ਬੰਧਨੀ
ਬੰਧਨੀ ਸ਼ਬਦ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਮੌਖਿਕ ਮੂਲ ਬੰਧ ("ਬੰਨ੍ਹਣਾ, ਬੰਨ੍ਹਣਾ") ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਬੰਧਨੀ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਟਾਈ-ਡਾਈ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਹੈ ਜੋ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲ ਕਈ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਬੰਧਨਾਂ ਵਿੱਚ ਤੋੜ ਕੇ ਸਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਅਲੰਕਾਰਿਕ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ।[1] ਬੰਧਨੀ ਸ਼ਬਦ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਮੌਖਿਕ ਮੂਲ ਬੰਧ ("ਬੰਨ੍ਹਣਾ, ਬੰਨ੍ਹਣਾ") ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।[2] ਅੱਜ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਬੰਧਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹਨ,[3] ਰਾਜਿਸਥਾਨ,[1] ਸਿੰਧ, ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਇਸਨੂੰ ਸੁੰਗੁਡੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਚੁਨਰੀ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[4] ਬੰਧਨੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਸਬੂਤ ਸਿੰਧੂ ਘਾਟੀ ਦੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ 4000 ਬੀ.ਸੀ. ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਬੰਧਨੀ ਬਿੰਦੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਆਪਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਉਦਾਹਰਣ ਅਜੰਤਾ ਵਿਖੇ ਗੁਫਾ 1 ਦੀ ਕੰਧ 'ਤੇ ਪਾਏ ਗਏ ਬੁੱਧ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ 6ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀਆਂ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।[4] ਬੰਧਨੀ ਨੂੰ ਤਾਮਿਲ ਅਤੇ ਖੇਤਰੀ ਉਪਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਧੇਜ ਸਾੜੀ, ਬੰਧਨੀ, ਪਿਲੀਆ ਅਤੇ ਚੁੰਗੀਡੀ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਤਕਨੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਮੋਥਰਾ, ਏਕਦਾਲੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਜੋ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਹਨ। ਅੰਤਮ ਉਤਪਾਦਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਖੋਬੀ, ਘਰ ਚੋਲਾ, ਪਟੋਰੀ ਅਤੇ ਚੰਦਰੋਖਾਨੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।
ਸੰਖੇਪ ਜਾਣਕਾਰੀ
ਸੋਧੋ
.jpg)
.jpg)
ਬੰਧਨੀ ਦੀ ਕਲਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਹੁਨਰਮੰਦ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ। ਤਕਨੀਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੈਬਰਿਕ ਨੂੰ ਰੰਗਣਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਈ ਬਿੰਦੂਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਧਾਗੇ ਨਾਲ ਕੱਸ ਕੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੰਦਰਕਲਾ, ਬਾਵਨ ਬਾਗ, ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਆਦਿ ਵਰਗੇ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ; ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬੰਧਨਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਮੁੱਖ ਰੰਗ ਪੀਲੇ, ਲਾਲ, ਨੀਲੇ, ਹਰੇ ਅਤੇ ਕਾਲੇ ਹਨ। ਹਰ ਰੰਗ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖਾਸ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਲਾਲ ਰੰਗ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਪੀਲਾ ਬਸੰਤ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਰੁੱਤ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਜਨਮ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਗਵਾ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਤਿਆਗੀ ਦਾ ਰੰਗ ਹੈ ਅਤੇ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਯੋਧਿਆਂ ਨਾਲ ਜੁੜਦਾ ਹੈ। ਜਾਂ ਸੰਸਾਰੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਤਿਆਗਣ ਵਾਲੇ ਯੋਗੀਆਂ ਲਈ, ਕਾਲਾ ਅਤੇ ਮਰੂਨ ਸੋਗ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[5]
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੰਧਨੀ ਇੱਕ ਟਾਈ ਅਤੇ ਡਾਈ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ, ਮਰਨ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਬੰਧਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਧੀਆ ਰੰਗ ਅਤੇ ਸੰਜੋਗ ਸੰਭਵ ਹਨ। ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਟਿਕਾਊਤਾ ਅਨੁਸਾਰ ਰੰਗਾਈ ਦੀਆਂ ਦੋ ਕਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ - ਪੱਕਾ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਰੰਗ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਉਤਰਦੇ ਅਤੇ ਕੱਚਾ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਰੰਗ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਫਿੱਕੇ ਜਾਂ ਧੋਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਕੱਚਾ ਤਕਨੀਕ ਵਧੇਰੇ ਤਰਜੀਹੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਤਾਜ਼ਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਪੱਕਾ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਢੁਕਵਾਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਨਮੂਨੇ, ਭਾਵੇਂ ਮਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਪੱਗਾਂ ਲਈ ਜਾਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਓਧਨੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ , ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੱਚੇ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[6] ਬੰਧਨਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਮੁੱਖ ਰੰਗ ਕੁਦਰਤੀ ਹਨ।[6] TH ਹੈਂਡਲੇ, 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੇ ਹੋਏ, ਬੰਧਨੀ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਰੰਗਾਂ ਦੇ ਜੈਵਿਕ ਸਰੋਤ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲਾਲ (ਪੁੱਕਾ ਅਤੇ ਕੱਚਾ ਦੋਵੇਂ), ਨੀਲ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਲਏ ਗਏ ਸਨ ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਲਦੀ ਨੂੰ ਮੱਖਣ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾ ਕੇ ਪੀਲਾ।[6]
ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ, ਬੰਧਨੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕੱਛ ਅਤੇ ਸੌਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਖੱਤਰੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੁਆਰਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਮੀਟਰ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਵਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਵਿੱਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਛੋਟੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਥਾਨਕ ਭਾਸ਼ਾ ('ਗੁਜਰਾਤੀ') ਵਿੱਚ 'ਭਿੰਡੀ' ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਗੰਢਾਂ ਚਮਕਦਾਰ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਅੰਤਮ ਉਤਪਾਦਾਂ ਨੂੰ 'ਖੋਭੀ', 'ਘਰ ਚੋਲਾ', 'ਚੰਦਰਖਾਨੀ', 'ਸ਼ਿਕਾਰੀ', 'ਚੌਕੀਦਾਰ', 'ਅੰਬਦਾਲ' ਅਤੇ ਹੋਰ ਸ਼੍ਰੇਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਬੰਧਨੀ ਦਾ ਕੰਮ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਕੱਛ ਅਤੇ ਸੌਰਾਸ਼ਟਰ ਖੇਤਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੰਗਾਂ ਅਤੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਕੱਛ ਪੱਟੀ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਆਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਸਥਾਪਨਾਵਾਂ ਬੰਧਨੀ ਦੀਆਂ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਬੰਧਨੀ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਕੱਛੀ ਬੰਧਨੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੰਧਾਨੀ ਦੇ ਬੋਲਡ ਨਮੂਨੇ ਗੁਜਰਾਤ, ਪੱਛਮੀ ਰਾਜਸਥਾਨ, ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਿੰਧ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਕੱਛ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਮਾਰੂਥਲ ਪੱਟੀ ਵਿੱਚ ਡਿਜ਼ਾਈਨ, ਨਮੂਨੇ ਅਤੇ ਤਕਨੀਕ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਮਾਨ ਹਨ।[6]
ਬੰਧਨੀ ਬੰਨ੍ਹਣਾ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰਕ ਵਪਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨਮੂਨੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਈ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪੇਠਾਪੁਰ, ਮਾਂਡਵੀ, ਭੁਜ, ਅੰਜਾਰ, ਜੇਤਪੁਰ, ਜਾਮਨਗਰ, ਰਾਜਕੋਟ, ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਕੁਝ ਮੁੱਖ ਕਸਬੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਬੰਧਨੀ ਬਣਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਗੁਜਰਾਤ ਦਾ ਭੁਜ ਸ਼ਹਿਰ ਆਪਣੀ ਲਾਲ ਬੰਧਨੀ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ। ਬੰਧਨੀ ਦੀ ਰੰਗਾਈ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਖੇਤਰ ਦਾ ਪਾਣੀ ਰੰਗਾਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਲਾਲ ਅਤੇ ਮਰੂਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਖਾਸ ਚਮਕ ਦੇਣ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਭਾਰਤੀ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਵਾਂਗ, ਬੰਧਨੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਰੰਗ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੁਲਹਨਾਂ ਲਈ ਸ਼ੁਭ ਰੰਗ ਹੈ।
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਬੰਧਨੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਸਬੂਤ ਸਿੰਧੂ ਘਾਟੀ ਦੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰੰਗਾਈ 4000 ਈਸਾ ਪੂਰਵ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਆਪਕ ਕਿਸਮ ਦੇ ਬੰਧਨੀ ਬਿੰਦੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਉਦਾਹਰਣ ਗੁਫਾ ਦੀ ਕੰਧ 'ਤੇ ਪਾਏ ਗਏ ਬੁੱਧ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ 6ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀਆਂ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਅਜੰਤਾ ਵਿਚ ਆਈ[4] ਇਸ ਕਲਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਸਿਕੰਦਰ ਦੇ ਮਹਾਨ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੁੰਦਰ ਪ੍ਰਿੰਟ ਕੀਤੇ ਕਪਾਹ ਬਾਰੇ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਤਿਹਾਸਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਪਹਿਲੀ ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀ ਬਾਨਾ ਭੱਟ ਦੇ ਹਰਸ਼ਚਰਿਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ਸ਼ਾਹੀ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਪਹਿਨੀ ਗਈ ਸੀ।[7] ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀ ਪਹਿਨਣ ਨਾਲ ਲਾੜੀ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਚੰਗਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਜੰਤਾ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀਆਂ ਦੇ ਸਬੂਤ ਲਈ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹਨ। ਰੰਗਾਂ ਨੇ ਯੁੱਗਾਂ ਤੋਂ ਕੁਦਰਤੀ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤੱਤਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਨਾਲ ਹੀ, ਰੰਗ ਦੇ ਕੰਟੇਨਰਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋਏ ਹੋਏ ਕੱਪੜੇ 'ਤੇ ਪੈਟਰਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਬਾਈਡਿੰਗ/ਟਾਇੰਗ ਤਕਨੀਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਟਾਈ ਅਤੇ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਬੰਤੇਜ ਸਾੜੀ
ਸੋਧੋ
ਬੰਧੇਜ ਸਾੜੀ ਜਿਸ ਨੂੰ "ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀ" ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨਿਰਮਾਣ ਦੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਬੰਧੇਜ ਸਾੜੀ ਦੇ ਪੈਟਰਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬਾਂਧੇਜ ਦੀਆਂ ਵਧੀਆ ਕਿਸਮਾਂ ਪੇਠਾਪੁਰ, ਮੰਡਵੀ, ਭੁਜ, ਅੰਜਾਰ, ਜਾਮਨਗਰ, ਜੇਤਪੁਰ, ਪੋਰਬੰਦਰ, ਰਾਜਕੋਟ, ਉਦੈਪੁਰ, ਜੈਪੁਰ, ਅਜਮੇਰ, ਬੀਕਾਨੇਰ, ਚੁਰੂ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਵਿਆਹੁਤਾ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਕੀਮਤੀ ਜਾਇਦਾਦ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਰਵਾਇਤੀ ਵਿਆਹ ਦੇ ਟਰੌਸੋ ਦਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਿੱਸਾ ਹਨ। ਰਾਜਸਥਾਨ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ, ਬੰਧਨੀ ਫੈਬਰਿਕ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਨ ਪਰ ਕਈ ਰਸਮਾਂ ਲਈ ਵਿਆਹੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਰਸਮੀ ਲੋੜ ਤੋਂ ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੁਜਰਾਤੀ ਲਾੜੀਆਂ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹਾਂ ਲਈ ਘਰਚੋਲਾ ਪਹਿਨਦੀਆਂ ਹਨ, ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬੰਤੇਜ ਸਾੜੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਘਰਚੋਲਾ ਦਾ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਅਰਥ ਹੈ "ਘਰ ਲਈ ਚੋਲਾ", ਰਸਮੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ, ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਨਵੇਂ ਘਰ ਜਾਂ ਪਤੀ ਦੇ ਘਰ ਲਈ ਪਹਿਰਾਵਾ" ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੋਹਫ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ, ਗਰਭ ਅਵਸਥਾ ਜਾਂ ਜਣੇਪੇ ਦੌਰਾਨ, ਜੱਦੀ ਘਰ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪੀਲੇ ਕੀ ਸਾੜੀ ਦਾ ਤੋਹਫ਼ਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੀਲੇ ਅਧਾਰ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ ਜਿਸ 'ਤੇ ਬੰਧਨੀ ਪੈਟਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਚੌੜੀ ਲਾਲ ਕਿਨਾਰੀ ਹੈ।
ਬੰਧਨੀ, ਟਾਈ-ਡਾਈਂਗ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਅੱਜ ਵੀ ਪੱਛਮੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਭਿਆਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫੈਬਰਿਕ ਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਚਿਣ ਕੇ ਅਤੇ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਕਈ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਬਾਈਡਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਤੋੜ ਕੇ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਬਿੰਦੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਪੈਟਰਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਅਲੰਕਾਰਿਕ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਚਮਕਦਾਰ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਰੰਗ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਡਾਈ ਵੈਟਸ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ
ਸੋਧੋਬੰਧਨੀ ਛੋਟੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਨਮੂਨੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਣ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਇਹ ਬੰਨ੍ਹਣਾ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਕੁਝ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ, ਕਾਰੀਗਰ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਤੋੜਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਨੋਕਦਾਰ ਨਹੁੰ ਨਾਲ ਇੱਕ ਧਾਤ ਦੀ ਅੰਗੂਠੀ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ।
ਬੰਧਨੀ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਬਹੁਤ ਔਖੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਲੈਣ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀਆਂ ਅਤੇ ਦੁਪੱਟੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਫੈਬਰਿਕ ਢਿੱਲੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬੁਣਿਆ ਹੋਇਆ ਰੇਸ਼ਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਜਾਰਜੈਟ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਸੂਤੀ ਜਿਸਨੂੰ ਮਲਮਲ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੰਢਾਂ ਨੂੰ ਕੱਸ ਕੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਫੈਬਰਿਕ ਨੂੰ ਕਈ ਪੜਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਗੰਢਾਂ ਨੂੰ ਰੰਗਿਆ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਫੁੱਲ ਵਰਗਾ ਪੈਟਰਨ ਇੱਕ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉੱਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੁਲਮੂਲ (ਬਰੀਕ ਮਲਮਲ), ਹੈਂਡਲੂਮ ਜਾਂ ਰੇਸ਼ਮ ਦਾ ਕੱਪੜਾ ਰਵਾਇਤੀ ਵਿਕਲਪ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਸ਼ਿਫੋਨ, ਜਾਰਜਟ ਅਤੇ ਕ੍ਰੇਪ ਵੀ ਬੰਧਨੀ ਲਈ ਬੇਸ ਫੈਬਰਿਕ ਵਜੋਂ ਵਰਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਸਟਾਰਚ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਧੋਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਸਪਸ਼ਟ ਅਧਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਬਲੀਚ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਸ ਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਦੀ ਮੋਟਾਈ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਦੋ ਜਾਂ ਚਾਰ ਪਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋੜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਡਿਜ਼ਾਇਨਰ ਗੇਰੂ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋਏ ਹੋਏ ਲੱਕੜ ਦੇ ਬਲਾਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਪੈਟਰਨ ਦੇ ਖਾਕੇ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਕੁਦਰਤੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਭੂਮੀ ਰੰਗ ਦਾ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਤੋਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੰਗਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਲਈ ਕਲਾਕਾਰ ਦੇ ਹਿੱਸੇ 'ਤੇ ਸਬਰ, ਮੁਹਾਰਤ ਅਤੇ ਸਾਵਧਾਨੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਛੋਟੇ ਮੋਟਿਫ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮੱਗਰੀ ਦੇ ਫੋਲਡਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਕੱਠੇ ਬੰਨ੍ਹਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਸਬੰਧਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸੈੱਟ ਵਾਲੀ ਸਮੱਗਰੀ ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਰੰਗੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾਲ ਜਾਂ ਹਰੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਕਲਾਕਾਰ ਹਲਕੇ ਤੋਂ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗਾਂ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਅਤੇ ਵਿਭਿੰਨ ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਬਾਰਡਰ ਗਹਿਰਾ ਹੋਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਹਲਕੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੀ ਫੁਆਇਲ ਨਾਲ ਢੱਕ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਲੋੜੀਂਦੇ ਰੰਗਾਂ ਨਾਲ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵਾਰ-ਵਾਰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਅਤੇ ਰੰਗਣ ਨਾਲ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਇੱਕ ਸਿੰਗਲ ਮੋਟਿਫ਼ ਅਤੇ ਜਾਂ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਮੋਟਿਫ਼ ਦੇ ਸੁਮੇਲ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਗੈਲਰੀ
ਸੋਧੋ-
ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀ -
ਬੰਧਨੀ -
ਬੰਧਨੀ ਸਾੜੀ -
ਬੰਧਨੀ ਦੁਪੱਟਾ -
ਬੰਧਨਿ ਦੁਪੱਟਾ -
ਬੰਧਨੀ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ -
ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਬੰਧਨੀ ਪਗੜੀ
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ 1.0 1.1 G. K. Ghosh, Shukla Ghosh (1 January 2000). "3". Ikat Textiles of India. APH Publishing (published 2000). ISBN 978-8170247067. Retrieved 28 March 2017.
- ↑ Monier-Williams Sanskrit-English Dictionary 1899. Wada, Yoshiko Iwamoto (2002). Memory on Cloth: Shibori Now. Kodansha International. p. 28. ISBN 9784770027771.
- ↑ King, Brenda M. (3 September 2005). Silk and Empire. Manchester University Press (published 2005). p. 59. ISBN 978-0719067013. Retrieved 19 March 2017.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Wada, Yoshiko Iwamoto (2002). Memory on Cloth: Shibori Now. Kodansha International. p. 28. ISBN 9784770027771.
- ↑ Gillow, John; Barnard, Nicholas (2008). Indian Textiles (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Thames & Hudson. ISBN 978-0-500-51432-0.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 Murphy, Veronica; Crill, Rosemary (1991). Tie-dyed Textiles of India: Tradition and Trade (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Victoria And Albert Museum. ISBN 978-0-8478-1162-5.Murphy, Veronica; Crill, Rosemary (1991). Tie-dyed Textiles of India: Tradition and Trade. Victoria And Albert Museum. ISBN 978-0-8478-1162-5.
- ↑ Agrawal, VS (1959). "References to Textiles in Bana's Harshacharita". Journal of Indian Textile History. IV: 65–68 – via GlobalInCH.