ਬਾਲਪਕਰਮ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ
ਬਾਲਪਕਰਮ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ ਮੇਘਾਲਿਆ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਗਾਰੋ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ਇੱਕ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪਾਰਕ ਹੈ, ਜੋ ਲਗਭਗ 910 m (3,000 ft) ਦੀ ਉਚਾਈ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਰਹੱਦ ਦੇ ਨੇੜੇ. ਇਸ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਦਸੰਬਰ 1987 ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਭੌਂਕਣ ਵਾਲੇ ਹਿਰਨ, ਏਸ਼ੀਅਨ ਗੋਲਡਨ ਬਿੱਲੀ, ਬੰਗਾਲ ਟਾਈਗਰ, ਮਾਰਬਲਡ ਬਿੱਲੀ, ਜੰਗਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੱਝ, ਲਾਲ ਪਾਂਡਾ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਹਾਥੀ ਲਈ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬਾਲਪਕਰਮ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਅਨਾਦੀ ਹਵਾ ਦੀ ਧਰਤੀ" ਗਾਰੋ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਿੱਥ ਅਨੁਸਾਰ।
ਯੂਨੈਸਕੋ ਦੀ ਅਸਥਾਈ ਸੂਚੀ
ਸੋਧੋਭਾਰਤ ਦੀ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਮੇਘਾਲਿਆ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਗਾਰੋ ਪਹਾੜੀ ਜ਼ਿਲੇ ਵਿੱਚ ਫੈਲੇ ਗਾਰੋ ਹਿਲਜ਼ ਕੰਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਏਰੀਆ (GHCA) ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਰਾਸਤੀ ਸਥਾਨ ਵਜੋਂ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਾਲਪਕਰਮ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।[1][2] ਇਸਨੂੰ ਯੂਨੈਸਕੋ ਦੀ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਅਸਥਾਈ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸੂਚੀਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।[3]
ਬਨਸਪਤੀ ਅਤੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂ
ਸੋਧੋਬਾਲਪਕਰਮ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ ਪੌਦਿਆਂ ਅਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕਿਸਮਾਂ ਦਾ ਘਰ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਬਨਸਪਤੀ ਵਿੱਚ ਉਪ-ਉਪਖੰਡੀ, ਘਾਹ ਦੇ ਮੈਦਾਨ, ਬਾਂਸ ਦੇ ਜੰਗਲ, ਗਰਮ ਖੰਡੀ ਪਤਝੜ ਵਾਲੇ ਰੁੱਖ ਅਤੇ ਪਿਚਰ-ਪੌਦਾ ਅਤੇ ਡਰੋਸੇਰਾ ਵਰਗੇ ਮਾਸਾਹਾਰੀ ਪੌਦੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।
ਦਰਜ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਹਾਥੀ, ਚਿਤਲ ਹਿਰਨ, ਜੰਗਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੱਝ, ਲਾਲ ਪਾਂਡਾ, ਬੰਗਾਲ ਟਾਈਗਰ ਅਤੇ ਮਾਰਬਲਡ ਬਿੱਲੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਜੰਗਲੀ ਜੀਵ ਭੰਡਾਰ ਵਿੱਚ ਦਰਿਆ ਅਤੇ ਝੀਲਾਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਘਰ ਹਨ।
ਬਾਲਪਕਰਮ ਮਿਥਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਇੱਕ ਸ਼ੀਮਾ ਵਾਲੀਚੀ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੇ ਤਣੇ 'ਤੇ ਉਦਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਥਾਨਕ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ 'ਤੇ ਮਾਰੇ ਗਏ ਮਰੇ ਹੋਏ ਜਾਨਵਰਾਂ ਅਤੇ ਟੇਥਰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ ਇੱਥੇ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਸੈਲਾਨੀ ਜਾਣਕਾਰੀ
ਸੋਧੋਬਾਲਪਕਰਮ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸਮਾਂ ਅਕਤੂਬਰ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੋਂ ਮਈ ਤੱਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਮੀਂਹ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮੌਸਮ ਸੁਹਾਵਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਿਲਾਂਗ ਤੋਂ ਗੁਹਾਟੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਤੁਰਾ ਅਤੇ ਬਾਗਮਾਰਾ ਤੱਕ ਸੜਕ ਰਾਹੀਂ ਪਾਰਕ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਐਂਟਰੀ ਫੀਸ ਪਾਰਕ ਦੇ ਗੇਟ 'ਤੇ ਹੀ ਅਦਾ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ "Garo hills in queue for world heritage tag". The Telegraph India. 22 Sep 2018. Retrieved 12 Nov 2018.
- ↑ "UNESCO World Heritage Site opportunity for Garo Hills Conservation Area". The Shillong Times. 23 Sep 2018. Archived from the original on 12 ਨਵੰਬਰ 2018. Retrieved 12 Nov 2018.
- ↑ "Garo Hills Conservation Area (GHCA)". UNESCO World Heritage Centre. Retrieved 12 Nov 2018.