ਮਨੁੱਖੀ ਸੰਸਾਧਨ

ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੋਤ ਸ਼ਬਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦੇ ਢੰਗ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਖੇਤਰ ਹਿਕਾਇਤੀ ਪਰਬੰਧਨ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਤੋਂ ਹੱਟ ਕੇ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਰਿਵਰਤਿਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਕੰਮ ਉੱਤੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਸੰਗਠਨਾਤਮਕ ਸਫਲਤਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦੀ ਕੜੀ ਨੂੰ ਸਿਆਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਖੇਤਰ ਉਦਯੋਗ / ਸੰਗਠਨਾਤਮਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਸਿੱਧਾਂਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਿਤਅਵਧਾਰਣਾਵਾਂਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਸੰਸਾਧਨ ਵਿੱਚ ਸੰਦਰਭ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਘੱਟ ਵਲੋਂ ਘੱਟ ਦੋ ਸਬੰਧਤ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਮੂਲ ਮਤਲੱਬ ਰਾਜਨੀਤਕ ਮਾਲੀ ਹਾਲਤ ਅਤੇ ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਲੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉੱਤੇ ਇਸਨੂੰ ਪਾਰੰਪਰਕ ਰੂਪ ਵਲੋਂ ਉਤਪਾਦਨ ਦੇ ਚਾਰ ਕਾਰਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸ਼ਰਮਿਕ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਯੱਧਪਿ ਇਹ ਦ੍ਰਸ਼ਟਿਕੋਣ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ ਉੱਤੇ ਨਵੇਂ ਅਤੇ ਵਿਉਂਤਬੱਧ ਤਰੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਅਨੁਸੰਧਾਨ ਦੇ ਚਲਦੇ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਤਰੀਕਾ ਜਿਆਦਾਤਰ ਮਨੁੱਖ ਸੰਸਾਧਨ ਵਿਕਾਸ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿਉਕਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਸਿਰਫ ਸੰਗਠਨਾਂ ਵਲੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕਰ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹਿਕਾਇਤੀ ਰੂਪ ਵਲੋਂ ਇਹ ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨ ਅਤੇ ਵਪਾਰ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ (ਜੋ ਉਸ ਫਰਮ ਜਾਂ ਏਜੇਂਸੀ ਵਿੱਚ ਕਾਰਜ ਕਰਦਾ ਹੈ) ਦੇ ਲਈ, ਅਤੇ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਉਸ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਜੋ ਨਿਯੁਕਤੀ ਕਰਣ, ਕੱਢਣੇ, ਅਧਿਆਪਨ ਦੇਣ ਅਤੇ ਦੂੱਜੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਮੁੱਦੀਆਂ ਵਲੋਂ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਨੂੰ ਸਾਧਾਰਣਤਯਾ: ਮਨੁੱਖ ਸੰਸਾਧਨ ਪਰਬੰਧਨ ਦੇ ਨਾਮ ਵਲੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਲਈ ਹੁੰਦਾ ਪ੍ਰਿਉਕਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਲੇਖ ਦੋਨਾਂਪਰਿਭਾਸ਼ਾਵਾਂਵਲੋਂ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ।