ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਪਹਿਲਾ

ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਪਹਿਲਾ (ਕੰਨੜ: ವಿಕ್ರಮಾದಿತ್ಯ ೧) (655–680 CE) ਚਾਲੁਕਿਆ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਰਾਜਾ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ।

ਵਿਕਰਮ ਅਤੇ ਸ਼ਨੀ

ਸ਼ਨੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਕਰਨਾਟਕ ਰਾਜ ਦੇ ਯਕਸ਼ਗਾਨ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਵਿਕਰਮ ਨਵਰਾਤਰਿ ਦਾ ਪਰਵ ਵੱਡੇ ਧੁੰਮ - ਧਾਮ ਵਲੋਂ ਮਨਾ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਨਿੱਤ ਇੱਕ ਗ੍ਰਹਿ ਉੱਤੇ ਵਾਦ - ਵਿਵਾਦ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅੰਤਮ ਦਿਨ ਦੀ ਬਹਿਸ ਸ਼ਨੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਬਾਹਮਣ ਨੇ ਸ਼ਨੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਸਹਿਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਬਣਾਏ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕੀਤੀ . ਸਮਾਰੋਹ ਵਿੱਚ ਬਾਹਮਣ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਜਨਮ ਕੁੰਡਲੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਰਹਵੇਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਨੀ ਦਾ ਪਰਵੇਸ਼ ਹੈ, ਜਿਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਖ਼ਰਾਬ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਵਿਕਰਮ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਸਨ ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਦੁਸ਼ਟ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ (ਸੂਰਜ), ਗੁਰੂ (ਬ੍ਰਹਸਪਤੀ) ਨੂੰ ਕਸ਼ਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸਲਈ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਪੂਜੇ ਦੇ ਲਾਇਕ ਮੰਨਣੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਉੱਤੇ, ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਰੂਪ ਵਲੋਂ ਅਪਨੇ ਦੇਵੀ ਮਾਂ ਦਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਪਾਤਰ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਗਰਵ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਵਰਾਤਰਿ ਸਮਾਰੋਹ ਦੀ ਸਭੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਨੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਨੂੰ ਨਾਮਨਜ਼ੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਸ਼ਨੀ ਭਗਵਾਨ ਗੁੱਸਾਵਰ ਹੋ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਚੁਣੋਤੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਹ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੂਜਾ ਕਰਣ ਲਈ ਬਾਧਯ ਕਰ ਦੇਣਗੇ . ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸ਼ਨੀ ਅਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰਧਾਨ ਹੋ ਗਏ, ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੁਣੋਤੀ ਦਾ ਸਾਮਣਾ ਕਰਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਸੱਬਦਾ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਹੈ। ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਸੰਭਵਤ: ਬਾਹਮਣ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੁੰਡਲੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਉਹ ਸੱਚ ਹੋ ; ਲੇਕਿਨ ਉਹ ਸ਼ਨੀ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਨਿਸ਼ਚਇਪੂਰਵਕ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੋ ਕੁੱਝ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਉਹ ਹੋਕੇ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਨੀ ਦੀ ਚੁਣੋਤੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹੈ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਘੋੜੇ ਵੇਚਣ ਵਾਲਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਹਲ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਘੋੜਾ ਖਰੀਦਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਘੋੜੇ ਵਿੱਚ ਅਨੌਖਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਸਨ - ਜੋ ਇੱਕ ਛਲਾਂਗ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨ ਉੱਤੇ, ਤਾਂ ਦੂੱਜੇ ਵਿੱਚ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਪੁੱਜਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੋਈ ਵੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਉੱਡ ਜਾਂ ਸਵਾਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਉਸ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਇਸਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਘੋੜੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਚੁਕਾਣ ਵਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਸਵਾਰੀ ਕਰਕੇ ਵੇਖਾਂਗੇ . ਵਿਕਰੇਤਾ ਇਸਦੇ ਲਈ ਮਾਨ ਗਿਆ ਅਤੇ ਵਿਕਰਮ ਘੋੜੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇ ਅਤੇ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਦੌਡਾਇਆ . ਵਿਕਰੇਤਾ ਦੇ ਕਹੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਘੋੜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ। ਦੂਜੀ ਛਲਾਂਗ ਵਿੱਚ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਆਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਉਸਨੇ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇਸਦੇ ਬਜਾਏ ਉਸਨੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦੂਰ ਚਲਾਇਆ ਅਤੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ . ਵਿਕਰਮ ਜਖ਼ਮੀ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਵਾਪਸੀ ਦਾ ਰਸਤਾ ਢੂੰੜਨੇ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਸੀਬ ਹੈ, ਇਸਦੇ ਇਲਾਵਾ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ; ਉਹ ਘੋੜੇ ਦੇ ਵਿਕਰੇਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹੇ . ਜਦੋਂ ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਰਸਤਾ ੜੂੜਨੇ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਡਾਕੁਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਹਿਣੇ ਲੁੱਟ ਲਈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੂਬ ਝੰਬਿਆ . ਵਿਕਰਮ ਤਦ ਵੀ ਹਾਲਤ ਵਲੋਂ ਵਿਚਲਿਤ ਹੋਏ ਬਿਨਾਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਡਾਕੁਆਂ ਨੇ ਸਿਰਫ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤਾਜ ਹੀ ਤਾਂ ਲਿਆ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ . ਚਲਦੇ - ਚਲਦੇ ਉਹ ਪਾਣੀ ਲਈ ਇੱਕ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਡੇ ਪੁੱਜੇ। ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਫਿਸਲਣ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਅਤੇ ਤੇਜ ਵਹਾਅ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਦੂਰ ਘਸੀਟਿਆ .

ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੌਲੀ - ਹੌਲੀ ਵਿਕਰਮ ਇੱਕ ਨਗਰ ਪੁੱਜੇ ਅਤੇ ਭੁੱਖੇ ਹੀ ਇੱਕ ਦਰਖਤ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠ ਗਏ। ਜਿਸ ਦਰਖਤ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਵਿਕਰਮ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਠੀਕ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਕੰਜੂਸ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਵਲੋਂ ਵਿਕਰਮ ਉਸ ਦਰਖਤ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠੇ, ਉਸ ਦਿਨ ਵਲੋਂ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਵਿਕਰੀ ਬਹੁਤ ਵੱਧ ਗਈ। ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਹੋਣ ਵਲੋਂ ਇਨ੍ਹੇ ਜਿਆਦਾ ਪੈਸੀਆਂ ਦੀ ਕਮਾਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਘਰ ਉੱਤੇ ਸੱਦਣ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਦੇਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਲਿਆ। ਵਿਕਰੀ ਵਿੱਚ ਲੰਬੇ ਸਮਾਂ ਤੱਕ ਵਾਧਾ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪੁਤਰੀ ਨੂੰ ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਣ ਲਈ ਕਿਹਾ . ਭੋਜਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੋ ਰਹੇ ਸਨ, ਤਦ ਪੁਤਰੀ ਨੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਰਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਕੋਲ ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਜਾਗਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਣ ਲੱਗੀ . ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ - ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਨੀਂਦ ਆਉਣ ਲੱਗੀ . ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਗਹਿਣੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੱਤਖ ਦੇ ਚਿੱਤਰ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਕੀਲ ਉੱਤੇ ਲਟਕਾ ਦਿੱਤਾ . ਉਹ ਸੋ ਗਈ। ਜਾਗਣ ਉੱਤੇ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਚਿੱਤਰ ਦਾ ਬੱਤਖ ਉਸਦੇ ਗਹਿਣੇ ਨਿਗਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੁਆਰਾ ਵੇਖੇ ਗਏ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਹੀ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਦੀ ਪੁਤਰੀ ਜਗ ਗਈ ਅਤੇ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਗਹਿਣੇ ਗਾਇਬ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਚੋਰ ਹੈ।

ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾਇਆ ਗਿਆ। ਰਾਜਾ ਨੇ ਫ਼ੈਸਲਾ ਲਿਆ ਕਿ ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਹੱਥ ਅਤੇ ਪੈਰ ਕੱਟ ਕਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ . ਜਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਚਲਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰਥ ਅਤੇ ਖੂਨ ਵਲੋਂ ਲਿਬੜਿਆ ਹੋ ਗਏ, ਉਦੋਂ ਉੱਜੈਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਵਲੋਂ ਸਹੁਰਾ-ਘਰ ਪਰਤ ਰਹੀ ਇੱਕ ਤੀਵੀਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਗਿਛ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉੱਜੈਨਵਾਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਘੁੜਸਵਾਰੀ ਦੇ ਬਾਅਦ ਗਾਇਬ ਹੋ ਜਾਣ ਵਲੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਚਿੰਤਤ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰਾ-ਘਰ ਵਾਲੀਆਂ ਵਲੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਜਗ੍ਹਾ ਦੇਣ ਦਾ ਅਨੁਰੋਧ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਸਦੇ ਪਰਵਾਰ ਵਾਲੇ ਸ਼ਰਮਿਕ ਵਰਗ ਦੇ ਸਨ ; ਵਿਕਰਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਕੰਮ ਮੰਗਦੇ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰਣਗੇ ਅਤੇ ਹਾਂਕ ਗੱਡਾਂਗੇ ਤਾਂਕਿ ਬੈਲ ਅਨਾਜ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਚੱਕਰ ਗੱਡੀਏ . ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਕੇਵਲ ਮਹਿਮਾਨ ਬੰਨ ਕਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੈ।

ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਜਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਹਵਾ ਵਲੋਂ ਮੋਮਬੱਤੀ ਬੁਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਦੀਵਾ ਰਾਗ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੋਮਬੱਤੀ ਜਲਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਦੀਆਂ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ ਪਾਣੀ ਉੱਠਦੀਆਂ ਹੈ - ਨਗਰ ਦੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕਿ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਵਲੋਂ ਵਿਆਹ ਕਰਾਂਗੀਆਂ ਜੋ ਦੀਵਾ ਰਾਗ ਗਾਕੇ ਮੋਮਬੱਤੀ ਸਾੜ ਸਕੇਂਗਾ . ਉਹ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਸਰੋਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸ ਵਿਕਲਾਂਗ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕਰ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸੀ ਵਲੋਂ ਵਿਆਹ ਕਰਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਰਾਜਾ ਜਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਅੱਗ - ਬੁਲਬੁਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਚੋਰੀ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧੀ ਵਲੋਂ ਵਿਆਹ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਉਹ ਵਿਕਰਮ ਦਾ ਸਿਰ ਕੱਟਣ ਲਈ ਅਪਨੀ ਤਲਵਾਰ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਵਿਕਰਮ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇਹ ਸਭ ਸ਼ਨੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਵਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਸ਼ਨੀ ਵਲੋਂ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਜਤਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਹੈਸਿਅਤ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਵਲੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਘਮੰਡ ਸੀ। ਸ਼ਨੀ ਜ਼ਾਹਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਹਿਣੇ, ਹੱਥ, ਪੈਰ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਵਾਪਸ ਲੌਟਾਤੇ ਹਨ। ਵਿਕਰਮ ਸ਼ਨੀ ਵਲੋਂ ਅਨੁਰੋਧ ਕਰਦੇ ਹੈ ਕਿ ਵਰਗੀ ਪੀੜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਠੀਕ ਹੈ, ਉਵੇਂ ਪੀੜਾ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਨਾ ਦਿਓ . ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਰਗਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਇਨਸਾਨ ਭਲੇ ਹੀ ਪੀੜਾ ਸਾਥੀ ਲੈ, ਉੱਤੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਲੋਕ ਸਹਨ ਕਰਣ ਵਿੱਚ ਸਮਰੱਥਾਵਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ . ਸ਼ਨੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਵਲੋਂ ਸਹਿਮਤ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਦੇਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਣਗੇ . ਰਾਜਾ ਆਪਣੇ ਸਮਰਾਟ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਮਰਪਣ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪੁਤਰੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਸੀ ਸਮੇਂ, ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਦੋੜ ਕਰ ਮਹਲ ਪੁੱਜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਤਖ਼ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੁੰਹ ਵਲੋਂ ਗਹਿਣੇ ਵਾਪਸ ਉਗਲ ਦਿੱਤੇ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧੀ ਸੌਂਪਦਾ ਹੈ। ਵਿਕਰਮ ਉੱਜੈਨ ਪਰਤ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸ਼ਨੀ ਦੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਵਲੋਂ ਮਹਾਨ ਸਮਰਾਟ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਦੇ ਹੈ।