ਸਰਾਇਕੀ ਸਾਹਿਤ
ਸਰਾਇਕੀ ਸਾਹਿਤ ਸਰਾਇਕੀ, ਇੱਕ ਇੰਡੋ-ਆਰੀਅਨ ਭਾਸ਼ਾ ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੰਜਾਬ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਵਿੱਚ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦਾ ਲਖਾਇਕ ਹੈ। ਅਰਬੀ ਲਿਪੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀ, ਉਰਦੂ ਅਤੇ ਖ਼ਾਸਕਰ ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਲ਼ ਮਿਲ਼ਦੀ ਜੁਲ਼ਦੀ ਸਰਾਇਕੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਨੂੰ ਮੁਲਤਾਨ, ਬਹਾਵਲਪੁਰ, ਅਤੇ ਡੇਰਾ ਗਾਜ਼ੀ ਖਾਨ ਵਰਗੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕ ਬੋਲਦੇ ਹਨ।
ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਰਾਇਕੀ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪਛਾਣ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੇ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਬਹੁ-ਭਾਸ਼ਾਈ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਸਾਹਿਤ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਮਾਨਤਾ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਰਾਇਕੀ ਕਵਿਤਾ, ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ, ਅਤੇ ਮੌਖਿਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਦੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੀ ਅਮੀਰ ਵਿਰਾਸਤ ਦਾ ਮਾਣ ਨਾਲ਼ ਦਾਹਵਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਸੰਖੇਪ ਜਾਣਕਾਰੀ
ਸੋਧੋ
ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਰਾਜ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਡਬੱਧ ਕੀਤੀ ਗਈ ਭਾਸ਼ਾ, ਸੂਫੀ ਸੰਤ, ਖਵਾਜਾ ਗੁਲਾਮ ਫਰੀਦ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਪਛਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣ ਗਈ ਹੈ, ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਅਪੀਲ ਹਾਸਲ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਖਵਾਜਾ ਗੁਲਾਮ ਫਰੀਦ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਵੀ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਕਵਿਤਾ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀ।
ਸ਼ਾਕਿਰ ਸ਼ੁਜਾਬਾਦੀ ( ਕਲਾਮ-ਏ-ਸ਼ਾਕਿਰ, ਖੁਦਾ ਜਾਨੇ, ਸ਼ਾਕਿਰ ਦੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ, ਪੀਲੇ ਪੱਤਰ, ਮੁਨਾਫ਼ਕਾਂ ਤੋਂ ਖ਼ੁਦਾ ਬਚਾਵੇ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਕਿਰ ਦੇ ਦੋਹਰੇ ਉਸਦੀਆਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਨ) ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਆਧੁਨਿਕ ਕਵੀ ਹੈ। [1]
ਇਹ ਵੀ ਵੇਖੋ
ਸੋਧੋ- ਸਰਾਇਕੀ ਲੋਕ
- ਸਰਾਇਕੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ
- ਸਰਾਇਕਿਸਤਾਨ
- ਸੌਵੀਰਾ ਰਾਜ