ਮੈਰੀ ਲੋਇਡ

ਮੈਤਾਇਲਡਾ ਆਲਿਸ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਵੁਡ, (12 ਫਰਵਰੀ 1870 – 7 ਅਕਤੂਬਰ 1922), ਕਿੱਤੇ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਮੈਰੀ ਲੋਇਡ /ˈਐਮɑːri//ˈmɑːri/; ਦੇਰ ਉਂਨੀਵੀਂ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦੀ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲ ਗਾਇਕ, ਹਾਸ ਐਕਟਰ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਥਿਏਟਰ ਐਕਟਰੈਸ ਸੀ। ਉਹ ਦ ਬਾਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ ਅਪ ਇਸ ਦ ਗੈਲਰੀ, ਮਾਏ ਓਲਡ ਮੈਨ ( ਸੈਡ ਫਾਲੋ ਦ ਵੇਨ ) ਅਤੇ ਓਹ ਮਿਸਟਰ ਪੋਰਟਰ ਵਹਾਟ ਸ਼ਲ ਆਈ ਡੂ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਗਾਣੀਆਂ ਦੇ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਲਈ ਬਿਹਤਰ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਭਿਨੈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇਨੁਏੰਡੋ ਅਤੇ ਡਬਲ ਏੰਟੇਂਡਰ ਦੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਲਈ ਆਲੋਚਨਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਦੋਨਾਂ ਮਿਲੀ, ਲੇਕਿਨ ਇੱਕ ਲੰਬੇ ਅਤੇ ਬਖ਼ਤਾਵਰ ਕੈਰੀਅਰ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲਿਆ, ਜਿਸਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਪਿਆਰ ਵਲੋਂ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਦੀ ਰਾਣੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। 

ਮੈਰੀ ਲੋਇਡ

ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਜੰਮੀ, ਮੈਰੀ ਲਾਇਡ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੁਆਰਾ ਹੋਕਸਟਨ ਵਿੱਚ ਈਗਲ ਟਾਵਰਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ੋਕੇਸ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 1884 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਬੇਲਾ ਡੇਲਮੇਅਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਕੀਤੀ; ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਟੇਜੀ ਨਾਮ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਮੇਰੀ ਲਾਇਡ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ। 1885 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦੇ ਗੀਤ ਦ ਬੁਆਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ ਅਪ ਇਨ ਦ ਗੈਲਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਲੰਦਨ ਦੇ ਵੇਸਟ ਐਂਡ ਵਿੱਚ ਵੱਕਾਰੀ ਥਿਏਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਬਿਲ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। 1891 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਸਾਲ ਦੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਥਿਏਟਰ ਰਾਇਲ, ਡਰਿਊਰੀ ਲੇਨ ਕਰਿਸਮਸ ਪੈਂਟੋਮਾਈਮ ਹੰਪਟੀ ਡੰਪਟੀ ਵਿੱਚ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਪ੍ਰੇਸਾਰੀਓ ਆਗਸਟਸ ਹੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਭਰਤੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਥਿਏਟਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਹੋਰ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀਆਂਲਿਟਿਲ ਬੋ ਪੀਪੀ (1892  ਅਤੇ ਰਾਬਿੰਸਨ ਕਰੂਸੋ (1893) ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਕੀਤਾ। 1890 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਤੱਕ, ਲਾਇਡ ਆਪਣੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਇਤਰਾਜ਼ਯੋਗ ਸਾਮਗਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਦੇ ਥਿਏਟਰ ਸੇਂਸਰ ਦੇ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਵਿਵਾਦ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। 

1894 ਅਤੇ 1900 ਦੇ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਫਲਤਾ ਬੰਨ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਫ਼ਰਾਂਸ, ਅਮਰੀਕਾ, ਆਸਟਰੇਲਿਆ ਅਤੇ ਬੇਲਜੀਅਮ ਦਾ ਆਪਣੇ ਏਕਲ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲ ਏਕਟ ਦੇ ਨਾਲ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। 1907 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਲੜਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਹੋਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਬਿਹਤਰ ਤਨਖਾਹ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ ਲਈ ਥਿਏਟਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਗ ਲਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਸੰਸਾਰ ਲੜਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਹੋਰ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਲੜਾਈ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਸ਼ਸਤਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ, ਮਨੋਬਲ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਅਤੇ ਉਦਯੋਗਕ ਸੰਸਥਾਨਾਂ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। 1915 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਏਕਲ ਯੁੱਧਕਾਲੀਨ ਗੀਤ ਨਾਓ ਯੂਹਵ ਗਾਟ ਯੂਅਰ ਖ਼ਾਕੀ ਆਨ   ਪਰਫਾਰਮ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਫਰੰਟ ਲਾਈਨ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਸੰਦੀਦਾ ਬਣ ਗਿਆ। 

ਲਾਇਡ ਦਾ ਨਿਜੀ ਜੀਵਨ ਬੜਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਜੋ ਅਕਸਰ ਪ੍ਰੇਸ ਦੇ ਧਿਆਨ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ: ਉਸਨੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰ ਲਈ ਸੀ, ਦੋ ਵਾਰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਦੋ ਪਤੀਆਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਅਦਾਲਤ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਮੰਗ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ 1919 ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮਾਈ ਓਲਡ ਮੈਨ (ਸੈਡ ਫਾਲੋ ਦ ਵੈਨ) ਦੀ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਦੇ ਨਾਲ ਦੇਰ ਨਾਲ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਲੋਕਪ੍ਰਿਯ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਨਿਜੀ ਤੌਰ ਉੱਤੇ, ਉਹ ਰੋਗਾਂ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਆਸ਼ਰੇ ਦਿਨ ਕੱਟਣ ਲੱਗੀ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ 1920 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਰਫਾਰਮਿੰਗ ਕੈਰਿਅਰ ਉੱਤੇ ਰੋਕ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। 1922 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਅਲਹੰਬਰਾ ਥਿਏਟਰ, ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਅੰਤਮ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਸਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਰੰਗ ਮੰਚ ਉੱਤੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ 52 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮਰ ਗਈ। 

ਜੀਵਨੀ

ਪਰਿਵਾਰਕ ਪਿਛੋਕੜ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ

ਵੁਡ ਪਰਿਵਾਰ, ਖੱਬੇ ਤੋਂ ਸੱਜੇ: ਉੱਪਰਲੀ ਕਤਾਰ: ਡੇਜ਼ੀ, ਰੋਜ਼ੀ, ਜੌਨ, ਗ੍ਰੇਸ, ਐਲਿਸ। ਮੱਧ: ਜੌਹਨ ਵੁੱਡ (ਪਿਤਾ), ਮੈਤਿਲਦਾ (ਮਾਤਾ), ਮੈਰੀ ਹੇਠਾਂ: ਐਨੀ, ਮੌਡ, ਸਿਡਨੀ

ਲੋਇਡ ਦਾ ਜਨਮ 12 ਫਰਵਰੀ 1870 ਨੂੰ ਹੋਕਸਟਨ, ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਜਾਨ ਵੁਡ (1847-1940), ਇੱਕ ਬਨਾਉਟੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਸੰਯੋਜਕ ਅਤੇ ਵੇਟਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਤਨੀ ਮਾਟਿਲਡਾ ਮੈਰੀ ਕੈਰੋਲੀਨ, ਮੁੱਢੋਂ ਆਰਚਰ (1849-1931), ਇੱਕ ਡਰੈਸਮੇਕਰ ਅਤੇ ਕਾਸਟਿਊਮ ਡਿਜਾਇਨਰ ਸੀ। ਲੋਇਡ ਨੌਂ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪਰਵਾਰਿਕ ਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਟਿੱਲੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਵੁਡ ਪਰਵਾਰ ਸੰਮਾਨਜਨਕ, ਮਿਹਨਤੀ  ਅਤੇ ਆਰਥਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁਖੀ ਸੀ। ਲੋਇਡ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਕੈਰੀਅਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਲੈਂਦੀ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਰਵਾਰ ਵਿੱਚ ਮਜਬੂਤ ਸੀ। ਲੋਇਡ ਨੇ ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਬਾਥ ਸਟਰੀਟ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ, ਲੇਕਿਨ ਰਸਮੀ ਸਿੱਖਿਆ ਨੂੰ ਨਾਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਕਈ ਵਾਰ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਭੱਜ ਜਾਂਦੀ ਸੀ; ਦੋਨੋਂ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਇਸਲਈ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾ-ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਮਾਤ੍ਰਭਾਵੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ, ਉਸ ਨੂੰ ਮਨੋਰੰਜਨ, ਸਵੱਛ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਭਾਲ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ।  ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਏਲਿਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਵੈਂਟਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵੁਡ ਪਰਵਾਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਘਰ ਹੀ ਪਰਫ਼ਾਰਮ ਕੀਤਾ।  ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਵਾਰ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਨ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲਿਆ ਅਤੇ 1879 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿੰਸਟਰਲ ਐਕਟ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਫੇਅਰੀ ਬੇਲ ਮੰਡਲੀ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ।

ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਕੈਰੀਅਰ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹ

9 ਮਈ 1885 ਨੂੰ, 15 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਲੋਇਡ ਨੇ ਗ੍ਰੀਸੀਅਨ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿਖੇ (ਈਗਲ ਟਾਵਰ ਵਾਂਗ ਇਕੋ ਅਹਾਤੇ ਵਿੱਚ), ਮੈਰੀ ਨੂੰ “ਮਟਿਲਡਾ ਵੁਡ” ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਆਪਣੇ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਸੋਲੋ ਸਟੇਜ ਡੈਬਿਊ ਬਣਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ "ਇਨ ਗੁੱਡ ਓਲਡ ਡੇਅਜ਼" ਅਤੇ "ਮਾਈ ਸੋਲਜਰ ਲੇਡੀ", ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਜੋ ਸਫਲ ਸਾਬਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਓਲਡ ਸਟ੍ਰੀਟ ਦੇ ਸਰ ਜੌਹਨ ਫਾਲਸਟਾਫ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਬੁਕਿੰਗ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਨੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਗਾਥਾਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਗਾਈ। ਇਸ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਸਟੇਜੀ ਨਾਮ "ਬੇਲਾ ਡਲਮੇਰੇ" ਚੁਣਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਕੀਤੇ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸਟੇਜ 'ਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਸਫਲ ਰਹੀ, ਉਸ ਨੇ ਆਗਿਆ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਗਾਣੇ ਗਾਉਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਅਜਿਹਾ ਅਭਿਆਸ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਅਸਲ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਤੋਂ ਧਮਕੀਆਂ ਮਿਲੀਆਂ। ਉਸ ਦੇ ਕੰਮ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਫੈਲ ਗਈ; ਉਸ ਅਕਤੂਬਰ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਥੀਏਟਰ ਦੀ ਨਵੀਨੀਕਰਨ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਆਈਲਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਕੋਲਿਨਜ਼ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਹੋਈ, ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੈਕਸਟਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦੋ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਡ੍ਰੂਰੀ ਲੇਨ ਵਿੱਚ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਹੈਮਰਸਮਿਥ ਟੈਂਪਲ ਅਤੇ ਮਿਡਲਸੇਕਸ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿਖੇ ਰੁਝੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਫਰਵਰੀ 1886 ਨੂੰ, ਉਹ ਬੈਥਨਲ ਗ੍ਰੀਨ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਠਾਵਾਨ ਸੇਬਰਬਾਈਟ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਨੇ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਜਾਰਜ ਵੇਅਰ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ। ਵੇਅਰ ਉਸ ਦੀ ਏਜੰਟ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ, ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਖਰੀਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵਧਦੀ ਗਈ, ਵੇਅਰ ਦੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਬਦਲਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। "ਮੈਰੀ" ਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੀ "ਪੋਸ਼" ਅਤੇ "ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਫ੍ਰੈਂਚ" ਆਵਾਜ਼ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ "ਲੋਇਡ" ਨੂੰ ਲੋਇਡ ਦੇ ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸੰਸਕਰਣ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

Empire, Leicester Square, in 1911

ਲੋਇਡ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਨਾਮ 22 ਜੂਨ 1886 ਨੂੰ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ, ਫਾਲਸਟਾਫ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਨੇ "ਦਿ ਬੁਆਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ਼ ਅਪ ਇਨ ਦ ਗੈਲਰੀ" ਗਾਣੇ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ ਲੋਇਡ ਦੇ ਏਜੰਟ ਜੋਰਜ ਵੇਅਰ ਦੁਆਰਾ ਨੇਲੀ ਪਾਵਰ ਲਈ ਲਿਖੀ ਗਈ ਸੀ) ਲਈ ਵਿਆਪਕ ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ। 1887 ਤੱਕ, ਉਸ ਦੇ ਗਾਣੇ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਇੰਨੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੰਡਨ ਦੇ ਵੈਸਟ ਐਂਡ ਵਿੱਚ, ਆਕਸਫੋਰਡ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਨੇ ਸਕਰਟ ਡਾਂਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। ਫਲੈਸਟਾਫ ਦੇ ਮਾਲਕ, ਜਾਰਜ ਬੈਲਮੋਂਟ ਨੇ ਬਰਮਨਡਸੀ ਦੇ ਸਟਾਰ ਪੈਲੇਸ ਆਫ਼ ਵੈਰਿਟੀਜ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਕਰਵਾ ਲਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵਾ ਬਣਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਇਹ ਉਹ ਹੁਨਰ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਹੁਨਰ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਕੀ ਕੈਰੀਅਰ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ। ਉਸ ਨੇ 1886 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਆਇਰਲੈਂਡ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਭਰ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ, ਹਰ ਹਫ਼ਤੇ £ 10 ਦੀ ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਸੇਬਰਬਾਈਟ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ, ਬੈਥਨਲ ਗ੍ਰੀਨ, ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਪੂਰਬੀ ਲੰਡਨ ਵਾਪਸ ਪਰਤੀ।

1886 ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ, ਲੋਇਡ ਇੱਕ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਕਈ ਹਾਲ ਨੂੰ ਭੁਗਤਾ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਹਰ ਹਫ਼ਤੇ £100 ਦੀ ਕਮਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਸਥਾਪਤ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਕੰਪੋਸਰਾਂ ਅਤੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੇ ਨਵੇਂ ਗਾਣੇ ਲੈਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ "ਹੈਰੀ ਏ ਸੋਲਜਰ", "ਸ਼ੀ ਹੈਜ਼ ਏ ਸੇਲਰ ਆਫ਼ ਲਵਰ", ਅਤੇ "ਹੇ ਯਿਰਮਿਅਨ, ਡੌਨ ਯੂ ਗੋ ਟੂ ਸੀ" ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਸੰਨ 1887 ਤੱਕ, ਲੋਇਡ ਨੇ ਵਿਗਿਆਪਨ ਲਿਬ ਲਈ ਇੱਕ ਹੁਨਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅਚਾਨਕ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਇਹ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ "ਵੈਕੀ-ਵੈਕ" ਅਤੇ "ਵੈਨ ਯੂ ਵਿੰਕ ਦ ਅਦਰ ਆਈ" ਗਾਇਆ, ਇੱਕ ਗੀਤ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਸ਼ਹੂਰ ਵਿੰਕ ਦੇ ਰੁਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਵੈਸਟ ਐਂਡ ਦੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਤੋਂ ਉਲਟ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਮੋਟੇ ਹਾਸੇ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲਿਆ, ਉਸ ਦੇ "ਬਲੂ" ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨੇ ਪੂਰਬੀ ਸਿਰੇ ਦੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।

ਮਾਈਲ ਐਂਡ ਦੇ ਫੋਰਸਟਰ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ, ਉਸ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਪਰਸੀ ਚਾਰਲਸ ਕੋਰਟਨਈ, ਲੰਦਨ ਦੇ ਸਟਰੈਥਮ, ਤੋਂ ਟਿਕਟ ਟਾਊਟ, ਨਾਲ ਹੋਈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਡੇਟ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਜੋੜੇ ਨੇ 12 ਨਵੰਬਰ 1887 ਨੂੰ ਸੇਂਟ ਜੋਹਨ ਬੈਪਟਿਸਟ, ਹੋੱਕਸਟਨ ਵਿਖੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਮਈ 1888 ਵਿੱਚ, ਲੋਇਡ ਨੇ ਇੱਕ ਧੀ, ਮੈਰੀ (1888–1967) ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨਾਖੁਸ਼ ਸੀ, ਅਤੇ ਕੋਰਟੇਨੈ, ਲੋਇਡ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਵਲੋਂ ਨਾਪਸੰਦ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ, ਕੌਰਟੇਨੈ ਸ਼ਰਾਬ ਅਤੇ ਜੂਆ ਖੇਡਣ ਦਾ ਆਦੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ 13 ਸਾਲਾ ਅਦਾਕਾਰਾ ਬੇਲਾ ਬਰਗੇ ਨਾਲ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਨਾਲ ਈਰਖਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਲੋਇਡ ਨੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਗੁਸ ਏਲੇਨ, ਡੈਨ ਲੇਨੋ ਅਤੇ ਯੂਜੀਨ ਸਟ੍ਰੈਟਨ ਸਮੇਤ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਹਾਲ ਪੇਸ਼ੇ ਦੇ ਸਾਥੀ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੀ ਮੇਜ਼ਬਾਨੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕਈ ਪਾਰਟੀਆਂ 'ਤੇ ਵੀ ਕ੍ਰੋਧਿਤ ਹੋ ਗਿਆ।

ਅਕਤੂਬਰ 1888 ਵਿੱਚ, ਲੋਇਡ ਜਣੇਪਾ ਛੁੱਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਈ ਅਤੇ ਡੈਮਨ ਡੈੱਲ ਦੇ ਮੈਜਿਕ ਡਰੈਗਨ 1888–89 ਦੇ ਪੈਂਟੋਮਾਈਮ ਦੀ ਰਿਹਰਸਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ; ਜਾਂ, ਮਾਈਸਟਿਕ ਥਾਈਮ ਲਈ ਖੋਜ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਕ੍ਰਿਸਟੀਨਾ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨ, ਜੋ ਬਾਕਸਿੰਗ ਡੇਅ ਅਤੇ ਫਰਵਰੀ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਹੋਕਸਟਨ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਾਨੀਆ ਥੀਏਟਰ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ, ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਮਿਆਦ ਲਈ ਘਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਿੱਤੀ। ਰੁਝੇਵੇਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਖੇਡਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਲੋੜੀਂਦਾ ਤਜਰਬਾ ਦਿੱਤਾ। ਅਗਲੇ ਸਾਲ, ਉਹ ਸਾਮਰਾਜ ਅਤੇ ਅਲਾਹਬਰਾ ਥੀਏਟਰਾਂ, ਟ੍ਰੋਕਾਡੀਰੋ ਪੈਲੇਸ ਆਫ਼ ਵੈਰੀਟੀਜ, ਅਤੇ ਰਾਇਲ ਸਟੈਂਡਰਡ ਪਲੇਹਾਉਸ ਸਮੇਤ ਵਧੇਰੇ ਬੋਹੇਮੀਅਨ ਸਥਾਨਾਂ 'ਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ। 1889 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਅਣਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਹੋਰ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ।

ਸਰੋਤ

• Bennett, Arnold (1976). Journal of Arnold Bennett: 1896–1910. London: Ayer Co Publishers. ISBN 978-0-518-19118-6.
• Farson, Daniel (1972). Marie Lloyd and Music Hall. London: Tom Stacey Ltd. ISBN 978-0-85468-082-5.
• Gillies, Midge (1999). Marie Lloyd: The One And Only. London: Orion BooksLtd. ISBN 978-0-7528-4363-6.
• Jacob, Naomi (1972). Our Marie, Marie Lloyd: A Biography. London: Chivers Press. ISBN 978-0-85594-721-7.
• Mackenzie, Compton (1963). My Life and Times: Octave 1. London: Chatto & Windus. ISBN 978-0-7011-0933-2.
• Macqueen-Pope, Walter (2010). Queen of the Music Halls: Being the Dramatized Story of Marie Lloyd. London: Nabu Press. ISBN 978-1-171-60562-1.
• Nuttall, Jeff; Carmichael, Rodick (1977). Common Factors-Vulgar Factions. London: Routledge. ISBN 978-0-7100-8592-4.
• Rainey, Lawrence. S (2006). The Annotated Waste Land with Eliot's Contemporary Prose. London: Yale University Press. ISBN 978-0-300-11994-7.

ਬਾਹਰੀ ਕੜੀਆਂ

• Songs from Marie Lloyd, at the Internet Archive.
• "From the archive: The death of Marie Lloyd", The Guardian (online).
• Images of Marie Lloyd at the National Portrait Gallery.
• Marie Lloyd biography at the Victoria & Albert Museum.
• Queen of the Music Halls by W. J. MacQueen-Pope at the Internet Archive.