹ
ਨੀਲਗਿਰੀ ਚਾਹ ਕੈਮੇਲੀਆ ਸਾਈਨੇਨਸਿਸ ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾ ਕੇ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਇੱਕ ਪੀਣ ਵਾਲਾ ਪਦਾਰਥ ਹੈ ਜੋ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਨੀਲਗਿਰੀ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਉਗਾਇਆ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਸੈਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਲੀ ਚਾਹ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋਸੈਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਨੇ ਹਰੀ, ਚਿੱਟੀ ਅਤੇ ਓਲੋਂਗ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਢੁਕਵੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਉਤਪਾਦ ਦੀਆਂ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ਾਂ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਤੇਜ਼, ਸੁਗੰਧਿਤ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲੀ ਚਾਹ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਖੇਤਰ ਰੋਲਡ ਅਤੇ ਕ੍ਰਸ਼, ਟੀਅਰ, ਕਰਲ ਚਾਹ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਿਸ਼ਰਨ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨੀਲਗਿਰੀ ਚਾਹ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਆਈਸਡ ਚਾਹ ਅਤੇ ਤਤਕਾਲ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕੈਮੇਲੀਆ ਸਿਨੇਨਸਿਸ ਵਰ. ਚੀਨ ਤੋਂ ਭੇਜੇ ਗਏ ਬੀਜਾਂ ਤੋਂ 1835 ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਨੀਲਗਿਰੀ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਈਨੇਨਸਿਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਵਪਾਰਕ ਉਤਪਾਦਨ 1860 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਦਯੋਗ ਕੁਝ ਵੱਡੇ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਸੰਪੱਤੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਛੋਟੇ ਉਤਪਾਦਕਾਂ ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਕਸਤ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀਲੰਕਾ ਤੋਂ ਭਾਰਤੀ ਤਾਮਿਲਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਭੇਜਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਸਰਕਾਰੀ ਮਾਲਕੀ ਵਾਲੀ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਟੀ ਪਲਾਂਟੇਸ਼ਨ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਇਸ ਦੀ ਉਪਜਾਊ ਮਿੱਟੀ ਭੂਗੋਲ ਦੇ ਨਾਲ ਚੰਗੀ-ਨਿਕਾਸ ਵਾਲੀਆਂ ਢਲਾਣਾਂ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ ਜੋ ਧੁੰਦ ਅਤੇ ਨਮੀ ਵਾਲੇ, ਠੰਡੇ ਮੌਸਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰੱਤੀ ਸਾਲ ਦੋ ਮੌਨਸੂਨ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਸਿਨੇਨਸਿਸ ਕਿਸਮ ਨੂੰ ਵਧਣ-ਫੁੱਲਣ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਚਾਹ ਇੱਕ ਰਜਿਸਟਰਡ ਭੂਗੋਲਿਕ ਸੰਕੇਤ ਹੋਣ ਦੀ ਵਾਰੰਟੀ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਗੁਣਵੱਤਾ ਅਤੇ ਵਿਲੱਖਣਤਾ ਦੀ ਹੈ।
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਕੈਮੇਲੀਆ ਸਿਨੇਨਸਿਸ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨੀਲਗਿਰੀ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ 1835 ਵਿੱਚ ਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਇਸ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਹਾੜੀ ਸਟੇਸ਼ਨ ਵਜੋਂ ਵਰਤ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਚੀਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚਾਹ ਦਾ ਇੱਕ ਸਰੋਤ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਨਾਲ ਹੀ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਥਾਨਾਂ 'ਤੇ, ਪ੍ਰਯੋਗਾਤਮਕ ਪੌਦੇ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਉੱਥੇ ਬੀਜ ਭੇਜੇ ਗਏ। ਬਨਸਪਤੀ ਵਿਗਿਆਨੀ ਜਾਰਜ ਸੈਮੂਅਲ ਪੇਰੋਟੈਟ ਨੇ ਕੇਟੀ ਵਿੱਚ ਗਵਰਨਰ ਦੇ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਬੀਜ ਲਗਾਏ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖਭਾਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਾਰੇ ਜਾਣ ਲਈ ਬਚ ਗਏ ਸਨ।[1] ਥਿਆਸ਼ੋਲਾ ਅਸਟੇਟ, 1859 ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ,[2] ਇਸ ਖੇਤਰ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਚਾਹ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ ਹਾਲਾਂਕਿ ਵਪਾਰਕ ਚਾਹ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ 1862 ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ 1904 ਤੱਕ ਇੱਥੇ 3,200 hectares (7,900 acres) ਤੋਂ ਵੱਧ ਚਾਹ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ( ਕੌਫੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੂਜੇ ਨੰਬਰ ਉੱਤੇ) ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਖੇਤੀ ਹੇਠ ਤਿੰਨ ਗੁਣਾ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਬਾਗਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਯੂਰਪੀਅਨ ਫੌਜੀ ਅਤੇ ਸਿਵਲ ਸੇਵਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਮੂਲ ਕਬਾਇਲੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਨਾਲ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚਾਹ ਉਤਪਾਦਨ ਦੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੌਦੇ ਅਸਫਲ ਹੋ ਗਏ ਪਰ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਲਿਆਂਦੇ ਗਏ ਚੀਨੀ ਚਾਹ ਨਿਰਮਾਤਾਵਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ, ਉਦਯੋਗ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਗਿਆ। ਯੂਰਪੀਅਨ ਪਲਾਂਟਰਜ਼ (ਕੌਫੀ ਅਤੇ ਚਾਹ ਦੋਵਾਂ ਦੇ) ਨੇ ਨੀਲਗਿਰੀ ਪਲਾਂਟਰਜ਼ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਜੋ ਜ਼ਮੀਨ ਅਤੇ ਵਿੱਤ ਵਿੱਚ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਨ ਲਈ 1894 ਵਿੱਚ ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਪਲਾਂਟਰਜ਼ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਆਫ਼ ਸਾਊਥ ਇੰਡੀਆ (ਯੂਪੀਏਐਸਆਈ) ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨੀਲਗਿਰੀ ਚਾਹ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਹੋਲਡਿੰਗ ਬਣ ਜਾਵੇਗੀ, ਰੌਬਰਟ ਸਟੈਨਸ ਨੇ 1922 ਵਿੱਚ ਅਲਾਡਾ ਵੈਲੀ ਅਸਟੇਟ ਤੋਂ ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਨੀਲਗਿਰੀ ਟੀ ਅਸਟੇਟ ਕੰਪਨੀ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ 1923 ਵਿੱਚ ਚਾਮਰਾਜ ਅਤੇ ਰੌਕਲੈਂਡ ਅਸਟੇਟ, 1926 ਵਿੱਚ ਦੇਵਬੇਟਾ ਅਤੇ 1928 ਵਿੱਚ ਕੋਡਰੀ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਗਏ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ van Driem, George (2019). The Tale of Tea A Comprehensive History of Tea from Prehistoric Times to the Present Day. Brill. ISBN 9789004386259.
- ↑ Heiss, Mary Lou; Heiss, Robert J. (2007). The Story of Tea: A Cultural History and Drinking Guide. Ten Speed Press. pp. 199–203. ISBN 9781607741725.