ਮਹਾਮਹਾਮ
ਮਹਾਮਹਾਮ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਹਾਮਾਘਮ ਜਾਂ ਮਮੰਗਮ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਤਿਉਹਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹਰ 12 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਦੇ ਕੁੰਬਕੋਨਮ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਮਹਾਮਹਾਮ ਸਰੋਵਰ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਿਵ ਮੰਡਪਮਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਇਹ 20-ਏਕੜ ਵਰਗਾਕਾਰ ਸਰੋਵਰ ਤਮਿਲ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਨੌਂ ਭਾਰਤੀ ਨਦੀ ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਪਵਿੱਤਰ ਸੰਗਮ ਹੈ: ਗੰਗਾ, ਯਮੁਨਾ, ਸਰਸਵਤੀ, ਨਰਮਦਾ, ਗੋਦਾਵਰੀ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ, ਤੁੰਗਭਦਰਾ, ਕਾਵੇਰੀ ਅਤੇ ਸਰਯੂ, ਰਾਜ ਦੀਆਨਾ। ਈਕ - ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਧਰਮ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਐਨ ਦਾ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ।[1] ਪੇਰੀਆ ਪੁਰਾਣ ਦੀ ਇੱਕ ਕਥਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਮਹਾਮਹਮ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇ ਦਿਨ, ਨਦੀ ਦੇਵੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵ ਆਪਣੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਥੇ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।[1] ਹਿੰਦੂ ਮਹਾਮਹਿਮ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇ ਦਿਨ ਮਹਾਮਹਿਮ ਤੀਰਥ 'ਤੇ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਅਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਮਾਗਮ ਰੱਥਾਂ ਦੇ ਜਲੂਸ, ਗਲੀ ਮੇਲੇ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਮੰਡਪਾਂ ਵਿੱਚ ਕਲਾਸੀਕਲ ਨਾਚ ਦੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ 12-ਸਾਲ ਦਾ ਚੱਕਰ ਮਹਾਮਹਮ ਤਿਉਹਾਰ ਮਾਘ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਕੈਲੰਡਰ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਕੁੰਭ ਮੇਲੇ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਬਰਾਬਰ ਹੈ।[1]
| ਮਹਾਮਹਾਮ மகாமகம் | |
|---|---|
 2016 ਵਿੱਚ ਤਿਉਹਾਰ ਦੌਰਾਨ ਮਹਾਮਹਿਮ ਤਲਾਬ | |
| ਕਿਸਮ | ਧਾਰਮਿਕ ਤਿਉਹਾਰ |
| ਵਾਰਵਾਰਤਾ | 12 years |
| ਟਿਕਾਣਾ | ਕੁੰਭਕੋਨਮ, ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ, ਭਾਰਤ |
| ਦੇਸ਼ | ਭਾਰਤ |
| ਸਭ ਤੋਂ ਹਾਲੀਆ | 2016 |
| ਅਗਲਾ ਸਮਾਗਮ | 2028 |
| ਹਾਜ਼ਰੀ | >1 million (in 2016) |
ਮਹਾਮਹਮ ਤਿਉਹਾਰ - ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਹਾਮਾਗਮ ਤਿਉਹਾਰ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ - ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਦੀਪ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਯੁੱਗ ਦੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[2] ਆਖ਼ਰੀ ਮਹਾਮਹਿਮ 22 ਫਰਵਰੀ 2016 ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ ਗਿਆ[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]ਮਹਾਮਹਾਮ ਸਰੋਵਰ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਥਾਵਾਂ[3] ਇਸ ਦੀ ਟੈਂਕ-ਵਿੱਚ-ਪਾਣੀ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਨਾਲ ਤਿਉਹਾਰ 10 ਦਿਨਾਂ ( ਬ੍ਰਹਮੋਥਸਵਮ ) ਤੱਕ ਵਧਦਾ ਹੈ। 12-ਸਾਲ ਦੇ ਮਹਾਂ (ਪ੍ਰਮੁੱਖ) ਚੱਕਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹਰ ਸਾਲ ਮਾਘ ਮਹੀਨੇ (ਲਗਭਗ ਫਰਵਰੀ) ਵਿੱਚ 10 ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਘੱਟ ਭੀੜ ਨਾਲ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅੰਤਰਿਮ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਗਮ ਨੂੰ ਮਾਸੀ-ਮਹਾਮ ਤਿਉਹਾਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[4]
ਦੰਤਕਥਾ
ਸੋਧੋ
ਮਹਾਮਹਾਮ ਸਰੋਵਰ ਵੈਦਿਕ ਅਤੇ ਪੁਰਾਣਿਕ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਛੋਟੇ ਮੰਦਰ ਮੰਡਪਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਹਰ ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਅਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਿਵ ਲਿੰਗ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵੱਲ ਵੱਡਾ ਕਾਸ਼ੀ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥਰ ਮੰਦਰ ਵੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਮੰਦਿਰ ਦੇ ਗੇਟ 'ਤੇ, ਨੌਂ ਭਾਰਤੀ ਨਦੀ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ਿਵ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਹੈ: ਗੰਗਾ, ਯਮੁਨਾ, ਸਰਸਵਤੀ, ਨਰਮਦਾ, ਗੋਦਾਵਰੀ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ, ਤੁੰਗਭਦਰਾ, ਕਾਵੇਰੀ ਅਤੇ ਸਰਯੂ।[5]ਪੇਰੀਆ ਪੁਰਾਣ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸੇ ਮੰਡਪਾਂ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉੱਕਰੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਪੂਰੀ ਦੰਤਕਥਾ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਲਾਬ ਦੇ ਨੇੜੇ ਕੁੰਭੇਸ਼ਵਰ ਮੰਦਰ ਦੀਆਂ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਕੰਧਾਂ 'ਤੇ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਥਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਹਰ ਇੱਕ ਚੱਕਰੀ ਹੋਂਦ ਦੇ ਅੰਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇੱਕ ਮਹਾਪ੍ਰਲਯ (ਮਹਾਨ ਹੜ੍ਹ) ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੀਜ ਅਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਮ (ਅਮਰਤਾ ਦਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ) ਇੱਕ ਘੜੇ ( ਕੁੰਭਾ ) ਵਿੱਚ ਤੈਰ ਕੇ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ। ਹੜ੍ਹ ਘੱਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਘੜਾ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਟਿਕ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਇਕ ਤੀਰ ਨਾਲ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਲ ਸਮੱਗਰੀ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਤਲਾਬ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਗਈ ਜੋ ਮਹਾਮਹਾਮ ਸਰੋਵਰ ਬਣ ਗਿਆ।[5]ਇੱਕ ਹੋਰ ਦੰਤਕਥਾ ਨੂੰ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੇਂਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਹੜ੍ਹ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕੁੰਭ (ਘੜੇ) ਵਿੱਚ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੀਜਾਂ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਮੇਰੂ ਵੱਲ ਤੈਰਦਾ ਹੈ, ਹੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਹੜ੍ਹ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਘੜਾ ਕਾਵੇਰੀ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕੁੰਭਕੋਨਮ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਿਵ, ਕੀਰਤਮੂਰਤੀ (ਸ਼ਿਕਾਰੀ) ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਤੋੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਘੜੇ ਦੇ ਅੰਦਰਲਾ ਪਾਣੀ ਮਹਾਮਹਿਮ ਸਰੋਵਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਘੜੇ ਦੇ ਉੱਪਰ ਪਿਆ ਨਾਰੀਅਲ ਟੁੱਟ ਕੇ ਲਿੰਗ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[5]ਘੜੇ ਦੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰੋਵਰ ਅਤੇ ਕੁੰਭਕੁਨਮ ਖੇਤਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੰਡਪਾਂ ਅਤੇ ਮੰਦਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਯਾਦਗਾਰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ: ਕੁੰਭੇਸ਼ਵਰ, ਸੋਮੇਸ਼ਵਰ, ਕਾਸ਼ੀ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ, ਨਾਗੇਸ਼ਵਰ, ਕਾਮਾਤਾ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ, ਅਬੀਮੁਕੇਸ਼ਵਰ, ਗੌਤਮੇਸ਼ਵਰ, ਬਨਪੁਰੀਸਵਾਰਾ, ਵਰਾਹ, ਲਕਸ਼ਮੀਨਾਰਯਾਨਾ, ਵਰਾਣਕ ਸਾਰੰਗਾਪਨੀ ਅਤੇ ਸਾਰੰਗਾਪਨੀ।
ਖਗੋਲ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਮਹਾਮਹਮ ਜਾਂ ਮਾਘ ਤਿਉਹਾਰ ਉਸ ਮਹੀਨੇ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਚੰਦ ਮਾਘ ਨਕਸ਼ਤਰ (ਲੀਓ ਚਿੰਨ੍ਹ) ਤੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਉਲਟ ਕੁੰਭ ਰਾਸ਼ੀ (ਕੁੰਹ ਰਾਸੀ) ਦੇ ਦੂਜੇ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਹਾਮਾਘਮ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਲੀਓ ਵਿੱਚ ਜੁਪੀਟਰ ਦਾ ਨਿਵਾਸ ਲੀਓ ਵਿੱਚ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਘ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਤਿਉਹਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ, ਇਹ ਸਾਰੇ ਜਲ-ਪ੍ਰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[6]
ਇਤਿਹਾਸ
ਸੋਧੋਘਟਨਾ ਦੀ ਪੁਰਾਤਨਤਾ ਦਾ ਪਤਾ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰਲ ਅਤੇ ਐਪੀਗ੍ਰਾਫੀ ਤੋਂ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਦੇਵਰਾਏ (1509-1529) ਦੀ ਫੇਰੀ ਚੇਂਗਲਪੱਟੂ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਨਾਗਲਪੁਰਮ ਦੇ ਗੋਪੁਰਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਹੈ। ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਦੇਵਰਾਏ ਨੇ ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਇਹ ਵੀ ਕੁਥਲਮ ਦੇ ਸ਼ਿਵ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਹੈ।[7]ਗੰਗਾਤੀਰਥ ਮੰਡਪਮ ਦੀ ਛੱਤ ਤੁਲਪੁਰੁਸ਼ਾਰਦਵ ਦੀ ਮੂਰਤੀਕਾਰੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ 16ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਨਾਇਕ ਯੁੱਗ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਗੋਵਿੰਦਾ ਦੀਕਸ਼ਿਤਰ ਨੇ ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸੋਲਾਂ ਮੰਡਪਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸੋਨਾ ਦਾਨ ਕੀਤਾ।
ਸਰੋਵਰ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਹਿੰਦੂਆਂ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਇਹ ਤਿਉਹਾਰ ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਯਾਗਾ ਵਿਖੇ ਕੁੰਭ ਮੇਲਾ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਬਰਾਬਰ ਹੈ।[8]
ਤਿਉਹਾਰ
ਸੋਧੋ
ਮਾਸੀਮਹਾਮ ਇੱਕ ਸਲਾਨਾ ਸਮਾਗਮ ਹੈ ਜੋ ਕੁੰਬਕੋਨਮ ਵਿੱਚ ਮਾਗਮ ਦੇ ਤਾਰੇ ਵਿੱਚ ਤਾਮਿਲ ਮਹੀਨੇ ਮਾਸੀ (ਫਰਵਰੀ-ਮਾਰਚ) ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।[9] ਕੁੰਭਕੋਨਮ ਵਿਖੇ ਹਿੰਦੂ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੀੜ ਸਰੋਵਰ ਵਿੱਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕੱਠੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦਿਨ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਸਰੋਵਰ 'ਤੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦਿਨ ਇਸ ਸਰੋਵਰ 'ਤੇ ਸ਼ੁੱਧ ਇਸ਼ਨਾਨ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਪਵਿੱਤਰ ਨਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਡੁਬਕੀ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[9] ਕੁੰਭਕੋਨਮ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੰਦਰਾਂ ਤੋਂ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤੇ ਸਰੋਵਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ, ਸਾਰੇ ਦੇਵਤੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ - ਇਸ ਨੂੰ "ਤੀਰਥਵਰੀ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[10] ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੁੱਧ ਇਸ਼ਨਾਨ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਵਰਤਮਾਨ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਫਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ ਦਾਨ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ।[10]ਕੁੰਭਕੋਣਮ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਦਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਤਿਉਹਾਰ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। 1992 ਦੇ ਮਹਾਮਹਿਮ ਦੌਰਾਨ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 10 ਲੱਖ ਦੱਸੀ ਗਈ ਸੀ।[10]
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ 1.0 1.1 1.2 Diana L. Eck (2012). India: A Sacred Geography. Harmony Books. pp. 156–157. ISBN 978-0-385-53190-0.
- ↑ See e.g. Indian Antiquary (May 1873), Volume 2, pages 151-152, Harvard University Archives
- ↑ On 25 February 1955, the festival attracted about a million Hindu bathers in a single day, where the festival is observed according to the Tamil Hindu calendar approximately once every 12 years (Georgian calendar). – A History Of Dharmasastra V 5.1, PV Kane (1958), page 375
- ↑ "Devotees take holy dip in Mahamaham tank". The Hindu. 20 February 2019. Retrieved 14 July 2020.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Diana L. Eck (2012). India: A Sacred Geography. Harmony Books. pp. 156–157. ISBN 978-0-385-53190-0.
- ↑ Ayyar 1993, pp. 320-323
- ↑ Ayyar 1993, pp. 320-323
- ↑ Diana L. Eck (2012). India: A Sacred Geography. Harmony Books. pp. 156–157. ISBN 978-0-385-53190-0.
- ↑ 9.0 9.1 S. 2004, p. 240
- ↑ 10.0 10.1 10.2 International Dictionary of Historical Places 1996, p. 503
- Dictionary of Hindu Lore and Legend (ISBN 0-500-51088-1) by Anna Dallapiccola
- Ayyar, P.V. Jagadisa (1993). South Indian Shrines Illustrated. New Delhi: Asian Educational Services. ISBN 81-206-0151-3.
- Bansal, Sunita Pant (2008), Hindu Pilgrimage: A Journey Through the Holy Places of Hindus All Over India, Delhi: Hindology Books, ISBN 978-81-223-0997-3
- S., Gajarani (2004), History, Religion and Culture of India, Vol.3, New Delhi: Isha Books, ISBN 81-8205-061-8
- V., Vriddhagirisan (1995), Nayaks of Tanjore, New Delhi: Asian Educational Services, ISBN 81-206-0996-4.
- "VHP scare at holy dip". The Telegraph India. 8 March 2004. Archived from the original on 3 February 2013. Retrieved 5 December 2011.