ਜੀਲਿਨ
ਜੀਲਿਨ (ਚੀਨੀ: 吉林, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Jilin,) ਜਨਵਾਦੀ ਲੋਕ-ਰਾਜ ਚੀਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਪੂਰਬੋਤ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਂਤ ਹੈ ਜੋ ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਮੰਚੂਰਿਆ ਖੇਤਰ ਦਾ ਭਾਗ ਹੈ। ਜੀਲਿਨ ਸ਼ਬਦ ਮਾਂਛੁ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਗੀਰਿਨ ਉਲਾ (Girin Ula) ਵਲੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਮਤਲੱਬ ਨਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਇਸਦੇ ਚੀਨੀ ਭਾਵਚਿਤਰਾਂ ਦਾ ਮਤਲੱਬ ਸ਼ੁਭ ਜੰਗਲ (ਜੰਗਲ) ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਸੰਖਿਪਤ ਏਕਾਕਸ਼ਰੀ ਚਿੰਨ੍ਹ 吉 (ਜੀ) ਹੈ।[1] ਜੀਲਿਨ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੀ ਸੀਮਾ ਪੂਰਵ ਵਿੱਚ ਰੂਸ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਕੋਰੀਆ ਨਾਲ ਲਗਦੀ ਹੈ । ਇਸ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦਾ ਖੇਤਰਫਲ 1, 87, 400 ਵਰਗ ਕਿਮੀ ਹੈ, ਯਾਨੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਰਨਾਟਕ ਰਾਜ ਵਲੋਂ ਜਰਾ ਜ਼ਿਆਦਾ। ਸੰਨ 2010 ਦੀ ਜਨਗਣਨਾ ਵਿੱਚ ਇਸਦੀ ਆਬਾਦੀ 2, 74, 62, 297 ਸੀ ਜੋ ਲਗਭਗ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਰਾਜ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ। ਜੀਲਿਨ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਚਾਂਗਚੂਨ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ।
.svg)
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਜੀਲਿਨ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸੀ ਜਾਤੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਿਆਨਬੇਈ, ਮੋਹੇ ਅਤੇ ਵੁਜੀ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਕਈ ਕੋਰਿਆਈ ਰਾਜ ਸਥਾਪਤ ਸਨ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੁਏਓ, ਗੋਗੁਰਏਓ ਅਤੇ ਬਾਲਹਾਏ। ਉਸਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ-ਦੇ-ਬਾਅਦ-ਇੱਕ ਇਹ ਖਿਤਾਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਲਿਆਓ ਰਾਜਵੰਸ਼, ਜੁਰਚੇਨ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜਿਹਨਾਂ ਰਾਜਵੰਸ਼ (1115–1234) ਅਤੇ ਮੰਗੋਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਯੁਆਨ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਤਹਿਤ ਰਿਹਾ। ਮਾਂਛੁ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚਿੰਗ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਜੀਲਿਨ ਦੇ ਸਿਪਹਸਾਲਾਰ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਖੇਤਰ ਆਧੁਨਿਕ ਰੂਸ ਦੇ ਪ੍ਰਿਮੋਰਸਕੀ ਕਰਾਏ ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਮਾਂਛੁ ਲੋਕ ਹਾਨ ਚੀਨੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਘੱਟ ਵੱਸਣ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। 1860 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿਮੋਰਸਕੀ ਕਰਾਏ ਉੱਤੇ ਰੂਸੀ ਸਾਮਰਾਜ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਚਿੰਗ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਹਾਨ ਚੀਨੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਵੱਸਣ ਦੀ ਇਜ਼ਾਜਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ| ਇੱਥੇ ਬਸਨੇ ਵਾਲੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਚੀਨੀ ਸ਼ਾਨਦੋਂਗ ਖੇਤਰ ਵਲੋਂ ਆਏ। 1932 ਵਿੱਚ ਜਾਪਾਨ ਨੇ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਮੰਚੂਕੁਓ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਜਿਸਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਚਾਂਗਚੂਨ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ - ਉਸ ਸਮੇਂ ਚਾਂਗਚੂਨ ਦਾ ਨਾਮ ਸ਼ਿਨਜਿੰਗ (新京, Hsinjing) ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ। ਦੂਸਰੇ ਵਿਸ਼ਵਯੁੱਧ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸੋਵਿਅਤ ਸੰਘ ਨੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਪਰ ਫਿਰ ਇਸਨੂੰ ਮਾਓ ਜੇਦੋਂਗ ਦੇ ਸਾਂਮਿਅਵਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।[2]
ਭੂਗੋਲ
ਸੋਧੋਜੀਲਿਨ ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਕੁਦਰਤੀ ਸੰਪਦਾ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਹੈ। ਤੇਲ, ਕੁਦਰਤੀ ਗੈਸ, ਲੋਹਾ, ਨਿਕਲ, ਮੋਲਿਬਡੇਨਮ, ਵਗੈਰਾਹ ਦੀਆਂ ਖਾਨਾਂ ਹਨ। ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੇ ਦਕਸ਼ਿਣਪੂਰਵੀ ਭਾਗ ਵਿੱਚ ਚਾਂਗਬਾਈ ਪਹਾੜ ਹਨ। ਯਾਲੂ ਨਦੀ ਅਤੇ ਤੂਮਨ ਨਦੀ ਜੀਲਿਨ ਦੀ ਮੁੱਖ ਨਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਰਦੀਆਂ ਲੰਬੀ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਠੰਡੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਜਨਵਰੀ ਦਾ ਔਸਤ ਤਾਪਮਾਨ −20 ਵਲੋਂ −14 °ਸੇਂਟੀਗਰੇਡ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਮੀਂਹ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਜੀਲਿਨ ਦੇ ਕੁੱਝ ਨਜ਼ਾਰੇ
ਸੋਧੋ
ਇਹ ਵੀ ਵੇਖੋ
ਸੋਧੋਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ (ਚੀਨੀ) Origin of the Names of China's Provinces Archived 2016-04-27 at the Wayback Machine., People's Daily Online.
- ↑ Rough guide to China, David Leffman, Simon Lewis, Jeremy Atiyah, Rough Guides, 2003, ISBN 978-1-84353-019-0