ਮਾਈਕਲ ਸ਼ੀਨ
ਮਾਈਕਲ ਕ੍ਰਿਸਟੋਫਰ ਸ਼ੀਨ, ਓ ਬੀ ਈ (ਜਨਮ 5 ਫਰਵਰੀ 1969)[1] ਇੱਕ ਵੈਲਸ਼ ਅਭਿਨੇਤਾ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਲੰਡਨ ਦੀ ਰੋਇਲ ਅਕੈਡਮੀ ਆਫ ਡਰਾਮੈਟਿਕ ਆਰਟ (ਰੈਡਾ) ਵਿਖੇ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਮੁੱਖ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਥਿਏਟਰ ਵਿੱਚ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਰੋਮੀਓ ਅਤੇ ਜੂਲੀਅਟ (1992), ਡੂਟ ਫੂਲ ਵਿਅਕ ਲਵ (1993), ਪੀਰ ਗਿਨਟ (1994) ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅਹੁਦਿਆਂ 'ਤੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। ਸੀਗਲ (1995), ਘਰੇਲੂਵਾਦ (1997), ਅਤੇ ਹੈਨਰੀ ਵੀ (1997) ਨੈਸ਼ਨਲ ਥੀਏਟਰ ਦੇ ਐਂਡੀਅਸ ਵਿੱਚ ਓਲਡ ਵਿਕ ਤੇ ਲੈਕ ਬੈਕ ਇਨ ਐਂਜੇਂਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕ੍ਰਮਵਾਰ 1998 ਅਤੇ 1999 ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਓਲੀਵਾਇਰ ਪੁਰਸਕਾਰ ਲਈ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 2003 ਵਿੱਚ, ਡਾਨਮਰ ਵੇਅਰਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਕੈਲੀਗੁਲਾ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਲਈ ਤੀਜੇ ਓਲੀਵੀਅਰ ਅਵਾਰਡ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
2000 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਸ਼ੀਨ ਇੱਕ ਸਕ੍ਰੀਨ ਅਦਾਕਾਰ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਬੇਹਤਰ ਜਾਣਿਆ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਬਾਇਓਪਿਕਸ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। [2] ਉਸਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਦੁਆਰਾ। ਲੇਖਕ ਪੀਟਰ ਮੋਰਗਨ ਨਾਲ, ਉਸਨੇ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਦੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਟੋਨੀ ਬਲੇਅਰ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਤਿਕੜੀ ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਕੀਤਾ ਹੈ।2003 ਵਿੱਚ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਫ਼ਿਲਮ ਦ ਡੀਲ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਰਾਣੀ (2006) ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਰਿਸ਼ਤਾ (2010) ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।
ਮੁੱਢਲਾ ਜੀਵਨ
ਸੋਧੋਸ਼ੀਨ ਨਿਊਪੋਰਟ, ਵੇਲਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ[3] ਅਤੇ ਬਰਤਾਨੀਆ ਸਟੀਲ ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਮੈਨੇਜਰ ਇਰੀਨ ਸਕੱਤਰ ਅਤੇ ਮੇਰੇਕ (ਨਾਈਟ ਥਾਮਸ) ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ।[4] ਉਸ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਹੈ, ਜੋਐਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਇਹ ਪਰਵਾਰ ਵਾਲੇਸੇਈ ਚਲੇ ਗਏ, ਪਰ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਬਾਗਾਨ, ਗਲੈਮੋਰਗਨ ਵਿੱਚ ਵਸ ਗਏ।[5][6] ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸੈਮ ਮੇਡੇਸ ਨੇ ਸ਼ੀਨ ਨੂੰ "ਇੱਕ ਸਿਰਜਣਾਤਮਕ ਪ੍ਰਾਣੀ" ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦੇ ਵੈਲਸ਼ ਮੂਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ: "ਮੈਂ ਗੰਭੀਰ ਹਾਂ। ਉਹ ਐਂਥਨੀ ਹੌਪਕਿੰਸ ਅਤੇ ਰਿਚਰਡ ਬਰਟਨ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ ਵੈਲਸ਼ ਹੈ: ਅਗਨੀ, ਤਰੱਕੀ, ਅਣਹੋਣੀ।[7] ਇੱਕ ਉਤਸਧ ਫੁਟਬਾਲਰ, ਸ਼ੀਨ ਨੂੰ 12 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਲੱਭਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ 12 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਅਰਸੇਨਲ ਦੀ ਯੁਵਾ ਟੀਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਥਾਨ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਲੰਡਨ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਲਈ "ਧੰਨਵਾਦੀ" ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਫੁੱਟਬਾਲ ਕੈਰੀਅਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ "ਇੰਨੀ ਪਤਲੀ" ਸੀ।[8]
ਕੈਰੀਅਰ
ਸੋਧੋਕਲਾਸੀਕਲ ਸਟੇਜ ਭੂਮਿਕਾ(1991–2001)
ਸੋਧੋਸ਼ੀਨ ਨੇ 1990 ਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਥੀਏਟਰ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਸਟੇਜ' ਤੇ "ਘਰ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੋਰ" ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਗੇ। "ਇਹ ਇੱਕ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਸੰਪਾਦਕ ਹੋ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਤੁਹਾਡੇ ਵਲੋਂ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਚੁਣ ਰਿਹਾ ਹੈ।[9] ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪੇਸ਼ਾਵਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਦਾਕਾਰੀ 1991 ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਰਾਡਾ ਵਿੱਚ ਆਖਰੀ ਸਾਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਗਲੋਬ ਥੀਏਟਰ ਵਿਖੇ ਵੈਨ ਸ਼ੀ ਡਾਂਸਡ ਨਾਟਕ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ।[10] ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ "ਇਕ ਵੱਡਾ ਬਰੇਕ" ਦੱਸਿਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਮੈਂ ਰੈਡਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੰਦੋਲਨ ਕਲਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਅਗਲਾ ਮੈਂ ਵਨੇਸਾ ਰੈੱਡਗਰੇਵ ਅਤੇ ਫ੍ਰਾਂਸਿਸ ਡੇ ਲਾ ਟੂਰ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਿਆ।"[11] [12]
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ "Michael Sheen Biography (1969–)". FilmReference.com. Retrieved 2014-02-12.
- ↑ Marshall, Kingsley (16 February 2011). "Why Great Lives Make Great Movies". Little White Lives. Archived from the original on 28 September 2013. Retrieved 5 March 2013.
{{cite web}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ "Michael Sheen biography". BBC Cymru Wales. 11 January 2011.
- ↑ Nigel Dempster (18 July 2001). "He's all right, Jack". Daily Mail. Archived from the original on 6 ਨਵੰਬਰ 2012. Retrieved 18 September 2011 – via Highbeam.
{{cite news}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ Simon Hattenstone (20 March 2009). "That's all I play – me". The Guardian. Retrieved 20 September 2010.
- ↑ Kirstie McCrum (13 November 2010). "Michael Sheen is Coming Home to find his family roots". WalesOnline. Retrieved 9 January 2018.
- ↑ Matt Wolf (12 December 1999). "An Actor Creates A Fearful, but Still Bratty, Mozart". The New York Times. Retrieved 18 December 2013.
- ↑ Darren Franich (26 February 2010). "Michael Sheen on vampires, politicians, and soccer". Entertainment Weekly. Archived from the original on 11 ਅਕਤੂਬਰ 2010. Retrieved 18 September 2011.
- ↑ Ravi Somaiya (18 May 2007). "Mr Sheen cleans up". The Guardian. Retrieved 22 August 2011.
- ↑ Rosanna Greenstreet (27 December 2008). "Q&A". The Guardian. Retrieved 24 October 2010.
- ↑ Tim Teeman (5 January 2009). "Another opening, another break". The Times. Retrieved 18 September 2011.[permanent dead link]
- ↑ Howard Rosenberg (5 October 1995). "'Gallowglass' Serves 'Mystery!'". Los Angeles Times. Retrieved 19 September 2011.