ਓਂਟਾਰੀਓ ਹਾਈਵੇ 407
ਕਿੰਗਜ਼ ਹਾਈਵੇ 407 (ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ: King's Highway 407; ਉਚਾਰਨ: "ਫੋਰ-ਓ-ਸੈਵਨ") ਓਨਟਾਰੀਓ ਦੇ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਟੋਲਡ 400-ਸੀਰੀਜ਼ ਦੀ ਹਾਈਵੇਅ ਸੜਕ ਹੈ। ਇੱਕ ਨਿਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦਿੱਤੇ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਜਨਤਕ ਮਾਲਕੀਅਤ ਵਾਲਾ ਹਿੱਸਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਰਸਤਾ ਟੋਰਾਂਟੋ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਪੂਰੇ ਗ੍ਰੇਟਰ ਟੋਰਾਂਟੋ ਏਰੀਆ (ਜੀਟੀਏ) ਤੇ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ - ਜੋ ਬਰਲਿੰਗਟਨ, ਓਕਵਿਲੇ, ਮਿਸੀਸਾਗਾ, ਬਰੈਂਪਟਨ, ਵੌਘਨ, ਮਾਰਕਹੈਮ, ਪਿਕਰਿੰਗ, ਵਿਟਬੀ ਅਤੇ ਓਸ਼ਾਵਾ ਦੇ ਉਪਨਗਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦਿਆਂ ਬੌਮੈਨਵਿਲ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਕਲਾਰਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਿਕਰਿੰਗ ਵਿੱਚ ਬਰਲਿੰਗਟਨ ਅਤੇ ਬ੍ਰੌਘਮ ਵਿਚਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ 407 ਈਟੀਆਰ ਕੰਸੈਸ਼ਨ ਕੰਪਨੀ ਲਿਮਟਿਡ ਦੁਆਰਾ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਤੌਰ 'ਤੇ 407 ਐਕਸਪ੍ਰੈਸ ਟੋਲ ਰੂਟ (407 ਈ.ਟੀ.ਆਰ.) ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਰਲਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਮਹਾਰਾਣੀ ਐਲਿਜ਼ਾਬੈਥ ਵੇਅ (ਕਿਯੂਡਬਲਯੂ) ਅਤੇ ਹਾਈਵੇ 403 ਦੇ ਜੋੜਨ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਿਕਰਿੰਗ ਵਿੱਚ ਜੀਟੀਏ ਤੋਂ ਬ੍ਰੋਕ ਰੋਡ ਤੱਕ 107.9 ਕਿਮੀ (67.0 ਮੀਲ) ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬਰੌਕ ਰੋਡ ਦੇ ਪੂਰਬ ਵੱਲ, ਟੌਲਵੇਅ ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਹਾਈਵੇ 407 ਤੇ ਜਾਰੀ ਹੈ, ਸੂਬਾਈ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਇਆ ਇੱਕ ਟੋਲ ਰੂਟ, ਕਲੇਰਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਟੌਨਟਨ ਰੋਡ ਤੋਂ 30.8 ਕਿਮੀ (19.1 ਮੀਲ) ਤੱਕ ਹੈ।
ਰਸਤੇ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਟਾਂਦਰੇ ਵਿੱਚ ਕਿਯੂ, ਹਾਈਵੇ 403, ਹਾਈਵੇ 401, ਹਾਈਵੇ 410, ਹਾਈਵੇ 427, ਹਾਈਵੇ 400, ਹਾਈਵੇ 404, ਅਤੇ ਹਾਈਵੇਅ 412 ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।
ਹਾਈਵੇ 407 ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਪਹਿਲਾ ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸੰਚਾਲਿਤ ਟੋਲ ਹਾਈਵੇਅ ਹੈ; ਰਸਤੇ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਟੋਲ ਬੂਥ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਦੂਰੀਆਂ ਦੀ ਟਰਾਂਸਪੌਂਡਰ ਜਾਂ ਲਾਇਸੈਂਸ ਪਲੇਟਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਗਣਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨਾਂ ਤੇ ਸਕੈਨ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਹਾਈਵੇਅ 407 ਦੀ ਯੋਜਨਾ 1950 ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ, ਇੱਕ ਹਾਈਵੇ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ, ਹਾਈਵੇ 401 ਦੇ ਟੋਰਾਂਟੋ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਅਸਤ ਹਾਈਵੇ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।[1] ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸਾਰੀ 1987 ਤੱਕ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। 1990 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਸੂਬਾਈ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਮਾਲੀਏ ਦੀ ਘਾਟ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਜਮਾਰਗ ਨੂੰ ਟੋਲ ਕਰਨ ਦਾ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦਿੱਤਾ। ਹਾਈਵੇ 407 ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਭਾਗ 1997 ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਭਾਗ ਅਗਲੇ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ, 2001 ਦੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਅੰਤਮ ਭਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹਣ ਦੇ ਨਾਲ। 400-ਸੀਰੀਜ਼ ਦੇ ਨੈਟਵਰਕ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਹਾਈਵੇਅ 407 ਈਟੀਆਰ ਭਾਗ ਨੂੰ ਸੂਬਾਈ ਹਾਈਵੇ ਨੈਟਵਰਕ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਹੁਣ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ਤੇ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ।[2] ਇਹ ਹਿੱਸਾ ਪ੍ਰਾਂਤਕ ਸਰਕਾਰ ਨਾਲ 99 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਲੀਜ਼ ਸਮਝੌਤੇ ਤਹਿਤ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ 1999 ਵਿੱਚ 407 ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਇੰਕ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਅਤੇ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਨਿਵੇਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਲਗਭਗ C 3.1 ਬਿਲੀਅਨ ਵਿੱਚ ਵੇਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[3] ਹਾਈਵੇ 407 ਈਟੀਆਰ ਭਾਗ ਦਾ ਨਿੱਜੀਕਰਨ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਆਲੋਚਨਾ ਦਾ ਸਰੋਤ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਖ਼ਾਸਕਰ ਟੋਲ, ਪਲੇਟ ਇਨਕਾਰ, ਅਤੇ ਝੂਠੇ ਦੋਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਧੇ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਫ੍ਰੀਵੇਅ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਣੇ ਟੋਟਿਆਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਤੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।[4]
ਸੂਬਾਈ-ਮਲਕੀਅਤ ਅਤੇ ਰਸਤੇ ਦੇ ਟੋਲਡ ਐਕਸਟੈਂਸ਼ਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪੜਾਅ, ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਹਾਈਵੇਅ 407 ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਅਤੇ ਹਾਈਵੇ 407 ਈਟੀਆਰ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਨਹੀਂ), 20 ਜੂਨ, 2016 ਨੂੰ ਓਸ਼ਾਵਾ ਵਿੱਚ ਪਿਕਰਿੰਗ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰੋਕ ਰੋਡ ਤੋਂ ਹਾਰਮਨੀ ਰੋਡ ਤੱਕ ਟ੍ਰੈਫਿਕ ਲਈ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਐਕਸਟੈਂਸ਼ਨ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਹਾਈਵੇਅ 401 ਅਤੇ 407 ਨੂੰ ਹਾਈਵੇ 412 ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਉੱਤਰ-ਦੱਖਣ ਲਿੰਕ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਫਿਲਹਾਲ ਹਾਈਵੇਅ 407 ਦੇ ਸੂਬਾਈ ਮਲਕੀਅਤ ਵਾਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਹਾਈਵੇਅ 35 / ਹਾਈਵੇਅ 115 ਤੇ ਕਲੈਰਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਨਿਰਮਾਣ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਿਰਮਾਣ ਦੋ ਪੜਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਹਿਲੇ ਪੜਾਅ ਦੇ ਉਦਘਾਟਨ ਦੇ ਨਾਲ 2 ਜਨਵਰੀ, 2018 ਨੂੰ ਟੌਨਟਨ ਰੋਡ ਦੇ 9.6 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੇ ਵਾਧੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪੜਾਅ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 2020 ਵਿੱਚ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਸ ਨਿਰਮਾਣ ਵਿੱਚ ਓਸ਼ਾਵਾ ਦੇ ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਹਾਈਵੇ 401 ਦਾ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਲਿੰਕ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਜੋ ਹਾਈਵੇ 418 ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਵੇਗਾ।
ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਹਾਈਵੇ ਟੋਰਾਂਟੋ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਸਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾਖਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਟੋਰਾਂਟੋ ਨੂੰ ਉਪਨਗਰ ਦੀਆਂ ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾਵਾਂ ਦੇ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਅਕਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਹਲਟਨ ਅਤੇ ਡਰਹਮ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਈਵੇ 407 ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Allen, Paddy (July 11, 2011). "Carmageddon: the world's busiest roads". The Guardian. Guardian News & Media Ltd. Retrieved July 11, 2014.
- ↑ "Highway 407 Act, 1998, Sections 12(1) and 12(2)". Service Ontario e-Laws. Retrieved August 25, 2014.
- ↑ Canadian Press (February 15, 2013). "Highway 407 Profits Soar". Toronto Star. Retrieved February 23, 2013.
- ↑ Regg Cohn, Martin (March 30, 2015). "PC blunder over Highway 407 looms over Liberals on Hydro: Cohn". Toronto Star (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਕੈਨੇਡੀਆਈ)). Retrieved December 6, 2017.
The 407 deal is now considered a financial blunder on a par with Newfoundland's lease of Churchill Falls to Quebec, and China's surrender of Hong Kong to Britain, for equally ill-fated 99-year leases.