ਖ਼ਬਰਾਂ
ਖ਼ਬਰਾਂ ਮੌਜੂਦਾ ਸਮਾਗਮਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੈ। ਖ਼ਬਰਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਮਾਧਿਅਮ ਦੁਆਰਾ ਮੁਹੱਈਆ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ: ਜਿਵੇਂ ਮੂੰਹ ਦੇ ਸ਼ਬਦ, ਛਪਾਈ ਦੁਆਰਾ, ਪੋਸਟਲ ਪ੍ਰਣਾਲੀ, ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਦੁਆਰਾ, ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਸੰਚਾਰ, ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਅਤੇ ਗਵਾਹੀਆਂ। ਆਬਾਦੀ ਲਈ ਰਾਏ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਨਿਊਜ਼ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਲਈ ਆਮ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜੰਗ, ਸਰਕਾਰ, ਰਾਜਨੀਤੀ, ਸਿੱਖਿਆ, ਸਿਹਤ, ਵਾਤਾਵਰਣ, ਆਰਥਿਕਤਾ, ਕਾਰੋਬਾਰ, ਫੈਸ਼ਨ, ਅਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਐਥਲੈਟੀਕ ਘਟਨਾਵਾਂ, ਜਾਂ ਅਸਾਧਾਰਨ ਘਟਨਾਵਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਰਾਜ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ, ਨਿਯਮਾਂ, ਟੈਕਸਾਂ, ਜਨਤਾ ਦੀ ਸਿਹਤ, ਅਪਰਾਧੀਆਂ ਬਾਰੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦਾ ਡਬ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਨੁੱਖੀ ਸਿੱਖਣ ਅਤੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਲਗਭਗ ਵਿਆਪਕ ਇੱਛਾ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਵਿਕਾਸ, ਜੋ ਅਕਸਰ ਸਰਕਾਰੀ ਸੰਚਾਰ ਅਤੇ ਜਾਸੂਸੀ ਨੈਟਵਰਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੇ ਸਪੀਡ ਵਧਾਈ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਖਬਰਾਂ ਫੈਲ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਖਬਰਾਂ ਦੀ ਵਿਧਾ ਅੱਜ ਅਖ਼ਬਾਰ ਨਾਲ ਨੇੜਿਓਂ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਦਾਲਤੀ ਬੁਲੇਟਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਪੇਪਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਟਿੰਗ ਪ੍ਰੈੱਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਯੂਰਪ ਤੱਕ ਫੈਲ ਗਈ ਸੀ।
ਅਖ਼ਬਾਰ
ਸੋਧੋ
ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਅਤੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਸਨ। ਨਵੇਂ ਸੰਚਾਰ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਇਲਾਵਾ, ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਸਵੇਰ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਸਰਕੂਲੇਸ਼ਨ ਖੋਹ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਹਫਤਾਵਾਰੀ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਨੇ ਸਥਾਨਕ ਮਾਰਕੀਟ ਅਜਾਰੇਦਾਰੀ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਵਾਈ ਹੈ - ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਖ਼ਬਾਰ ਇਕੋ ਇੱਕ ਹੈ। ਇਹ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ 1980 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਮੀਡੀਆ ਮਾਲਕੀ ਵਿੱਚ ਇਕਸਾਰਤਾ ਦੇ ਇੱਕ ਆਮ ਰੁਝਾਨ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀ ਹੈ।[1] ਚੀਨ ਵਿੱਚ, ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਨੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦਰਜਾ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਸ਼ਹਿਰ-ਦੁਆਰਾ-ਸ਼ਹਿਰ, ਅਤੇ ਚੇਂਗਦੂ ਬਿਜਨਸ ਨਿਊਜ਼ ਵਰਗੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ ਹਨ। ਇਹ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਨਿਊਜ਼ ਅਦਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਨਿਊਜ਼ ਪਰੋਵਾਇਡਰ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜ਼ਿੰਬਹੂ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਚੋਟੀ ਦੇ ਤਿੰਨ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਅਖਬਾਰ ਸਾਰੇ ਜਾਪਾਨ ਤੋਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਤਿਹਾਈ ਆਮਦਨ ਵਿਕਰੀ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ; ਬਹੁਮਤ ਵਿਗਿਆਪਨ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।[2] ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਮਦਨੀ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਅਤੇ ਇੰਟਰਨੈਟ ਉੱਤੇ ਸੂਚਨਾ ਦੇ ਮੁਫ਼ਤ ਵਹਾਅ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਹੈ; ਕੁਝ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਵੈਬਸਾਈਟਾਂ ਲਈ ਪੇਵਾਲ ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਹਨ।
ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ
ਸੋਧੋਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਤੌਰ ਤੇ ਨਿਊਜ਼ ਚੈਨਲਾਂ ਨੂੰ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੀਬੀਸੀ ਨਿਊਜ਼, ਸੀ.ਐਨ.ਐਨ, ਫੌਕਸ ਨਿਊਜ਼, ਐਮ.ਐਸ.ਐਨ.ਬੀ.ਸੀ, ਅਤੇ ਸਕਾਈ ਨਿਊਜ਼। ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਸੰਘਣੀ ਅਮਰੀਕਾ (98% ਘਰਾਂ) ਵਿੱਚ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਔਸਤ ਅਮਰੀਕਨ ਹਰ ਘੰਟੇ 4 ਘੰਟਿਆਂ ਦੀ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੇਨੀਆ - ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੇਂਡੂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਿਜਲੀ-ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇੰਟਰਨੈੱਟ
ਸੋਧੋਆਨਲਾਈਨ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਅਜਿਹੀ ਖਬਰ ਹੈ ਜੋ ਇੰਟਰਨੈਟ ਤੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ ਖਬਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਢੰਗ ਦੁਆਰਾ ਖ਼ਬਰਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਡਿਲੀਵਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਐਕਸੈਸ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੰਟਰਨੈਟ ਯੁੱਗ ਨੇ ਖਬਰਾਂ ਦੀ ਸਮਝ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਸੰਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਕੇਵਲ ਤਤਕਾਲੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਦੋ- ਜਾਂ ਬਹੁ-ਦਿਸ਼ਾਵੀ ਰੂਪਾਂਤਰਣ ਹੈ, ਇਸ ਨੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਖਬਰ ਉਤਪਾਦਕ ਦੀ ਹੱਦਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਕ ਆਮ ਕਿਸਮ ਦੀ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਰਸਲਜੀਕਰਨ ਨੂੰ ਬਲੌਗਿੰਗ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਜਾਂ ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਅਪਲੋਡ ਅਤੇ ਲਿਖੇ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਲਿਖਤੀ ਲੇਖਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਹੈ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਕੋਰੀਆ ਵਰਗੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਲੌਗਿੰਗ ਨੂੰ ਅਪਣਾਇਆ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਲੌਗ ਛੋਟੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ; ਕੁਝ ਬਲੌਗ ਹਰੇਕ ਮਹੀਨੇ ਲੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪੜ੍ਹੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।[3] ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਸਾਈਟ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਟਵਿੱਟਰ ਅਤੇ ਫੇਸਬੁੱਕ, ਖ਼ਬਰਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਅਤੇ ਖਬਰ ਵੈਬਸਾਈਟਸ ਦੇ ਲਿੰਕ ਪ੍ਰਸਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਰੋਤ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਟਵਿੱਟਰ ਨੇ 2012 ਵਿੱਚ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ: "ਇਹ ਇੱਕ ਅਖ਼ਬਾਰ ਜਿਸਦਾ ਸੁਰਖੀ ਤੁਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲਓਗੇ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਜਾਣ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਨ, ਅਤੇ ਰੀਅਲ ਟਾਈਮ ਵਿੱਚ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸਕੂਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਦੱਸਦੇ ਹਨ।[4]" ਸੈਲ ਫੋਨ ਕੈਮਰਾਂ ਨੇ ਨਾਗਰਿਕ ਦੀ ਫੋਟੋਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨੂੰ ਆਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।[5]
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Straubhaar and LaRose, Communications Media in the Information Society (1997), pp. 163–164.
- ↑ Allan, News Culture (2004), p. 100.
- ↑ McNair, Cultural Chaos (2006), pp. 124–133.
- ↑ Einar Thorsen, "Live Blogging and Social Media Curation: Challenges and Opportunities for Journalism", in Fowler-Watt & Allan (eds.), Journalism (2013).
- ↑ Caitlin Patrick & Stuart Allan, "'The Camera as Witness: The Changing Nature of Photojournalism", in Fowler-Watt & Allan (eds.), Journalism (2013).