ਖਟਕ ਨਾਚ

ਖਟਕ ਨਾਚ ( Pashto) ਇੱਕ ਤੇਜ਼ ਮਾਰਸ਼ਲ ਅਟਾਨ ਡਾਂਸ ਹੈ ਜੋ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਅਤੇ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੇ ਕੁਝ ਪੂਰਬੀ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਸ਼ਤੂਨ ਦੀ ਖੁੱਦ ਖੱਟਾਕ ਗੋਤ ਦੇ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਤਲਵਾਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਰੁਮਾਲ ਲੈ ਕੇ ਨੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਖਟਕ ਯੋਧਿਆਂ ਨੇ ਮਲਿਕ ਸ਼ਾਹਬਾਜ਼ ਖਾਨ ਖੱਟਕ ਦੇ ਸਮੇਂ ਯੁੱਧਾਂ ਵਿਚ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਖ਼ਾਨ ਖੱਟਕ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਯੁੱਧ-ਤਿਆਰੀ ਅਭਿਆਸ ਵਜੋਂ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਤਲਵਾਰ ਪਲੇਅ ਦੇ ਨਾਲ ਇਕਲੌਤੇ ਨਾਚ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  ਪਸ਼ਤੂਨ ਦੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਸਾਹਿਤ, ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਗਾਥਾਵਾਂ, ਪਸ਼ਤੂਨਵਾਲੀ (ਸਮਾਜਿਕ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਕੋਡ) ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਖੱਟਕ ਸਮੂਹ ਦੀ ਸਮੂਹਕ ਪਛਾਣ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।

ਖਟਕ ਦਾ ਡਾਂਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਪਸ਼ਤੂਨ ਆਦਮੀ

ਇਤਿਹਾਸ

ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਪਸ਼ਤੂਨ ਭਰਤੀ ਖਟਕ ਨੂੰ ਨੱਚ ਰਹੇ ਹਨ

ਇਸਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਅੱਜ ਦੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਪਸ਼ਤੂਨ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਸ਼ਤੂਨ ਦੇ ਖੱਟਕ ਕਬੀਲੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ। ਇਹ ਅਥਨ ਜਾਂ ਅਟਾਨ ਦੇ ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੇ ਰੂਪ ਹਨ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਖਟਕ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਸ਼ਤੂਨ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਗਿਲਜ਼ੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਦੇ ਮੁੱਢਲੇ ਰੂਪਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਵਿਚ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਥਨ ਦੇ ਨਾਚ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਖੇਤਰੀ ਭਿੰਨਤਾਵਾਂ ਹਨ। ਰਵਾਇਤੀ ਪਸ਼ਤੂਨ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਨਾਚ ਐਥੀਨਾ ਦੀ ਉਸੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਸ਼ਤੂਨ ਨੇ ਅਥਾਨ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਐਥੀਨਾ ਯੁੱਗ ਦਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਥਾਨ ਮੌਜੂਦਾ ਪੂਰਬੀ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਪੱਛਮੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ਪਸ਼ਤੂਨ ਵਿਚ ਬਚ ਗਿਆ ਸੀ।

ਪਸ਼ਤੂਨ ਮੂਲ ਦੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਮਾਨਉੱਲਾ ਗਿਲਜਈ ਨੇ ਖੱਟਕ ਦੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੇ ਯੂਨਾਨੀ ਨਾਚ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਖਟਕ ਜਾਂ ਅਥਾਨ, ਏਥੇਨਾ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਯੂਨਾਨੀ ਨਾਚ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਰੂਪ ਹੈ। ਯੂਨਾਨੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਨਾਚ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਬੈਕਟਰੀਆ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦਾ। ਯੂਨਾਨੀਆਂ ਨੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਪਸ਼ਤੂਨ-ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਖੇਤਰਾਂ ਲਈ ਰਵਾਇਤੀ ਨਾਚ ਨੂੰ ਵਿਦਾਈ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਈ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਬਸਤੀਵਾਸੀ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਯੂਨਾਨ ਵਿਚ, ਐਥੀਨਾ ਦੀ ਉਸੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਥੂਨ ਦੇ ਸਮਝੌਤੇ ਅਥਾਨ ਨਾਲ ਸਨ। ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਐਥੀਨਾ ਈਸਾਈ ਯੁੱਗ ਦੌਰਾਨ ਯੂਨਾਨ ਵਿਚ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਥਾਨ ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ ਅਤੇ ਪਸ਼ਤੂਨ ਵਿਚ ਬਚ ਗਿਆ ਸੀ।

ਖੱਟਕ ਡਾਂਸ ਦਾ ਵੇਰਵਾ

ਖੱਟਕ ਸ਼ੈਲੀ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਹਥਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਇਹ ਨ੍ਰਿਤ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਖੱਟਕ ਡਾਂਸਰ ਇਕ ਹੀਰੋ ਦੇ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਕ ਵਾਰ ਵਿਚ ਇਕ, ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਤਲਵਾਰਾਂ ਫੜਦਿਆਂ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੀ ਸਰੀਰਕ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਡਾਂਸ ਇੱਕ ਪੰਜ ਕਦਮ ਦੀ ਰੁਟੀਨ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਪਿਨ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤਲਵਾਰਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਅਤੇ ਕੂਹਣੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਪਾਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਤਲਵਾਰਾਂ ਨਾਲ ਬਾਹਰੀ ਪਾਸੇ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅੱਧ ਸਪਿਨ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਪੂਰੀ ਸਪਿਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੀਟ ਦੀ ਲੈਅ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਿਆਂ, ਇਹ ਸਪਿਨ ਪੂਰੀ ਸਮਕਾਲੀਤਾ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਲਟ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਚ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜੋ ਕਿ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀਆਂ ਦੀ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਹਰਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਾਈਪਰ, ਕਲੇਰਿਯਨ, ਅਤੇ ਡੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਕੁੱਟੇ ਹੋਏ ਢੋਲ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਵਾਲੇ ਸੰਗੀਤ ਨੂੰ ਅਪਟੇਮਪੋ ਤੇ ਸੈਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਾਲੀ ਤਕ ਆਦਮੀ ਤਲਵਾਰਾਂ ਜਾਂ ਰੁਮਾਲ ਫੜ ਕੇ ਅਤੇ ਐਕਰੋਬੈਟਿਕ ਕਾਰਨਾਮੇ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇਕੱਠੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਖੱਟਕ ਦਾ ਤੇਜ਼ ਟੈਂਪੋ ਇਸ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਅਟਾਨ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਡਾਂਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਨਾਲ ਗਤੀ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਟਕ ਨਾਚ ਇੱਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸੰਗੀਤ, ਡ੍ਰਮ ਜਾਂਢੋਲ ਦੀ ਹੌਲੀ ਗਤੀ ਅਤੇ ਅਤੇ ਧੜਕਣ ਨੂੰ ਹਲਕੇ ਕੇ ਦਬਦਬਾ, ਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਡਾਂਸਰ ਸਰਕਲ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਰੱਖੇ ਪਿਆਦੇ ਦੇ ਇੱਕ ਜੋੜੇ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਡਾਂਸਰ ਇੱਕ ਅਚਾਨਕ ਅੱਗ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਦਮ ਕਿਸੇ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਲਈ ਅਜੀਬ ਲੱਗ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅਤਿਕਥਨੀ ਵਾਲੀਆਂ ਪਛੜੀਆਂ ਅਤੇ ਅਗਲੀਆਂ ਚਾਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਤੂਫਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਏਅਰ ਥ੍ਰੌਟਸ ਅਤੇ ਪੈਰੀ। ਡਾਂਸ ਦੀ ਗਤੀ ਧੜਕਣ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤਾਲ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਅਕਸਰ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਦੋਂ ਕਿ ਫਾਈਨਲ ਵਿੱਚ ਡਾਂਸਰਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰੰਤਰ ਉਦੋਂ ਤਕ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਉਹ ਥੱਕ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਇਹ ਡਾਂਸ ਸੂਫੀ ਦੇ ਭੜੱਕੇ ਦਰਵੇਸ਼ਾਂ ਵਰਗਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਨਾਚ ਚਲਦਾ ਹੈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵੀ ਨੱਚਦਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ।

ਹੋਰ ਰੂਪ

ਖੱਟਕ ਡਾਂਸ ਅਤੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ।