ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਝੀਲ
ਮਾਨਸਰੋਵਰ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: मानसरोवर) ਤਿੱਬਤ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਇੱਕ ਝੀਲ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਤਕਰੀਬਨ 320 ਵਰਗ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਕੈਲਾਸ਼ ਪਰਬਤ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਰਕਸ਼ਾਤਲ ਝੀਲ ਹੈ। ਇਹ ਸਮੁੰਦਰ ਤਲ ਤੋਂ ਤਕਰੀਬਨ 4590 ਮੀਟਰ ਦੀ ਉੱਚਾਈ ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਘੇਰਾ ਤਕਰੀਬਨ 88 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਹੈ ਅਤੇ ਔਸਤ ਗਹਿਰਾਈ 90 ਮੀਟਰ। ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਝੀਲ ਕੈਲਾਸ਼ ਪਰਬਤ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੈਲਾਸ਼-ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਇੱਕ ਅਨਿੱਖੜਵਾਂ ਅੰਗ ਹੈ।
| ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਝੀਲ | |
|---|---|
 ਦੂਰੀ ਵਿੱਚ ਕੈਲਾਸ਼ ਪਰਬਤ ਦੇ ਨਾਲ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਝੀਲ। | |
| Lua error in ਮੌਡਿਊਲ:Location_map at line 522: Unable to find the specified location map definition: "Module:Location map/data/Tibet" does not exist. | |
| ਸਥਿਤੀ | ਬੁਰੰਗ ਕਾਉਂਟੀ, ਨਗਾਰੀ ਪ੍ਰੀਫੈਕਚਰ, ਤਿੱਬਤ, ਚੀਨ |
| ਗੁਣਕ | 30°39′N 81°27′E / 30.65°N 81.45°E |
| ਮੂਲ ਨਾਮ | Mapam Yumtso (Standard Tibetan) |
| Surface area | 410 km2 (160 sq mi) |
| ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਡੂੰਘਾਈ | 90 m (300 ft) |
| Surface elevation | 4,590 m (15,060 ft) |
| Frozen | Winter |
ਨਾਂ ਉਤਪਤੀ
ਸੋਧੋਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸ਼ਬਦ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਸ਼ਬਦ " ਮਾਨਸ " ਅਤੇ "ਸਰੋਵਰ" ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਅਰਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ - ਮਨ ਦਾ ਸਰੋਵਰ। ਹਿੰਦੂ ਮੱਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਸਰੋਵਰ ਸਰਵਪ੍ਰਥਮ ਭਗਵਾਨ ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਨੂੰ ਇਸਨੂੰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਉਤਾਰਿਆ ਗਿਆ।[1]
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਵੈਦਿਕ ਸਾਹਿਤ ਜਾਂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਕ੍ਰਿਤ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਝੀਲ (ਜਾਂ ਇਸਦੇ ਸਥਾਨ) ਦਾ ਕੋਈ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਹਾਲਾਂਕਿ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਯੁੱਗ ਅਤੇ ਆਧੁਨਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਧਰਮਾਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਵਿੱਤਰ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਦਰਜਾ ਇੱਥੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਪਹਿਲੀ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਸੀਈ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਮੁਢਲੇ ਭਾਰਤੀ ਲਿਖਤਾਂ।[9][10] ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਬੋਧੀ, ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਜੈਨ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਮਾਊਂਟ ਮੇਰੂ ਅਤੇ ਮਨਸਾ ਝੀਲ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ। ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਮਨਸਾ ਝੀਲ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਮਨ ਦੁਆਰਾ ਉਸ ਦੇ ਵਾਹਨ ਹੰਸ ਦੇ ਪਸੰਦੀਦਾ ਨਿਵਾਸ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬਣਾਇਆ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਕਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਝੀਲ ਜਾਂ ਨੇੜਲੇ ਪਹਾੜ ਦਾ ਕੋਈ ਸਪੱਸ਼ਟ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਰਿਗਵੇਦ ਦੀ ਬਾਣੀ 2.15 ਵਿੱਚ ਤਿੱਬਤ ਦੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਦਾ ਅਸਿੱਧੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਇਹ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇੰਦਰ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਕਾਰਨ ਸਿੰਧੂ ਨਦੀ ਉੱਤਰ ਵੱਲ ਵਗਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਭੂਗੋਲਿਕ ਅਸਲੀਅਤ ਸਿਰਫ ਤਿੱਬਤ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਹਿਮਾਲਿਆ) ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਇੱਕ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਵੈਦਿਕ ਅਧਿਐਨ ਵਿਦਵਾਨ, ਫ੍ਰਿਟਸ ਸਟਾਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਵੈਦਿਕ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਨੇ ਸਿੰਧੂ ਨਦੀ ਦੇ ਰਸਤੇ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕੈਲਾਸ਼ ਪਰਬਤ ਦੇ ਨੇੜੇ ਘਾਟੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਝੀਲ ਜਾਂ ਇਹ ਤੀਰਥ ਸਥਾਨ (ਤੀਰਥ ਸਥਾਨ) ਹੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੀਰਥ ਸਥਾਨ ਜੋ ਕਿ ਬੋਧੀਆਂ, ਹਿੰਦੂਆਂ ਅਤੇ ਜੈਨੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਅਕਸਰ ਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਨੇ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਸਰਪ੍ਰਸਤਾਂ ਜਾਂ ਰਾਜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਢਾਂਚੇ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ। ਮੰਦਰਾਂ, ਧਰਮਸ਼ਾਲਾਵਾਂ, ਆਸ਼ਰਮਾਂ ਅਤੇ ਤੀਰਥ ਸਥਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਹੂਲਤਾਂ।ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 1930 ਤੱਕ, ਕੈਲਾਸ਼-ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀਆਂ ਬਣਤਰਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਜੋ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਝੀਲ ਦੇ ਸਥਾਨ ਨੇ ਬੋਧੀਆਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਲੂਸੀਆਨੋ ਪੀਟੇਚ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਤਿੱਬਤੀ ਰਿਕਾਰਡ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬੋਧੀਆਂ ਨੇ 12ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੱਕ ਕੈਲਾਸਾ ਅਤੇ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਛਾਣੇ ਗਏ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪਵਿੱਤਰ ਭੂਗੋਲ ਮੰਨਿਆ। ਬੋਧੀ ਭਿਕਸ਼ੂਆਂ ਦੀਆਂ ਕੈਲਾਸ਼ ਦੀ ਗੋ-ਜ਼ੁਲ ਗੁਫਾ ਵਿੱਚ ਮਨਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪਹਾੜ ਦੀ ਪਰਿਕਰਮਾ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਹਨ।
ਐਲੇਕਸ ਮੈਕਕੇ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਨੇਪਾਲ, ਤਿੱਬਤ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪੂਰਬੀ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਗੁਪਤ ਬੁੱਧ ਅਤੇ ਸ਼ੈਵ ਧਰਮ ਦੇ ਸੰਭਾਵੀ ਸੰਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਦਾ ਵਿਸਤਾਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੈਲਾਸ਼ ਅਤੇ ਝੀਲ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਨੂੰ ਬੋਧੀਆਂ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਸਾਂਝੇ ਪਵਿੱਤਰ ਭੂਗੋਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। 13ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਗ੍ਰੰਥ ਮਹਾਨ ਇਰਵਾਨ ਤੰਤਰ। ਇਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਅਧਿਆਇ ਕੈਲਾਸ਼ ਅਤੇ ਮਾਨਸਰੋਵਰ ਝੀਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਤੀਰਥ ਸਥਾਨ ਵਜੋਂ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਨੂੰ ਉਪਮਹਾਦੀਪ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਨਦੀਆਂ ਲਈ ਇਸਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਦੀ ਮੁੜ ਖੋਜ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
1901 ਅਤੇ 1905 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਦੱਖਣੀ ਤਿੱਬਤ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਾਮਰਾਜ ਲਈ ਰਣਨੀਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਬਣ ਗਿਆ। ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਯੁੱਗ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਝੀਲ ਅਤੇ ਕੈਲਾਸ਼ ਲਈ ਧਾਰਮਿਕ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ "ਇੱਕ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਵਪਾਰ ਦਾ ਮੋਢੀ ਹੋਵੇਗਾ" ਵਰਗੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਨਾਲ 1907 ਤੱਕ, ਬਾਰੇ ਹਰ ਸਾਲ 150 ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਇਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਜੋ ਕਿ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਾਫੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ। 1930 ਤੱਕ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧ ਕੇ 730 ਹੋ ਗਈ। ਇਸ ਝੀਲ ਅਤੇ ਕੈਲਾਸ਼ ਲਈ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਮਾਰਗ ਅਤੇ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ, ਤਿੱਬਤੀ ਭਿਕਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ
ਸੋਧੋਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Charles Allen. (1999). The Search for Shangri-la: A Journey into Tibetan History, p. 10. Little, Brown and Company. Reprint: Abacus, London. 2000. ISBN 0-349-11142-1.