ਟਰੌਏ ਦੀ ਹੇਲਨ
ਯੂਨਾਨ ਦੇ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ, ਹੇਲਨ ਆਫ਼ ਟ੍ਰਾਏ (ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ: Helen of Troy), ਸਪਾਰਟਾ ਦੀ ਹੇਲਨ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸ੍ਪਾਰ੍ਟਾ ਦੇ ਰਾਜਾ ਮੇਨੇਲੌਸ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਅਫਰੋਡਾਇਟੀ ਦੇਵੀ ਨੇ ਪੈਰਿਸ ਦੇ ਜੱਜਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਟਰੌਏ ਦੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਪੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਅਗਵਾ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਟ੍ਰੋਜਨ ਯੁੱਧ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਅਚਿਅਨ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਨਿਕਲੇ। ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਿਊਸ ਅਤੇ ਲੇਡਾ ਦੀ ਧੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਲੇਟਮੇਨੇਸਟਰ, ਕੈਸਟਰ ਅਤੇ ਪੌਲੀਡਿਊਸ, ਫਿਲੋਨੋ, ਫੋਬੇ ਅਤੇ ਟਿਮੈਂਡਰਾ ਦੀ ਭੈਣ ਸੀ।
ਉਸਦੀ ਪੁਟੇਟਿਵ ਜੀਵਨੀ ਦੇ ਤੱਤ ਕਲਾਸੀਕਲ ਲੇਖਕਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਰਸਤੋਫ਼ੇਨੀਸ, ਸਿਸੀਰੋ, ਯੂਰਪੀਡਜ਼, ਅਤੇ ਹੋਮਰ ( ਇਲਿਆਡ ਅਤੇ ਓਡੀਸੀ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ) ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਰਜਿਲ ਦੇ ਅਨੀਡ ਦੀ ਕਿਤਾਬ II ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਈ। ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਵਿਚ, ਉਸਨੂੰ ਥੀਸਸ ਨੇ ਅਗਵਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਪਾਉਣ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਹਮਾਇਤੀਆਂ ਵਿਚਾਲੇ ਇਕ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੇਨੇਲਾਸ ਜਿੱਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ। ਸਾਰੇ ਹਮਾਇਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸਹੁੰ ਚੁਕਾਈ ਗਈ (ਜਿਸਨੂੰ ਟਿੰਡਰੇਅਸ ਦੀ ਓਥ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜੇਤੂ ਸਈਟਰ ਨੂੰ ਫੌਜੀ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਸੀ, ਜੇ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਜੇ ਉਹ ਉਸ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ; ਸਹੁੰ ਚੁੱਕਣ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਟਰੋਜਨ ਯੁੱਧ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਮੇਨੇਲਾਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਅਜੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਸੀ; ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਬਾਅਦ ਪੈਰਿਸ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਗਵਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਾਂ ਅਗਵਾ ਕਰਨਾ ਅਸਪਸ਼ਟ ਸੀ।
ਟ੍ਰੌਏ ਵਿਚ ਹੈਲਨ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਨ: ਹੋਮਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਚੁਸਤ, ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਦੁਖੀ ਵਿਅਕਤੀ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਚੋਣ 'ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੇਨੇਲਾਸ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖੀ। ਦੂਜੇ ਖਾਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਹੇਲਨ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਬਚਿੱਕ ਸੰਸਕਾਰ ਦੀ ਨਕਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੇ ਕਤਲੇਆਮ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਮਾਰੀ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਪੈਰਿਸ ਐਕਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੋਮਰ ਦੇ ਖਾਤੇ ਵਿੱਚ ਹੈਲਨ ਨੂੰ ਮੇਨੇਲਾਸ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸ ਦੇ ਹੋਰ ਸੰਸਕਰਣ ਉਸਦੀ ਬਜਾਏ ਓਲੰਪਸ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਇਕ ਪੰਥ ਸਪਲੇਟਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਿਤੇ, ਹੈਲੇਨਿਸਟਿਕ ਲੈਕੋਨੀਆ ਵਿਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋਈ; ਥੈਰੇਪਨ ਵਿਖੇ ਉਸਨੇ ਮੀਨੇਲੌਸ ਨਾਲ ਇਕ ਅਸਥਾਨ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਪੂਜਾ ਅਟਿਕਾ ਅਤੇ ਰੋਡਜ਼ ਵਿਖੇ ਵੀ ਕੀਤੀ ਗਈ।
ਉਸਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ, ਅਕਸਰ ਆਦਰਸ਼ ਮਨੁੱਖੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਜੋਂ। 7 ਵੀਂ ਸਦੀ ਸਾ.ਯੁ.ਪੂ. ਵਿਚ ਹੈਲਨ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਕਲਾਸੀਕਲ ਯੂਨਾਨ ਵਿੱਚ, ਪੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਉਸਦਾ ਅਗਵਾ - ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਬਚਣਾ - ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮਨੋਰਥ ਸੀ। ਮੱਧਯੁਗੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਭਰਮਾਉਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਰੇਨੇਸੈਂਸ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ "ਬਲਾਤਕਾਰ" ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕ੍ਰਿਸਟੋਫਰ ਮਾਰਲੋ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਦੁਖਾਂਤ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਫੌਸਟਸ (1604) ਵਿਚ ਅਕਸਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ: "ਕੀ ਇਹ ਉਹ ਚਿਹਰਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਇਕ ਹਜ਼ਾਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ / ਅਤੇ ਇਲੀਅਮ ਦੇ ਚੋਟੀ ਦੇ ਬੁਰਜਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ?"