ਮੋਮਲ ਰਾਣੋ

ਮੋਮਲ ਰਾਣੋ ਜਾਂ ਮੁਮਲ ਰਾਣੋ ਸਿੰਧੀ ਲੋਕਧਾਰਾ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਲੋਕਧਾਰਾ ਵਿੱਚੋਂ ਮੋਮਲ ਅਤੇ ਰਾਣੋ ਦੀ ਇੱਕ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਪੱਖੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਾਹਸ, ਜਾਦੂ, ਯੋਜਨਾਵਾਂ, ਸੁੰਦਰਤਾ, ਪਿਆਰ, ਵਿਛੋੜੇ ਦੀਆਂ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਦੁਖਾਂਤ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।

ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਗੰਜ ਜਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੋ ਰਿਸਾਲੋ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ; ਕਾਵਿ ਪੁਸਤਕ ਸ਼ਾਹ ਅਬਦੁਲ ਲਤੀਫ ਭੱਟਾਈ ਨੇ ਲਿਖੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਮਰ ਮਾਰੂਈ, ਸੋਹਣੀ ਮੇਹਰ, ਸਸੂਈ ਪੁਨਹੂਨ, ਨੂਰੀ ਜਾਮ ਤਮਾਚੀ, ਸੋਰਠ ਰਾਏ ਦੀਆਚ ਅਤੇ ਲੀਲਾਨ ਚਨੇਸਰ ਵਰਗੀਆਂ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੱਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਔਰਤਾਂ ਹਨ; ਇਸ ਲਈ, ਮੋਮਲ ਸਮੇਤ, ਸਾਰੇ ਸਿੰਧੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣੇ ਹੋਏ ਹਨ ਅਤੇ ਸੱਤ ਹੀਰੋਇਨਾਂ ( ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ) ਸ਼ਾਹ ਅਬਦੁਲ ਲਤੀਫ ਭੱਟਾਈ ਦਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸ਼ਾਹ ਅਬਦੁਲ ਲਤੀਫ਼ ਭੱਟਾਈ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸ਼ਾਹ ਇਨਾਤ ਰਿਜ਼ਵੀ ਵਰਗੇ ਕਈ ਹੋਰ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਉੱਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖੀਆਂ ਅਤੇ ਲਤੀਫ਼ ਦੇ ਦੇਹਾਂਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਈ ਹੋਰ ਕਵੀਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤਾਜਲ ਬੇਵਾਸ ਅਤੇ ਸ਼ੇਖ ਅਯਾਜ਼ (ਕੁਝ ਹਵਾਲਾ ਦੇਣ ਲਈ) ਨੇ ਵੀ ਇਸੇ ਕਥਾ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ; ਇਸ ਲਈ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕੋਣਾਂ ਤੋਂ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕੀਤਾ। ਫਿਰ ਵੀ, ਮੋਮਲ-ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਸਿੰਧੀ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ਾਹ ਜੋ ਰਿਸਾਲੋ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿੰਧ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਸੱਤ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਦੁਖਦਾਈ ਰੋਮਾਂਸ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਹੋਰ ਛੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ ਉਮਰ ਮਾਰਵੀ, ਸਸੂਈ ਪੁੰਨਹੁਨ, ਸੋਹਣੀ ਮੇਹਰ, ਲੀਲਨ ਚਨੇਸਰ, ਨੂਰੀ ਜਮ ਤਮਾਚੀ ਅਤੇ ਸੋਰਠ ਰਾਏ ਦੀਆਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿੰਧ ਦੀਆਂ ਸੱਤ ਰਾਣੀਆਂ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਸ਼ਾਹ ਅਬਦੁਲ ਲਤੀਫ਼ ਭੱਟਾਈ ਦੀਆਂ ਸੱਤ ਹੀਰੋਇਨਾਂ ਹਨ।

ਇਤਿਹਾਸਕ ਪ੍ਰਸੰਗ

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਰਾਜਸਥਾਨ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਿੰਧ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਭੂਗੋਲਿਕ ਪੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਭੂਗੋਲ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪੱਟੀ ਜੈਸਲਮੇਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਲੋਦਰਵਾ ਜਾਂ ਲੋਧਰਵਾ ਹੈ; ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਿੰਧ ਦਾ ਖੇਤਰ ਮੋਮਲ ਜੀ ਮਾਰੀ (ਮੋਮਲ ਦੀ ਮਹਿਲ) ਅਤੇ ਸੂਬੇ ਦੇ ਘੋਟਕੀ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਘਰ ਹੈ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਉਮਰਕੋਟ ਜਾਂ ਅਮਰਕੋਟ (ਹੁਣ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਸਿੰਧ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ) ਦੇ ਰਾਜਾ ਹਮੀਰ ਸੂਮਰੋ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ 14ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੀ ਸੀ।

ਕਹਾਣੀ

ਅਮਰਕੋਟ ਦਾ ਰਾਜਾ, ਹਮੀਰ ਸੂਮੋਰੋ, ਆਪਣੇ ਮੰਤਰੀਆਂ, ਰਾਣੋ ਮਹਿੰਦਰਾ, ਸੇਨਹਾਰੋ ਧਮਾਚੰਨੀ ਅਤੇ ਦੌਨਰੋ ਭਟਿਆਨੀ ਸਮੇਤ, ਅਮਰਕੋਟ ਦੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਦੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਹਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਾਰ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਇਹਨਾਂ ਚਾਰ ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਜੋ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੀ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਸਾਥੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਪਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਹ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਖੇਤਰ ਦਾ ਇੱਕ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਮੋਮਲ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਸੁਹਜ ਦੀ ਕਥਾ ਸੁਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸਾਹਸ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਿੱਥੇ ਮੋਮਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ ਉਸਦੀ ਮਨਮੋਹਕ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਹਾਵੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਬਲਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨੌਕਰਾਂ/ਭੈਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਗਏ ਚਾਲਾਂ ਅਤੇ ਚਾਲਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਉਸ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦੀ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ, ਬਲਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਬੁਝਾਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਲਝਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਅਤੇ ਭੱਜਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਇਸ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦੁਆਰਾ ਦੱਸੀ ਗਈ ਕਹਾਣੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਚਸਪ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਤੋਂ ਮੋਮਲ ਦੇ ਟਿਕਾਣੇ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਾਹਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।

ਉਹ ਥਾਂ ਜਿੱਥੇ ਮੋਮਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਮੇਰਕੋਟ ਦੇ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਲੋਧਰੁਵਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਸੱਤ (ਕੁਝ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਨੌਂ) ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੋਮਲ ਅਤੇ ਨਾਟੀਰ ਸਨ, (ਕੁਝ ਉਸਨੂੰ ਭੈਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮੋਮਲ ਦੀ ਨੌਕਰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ) ਕਾਕ ਮਹਿਲ (ਕਾਕ ਦਾ ਮਹਿਲ) ਨਾਮਕ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਜਾਦੂਈ ਮਹਿਲ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਭੁਲੇਖੇ, ਬੁਝਾਰਤਾਂ, ਨਕਲੀ ਤਾਲਾਬ, ਭਰਮ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਦੰਤਕਥਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਮੋਮਲ ਦਾ ਸੁਆਇਟਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨੁਕਸਾਨ ਦੇ ਮਹਿਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਲਗਭਗ ਹਰ ਕੋਈ ਜੋ ਮੋਮਲ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਭੈਣਾਂ / ਨੌਕਰਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਸਮੇਤ ਸਭ ਕੁਝ ਲੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤਬਾਹੀ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਈਆਂ ਸਨ।

ਮੋਮਲ ਨੇ ਮਹਾਨ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ। ਸੋਮਲ ਅਕਲ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ; ਜਦੋਂ ਕਿ ਨਾਟਿਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਕੀਮਰ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਨੂੰ ਲੁਭਾਉਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਾਵੀ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮੂਹਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਸੂਟ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀਆਂ ਪਹੇਲੀਆਂ ਦੇ ਆਸਾਨ ਕੰਮ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦੇ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸਮਤ ਇਹ ਸੀ, ਰਾਣੋ ਮੇਂਧਰੋ, ਜੋ ਕਿ ਮਸ਼ਹੂਰ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਬਹਾਦਰ ਸੀ, ਇਕਲੌਤਾ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ ਜੋ ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ ਮਹਿਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਬਿਲਕੁਲ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਮੋਮਲ ਕਾਫ਼ੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਈ ਅਤੇ ਇਸ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਰਾਜਾ ਹਮੀਰ ਹੋਰ ਦੋ ਮੰਤਰੀਆਂ ਸਮੇਤ ਰਾਣੋ ਮੈਂਧਰੋ ਨੂੰ ਕਾਕ ਵਿਖੇ ਛੱਡ ਕੇ ਉਮਰਕੋਟ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਰਾਣੋ ਅਤੇ ਮੋਮਲ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਡੂੰਘਾ ਕੀਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰਾਜਾ ਹਮੀਰ ਨੂੰ ਰਾਣੋ ਬਾਰੇ ਈਰਖਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਕਿ ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋ ਗਈ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਰਾਣੋ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮੋਮਲ ਨੂੰ ਨਾ ਮਿਲਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੰਤਰੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜੇ ਮਿੱਤਰ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਪਰ ਮੋਮਲ ਬਾਰੇ ਉਸਦੇ ਜਨੂੰਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਊਠ 'ਤੇ ਲੁਧੜਵਾ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਤੱਕ ਉਮੇਰਕੋਟ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਸਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਉਹ ਅਕਸਰ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਚੋਰੀ-ਛਿਪੇ ਜਾ ਕੇ ਮੋਮਲ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਦੂਰ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ। ਪਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੁਰਾਣੀ ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਮੋਮਲ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਨਾ ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਨਾਲ ਰਿਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਹੀ ਪਿੱਛਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ।

ਇੱਕ ਵਾਰ ਰਾਣੋ ਕਾਕ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ, ਇਸਲਈ ਮੋਮਲ, ਜੋਸ਼ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਸੋਮਲ ਨੂੰ ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜੋ ਰਾਣੋ ਪਹਿਨਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਸੌਂਦੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਪਲ ਰਾਣੋ ਪਹੁੰਚੀ, ਉਸਨੇ ਸੋਮਲ ਨੂੰ ਮੋਮਲ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸਮਝ ਲਿਆ ਅਤੇ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਰਾਜ਼ਗੀ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੀ ਗੰਨੇ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਕੇ ਮਹਿਲ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੋਮਲ ਜਾਗ ਪਈ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਡੰਡੀ ਦੇਖੀ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਰਾਣੋ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸੋਮਲ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਨਾ ਕਿ ਸੋਮਲ ਨੂੰ ਕੋਈ ਆਦਮੀ ਸਮਝ ਕੇ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਗੇ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਉਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ। ਮੋਮਲ ਨੇ ਉਸਦੀ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਪਰ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਜਦੋਂ ਧੱਕਾ ਮੁੱਕੀ ਕਰਨ ਲਈ ਆਇਆ, ਉਸਨੇ ਉਮਰਕੋਟ ਵਿੱਚ ਰਾਣੋ ਲਈ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ। ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਮਰਕੋਟ ਵਿੱਚ ਰਹੀ। ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਮੋਮਲ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਭੇਸ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਗਲਤੀ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਚਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਬਲਕਿ ਰਾਣੋ ਬਾਰੇ ਭਾਵੁਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਵਿਸਫੋਟ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਾਣੋ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਜਿੱਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਸਨੇ ਭਿਆਨਕ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਦੋਂ ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸੇ ਅੱਗ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਸਮ ਹੋ ਗਿਆ।

ਇਤਿਹਾਸਕਤਾ

ਮੋਮਲ-ਰਾਣੋ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਤੱਥ ਅਤੇ ਗਲਪ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਥਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਅਸਲੀ ਹਨ, ਦੋਵੇਂ ਸਿੰਧ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਾਦੂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ, ਕਾਕ, ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਰਾਣੋ ਉਮਰਕੋਟ ਤੋਂ ਲੋਧਰੁਵਾ ਤੱਕ ਲਗਭਗ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇੰਨੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ, ਆਦਿ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੰਤਕਥਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮੋਮਲ ਰਾਣੋ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਔਰਫਿਅਸ ਦੀ ਕਥਾ ਨਾਲ ਵੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਯੂਨਾਨੀ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵਿੱਚ, ਸਾਇਰਨ, ਸੁੰਦਰ ਪਰ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਨੇ, ਆਪਣੀ ਮਨਮੋਹਕ ਆਵਾਜ਼ਾਂ/ਸੰਗੀਤ ਨਾਲ ਨੇੜਲੇ ਮਲਾਹਾਂ ਨੂੰ ਲੁਭਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟਾਪੂ, ਐਂਥੇਮੋਏਸਾ ਦੇ ਪਥਰੀਲੇ ਤੱਟ 'ਤੇ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਲਈ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਕਾਕ ਮਹਿਲ ਵਿਖੇ ਮੋਮਲ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਨੌਕਰਾਂ/ਭੈਣਾਂ ਨੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਓਰਫਿਅਸ ਉਹ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੀਤ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਗੀਤ ਨੂੰ ਹਾਵੀ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ। ਰਾਣੋ ਨੇ ਮੋਮਲ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਦੀ ਜਾਦੂਈ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਹਾਵੀ ਕਰ ਲਿਆ।

ਅਲੰਕਾਰਿਕ ਮਹੱਤਤਾ

ਮੋਮਲ ਅਤੇ ਰਾਣੋ ਦਾ ਪਿਆਰ ਆਤਮਾ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਮ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਰੂਪਕ ਰੂਪਕ ਹੈ। ਦੋ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਛੋੜਾ ਅਤੇ ਲਾਲਸਾ ਬ੍ਰਹਮ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਆਤਮਾ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਮ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਆਤਮਾ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਅਭੇਦ ਹੋਣ ਅਤੇ ਘੁਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਜਿਵੇਂ ਮੋਮਲ ਅਤੇ ਰਾਣੋ ਬਲਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕਜੁੱਟ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਮਨੁੱਖੀ ਆਤਮਾ, ਰੂਹ, ਅੱਲ੍ਹਾ ਲਈ ਤਰਸਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੂਰਨ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਤਮ-ਨਿਆਸ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸ਼ਰਧਾ ਸੰਸਾਰ ਜਾਂ ਸਮਾਜ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੂਫੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤੇ ਗਏ ਪਾਗਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਹਮਤਾ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸਭਿਆਚਾਰ

ਮੋਮਲ ਰਾਣੋ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਕੋਕ ਸਟੂਡੀਓ ਪਾਕਿਸਤਾਨ (ਸੀਜ਼ਨ 11) ਐਪੀਸੋਡ 5 ਦੇ ਸਕੈਚ ਦੁਆਰਾ ਦਾਸਤਾਨ-ਏ-ਮੁਮਲ ਸਮੇਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਧੁਨਿਕ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ