ਮੀਰਮਨ ਬਹੀਰ
ਮੀਰਮਨ ਬਹੀਰ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਭਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਗੁਪਤ ਸਾਹਿਤਕ ਸਭਾ ਹੈ। ਸਾਹਿਰਾ ਸ਼ਰੀਫ ਦੁਆਰਾ 2010 ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਸੰਸਥਾ ਨੇ 2012 ਵਿੱਚ ਐਲੀਜ਼ਾ ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਖੋਜ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਿਆ। ਇਹ ਕੋਵਿਡ-19 ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਲਾਈਵਸਟ੍ਰੀਮਿੰਗ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਕੇ, 2021 ਵਿੱਚ ਮਿਲਣਾ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਸਾਹਿਰਾ ਸ਼ਰੀਫ, ਇੱਕ ਅਫ਼ਗਾਨੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨ, ਨੇ 2010 ਵਿੱਚ ਅਫ਼ਗਾਨ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਸੋਸਾਇਟੀ ਵਜੋਂ ਮੀਰਮਨ ਬਹੀਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ।[1][2][3] ਸਮੂਹ ਨੇ ਭਾਗੀਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਫ਼ੋਨ ਰਾਹੀਂ ਕਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਵੀ ਦਿੱਤਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਅਤੇ ਹੋਰ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਰੇਡੀਓ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਪੜ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਫ਼ੋਨ ਲਾਈਨ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਐਲਿਜ਼ਾ ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ, ਬੀਬੀਸੀ, "ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਗਰਮ ਲਾਈਨਾਂ", ਲਈ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, 2016 ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[3][4][5]
ਸ਼ਰੀਫ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਹਿਤ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ, ਸਿਆਸੀ ਰੈਲੀਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ, ਲਈ ਲੜਨ ਦਾ ਇੱਕ ਕੀਮਤੀ ਸਾਧਨ ਹੈ।[2] 2012 ਵਿੱਚ, ਇਸ ਨੂੰ ਦ ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼ ਵਿੱਚ ਐਲਿਜ਼ਾ ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ ਦੁਆਰਾ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮਹਿਲਾ ਸਾਹਿਤਕ ਸਮਾਜ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਗੋਲਡਨ ਨੀਡਲ ਸਿਲਾਈ ਸਕੂਲ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।[2] 2013 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇਬੀਬੀਸੀ ਨਿਊਜ਼ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, "ਇਹ ਸਾਡਾ ਵਿਰੋਧ ਹੈ।"[6] ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ 2012 ਤੱਕ, ਗਰੁੱਪ ਦੇ ਇਕੱਲੇ ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ 100 ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੈਂਬਰ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੈਂਬਰ ਸਨ, ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਤਿੰਨ ਸੌ ਹੋਰ ਪੇਂਡੂ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂਬਰ ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਿਲੇ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਜੇ ਸੂਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਸਨ।[2] ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ ਨੇ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੁਆਰਾ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ 2014 ਵਿੱਚ ਲੈਂਡਡੇਜ਼, ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵ ਦਾ ਭਿਖਾਰੀ ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ।[7] 2015 ਵਿੱਚ ਸ਼ਰੀਫ ਨੇ ਮੀਰਮਨ ਬਹੀਰ ਬਾਰੇ ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ ਨਾਲ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਪੋਇਟਰੀ ਫੈਸਟੀਵਲ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।[7]
2021 ਵਿੱਚ ਟਾਈਮ ਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਸੰਗਠਨ ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ ਇੱਕ ਗੁਪਤ ਟਿਕਾਣੇ 'ਤੇ ਮੀਟਿੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਮੀਟਿੰਗ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਨੇ ਮੀਰਮਨ ਬਹੀਰ ਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਜਗ੍ਹਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਜੋ "ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਲੁਕੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ।" ਉਹ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ, 13 ਤੋਂ 55 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਜ ਦੇ ਕਈ ਸੌ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਤੇ ਮੈਂਬਰ ਪਸ਼ਤੂਨ ਹਨ। ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਸਥਾਪਤ ਲੇਖਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਭੋਲੇ-ਭਾਲੇ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕੋਵਿਡ-19 ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਜਿਸ ਨੇ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਮੀਰਮਨ ਬਹੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਲਈ ਫੇਸਬੁੱਕ ਰਾਹੀਂ ਲਾਈਵਸਟ੍ਰੀਮਿੰਗ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਫਟ ਕੀਤਾ।[1]
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ
ਸੋਧੋ- ਅਫ਼ਗਾਨ ਮਹਿਲਾ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ 1.0 1.1 "Inside the Poetry Societies Helping Afghan Women Find Community". Time (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Retrieved 2021-10-30. ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid
<ref>tag; name ":0" defined multiple times with different content - ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Griswold, Eliza (2012-04-27). "Why Afghan Women Risk Death to Write Poetry". The New York Times (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). ISSN 0362-4331. Retrieved 2021-10-30. ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid
<ref>tag; name ":1" defined multiple times with different content - ↑ 3.0 3.1 Griswold, Eliza (November 16, 2016). "The 22 syllables that can get you killed". BBC. Retrieved 28 January 2022.
- ↑ "Love, rage and silence: The secret lives of Afghanistan's female poets". Dawn. Agence France-Presse. February 17, 2016. Retrieved 28 January 2022.
- ↑ Cuen, Leigh (July 22, 2013). "Afghan women write powerful poetry – even amid war". The Christian Science Monitor. Retrieved 28 January 2022.
- ↑ Doucet, Lyse (October 21, 2013). "Dangerous 'truth': The Kabul women's poetry club". BBC News. Retrieved 28 January 2022.
- ↑ 7.0 7.1 "Love, poetry and war: the Afghan women risking all for verse". the Guardian (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 2015-06-06. Retrieved 2021-10-30.
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ
ਸੋਧੋ- ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ (ਸੀਮਸ ਮਰਫੀ ਅਤੇ ਐਲਿਜ਼ਾ ਗ੍ਰਿਸਵੋਲਡ, ਪੁਲਿਤਜ਼ਰ ਸੈਂਟਰ, 7 ਜੂਨ, 2012)