ਤਵਾਇਫ਼
ਤਵਾਇਫ਼ (ਉਰਦੂ: طوائف) ਜਾਂ ਕੰਜਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਭੱਦਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ, ਖ਼ਾਸਕਰ ਮੁਗਲਾਂ ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਨਾਚ ਗਾਣੇ ਨਾਲ ਮਨਪਰਚਾਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਔਰਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਤਵਾਇਫ਼ਾਂ ਸੰਗੀਤ, ਨਾਚ (ਮੁਜਰਾ), ਥੀਏਟਰ, ਫ਼ਿਲਮ, ਅਤੇ ਉਰਦੂ ਸਾਹਿਤਕ ਪਰੰਪਰਾ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਬੀਨ ਹਸਤੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ।[1] ਤਵਾਇਫ਼ 16ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਗਲ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੀ ਕੇਂਦਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉੱਤਰ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਥਾ ਸੀ ਅਤੇ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਰਾਜ ਦੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਣ ਨਾਲ ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਹੋ ਗਈ।[2] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰਵਾਇਤੀ ਨਾਚ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਨਿਰੰਤਰਤਾ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ[3] ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਧੁਨਿਕ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਦੁਆਬਾ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਦਰਬਾਰ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਅਤੇ 16ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਲਖਨਊ ਦੇ ਕਲਾਤਮਕ ਮਾਹੌਲ ਨੇ ਕਲਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਕਰੀਅਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਹਾਰਕ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਣਾਇਆ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਛੋਟੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਲੈ ਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਦੋਨੋਂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਲਾ (ਜਿਵੇਂ ਕੱਥਕ ਅਤੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ) ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਾਹਿਤ (ਗ਼ਜ਼ਲ, ਥੁਮਰੀ) ਨੂੰ ਉੱਚ-ਪੱਧਰਾਂ ਤੱਕ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।[4] ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਰਿਪੱਕ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਨੱਚਣ ਤੇ ਗਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਆਦੇਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਏ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਤਵਾਇਫ਼, ਉੱਚ-ਦਰਜੇ ਦੀ ਤਵਾਇਫ਼ ਬਣ ਗਈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਨੇਕ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।[5]
ਤਵਾਇਫ਼ ਦੀ ਪੇਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਇੱਕ ਜਸ਼ਨ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਖੌਤੀ ਮਿਸੀ ਰੀਤ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦਿਨ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਦੇ ਦੰਦ ਕਾਲੀ ਹੋਣੇ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।[6]
ਇਹ ਵੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਨਵਾਬਾਂ ਨੂੰ "ਤਮੀਜ਼" ਅਤੇ "ਤਹਿਜ਼ੀਬ" ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ "ਤਵਾਇਫ਼ਾਂ" ਕੋਲ ਭੇਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਚੰਗੇ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਵੀ ਕਰਨਾ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੀ ਕਲਾ, ਲਿਖਣਾ, 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੱਕ, ਉਹ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਨਰਮ ਅਤੇ ਸੁਧਾਰੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਕੇਂਦਰੀ ਤੱਤ ਬਣ ਗਏ ਸਨ।
ਤਵਾਵਿਫ਼ ਨੱਚਦੇ, ਗਾਉਂਦੇ (ਖ਼ਾਸਕਰ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ), ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਾਉਂਦੇ (ਸ਼ੈਰੀ) ਸੁਣਦੇ ਅਤੇ ਮਹਿਫ਼ਿਲਾਂ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਦੇ। ਜਪਾਨ ਦੀ ਗੀਸ਼ਾ ਪਰੰਪਰਾ ਵਾਂਗ[7], ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਉਦੇਸ਼ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕਿ ਸੈਕਸ ਅਕਸਰ ਇਤਫਾਕਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਦਾ ਇਕਰਾਰਨਾਮੇ ਅਨੁਸਾਰ ਭਰੋਸਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉੱਚ-ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਜਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਤਵਾਇਫ਼ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਵਧੀਆ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਅਤੇ ਚੁਣ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ।
ਕੁਝ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤਵਾਇਫ਼ ਬੇਗਮ ਸਮਰੂ (ਜੋ ਪੱਛਮੀ ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸਰਧਨਾ ਦੀ ਸ਼ਾਸਨ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਲਈ ਉੱਠੇ), ਮੋਰਾਂ ਸਰਕਾਰ (ਜੋ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਣੀ), ਵਜ਼ੀਰਾਂ (ਲਖਨਊ ਦੇ ਆਖਰੀ ਨਵਾਬ ਵਾਜਿਦ ਅਲੀ ਸ਼ਾਹ ਦੁਆਰਾ ਸਰਪ੍ਰਸਤ), ਬੇਗਮ ਹਜ਼ਰਤ ਮਹਲ (ਵਾਜੀਦ ਅਲੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਨੀ ਜਿਸ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਵਿਦਰੋਹ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ), ਗੌਹਰ ਜਾਨ (ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਲਾਸੀਕਲ ਗਾਇਕ ਜਿਸ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਰਿਕਾਰਡ ਗਾਇਆ) ਅਤੇ ਜ਼ੋਹਰਾਬਾਈ ਅਗਰੇਵਾਲੀ ਸਨ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ "Mapping cultures". The Hindu. Chennai, India. 2004-08-11. Archived from the original on 2004-11-27. Retrieved 2015-09-25.
{{cite news}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ "Fall of a culture". Tribune India. Archived from the original on 10 ਅਗਸਤ 2011. Retrieved 22 January 2012.
{{cite news}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ Dance in Thumri, Projesh Banerji, Abhinav Publications, 1986, p. 31
- ↑ "A hundred years of unsung love". Mid Day. Retrieved 22 January 2012.
- ↑ "The Last Song of Awadh". Indian Express. Retrieved 22 January 2012.
- ↑ "Zumbroich, Thomas J. (2015) 'The missī-stained finger-tip of the fair': A cultural history of teeth and gum blackening in South Asia. eJournal of Indian Medicine 8(1): 1–32". Retrieved 2015-03-31.
- ↑ "Courtesans resisted male dominance". The Times of India. 29 December 2002. Archived from the original on 16 September 2011. Retrieved 22 January 2012.