ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀਆਂ
ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਵਿਭਿੰਨ ਹਨ, ਇਤਿਹਾਸ, ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਅਮੀਰ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਦੇ ਹਰੇਕ ਰਾਜ ਦੀ ਕਲਾ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਾਮਰਾਜਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਸਦੀਆਂ ਦੌਰਾਨ, ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਪੇਂਡੂ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ।
ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ
ਧਾਤੂ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿੰਕ, ਤਾਂਬਾ, ਪਿੱਤਲ, ਚਾਂਦੀ, ਸੋਨਾ ਵਰਤ ਕੇ ਧਾਤ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਪੁਰਾਤਨ ਦਸਤਕਾਰੀ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਹਨ ਬਿਦਰੀਵੇਅਰ, ਪੇਮਬਰਥੀ ਮੈਟਲ ਕਰਾਫਟ, ਢੋਕਰਾ, ਕਾਮਰੂਪੀ।
ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ
ਸੋਧੋ
ਰਾਜਸਥਾਨ, ਆਪਣੀ ਸ਼ਾਹੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੁਆਰਾ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਥਾਪਿਤ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਉਦਯੋਗ ਹੈ। ਸ਼ਾਹੀ ਰਾਜਪੂਤ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਗੜ੍ਹ ਦੁਆਰਾ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ।[1] ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਉਦਯੋਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਛੋਟੇ ਕਿੱਤੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਰੰਗ ਅਤੇ ਸ਼ਿੰਗਾਰ, ਸਜਾਵਟੀ ਪੇਂਟਿੰਗ ਅਤੇ ਕਠਪੁਤਲੀ। ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਕਾਮੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿੱਤੇ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਆਪਣੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਫੈਬਰਿਕ ਰੰਗਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ, ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਫੈਬਰਿਕ ਨੂੰ ਟਾਈ-ਡਾਈਂਗ, ਰੇਸਿਸਟ ਡਾਈਂਗ ਅਤੇ ਡਾਇਰੈਕਟ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਇਲਾਜ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਦੁਪੱਟੇ ਰੰਗਾਈ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ। 2008 ਵਿੱਚ, ਰਵਾਇਤੀ ਜੋਧਪੁਰ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨਰ ਰਾਘਵੇਂਦਰ ਰਾਠੌਰ ਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ, ਰਾਠੌਰ ਜੋਧਪੁਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ।[2] ਫੈਬਰਿਕ ਰੰਗਾਈ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੀ ਚਿਪਾ ਜਾਤੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ। ਫੈਬਰਿਕ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੀ ਕਢਾਈ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਰਾਜਸਥਾਨ ਲਈ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਰੰਗੇ ਜਾਣ 'ਤੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਮਣਕੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਦੁਪੱਟਿਆਂ ਉੱਤੇ ਵੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੀ ਕਢਾਈ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਫੁਲਕਾਰੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਜਾਵਟੀ ਨਮੂਨੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਤਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਿੰਗਾਰਦੇ ਹਨ। ਘਰਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਹਿੱਸੇ ਫੁੱਲਦਾਰ ਨਮੂਨੇ ਨਾਲ ਪੇਂਟ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ; ਸਮਾਨ ਬਿੰਦੀ (ਬਿੰਦੀਆਂ ਵਾਲੇ) ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕੱਪੜਿਆਂ 'ਤੇ ਦੇਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਊਠ ਰਾਜਸਥਾਨ ਲਈ ਵਿਲੱਖਣ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ, ਰਬਾੜੀ ਜਾਤੀ ਦੁਆਰਾ ਪੁਸ਼ਕਰ ਅਤੇ ਨਾਗੌਰ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਦੌਰਾਨ ਲਏ ਗਏ ਊਠ ਦੀ ਛੁਪਣ ਉੱਤੇ ਨਮੂਨੇ ਛਾਪੇ ਗਏ ਹਨ।[3] ਕਠਪੁਤਲੀ ਅਤੇ ਥੀਏਟਰ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਰੂਪ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ, ਪੇਂਡੂ ਸਮੁਦਾਇਆਂ ਵਿੱਚ ਫਿਲਮ ਅਤੇ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਵਿੱਚ ਵਧੀ ਹੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾਲ ਇਸਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਘਟੀ ਹੈ। ਨਾਟ ਭੱਟ ਜਾਤੀ ਇਹ ਮੈਰੀਓਨੇਟ ਸ਼ੈਲੀ ਦੀਆਂ ਕਠਪੁਤਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।[4] ਅੰਬ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਹਾਵ-ਭਾਵ ਪੇਂਟ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸਜਾਵਟੀ, ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਅੰਦੋਲਨ ਲਈ ਲਚਕਤਾ ਦੇਣ ਲਈ ਤਾਰਾਂ ਬਾਹਾਂ ਅਤੇ ਧੜ ਨੂੰ ਢਿੱਲੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜੋੜਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਕਠਪੁਤਲੀਆਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੰਤਕਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕ ਨੈਤਿਕ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਉਦਯੋਗ ਭਾਰਤ ਦੀ ਪਛਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਕਈ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਬਾਜ਼ਾਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੀਆਂ ਹਨ। ਟਾਈ-ਡਾਈਂਗ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਨ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਫੈਸ਼ਨ ਸੁਹਜ-ਸ਼ਾਸਤਰ ਨੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਸਧਾਰਨ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਤਰੀਕਿਆਂ ਤੋਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਹਨ।
ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ
ਸੋਧੋਗੁਜਰਾਤ ਆਪਣੇ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਉਤਪਾਦਨ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ। ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ, ਦੋਵੇਂ ਰਾਜ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਪਛਾਣ ਵਿੱਚ ਸਮਾਨਤਾਵਾਂ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਿੰਧ ਘਾਟੀ ਸਭਿਅਤਾ ਮੱਧਕਾਲੀ ਭਾਰਤ ਦੌਰਾਨ ਰਾਜਸਥਾਨ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ ਸਮੇਤ ਪੂਰੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੀ ਸੀ।[5] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਇਸ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਉਦਯੋਗ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਉਤਪਾਦਨ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਹਰੇਕ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਕਿੱਤੇ ਲਈ ਸੌਂਪਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਹਨ, ਬੁਣਾਈ, ਰੰਗਾਈ ਅਤੇ ਛਪਾਈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਾਲਵੀ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਬੁਣਾਈ ਦਾ ਕੰਮ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।[6] ਗਾਰਮੈਂਟ ਉਤਪਾਦਕ ਗੁਜਰਾਤੀ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਦੀ ਪਛਾਣ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਤੱਤਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਡਾਇਰੈਕਟ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨ ਗੁਜਰਾਤੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਲਈ ਪ੍ਰਤੀਕ ਵੀ ਇੱਕ ਢੰਗ ਹੈ। ਪੇਂਟ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਿਨੈਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਪੱਟੇ, ਘੱਗਰੇ (ਲੰਬੀ ਸਕਰਟ) ਅਤੇ ਪੱਗਾਂ ਲਈ ਫੈਬਰਿਕ 'ਤੇ ਪੈਟਰਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਲਾਕ ਪ੍ਰਿੰਟਿੰਗ ਸਿੱਧੀ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਆਪਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਰੂਪ ਹੈ, ਗੁਜਰਾਤੀ ਅਜਰਖ ਬਲਾਕ ਪ੍ਰਿੰਟਿੰਗ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਪ੍ਰਿੰਟਿੰਗ ਤਕਨੀਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ, ਅਜਰਖ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਡੀ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਵੀ ਪੁਰਾਣੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸਿੰਧੂ ਘਾਟੀ ਦੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੀਆਂ ਖੁਦਾਈ ਵਾਲੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਅਜਰਖ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਛਪਾਈ ਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।[7]
ਬੰਧਨੀ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਵਿਲੱਖਣ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ, ਪੈਟਰਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਰੰਗਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫੈਬਰਿਕ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। [8] ਰੰਗਾਈ ਰਾਹੀਂ ਨਮੂਨੇ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਇਹ ਬੁਨਿਆਦ ਇਸ ਰਾਜ ਦੇ ਪੇਂਡੂ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਭਰੀ ਹੈ।
ਅਸਾਮ ਦੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ
ਸੋਧੋਭਾਰਤ ਦੇ ਦੂਰ ਪੂਰਬੀ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਅਸਾਮ ਹੈ। ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਅਤੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਕੱਚੇ ਮਾਲ ਦੀ ਰਚਨਾਤਮਕ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਇੱਕ ਰਾਜ। ਅਸਾਮ ਉਹਨਾਂ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ 2010 ਵਿੱਚ ਨੈਸ਼ਨਲ ਹੈਂਡੀਕਰਾਫਟ ਅਤੇ ਹੈਂਡਬੋਰਨ ਮਿਊਜ਼ੀਅਮ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਮਹਿਲਾ, ਮਿਸ਼ੇਲ ਓਬਾਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[9] ਰੇਸ਼ਮ ਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ ਅਸਾਮੀ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਰੇਸ਼ਮ ਅਸਾਮ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਕੀਮਤੀ ਕੱਚਾ ਮਾਲ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਐਂਥੇਰੀਆ ਅਸਮਾ ਕੀੜਾ ਵਿਲੱਖਣ ਮੁਗਾ ਰੇਸ਼ਮ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।[10] ਘਰੇਲੂ ਬੈਕਸਟ੍ਰੈਪ ਲੂਮ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਰੇਸ਼ਮ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਬਣਾਉਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਹੈ।[11] ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ 'ਆਸਾਮੀ ਔਰਤਾਂ ਜਨਮ ਤੋਂ ਜੁਲਾਹੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਵਿੱਚ ਪਰੀ-ਕਹਾਣੀਆਂ ਬੁਣਦੀਆਂ ਹਨ'।
ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ
ਸੋਧੋਧਾਰਮਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਦੀ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਨੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਖੇਤਰ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਾਮਰਾਜਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੁਗਲ, ਪੁਰਤਗਾਲੀ, ਡੱਚ, ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਅਤੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦਾ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇਖਿਆ ਹੈ।[12] ਹਰ ਇੱਕ ਨੇ ਰਵਾਇਤੀ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ੈਲੀ ਦੀ ਛਾਪ ਛੱਡੀ ਹੈ। ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਰਾਫਟ ਉਦਯੋਗ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਵਪਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਲੰਬੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਸ਼ੈਲੀ, ਪੱਥਰ ਦੇ ਉੱਕਰੇ ਮੰਦਰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਕਿ ਰੋਮਨ ਕੈਥੋਲਿਕ ਚਰਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਗੂੰਜਦੇ ਹਨ।[12] ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਮੰਦਰ ਦੀ ਨੱਕਾਸ਼ੀ ਕਲਾ ਦੇ ਹੁਨਰ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਮਦੁਰਾਈ ਦਾ ਮੀਨਾਕਸ਼ੀ ਮੰਦਿਰ ਇਸ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਗਏ ਹੁਨਰ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ
ਸੋਧੋਭਾਰਤ ਦੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਦੀ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਕਦਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ; ਅੱਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਚਾਅ ਲਈ ਕੀਤੇ ਗਏ ਯਤਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਰਿਤੂ ਕੁਮਾਰ ਅਤੇ ਰਿਤੂ ਵਿਰਾਨੀ ਵਰਗੇ ਸਮਕਾਲੀ ਡਿਜ਼ਾਈਨਰ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਵਾਇਤੀ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਜੈਪੁਰ, ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਤ ਇੱਕ ਸੰਪੂਰਨ ਵਿਦਿਅਕ ਸੰਸਥਾ, ਇੰਡੀਅਨ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ਼ ਕਰਾਫਟਸ ਐਂਡ ਡਿਜ਼ਾਈਨ (ਆਈਆਈਸੀਡੀ) ਹੈ, ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਅਤੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਯਤਨਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪੇਂਡੂ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਦੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਪੁੱਟ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਦਲੀਲ ਇੰਡੀਆ ਫਾਊਂਡੇਸ਼ਨ ਫਾਰ ਆਰਟਸ ਆਰਗੇਨਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਨੇ ਦਿੱਤੀ।[13] ਸਮੱਗਰੀ ਅਤੇ ਸਪਲਾਈ ਦੀਆਂ ਵਧਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿੱਤੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਟਾਈਮਜ਼ ਆਫ਼ ਇੰਡੀਆ ਦੇ ਇੱਕ ਤਾਜ਼ਾ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਸਟੀਲ ਦੀ ਕੀਮਤ 600 ਤੋਂ 1000 ਰੁਪਏ ਪ੍ਰਤੀ ਟਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਵਧਣ ਦੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ।[14] ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਹੈਂਡੀਕਰਾਫਟ ਬੋਰਡ ਦੇ ਅੰਕੜੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਦੀ ਬਰਾਮਦ 230 ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ ਹੈ। ਮਿਲੀਅਨ ਤੋਂ 90 ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਛਲੇ 50 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਅਰਬ.[15] ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵਧ ਰਹੇ ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਸਿਆਸੀ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਕਰਾਫਟ ਸੈਕਟਰ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਡਿਜ਼ਾਈਨਰਾਂ ਅਤੇ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਹੈਂਡੀਕ੍ਰਾਫਟ ਆਧੁਨਿਕ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਅਤੇ ਸਾਜ਼ੋ-ਸਾਮਾਨ ਦੀ ਮਦਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੱਥ ਦੇ ਹੁਨਰ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਗਏ ਰਚਨਾਤਮਕ ਉਤਪਾਦ ਹਨ। ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ, ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬਣੇ ਉਤਪਾਦਾਂ ਨੂੰ ਫੈਸ਼ਨ ਸਟੇਟਮੈਂਟ ਅਤੇ ਲਗਜ਼ਰੀ ਦੀ ਵਸਤੂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Barnard, Nicholas (1993). Arts and Crafts of India. London: Conran Octopus Limited. pp. 14. ISBN 1-85029-504-2.
- ↑ "Rajasthan is now on the world ramp". The Times of India. 19 June 2008.
- ↑ Barnard, Nicholas (1993). Arts and Crafts of India. London: Conran Octopus Limited. pp. 16. ISBN 1-85029-504-2.
- ↑ Barnard, Nicholas (1993). Arts and Crafts of India. London: Conran Octopus Limited. pp. 182–183. ISBN 1-85029-504-2.
- ↑ Edwards, Eiluned (2011). Textiles and Dress of Gujarat. Ahmedabad: Mapin Publishing Pvt. Ltd. pp. 10–13. ISBN 978-81-89995-52-2.
- ↑ Edwards, Eiluned (2011). Textiles and Dress of Gujarat. Ahmedabad: Mapin Publishing Pvt. Ltd. pp. 45–47. ISBN 978-81-89995-52-2.
- ↑ "The Eternal Azure…Ajrak".
- ↑ Edwards, Eiluned (2011). Textiles and Dress of Gujarat. Ahmedabad: Mapin Publishing Pvt. Ltd. pp. 116–119. ISBN 978-81-89995-52-2.
- ↑ Basu, Indrani (7 November 2010). "Crafts village waits for Michelle". The Times of India. Archived from the original on 16 January 2014. Retrieved 3 October 2011.
- ↑ Bhandari, Dhingra, Dr. Vandana, Sudha (1998). Textiles and Crafts of India. New Delhi: Prakash Book Depot. p. 105. ISBN 81-7234-021-4.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) - ↑ Gillow, Barnard, John, Nicholas (1991). Indian Textiles. London: Thames & Hudson Ltd. pp. 176–177. ISBN 978-0-500-51432-0.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) - ↑ 12.0 12.1 Barnard, Nicholas (1993). Arts and Crafts of India. London: Conran Octopus Limited. pp. 36. ISBN 1-85029-504-2.
- ↑ Vellani, Anmol. "Sustaining Crafts Development in India". India Foundation for the Arts. Icarus Design Consultants. Retrieved 25 October 2011.
- ↑ Pandey, Piyush (1 June 2011). "Steel cos to raise prices on rising input costs". The Times of India. Archived from the original on 16 October 2013. Retrieved 24 October 2011.
- ↑ Dhamija, Jasleen (June 2003). "From then till Now". India Together. Civil Society Information Exchange Pvt. Ltd. Retrieved 25 October 2011.
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ
ਸੋਧੋ