ਕਾਕੋਰੀ ਕਾਂਡ
ਕਾਕੋਰੀ ਟਰੇਨ ਐਕਸ਼ਨ ਇੱਕ ਰੇਲ ਡਕੈਤੀ ਸੀ ਜੋ 9 ਅਗਸਤ 1925 ਨੂੰ ਲਖਨਊ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਕਾਕੋਰੀ ਵਿਖੇ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਭਾਰਤੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਅੰਦੋਲਨ ਦੌਰਾਨ ਵਾਪਰੀ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਰਿਪਬਲਿਕਨ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ (HRA) ਦੇ ਭਾਰਤੀ ਇਨਕਲਾਬੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਡਕੈਤੀ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ ਅਤੇ ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜੋ ਐਚਆਰਏ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਸਨ, ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਰਿਪਬਲਿਕਨ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਬਣ ਗਿਆ। ਇਸ ਸੰਗਠਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਦਮਨ ਵਿਰੁੱਧ ਇਨਕਲਾਬੀ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਸੰਗਠਨ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਖਰੀਦ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਬਿਸਮਿਲ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਸਹਾਰਨਪੁਰ ਰੇਲਵੇ ਲਾਈਨਾਂ 'ਤੇ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਲੁੱਟਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ।[1] ਲੁੱਟ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਬਿਸਮਿਲ, ਖਾਨ, ਰਾਜਿੰਦਰ ਲਹਿਰੀ, ਚੰਦਰਸ਼ੇਖਰ ਆਜ਼ਾਦ, ਸਚਿੰਦਰ ਬਖਸ਼ੀ, ਕੇਸ਼ਬ ਚੱਕਰਵਰਤੀ, ਮਨਮਥਨਾਥ ਗੁਪਤਾ, ਮੁਕੰਦੀ ਲਾਲ, ਮੁਰਾਰੀ ਲਾਲ ਗੁਪਤਾ ਅਤੇ ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਨੇ ਅੰਜਾਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।[2][3] ਇੱਕ ਯਾਤਰੀ ਦੀ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।
ਘਟਨਾ ਸੋਧੋ
9 ਅਗਸਤ 1925 ਨੂੰ 8 ਨੰਬਰ ਡਾਊਨ ਟਰੇਨ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂਪੁਰ ਤੋਂ ਲਖਨਊ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।[4] ਜਦੋਂ ਇਹ ਕਾਕੋਰੀ ਤੋਂ ਲੰਘਿਆ, ਇੱਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ, ਰਾਜਿੰਦਰ ਲਹਿਰੀ ਨੇ ਰੇਲਗੱਡੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਚੇਨ ਖਿੱਚੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਬਾਕੀ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਗਾਰਡ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਿਆ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਖਾਸ ਰੇਲਗੱਡੀ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ ਬੈਗ (ਟੈਕਸ) ਲੈ ਕੇ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚ ਟਰਾਂਸਫਰ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਇਹ ਬੈਗ (ਜੋ ਗਾਰਡ ਦੇ ਕੈਬਿਨ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਸਨ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ₹ 4600 ਸਨ) ਲੁੱਟ ਲਏ ਅਤੇ ਲਖਨਊ ਨੂੰ ਫਰਾਰ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਲੁੱਟ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਸਨ:
- ਭਾਰਤੀਆਂ ਤੋਂ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਟੈਕਸ ਦੇ ਪੈਸੇ ਨਾਲ HRA ਨੂੰ ਫੰਡ ਕਰੋ।
- ਬਰਤਾਨਵੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਵੱਲੋਂ ਭਾਰਤੀਆਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਟੈਕਸ ਵਸੂਲਣ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ।
- ਭਾਰਤੀਆਂ ਵਿੱਚ HRA ਦੀ ਇੱਕ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚੋ।
ਇੱਕ ਵਕੀਲ, ਅਹਿਮਦ ਅਲੀ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਯਾਤਰੀ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਮਹਿਲਾ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣ ਲਈ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮਨਮਥਨਾਥ ਗੁਪਤਾ ਦੁਆਰਾ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਕਤਲੇਆਮ ਦਾ ਕੇਸ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਇੱਕ ਤੀਬਰ ਖੋਜ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਈ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਜੋ HRA ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਜਾਂ ਹਿੱਸਾ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇਤਾ, ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ ਨੂੰ 26 ਅਕਤੂਬਰ 1925 ਨੂੰ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂਪੁਰ ਵਿਖੇ ਅਤੇ ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ ਨੂੰ 7 ਦਸੰਬਰ 1926 ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀਆਂ ਸੋਧੋ
ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਚਾਲੀ ਲੋਕ ਗ੍ਰਿਫ਼ਤਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ।[5] ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ (ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਦੀ ਥਾਂ ਅਤੇ ਮਿਤੀ ਦੇ ਨਾਲ) ਹਨ:
- ਆਗਰਾ ਤੋਂ
- ਚੰਦਰ ਧਰ ਜੌਹਰੀ – 19 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਚੰਦਰ ਭਲ ਜੌਹਰੀ – 15 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਇਲਾਹਾਬਾਦ ਤੋਂ
- ਸ਼ੀਤਲਾ ਸਹਾਇ – 2 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਜੋਤੀ ਸ਼ੰਕਰ ਦੀਕਸ਼ਿਤ – 11 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਭੂਪੇਂਦਰ ਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ – 16 ਦਸੰਬਰ 1925
- ਓਰਾਈ ਤੋਂ
- ਵੀਰ ਭਦਰ ਤਿਵਾਰੀ – 31 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਬਨਾਰਸ ਤੋਂ
- ਮਨਮਥਨਾਥ ਗੁਪਤਾ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਦਾਮੋਦਰ ਸਵਰੂਪ ਸੇਠ – 28 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਰਾਮ ਨਾਥ ਪਾਂਡੇ – 27 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਦੇਵ ਦੱਤ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ – 21 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਇੰਦਰਾ ਵਿਕਰਮ ਸਿੰਘ – 30 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਮੁਕੰਦੀ ਲਾਲ – 17 ਜਨਵਰੀ 1926
- ਬੰਗਾਲ ਤੋਂ
- ਸਚਿੰਦਰ ਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ – 10 ਦਸੰਬਰ 1925
- ਜੋਗੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਚੈਟਰਜੀ – 21 ਦਸੰਬਰ 1925
- ਰਾਜੇਂਦਰ ਨਾਥ ਲਹਿਰੀ – 10 ਜਨਵਰੀ 1926
- ਸ਼ਰਤ ਚੰਦਰ ਗੁਹਾ – 5 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਕਾਲੀ ਦਾਸ ਬੋਸ – 2 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਏਟਾ ਤੋਂ
- ਬਾਬੂ ਰਾਮ ਵਰਮਾ – 10 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਹਰਦੋਈ ਤੋਂ
- ਭੈਰੋਂ ਸਿੰਘ – 11 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਜਬਲਪੁਰ ਤੋਂ
- ਪ੍ਰਣਵੇਸ਼ ਚੈਟਰਜੀ – 11 ਦਸੰਬਰ 1925
- ਕਾਨਪੁਰ ਤੋਂ
- ਰਾਮ ਦੁਲਾਰੇ ਤ੍ਰਿਵੇਦੀ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਗੋਪੀ ਮੋਹਨ – 25 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਸਿਨਹਾ – 31 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਸੁਰੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਲਾਹੌਰ ਤੋਂ
- ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਗੌਤਮ – 18 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਲਖੀਮਪੁਰ ਤੋਂ
- ਹਰਨਾਮ ਸੁੰਦਰਲਾਲ – 7 ਨਵੰਬਰ 1925
- ਲਖਨਊ ਤੋਂ
- ਗੋਵਿੰਦ ਚਰਨ ਕਾਰ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਿਸਵਾਸ – 6 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਮੇਰਠ ਤੋਂ
- ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਸ਼ਰਨ ਡਬਲਿਸ਼ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਪੁਣੇ ਤੋਂ
- ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਖੱਤਰੀ – 18 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਰਾਏਬਰੇਲੀ ਤੋਂ
- ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ – 15 ਦਸੰਬਰ 1925
- ਸ਼ਾਹਜਹਾਂਪੁਰ ਤੋਂ
- ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ – 26 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਬਨਾਰਸੀ ਲਾਲ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਲਾਲਾ ਹਰਗੋਵਿੰਦ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਪ੍ਰੇਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਖੰਨਾ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਇੰਦੂਭੂਸ਼ਣ ਮਿੱਤਰ - 30 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਠਾਕੁਰ ਰੋਸ਼ਨ ਸਿੰਘ – 26 ਸਤੰਬਰ 1925
- ਰਾਮ ਦੱਤ ਸ਼ੁਕਲਾ – 3 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਮਦਨ ਲਾਲ – 10 ਅਕਤੂਬਰ 1925
- ਰਾਮ ਰਤਨ ਸ਼ੁਕਲਾ – 11 ਅਕਤੂਬਰ 1925
ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ -
- ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ
- ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ – 7 ਦਸੰਬਰ 1926
- ਪ੍ਰਤਾਪਗੜ੍ਹ ਤੋਂ
- ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਖਸ਼ੀ – ਸਤੰਬਰ 1926
ਉਪਰੋਕਤ ਵਿੱਚੋਂ ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ, ਰਾਜਿੰਦਰ ਲਹਿਰੀ ਅਤੇ ਜੋਗੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਚੈਟਰਜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫ਼ਤਾਰ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਲਹਿਰੀ ਉੱਤੇ ਦਕਸ਼ੀਨੇਸ਼ਵਰ ਬੰਬ ਧਮਾਕੇ ਦੇ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ ਅਤੇ ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਖਸ਼ੀ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੁੱਖ ਕਾਕੋਰੀ ਕਾਰਵਾਈ ਦਾ ਕੇਸ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਸਪਲੀਮੈਂਟਰੀ ਕੇਸ ਦਾਇਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਾਕੋਰੀ ਮੁਕੱਦਮਾ ਸੋਧੋ
ਬਿਸਮਿਲ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰਾਂ 'ਤੇ ਲੁੱਟ ਅਤੇ ਕਤਲ ਸਮੇਤ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਪਰਾਧਾਂ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਸਨ। ਸਬੂਤਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਚੌਦਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਮੁਕੱਦਮੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋ ਦੋਸ਼ੀਆਂ ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ ਅਤੇ ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਖਸ਼ੀ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਚੰਦਰਸ਼ੇਖਰ ਆਜ਼ਾਦ ਨੇ 1928 ਵਿੱਚ HRA ਦਾ ਪੁਨਰਗਠਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ 27 ਫਰਵਰੀ 1931 ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਇਸਨੂੰ ਚਲਾਇਆ।
ਹੋਰ ਤਿੰਨ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਦਬਾਏ ਗਏ ਦੋਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਖਾਰਜ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਦਾਮੋਦਰ ਸਵਰੂਪ ਸੇਠ ਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਵੀਰ ਭਦਰ ਤਿਵਾਰੀ ਅਤੇ ਜੋਤੀ ਸ਼ੰਕਰ ਦੀਕਸ਼ਿਤ ਨੂੰ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੂਚਨਾ ਦੇਣ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਸੀ। ਦੋ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ - ਬਨਾਰਸੀ ਲਾਲ ਅਤੇ ਇੰਦੂਭੂਸ਼ਣ ਮਿੱਤਰਾ ਇੱਕ ਨਰਮ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਬਦਲੇ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਲੈਣ ਲਈ ਆਏ ਸਨ।
ਅਦਾਲਤ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਸੋਧੋ
ਮੁਲਜ਼ਮਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 19 ਵਿਰੁੱਧ ਦੋਸ਼ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਏ ਗਏ ਸਨ (2 ਮਨਜ਼ੂਰਸ਼ੁਦਾ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਜਦੋਂ ਕਿ 17 ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ)। ਬਾਕੀ 21 ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਮੁਕੱਦਮਾ 1 ਮਈ 1926 ਨੂੰ ਜਸਟਿਸ ਆਰਚੀਬਾਲਡ ਹੈਮਿਲਟਨ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸੈਸ਼ਨ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਅੱਬਾਸ ਸਲੀਮ ਖਾਨ, ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਭਾਰਗਵ, ਗਿਆਨ ਚੈਟਰਜੀ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਆਯੂਫ ਇਸ ਕੇਸ ਦੇ ਮੁਲਾਂਕਣ ਸਨ। 21 ਮੁਲਜ਼ਮਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਿਸਵਾਸ ਅਤੇ ਲਾਲਾ ਹਰਗੋਵਿੰਦ ਨਾਮਕ ਦੋ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਬੂਤਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਰਿਹਾਅ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਗੋਪੀ ਮੋਹਨ ਫ਼ਰਾਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਅਦਾਲਤ ਨੇ ਜਗਤ ਨਰਾਇਣ ਮੁੱਲਾ ਨੂੰ ਜਾਣਬੁਝ ਕੇ ਸਰਕਾਰੀ ਵਕੀਲ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਸੀ; ਉਹ 1916 ਤੋਂ ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਪੱਖਪਾਤ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਬਿਸਮਿਲ ਨੇ ਲਖਨਊ ਵਿਖੇ ਬਾਲ ਗੰਗਾਧਰ ਤਿਲਕ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਜਲੂਸ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਹ 1918 ਦੇ ਮੈਨਪੁਰੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਵਕੀਲ ਵੀ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸਰਕਾਰੀ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੇ ਕਈ ਮੁਲਜ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇਣ ਲਈ ਰਿਸ਼ਵਤ ਵੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਮੁਕੱਦਮੇ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੇ ਬਿਆਨਾਂ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਸਨ ਜੋ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਸਨ ਅਤੇ ਬਮਰੌਲੀ (25 ਦਸੰਬਰ 1924), ਬਿਚਪੁਰੀ (9 ਮਾਰਚ 1925) ਅਤੇ ਦਵਾਰਿਕਾਪੁਰ (25) ਵਿਖੇ ਸਮੂਹ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਲੁੱਟ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਮਈ 1925)। ਇਸ ਲਈ, ਉਸ ਦੇ ਬਿਆਨ ਨੂੰ HRA ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮੁੱਖ ਸਬੂਤ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
6 ਅਪ੍ਰੈਲ 1927 ਨੂੰ ਸੈਸ਼ਨ ਕੋਰਟ ਵੱਲੋਂ ਕੇਸ ਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸੁਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ-
ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ, ਰੋਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਰਾਜੇਂਦਰ ਨਾਥ ਲਹਿਰੀ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ। ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ ਨੂੰ ਉਮਰ ਕੈਦ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ। ਮਨਮਥਨਾਥ ਗੁਪਤਾ ਨੂੰ 14 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਜੋਗੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਚੈਟਰਜੀ, ਗੋਵਿੰਦ ਚਰਨ ਕਾਰ, ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਸਿਨਹਾ, ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਖੱਤਰੀ ਅਤੇ ਮੁਕੰਦੀ ਲਾਲ ਨੂੰ 10 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ ਹੈ, ਜਦਕਿ ਸੁਰੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਸ਼ਰਨ ਡਬਲਿਸ਼ ਨੂੰ 7 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਭੂਪੇਂਦਰ ਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ, ਰਾਮ ਦੁਲਾਰੇ ਤ੍ਰਿਵੇਦੀ, ਪ੍ਰੇਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਖੰਨਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਣਵੇਸ਼ ਚੈਟਰਜੀ ਨੂੰ 5 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ ਅਤੇ ਰਾਮ ਨਾਥ ਪਾਂਡੇ ਅਤੇ ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਨੂੰ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਸਜ਼ਾ (3 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ) ਦਿੱਤੀ ਗਈ।
ਅੰਤਿਮ ਫੈਸਲਾ ਸੋਧੋ
ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਪੂਰਕ ਸਬੂਤ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ ਅਤੇ ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਖਸ਼ੀ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸੈਸ਼ਨ ਜੱਜ ਜੌਹਨ ਰੇਜਿਨਾਲਡ ਵਿਲੀਅਮ ਬੈਨੇਟ ਦੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਪਲੀਮੈਂਟਰੀ ਕੇਸ ਦਾਇਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 18 ਜੁਲਾਈ 1927 ਨੂੰ ਅਵਧ ਦੀ ਤਤਕਾਲੀ ਮੁੱਖ ਅਦਾਲਤ (ਹੁਣ ਇਲਾਹਾਬਾਦ ਹਾਈ ਕੋਰਟ - ਲਖਨਊ ਬੈਂਚ) ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਪੀਲ ਦਾਇਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਕੇਸ ਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ। ਮੁਕੱਦਮੇ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ 11 ਅਗਸਤ ਨੂੰ ਸੁਣਾਇਆ ਗਿਆ।
ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ:
- ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ: ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ, ਰੋਸ਼ਨ ਸਿੰਘ, ਰਾਜੇਂਦਰ ਨਾਥ ਲਹਿਰੀ ਅਤੇ ਅਸ਼ਫਾਕੁੱਲਾ ਖਾਨ
- ਕਾਲਾ ਪਾਣੀ (ਪੋਰਟ ਬਲੇਅਰ ਸੈਲੂਲਰ ਜੇਲ੍ਹ): ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ, ਸਚਿੰਦਰਨਾਥ ਬਖਸ਼ੀ, ਗੋਵਿੰਦ ਚਰਨ ਕਾਰ, ਜੋਗੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਚੈਟਰਜੀ ਅਤੇ ਮੁਕੰਦੀ ਲਾਲ
- 14 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ: ਮਨਮਥਨਾਥ ਗੁਪਤਾ
- 10 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ: ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਸਿਨਹਾ, ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਸ਼ਰਨ ਡਬਲਿਸ਼, ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਖੱਤਰੀ ਅਤੇ ਸੁਰੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ
- 5 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ: ਭੂਪੇਂਦਰਨਾਥ ਸਾਨਿਆਲ, ਪ੍ਰੇਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਖੰਨਾ, ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਅਤੇ ਰਾਮ ਦੁਲਾਰੇ ਤ੍ਰਿਵੇਦੀ
- 4 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ: ਪ੍ਰਣਵੇਸ਼ ਚੈਟਰਜੀ
- 3 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ: ਰਾਮ ਨਾਥ ਪਾਂਡੇ
ਰੱਖਿਆ ਕਮੇਟੀ ਸੋਧੋ
ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀਆਂ ਲਈ ਕਾਨੂੰਨੀ ਬਚਾਅ ਗੋਵਿੰਦ ਬੱਲਭ ਪੰਤ, ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਸਕਸੈਨਾ, ਚੰਦਰ ਭਾਨੂ ਗੁਪਤਾ, ਅਜੀਤ ਪ੍ਰਸਾਦ ਜੈਨ, ਗੋਪੀ ਨਾਥ ਸ਼੍ਰੀਵਾਸਤਵ, ਆਰ.ਐੱਮ. ਬਹਾਦਰਜੀ, ਬੀ.ਕੇ. ਚੌਧਰੀ ਅਤੇ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸ਼ੰਕਰ ਹਜੇਲਾ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪੰਡਿਤ ਜਗਤ ਨਰਾਇਣ ਮੁੱਲਾ, ਲਖਨਊ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਕੀਲ ਅਤੇ ਪੰਡਿਤ ਦੇ ਚਾਚਾ ਜੀ। ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਨੇ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਾਂਤੀਕਾਰੀਆਂ ਦਾ ਬਚਾਅ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੁਆਰਾ ਉਸਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਵਕੀਲ ਵਜੋਂ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਾਕੋਰੀ ਰੇਲ ਡਕੈਤੀ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫ਼ਤਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸਿਆਸੀ ਹਸਤੀਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈਆਂ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੋਤੀ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ, ਮਦਨ ਮੋਹਨ ਮਾਲਵੀਆ, ਮੁਹੰਮਦ ਅਲੀ ਜਿਨਾਹ, ਲਾਲਾ ਲਾਜਪਤ ਰਾਏ, ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ, ਗਣੇਸ਼ ਸ਼ੰਕਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਸ਼ਿਵ ਪ੍ਰਸਾਦ ਗੁਪਤਾ, ਸ਼੍ਰੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਅਤੇ ਆਚਾਰੀਆ ਨਰੇਂਦਰ ਸਨ। ਦੇਵ.[6]
ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਸੋਧੋ
ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ। ਕੇਂਦਰੀ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਵਾਇਸਰਾਏ ਨੂੰ ਚਾਰ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਉਮਰ ਕੈਦ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਲਈ ਪਟੀਸ਼ਨ ਵੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਵੀ ਕੌਂਸਲ ਨੂੰ ਵੀ ਅਪੀਲਾਂ ਭੇਜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹਨਾਂ ਬੇਨਤੀਆਂ ਨੂੰ ਠੁਕਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਅਥਾਰਟੀ ਦੀ ਘਾਟ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਅਪੀਲਾਂ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਰਹਿਮ ਦੀ ਅਪੀਲ ਸੋਧੋ
11 ਅਗਸਤ 1927 ਨੂੰ, ਮੁੱਖ ਅਦਾਲਤ ਨੇ 6 ਅਪ੍ਰੈਲ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਤੋਂ ਇੱਕ (7 ਸਾਲ) ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਅਪਵਾਦ ਦੇ ਨਾਲ ਮੂਲ ਫੈਸਲੇ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ। ਯੂ.ਪੀ. ਦੇ ਸੂਬਾਈ ਗਵਰਨਰ ਅੱਗੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਰਹਿਮ ਦੀ ਅਪੀਲ ਦਾਇਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਵਿਧਾਨ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਖਾਰਜ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ ਨੇ ਗੋਰਖਪੁਰ ਜੇਲ੍ਹ ਤੋਂ 9 ਸਤੰਬਰ 1927 ਨੂੰ ਮਦਨ ਮੋਹਨ ਮਾਲਵੀਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੱਤਰ ਲਿਖਿਆ ਸੀ। ਮਾਲਵੀਆ ਨੇ ਕੇਂਦਰੀ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੇ 78 ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਦਸਤਖਤਾਂ ਨਾਲ ਤਤਕਾਲੀ ਵਾਇਸਰਾਏ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਗਵਰਨਰ-ਜਨਰਲ ਇਰਵਿਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੈਮੋਰੰਡਮ ਭੇਜਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਠੁਕਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
16 ਸਤੰਬਰ 1927 ਨੂੰ ਅੰਤਮ ਰਹਿਮ ਦੀ ਅਪੀਲ ਲੰਡਨ ਵਿਖੇ ਪ੍ਰਿਵੀ ਕੌਂਸਲ ਅਤੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਵਕੀਲ ਹੈਨਰੀ ਐਸ ਐਲ ਪੋਲਕ ਰਾਹੀਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ-ਸਮਰਾਟ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਰਕਾਰ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦੇਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਨੇ ਆਪਣਾ ਅੰਤਿਮ ਫੈਸਲਾ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਵਾਇਸਰਾਏ ਦੇ ਭਾਰਤ ਦਫ਼ਤਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਚਾਰੇ ਦੋਸ਼ੀ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ 19 ਦਸੰਬਰ 1927 ਤੱਕ ਮੌਤ ਤੱਕ ਫਾਂਸੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਣੀ ਸੀ।
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ ਸੋਧੋ
ਹਵਾਲੇ ਸੋਧੋ
- ↑ Dr. Mehrotra N. C. Swatantrata Andolan Mein Shahjahanpur Ka Yogdan page 117.
- ↑ Dr. Mahaur Bhagwandas Kakori Shaheed Smriti page 30
- ↑ Sharma Vidyarnav Yug Ke Devta: Bismil Aur Ashfaq page 118
- ↑ "Kakori Action: 12 quick facts you need to know". India Today (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 9 August 2016. Retrieved 19 May 2021.
- ↑ Dr. Mehrotra N. C. Swatantrata Andolan Mein Shahjahanpur Ka Yogdan, pp. 124–125.
- ↑ Dr. Mehrotra N. C. Swatantrata Andolan Mein Shahjahanpur Ka Yogdan page 130.
Further reading ਸੋਧੋ
- Gupta, Amit Kumar (Sep–Oct 1997). "Defying Death: Nationalist Revolutionism in India, 1897–1938". Social Scientist. 25 (9/10): 3–27. doi:10.2307/3517678. JSTOR 3517678. (subscription required)