ਮੈਹਰ
ਮੈਹਰ ਸਤਨਾ, ਮੱਧ ਪ੍ਰਦੇਸ਼, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਹਿਸੀਲ ਹੈ। ਮੇਹਰ ਨੂੰ ਤ੍ਰਿਕੁਟਾ ਪਹਾੜੀ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਸ਼ਾਰਦਾ ਮਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇ ਮੰਦਰ[1] ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੂਲ
ਸੋਧੋਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮਾਤਾ ਦੇਵੀ (ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਮਾਈ ) ਸਤੀ ਦੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਾਰ (ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਹਰ ) ਇਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ "ਮੈਹਰ" (ਮੈਹਰ = ਮਾਈ + ਹਰ, ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ। "ਮਾਂ ਦਾ ਹਾਰ")[2] ਮਾਈਹਰ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਤੱਥ ਇਹ ਵੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਮਸ਼ਹੂਰ ਯੋਧੇ ਅਲਹਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਉਦਾਲ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ।
ਮਾਈਹਰ ਦੇ ਸਥਾਨਕ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਰਾਜਾ ਪਰਮਾਰਦੀਦੇਵ ਚੰਦੇਲ ਦੇ ਅਧੀਨ ਯੋਧੇ ਅਲਹਾ ਅਤੇ ਉਦਾਲ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਰਾਜ ਚੌਹਾਨ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਸ਼ਾਰਦਾ ਦੇਵੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਪੱਕੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਸਨ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਦੇਵੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਨ। ਉਹ ਦੇਵੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ "ਸ਼ਾਰਦਾ ਮਾਈ" ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ "ਮਾਤਾ ਸ਼ਾਰਦਾ ਮਾਈ" ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਈ। ਅਲਹਾ ਨੇ 12 ਸਾਲ ਤੱਕ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਰਦਾ ਦੇਵੀ ਦੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਨਾਲ ਅਮਰਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਮੰਦਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਅਲਹਾ ਤਲਾਅ ਹੈ। 2 ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਇਸ ਛੱਪੜ ਤੋਂ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਇੱਕ "ਅਖਾੜਾ" (ਕੁਸ਼ਤੀ ਦਾ ਰਿੰਗ) ਸਥਿਤ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਅਲਹਾ ਅਤੇ ਉਦਾਲ ਕੁਸ਼ਤੀ (ਕੁਸ਼ਤੀ) ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਮਾਈਹਰ ਦੇ ਲੋਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਲਹਾ ਅਜੇ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ 4:00 ਵਜੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਸ਼ਾਰਦਾ ਦੇਵੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨੀ ਹੈ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਇਸ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਨਿਊਜ਼ ਚੈਨਲਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕਵਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਖਬਰਾਂ 'ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਮਾਈਹਰ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਪੈਲੀਓਲਿਥਿਕ ਯੁੱਗ ਤੱਕ ਲੱਭਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਸਬਾ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਈਹਰ ਰਿਆਸਤ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸੀ। ਰਾਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1778 ਵਿੱਚ ਜੋਗੀ ਕਬੀਲੇ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨੇੜਲੇ ਰਾਜ ਓਰਛਾ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕ ਦੁਆਰਾ ਜ਼ਮੀਨ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। (ਮੈਹਰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਦੂਜੇ ਰਾਜ ਵਿਜੇਰਾਘਵਗੜ੍ਹ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕੀਤਾ)। ਇਹ ਰਾਜ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਰਤ ਦਾ ਇੱਕ ਰਿਆਸਤ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਕੇਂਦਰੀ ਭਾਰਤ ਏਜੰਸੀ ਵਿੱਚ ਬੁੰਦੇਲਖੰਡ ਏਜੰਸੀ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 1871 ਵਿੱਚ ਬੁੰਦੇਲਖੰਡ ਏਜੰਸੀ ਦੇ ਪੂਰਬੀ ਰਾਜਾਂ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਾਈਹਰ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ, ਨੂੰ ਮੱਧ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਾਗਲਖੰਡ ਦੀ ਨਵੀਂ ਏਜੰਸੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੱਖ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 1933 ਵਿੱਚ ਪੱਛਮੀ ਬਗੇਲਖੰਡ ਦੇ ਦਸ ਹੋਰ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੈਹਰ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਬੁੰਦੇਲਖੰਡ ਏਜੰਸੀ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਸਕ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ "ਰਾਜਾ" ਹੈ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸ਼ਾਸਕ HH ਰਾਜਾ ਸ਼੍ਰੀਮੰਤ ਸਾਹਿਬ ਅਕਸ਼ੈ ਰਾਜ ਸਿੰਘ ਜੂ ਦੇਓ ਬਹਾਦਰ ਹਨ। ਰਾਜ ਦਾ ਖੇਤਰਫਲ 407 square miles (1,050 km2) ਸੀ , ਅਤੇ 1901 ਵਿੱਚ 63,702 ਦੀ ਆਬਾਦੀ। ਰਾਜ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਤਮਸਾ ਨਦੀ ਦੁਆਰਾ ਸਿੰਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰੇਤਲੇ ਪੱਥਰ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਵਾਲੀ ਗਲੋਬਲ ਮਿੱਟੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੱਖਣ ਦੇ ਪਹਾੜੀ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਉਪਜਾਊ ਹੈ। ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਖੇਤਰ ਜੰਗਲ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਉਪਜ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਨਿਰਯਾਤ ਵਪਾਰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਰਾਜ ਨੂੰ 1896-1897 ਵਿਚ ਕਾਲ ਦਾ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ। 97 miles (156 km) ਸਤਨਾ ਅਤੇ ਜਬਲਪੁਰ ਵਿਚਕਾਰ ਪੂਰਬੀ ਭਾਰਤੀ ਰੇਲਵੇ (ਹੁਣ ਪੱਛਮੀ ਮੱਧ ਰੇਲਵੇ ) ਲਾਈਨ 'ਤੇ ਮਾਈਹਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਬਣ ਗਿਆ। ਜਬਲਪੁਰ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵੱਲ। ਕਸਬੇ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੇ ਵਿਆਪਕ ਖੰਡਰ ਹਨ। ਮੈਹਰ (ਹਲਕਾ ਨੰਬਰ 64) ਸਤਨਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ 7 ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਹਲਕਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ, ਇਹ ਸਤਨਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਅਤੇ ਪਟੇਲ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੁਆਰਾ ਭਾਰੀ ਦਬਦਬਾ ਅਤੇ ਚੋਣਾਂ ਲੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਮੈਹਰ ਇਸ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਛੇ ਹੋਰ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਤਨਾ ਲੋਕ ਸਭਾ ਹਲਕੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ, ਚਿਤਰਕੂਟ, ਰਾਏਗਾਂਵ, ਸਤਨਾ, ਅਮਰਪਾਟਨ, ਨਗੋਦ ਅਤੇ ਰਾਮਪੁਰ-ਬਘੇਲਨ ਨਰਾਇਣ ਤ੍ਰਿਪਾਠੀ ਮਾਈਹਰ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੇ ਮੌਜੂਦਾ ਵਿਧਾਇਕ ਹਨ।
ਸੈਲਾਨੀ ਸਾਈਟਾਂ
ਸੋਧੋ-
09-04-2019 ਨੂੰ ਸਥਾਨਕ ਬਾਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਮਾਂ ਸ਼ਾਰਦਾ ਮੰਦਰ ਮੈਹਰ ਦਾ ਰਾਤ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼
-
ਅਲਹਾ ਦੇਵ ਮੰਦਿਰ ਨੇੜੇ ਮਾਂ ਸ਼ਾਰਦਾ ਮੰਦਿਰ ਮੈਹਰ
ਧਰਮ
ਸੋਧੋਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਮਾਈਹਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਧਰਮ ਹੈ ਜੋ ਲਗਭਗ 81% ਹੈ
ਇਸਲਾਮ ਮਾਈਹਰ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਧਰਮ ਹੈ ਜੋ ਲਗਭਗ 17% ਹੈ
ਕੁਝ ਜੈਨ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਲਗਭਗ 0.23% ਹਨ।
ਸੱਭਿਆਚਾਰ
ਸੋਧੋਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਇੱਕ ਘਰਾਣਾ (ਸਕੂਲ ਜਾਂ ਸ਼ੈਲੀ) ਮਾਈਹਰ ਘਰਾਣੇ ਦੇ ਜਨਮ ਸਥਾਨ ਵਜੋਂ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਮਾਈਹਰ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਥਾਨ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਉਸਤਾਦ ਅਲਾਉਦੀਨ ਖਾਨ (ਮੌਤ 1972) ਇੱਥੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਰਹੇ ਅਤੇ ਮੇਹਰ ਰਾਜੇ ਦੇ ਮਹਿਲ ਦੇ ਦਰਬਾਰੀ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੇ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਚੇਲੇ ਪੰਡਿਤ ਰਵੀ ਸ਼ੰਕਰ ਅਤੇ ਨਿਖਿਲ ਬੈਨਰਜੀ ਹਨ। ਪਹਿਲੀ ਉਸਤਾਦ ਅਲਾਉਦੀਨ ਖਾਨ ਸੰਗੀਤ ਸੰਮੇਲਨ ਸ਼੍ਰੀ ਦੀਪ ਚੰਦ ਜੈਨ ਦੁਆਰਾ 1962 ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਰ ਸਾਲ, ਮਾਈਹਰ ਫਰਵਰੀ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਉਸਤਾਦ ਅਲਾਉਦੀਨ ਖਾਨ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ 2/3 ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸਮਾਗਮ ਆਯੋਜਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ "About Maihar Temple by Maihartemple.com". Maihar temple. Archived from the original on 2018-08-13.
- ↑ Maihar Darshan Guide (Ed. Laxmi Prasad Soni), Vidyasagar Book Stall, Satna, p. 5
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ
ਸੋਧੋ- Maihar travel guide from Wikivoyage