ਦੇਵੀਗੜ੍ਹ
ਦੇਵੀ ਗੜ੍ਹ ਪੈਲੇਸ ਇੱਕ ਵਿਰਾਸਤੀ ਹੋਟਲ ਅਤੇ ਰਿਜ਼ੋਰਟ ਹੈ, ਜੋ ਡੇਲਵਾੜਾ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਦੇਵੀ ਗੜ੍ਹ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਇਹ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ ਤੱਕ ਡੇਲਵਾੜਾ ਰਿਆਸਤ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦਾ ਸ਼ਾਹੀ ਨਿਵਾਸ ਸੀ। ਅਰਾਵਲੀ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਥਿਤ, 28 ਉਦੈਪੁਰ, ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਕਿਲੋਮੀਟਰ, ਦੇਵੀਗੜ੍ਹ ਉਦੈਪੁਰ ਦੀ ਘਾਟੀ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਮੁੱਖ ਮਾਰਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ।[1][2]
2006 ਵਿੱਚ, ਦ ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਲਗਜ਼ਰੀ ਹੋਟਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ,[3] ਅਤੇ ਫਰੋਮਰਜ਼ ਰਿਵਿਊ ਨੇ ਇਸਨੂੰ "ਉਪਮਹਾਦੀਪ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੋਟਲ" ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਦੇਵੀ ਗੜ੍ਹ ਸੁੰਦਰ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਹੈ, ਇਹ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਹੈ।"[1] 2008 ਵਿੱਚ, ਇਸਨੂੰ ਲਾਈਫਸਟਾਈਲ ਚੈਨਲ ਡਿਸਕਵਰੀ ਟ੍ਰੈਵਲ ਐਂਡ ਲਿਵਿੰਗ ਸੀਰੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, 'ਡ੍ਰੀਮ ਹੋਟਲਜ਼' ਪੰਜ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਹੋਰ ਦੋ ਭਾਰਤੀ ਹੋਟਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸਨੂੰ 55 ਦੀ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਬਣਾਇਆ, ਸਨ ਤਾਜ ਲੇਕ ਪੈਲੇਸ, ਉਦੈਪੁਰ, ਅਤੇ ਰਾਮਬਾਗ ਪੈਲੇਸ, ਜੈਪੁਰ[4]
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਅਰਾਵਲੀ ਦੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਸਿਆ ਡੇਲਵਾੜਾ 28 ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ ਉਦੈਪੁਰ ਤੋਂ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਅਤੇ ਨਾਥਦੁਆਰੇ ਦੇ ਮੰਦਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਇਕਲਿੰਗਜੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਨੇੜੇ। ਡੇਲਵਾੜਾ ਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ 'ਦੇਵਕੁਲ ਪਾਟਨ ਨਗਰੀ' ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਭਗਵਾਨ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ, ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ 1500 ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੰਦਰਾਂ ਦਾ ਮਾਣ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲਗਭਗ 400 ਜੈਨ ਮੰਦਰ ਸਨ। ਡੇਲਵਾੜਾ ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਜੈਨ ਮੰਦਰ, ਜੋ ਹੁਣ ਕੁੱਲ ਖੰਡਰ ਹਨ, ਸਮਰਾਟ ਸੰਪ੍ਰਤੀ (224-215 ਈ.ਪੂ.) ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ। ਉਹ ਸਮਰਾਟ ਅਸ਼ੋਕ ਦਾ ਪੋਤਾ ਅਤੇ ਅਸ਼ੋਕ ਦੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਪੁੱਤਰ ਕੁਨਾਲ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ। ਸੰਪ੍ਰਤੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪੂਰੇ ਪੱਛਮੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਹਿੱਸੇ (ਮੌਰੀਆ ਸਾਮਰਾਜ) ਦੀ ਸਮਰਾਟ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ ਉਜੈਨ ਤੋਂ ਰਾਜ ਕੀਤਾ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੰਪ੍ਰਤੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ 'ਜੈਨ ਅਸ਼ੋਕ' ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਜੈਨ ਮੰਦਰਾਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਡੇਲਵਾੜਾ (ਮੇਵਾੜ) ਦੇ ਜੈਨ ਮੰਦਰਾਂ ਸਮੇਤ ਰਾਜਸਥਾਨ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਜੈਨ ਸਮਾਰਕ ਵੀ ਸਮਰਾਟ ਸੰਪ੍ਰਤੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹਨ।
12ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਜਲੌਰ ਦੇ ਰਾਓ ਸਾਮੰਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਚਾਰ ਪੁੱਤਰ ਸਨ - ਰਾਓ ਕਨਹਦੇਓ, ਮਾਲਦੇਓ, ਰਣਿੰਗਦੇਓ ਅਤੇ ਸਾਗਰ। 1311 ਵਿੱਚ ਅਲਾਉਦੀਨ ਖਿਲਜੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਰਾਓ ਕਨ੍ਹਦੇਓ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਕੁੰਵਰ ਵੀਰਮਦੇਓ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਰਾਓ ਮਾਲਦੇਓ ਅਤੇ ਰਾਓ ਰਣਿੰਗਦੇਓ ਨੇ ਜਾਲੋਰ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀਆਂ ਜਾਗੀਰਾਂ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰਾਓ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਡੇਲਵਾੜਾ ਦੀ ਜਾਗੀਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਗਿਰਵਾ (ਉਦੈਪੁਰ) ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਉੱਤੇ 14-15ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੱਕ ਦੇਵੜਾ ਚੌਹਾਨਾਂ ਦਾ ਰਾਜ ਸੀ।
13ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੱਧ ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ, ਰਾਜਾ ਸਾਗਰ, ਇੱਕ ਦੇਵੜਾ ਚੌਹਾਨ ਅਤੇ ਜਲੌਰ ਦੇ ਰਾਓ ਕੀਰਤੀਪਾਲ ਦੇ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ, ਡੇਲਵਾੜਾ ਦਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦਰ ਰਾਜਾ ਸੀ। ਉਹ ਬੋਥਰਾ ਬਚਾਵਤ ਮਹਿਤਾਸ ਦਾ ਪੂਰਵਜ ਸੀ। ਰਾਜਾ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਹੋਈ - ਬੋਹਿਤਿਆ, ਗੰਗਾਦਾਸ ਅਤੇ ਜੈਸਿੰਘ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਹਮਲਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਰਾਣਾ ਜੈਤਰਾ ਸਿੰਘ (1213-53) ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਰਾਣਾ ਤੇਜ ਸਿੰਘ (1262-73) ਨੇ ਰਾਜਾ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ। ਰਾਜਾ ਸਾਗਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਫੌਜ ਦੇ ਨਾਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਹਮਲਾਵਰ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਲੜਿਆ।
ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਮੇਵਾੜ ਦੇ ਰਾਜ ਨੂੰ 16 ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਥਿਕਾਨਾ ਜਾਂ ਜ਼ਿਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ। ਦੇਲਵਾੜਾ 16 ਰਜਵਾੜਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਬਦੀ ਸਾਦਰੀ ਅਤੇ ਗੋਗੁੰਡਾ ਸਮੇਤ। ਡੇਲਵਾੜਾ ਉੱਤੇ 15ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੋਂ ਝਾਲਾ ਰਾਜਪੂਤਾਂ ਦਾ ਰਾਜ ਸੀ। ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪੂਰਵਜ ਹਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਮਕਵਾਣਾ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਰਾਜਾ ਰਾਜ ਸਿੰਘ ਹਲਵਾੜ (ਧਾਂਗਧਾਰਾ) ਸੀ। ਝੱਲਿਆਂ ਨੇ ਮਹਾਰਾਣਾ ਕੁੰਭਾ (1433-68) ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਵਾੜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਮਹਾਰਾਣਾ ਉਦੈ ਸਿੰਘ ਪਹਿਲੇ (1468-73) ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਰਾਜਾ ਰਾਜ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਅੱਜਾ ਅਤੇ ਸੱਜਣ ਮੇਵਾੜ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਣੇ ਨੇ ਕੁੰਵਰ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਦੇਲਵਾੜੇ ਦੀ ਜਗੀਰ ਅਤੇ ਕੁੰਵਰ ਅਜਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬਾਰੀ ਸਦਰ ਦੀ ਜਾਗੀਰ ਦਿੱਤੀ। ਆਜਾ ਨੇ ਮਹਾਰਾਣਾ ਸੰਗਰਾਮ ਸਿੰਘ ਪਹਿਲੇ (1509-1527) ਦੇ ਨਾਲ ਅਤੇ 1527 ਵਿੱਚ ਖਾਨਵਾ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਬਾਬਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਾਈ ਲੜੀ। ਜਦੋਂ ਮਹਾਰਾਣਾ ਸੰਗਰਾਮ ਸਿੰਘ (ਰਾਣਾ ਸਾਂਗਾ) ਜੰਗ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਅਜਾ ਨੇ ਮਹਾਰਾਣਾ ਦਾ ਜੂੜਾ ਪਹਿਨਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਵਾੜ ਦੀ ਫੌਜ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਰੱਖਿਆ ਪਰ ਰਾਜ ਰਾਣਾ ਅਜਾ ਲਈ ਘਾਤਕ ਸਾਬਤ ਹੋਇਆ, ਜੋ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਮਰ ਗਿਆ। ਝਾਲਾ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ 7 ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਮੇਵਾੜ ਦੇ ਮਹਾਰਾਣਾਂ ਲਈ ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਮਹਾਰਾਣਾ ਉਦੈ ਸਿੰਘ II (1537-72) ਦੀ ਦੂਜੀ ਪਤਨੀ, ਡੇਲਵਾੜਾ ਦੇ ਰਾਜ ਰਾਣਾ ਜੈਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਇੱਕ ਧੀ ਸੀ।
1576 ਵਿੱਚ ' ਹਲਦੀਘਾਟੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ' ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਡੇਲਵਾੜਾ ਦੀ ਰਿਆਸਤ ਰਾਜਾ ਸੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਮਹਾਰਾਣਾ ਪ੍ਰਤਾਪ ਦੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ[5] ਪਹਿਲਾਂ ਰਘੂਦੇਵ ਸਿੰਘ II ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਮੁਢਲਾ ਮਹਿਲ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ 1760 ਵਿੱਚ ਉਦੈਪੁਰ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ ਦੀ ਸ਼ਾਹੀ ਫੇਰੀ ਲਈ ਨਵਾਂ ਰੂਪ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਵਿੱਚ ਸੱਤ-ਮੰਜ਼ਲਾ ਪਹਾੜੀ ਕਿਲਾ ਮਹਿਲ 1760 ਵਿੱਚ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[6]
ਬਹਾਲੀ
ਸੋਧੋਦੋ ਸਦੀਆਂ ਬਾਅਦ, ਇਹ 20 ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਖੰਡਰ ਅਤੇ ਖਾਲੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਇਸਨੂੰ 1984 ਵਿੱਚ ਬੰਗਲੌਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸ਼ੇਖਾਵਤੀ ਖੇਤਰ ਦੇ ਇੱਕ ਉਦਯੋਗਿਕ ਪਰਿਵਾਰ ਪੋਦਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ[7] ਬਹਾਲੀ ਵਿੱਚ 15 ਸਾਲ ਲੱਗ ਗਏ ਅਤੇ ਆਰਕੀਟੈਕਟ [ਗੌਤਮ ਭਾਟੀਆ] ਅਤੇ ਆਰਕੀਟੈਕਟ ਨਵੀਨ ਗੁਪਤਾ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ 750 ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਟੀਮ। ਇਸ ਪੈਲੇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਪਾ ਅਤੇ ਆਯੁਰਵੈਦਿਕ ਰੀਟਰੀਟ ਨਾਲ ਸੰਪੂਰਨ, ਇੱਕ ਆਲ-ਸੂਟ ਲਗਜ਼ਰੀ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਲਈ, ਮੁੰਬਈ-ਅਧਾਰਤ ਇੰਟੀਰੀਅਰ ਡਿਜ਼ਾਈਨਰ ਰਾਜੀਵ ਸੈਣੀ ਦੁਆਰਾ ਅੰਦਰੂਨੀ ਥਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਨਿਊਨਤਮ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਮੁੜ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ,[8][9][10] ਅੱਜ ਇਸਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕੀਤੇ ਹੋਟਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ।[11][12]
ਆਵਾਜਾਈ
ਸੋਧੋ28 ਸਥਿਤ ਹੈ ਉਦੈਪੁਰ ਦੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵੱਲ, ਉਦੈਪੁਰ ਅਤੇ ਨਾਥਦੁਆਰੇ ਦੀ ਧਾਰਮਿਕ ਨਗਰੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੜਕ 'ਤੇ, ਦੇਵੀ ਗੜ੍ਹ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ 45 ਮਿੰਟ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ 1.0 1.1 New York Times Review - Devi Garh Archived 11 August 2011 at the Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Arabian Nights The Dragon's Playground: Exploring Asia with Panache, by Christine Meaney, Various. Published by PPP Company Ltd, 2005. ISBN 988-98225-7-1. Page 164.
- ↑ Devi Garh, one of India's top hotels. The New York Times, 20 November 2006.
- ↑ Discovery brings home global Dream Hotels from 21 Aug The Economic Times, 13 August 2008.
- ↑ "Slip into the past with a trip to Devigarh". CNN-IBN. 20 December 2007. Archived from the original on 6 October 2012.
- ↑ Where the past meets the future The Hindu, 9 July 2005.
- ↑ Rajasthan & Gujarat handbook, by Roma Bradnock, Anil Mulchandani. Published by Footprint Travel Guides, 2001. ISBN 1-900949-92-X. Page 202.
- ↑ ...The Mumbai-based Saini’s big moment was designing Devigarh Palace in Udaipur. Archived 25 September 2012 at the Wayback Machine. Indian Express, 3 August 2008.
- ↑ India: Palace hotel with a minimalist twist The Daily Telegraph, 6 Feb 2001.
- ↑ Devi Garh Frommer's India, by Pippa De Bruyn, Keith Bain, Niloufer Venkatraman, Shonar Joshi. Published by Frommer's, 2008. ISBN 978-0-470-16908-7. Page 463.
- ↑ Devi Garh Best designed wellness hotels 1.: Indien, Südostasien, Australien, Südpazifik, by Martin Nicholas Kunz. Published by Birkhäuser, 2002. ISBN 3-929638-90-8. Page 28-30.
- ↑ India: decoration, interiors, design, by Henry Wilson. Published by Watson-Guptill Publications, 2001. ISBN 0-8230-2513-6. Page 47.