ਭੀਸ਼ਮ

ਭੀਸ਼ਮ
ਭੀਸ਼ਮ
Information
ਲਿੰਗ	ਪੁਰਸ਼
ਟਾਈਟਲ	ਪਿਤਮਾਹ
ਪਰਵਾਰ	ਸ਼ਾਂਤਨੂ (ਪਿਤਾ); ਗੰਗਾ (ਮਾਤਾ); ਸੱਤਿਆਵਤੀ (ਮਤ੍ਰੇਈ ਮਾਂ); ਵਚ੍ਰਿਤਵੀਰਯ (ਭਰਾ); ਚਿਤਰਗਧਾ (ਭਰਾ);
ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ	ਕੁਰੂ ਰਾਜ-Chandravanshi

ਭੀਸ਼ਮ ਜਾਂ ਭੀਸ਼ਮ ਪਿਤਾਮਾ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦਾ ਇੱਕ ਪਾਤਰ ਹੈ। ਭੀਸ਼ਮ ਗੰਗਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤਨੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਸਨ। ਇਹ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵ ਪੂਰਨ ਪਾਤਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਹੈ। ਇਹ ਭਗਵਾਨ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਦੇ ਚੇਲੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਵਿਦਵਾਨ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਵਿਅਕਤੀ ਸਨ। ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਸ਼ਸ਼ਤਰ ਵਿਦਿਆ ਦਾ ਗਿਆਨ ਸੀ ਜਿਸ ਕਾਰਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਹਰਾਉਣਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗੁਰੂ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਹਰਾ ਸਕਦੇ ਸਨ ਪਰ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਯੁੱਧ ਪੂਰੇ ਨਹੀਂ ਹੋਏ ਕਿਉਂਕਿ ਦੋ ਅੱਤ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਯੋਧਿਆਂ ਦੇ ਲੜਨ ਨਾਲ ਨੁਕਸਾਨ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਇਹ ਯੁਧ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ।

ਗੰਗਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਦੇਵਵ੍ਰਤ(ਭੀਸ਼ਮ)ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸੋਂਪਦੀ ਹੋਈ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਭੀਸ਼ਮ ਪ੍ਰਤਿਗਿਆ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਸਤਨਾਪੁਰ ਦੇ ਰਾਜਾ ਹੋਣ ਦੇ ਵਾਬਜੂਦ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਉਮਰ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ਰਹੇ। ਇਸੇ ਪ੍ਰਤਿਗਿਆ ਦੇ ਪਾਲਣ ਕਾਰਣ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੇ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਕੌਰਵਾਂ ਵੱਲੋਂ ਯੁੱਧ 'ਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਛਾ ਮ੍ਰਿਤੂ ਦਾ ਵਰਦਾਨ ਸੀ। ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਕੋਰਵਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੈਨਾਪਤੀ ਰਹੇ।^[1] ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦਾ ਯੁੱਧ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੰਗਾ ਕਿਨਾਰੇ ਇੱਛਾ ਮੌਤ ਲਈ।

ਜਨਮ ਅਤੇ ਮੁੱਢਲਾ ਜੀਵਨ

ਸ਼ਾਂਤਨੂ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੱਠਵੇਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਡੁੱਬਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਭੀਸ਼ਮ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਰਾਜਾ ਰਵੀ ਵਰਮਾ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਪੇਂਟਿੰਗ

ਭੀਸ਼ਮ ਦੇ ਜਨਮ ਅਤੇ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਦੀ ਆਦਿ ਪਰਵ ਪੁਸਤਕ ਵਿੱਚ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਸ਼ਾਂਤਨੂ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਜਿਉਂਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ, ਜੋ ਚੰਦਰ ਵੰਸ਼ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਨੀ ਗੰਗਾ, (ਨਦੀ) ਦੇਵੀ ਸੀ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ [[ਵਾਸੁਸ] ਦਾ ਅਵਤਾਰ ਸੀ| ਵਾਸੂ]] ਦਾ ਨਾਮ ਦਿਉ, ਉਰਫ ਪ੍ਰਭਾਸਾ ਹੈ। ਦੰਤਕਥਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸ਼ਾਂਤਨੂ, ਰਾਜੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਕੁਰੂ ਰਾਜ ਦਾ ਰਾਜਾ, ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਨਦੀ ਗੰਗਾ ਦੇ ਕੰਢੇ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਮੰਗਿਆ। ਔਰਤ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ 'ਤੇ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕੇਗਾ; ਅਤੇ ਜੇ ਇਹ ਹਾਲਤ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਵੇਗੀ। ਸ਼ਾਂਤਨੂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦਾ ਜਨਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਰਾਣੀ ਉਸ ਨੂੰ ਗੰਗਾ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਇਕ-ਇਕ ਕਰ ਕੇ ਸੱਤ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਡੁੱਬ ਗਏ, ਜਦਕਿ ਸ਼ਾਂਤਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਕਾਰਨ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਅੱਠਵੇਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਣ ਵਾਲੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਸ਼ਾਂਤਨੂੰ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ, ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਬਾਰੇ ਉਸ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਾਂਤਨੂੰ ਦੇ ਕਠੋਰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਔਰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇਵੀ ਗੰਗਾ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਇਆ ਅਤੇ ਹੇਠ ਲਿਖੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਈ: ਇੱਕ ਵਾਰ ਆਕਾਸ਼ੀ ਵਾਸੁਸ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜਦੋਂ ਦਿਊ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਗਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਗਾਂ ਨੰਦਿਨੀ ਸੀ, ਜੋ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਗਾਂ ਸੁਰਭੀ ਦੀ ਧੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਰਿਸ਼ੀ ਵਸ਼ਿਸ਼ਟ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਦਿਊ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਵਸ਼ਿਸ਼ਠ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾਸ਼ਵਾਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੁਖਦਾਈ ਜੀਵਨ ਭੋਗਣ ਲਈ ਸਰਾਪ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ 'ਤੇ, ਵਸ਼ਿਸ਼ਟ ਨੇ ਦਇਆ ਦਿਖਾਈ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਸੱਤ ਵਾਸੂਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਦਿਊ ਚੋਰੀ ਦਾ ਨਾਇਕ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਇੱਕ ਲੰਬੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਹਿਣ ਲਈ ਸਰਾਪ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸੱਤ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇ।^[2]^[3] ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ, ਸ਼ਾਂਤਨੂੰ ਸੋਗ ਅਤੇ ਪਛਤਾਵੇ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗੰਗਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੀ ਸਹੂੰ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ।^[4]

ਗੰਗਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇਵਵਰਤ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਦਾ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਸਿਖਲਾਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਉੱਘੇ ਰਿਸ਼ੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।^[5]^[6]^[7]

ਬ੍ਰਹਸਪਤੀ ਅਤੇ ਸ਼ੁਕਰਾਚਾਰੀਆ ਨੇ ਦੇਵਵਰਤ ਨੂੰ ਰਾਜਿਆਂ (ਦੰਡਨੀਤੀ), ਜਾਂ ਰਾਜਨੀਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੇ ਕਰਤੱਵ ਸਿਖਾਏ।

ਰਿਸ਼ੀ ਵਸ਼ਿਸ਼ਟ ਅਤੇ ਚਿਆਵਨ ਨੇ ਵੇਦ ਅਤੇ ਵੇਦਾਂਗ ਦੇਵਵਰਤ ਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ।
ਸਾਂਤਨੂ ਕੁਮਾਰ: ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਦੇਵਵਰਤ ਨੂੰ ਜੋਤਿਸ਼ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਵਿਗਿਆਨ ਸਿਖਾਇਆ।
ਮਾਰਕੰਡੇਯ : ਭ੍ਰਿਗੂ ਦੀ ਨਸਲ ਦੇ ਮ੍ਰਿਕੰਦੂ ਦੇ ਅਮਰ ਪੁੱਤਰ, ਜਿਸ ਨੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਸ਼ਿਵ ਤੋਂ ਸਦੀਵੀ ਜਵਾਨੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਨੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਯਤੀ ਦੇ ਕਰਤੱਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ।
ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ : [[ਜਮਦਾਗਨੀ] ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਯੁੱਧ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।
ਇੰਦਰ : ਦੇਵਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ। ਉਸ ਨੇ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਆਕਾਸ਼ੀ ਹਥਿਆਰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੇ।

ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਾਂਤਨੂੰ ਗੰਗਾ ਦੇ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਨਦੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਖੋਖਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਤੀਰਾਂ ਦੇ ਬਣੇ ਪੁਲ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਿਆ। ਸ਼ਾਂਤਨੂ ਨੇ ਸਮਾਨਤਾਵਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਅਤੇ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਗੰਗਾ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਾਅਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤਨੂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਨੌਜਵਾਨ ਦੇਵਵਰਤ ਨੂੰ ਗੰਗਾਦੱਤ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਗੰਗਾ ਨੇ ਸੌਂਪਿਆ ਸੀ।^[8]

ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਯੁੱਧ

ਤਸਵੀਰ:Pandavas headed by Yudhistira and accompanied by Krishna ask Bhishma permission to start the war.jpg

ਪਾਂਡਵ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੀਤਮਹਾ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੋ ਉਸ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲਿਆ ਜਾ ਸਕੇ

ਤਸਵੀਰ:Conversation of Bhishma and Duryodhana.jpg

ਦੁਰਯੋਧਨ ਭੀਸ਼ਮ 'ਤੇ ਪਾਂਡਵਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਪੱਖਪਾਤ ਕਰਨ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ

ਕੁਰੂਕਸ਼ੇਤਰ ਦੀ ਮਹਾਨ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ, ਭੀਸ਼ਮ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਕੌਰਵ ਫੌਜਾਂ ਦਾ ਸਰਵਉੱਚ ਕਮਾਂਡਰ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਕੌਰਵਾਂ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਝਿਜਕ ਨਾਲ ਲੜਿਆ। ਭੀਸ਼ਮ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਯੋਧਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਵਿੱਤਰ ਗੰਗਾ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਅਤੇ ਭਗਵਾਨ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਅਤੇ ਅਜਿੱਤਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ।ਲਗਭਗ ਪੰਜ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਦੀ ਉਮਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਭੀਸ਼ਮ ਏਨਾ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਯੋਧੇ ਦੁਆਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਹਰ ਰੋਜ਼, ਉਹ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ 10,000 ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਅਤੇ ਲਗਭਗ 1,000 ਰੱਥ ਨੂੰ ਉਡਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਯੁੱਧ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਭੀਸ਼ਮ ਨੇ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਂਡਵ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਾਰਨਗੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਾਦਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। [[File:Bisma telling the secrete of his death.jpg|thumb|ਭੀਸ਼ਮ ਪਾਂਡਵਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦਾ ਰਾਜ਼ ਦੱਸਣ ਸਮੇਂ] ਦੁਰਯੋਧਨ ਇਕ ਰਾਤ ਭੀਸ਼ਮ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਉਸ 'ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਪਾਂਡਵਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਕਾਰਨ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਨਹੀਂ ਲੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਭੀਸ਼ਮ ਅਤੇ ਅਰਜੁਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਤੀਬਰ ਲੜਾਈ ਹੋਈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਰਜੁਨ ਬਹੁਤ ਹੁਨਰਮੰਦ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲੜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਪੋਤੇ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲਈ ਇਸ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਭੀਸ਼ਮ ਨੇ ਤੀਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਲਾਏ ਕਿ ਅਰਜੁਨ ਅਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੋਵੇਂ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਨਾਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਹਥਿਆਰ ਨਾ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਰੱਥ ਦਾ ਪਹੀਆ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ। ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਰੱਥ 'ਤੇ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲਈ ਮਨਾ ਕੇ ਰੋਕਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਲੜਨ ਅਤੇ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪਹੀਏ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੀਸ਼ਮ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰ ਉਠਾਉਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਆਪਣੀ ਸਹੁੰ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਫਿਰ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ, ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਜ਼ਖਮੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਭੀਸ਼ਮ ਅਤੇ ਅਰਜੁਨ ਦੇ ਯੁੱਧ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੇ ਖੁਦ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੰਗ ਇੱਕ ਰੁਕਾਵਟ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਪਾਂਡਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਸਥਿਤੀ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਹ ਖੁਦ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਣ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਰੁਕਾਵਟ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਸੁਝਾਉਣ। ਭੀਸ਼ਮ ਪਾਂਡਵਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੁਕਾਵਟ ਵਜੋਂ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਭੀਸ਼ਮ ਗਏ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਹਰਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਦੇ (ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ) ਵਿਰੋਧੀ ਲਿੰਗ (ਇਸਤਰੀ) ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦੇਵੇਗਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਲੜਾਈ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਸ਼ਿਖੰਡੀ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਭੀਸ਼ਮ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਲਿਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਾਂਡਵ ਅਜਿਹੀ ਚਾਲ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੀਆਂ ਚਾਲਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਉਹ ਧਰਮ ਦੇ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ, ਪਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਵਿਕਲਪ ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ। ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਲੜਾਈ ਦੇ ਦਸਵੇਂ ਦਿਨ, ਸ਼ਿਖੰਡੀ ਦੇ ਨਾਲ ਅਰਜੁਨ ਵੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅਰਜੁਨ ਉਸ ਦਾ ਰੱਥ ਰੱਖਿਅਕ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭੀਸ਼ਮ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਿਖੰਡੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ 'ਤੇ ਭੀਸ਼ਮ ਨੇ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦਿਤੇ। ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਭੀਸ਼ਮ 'ਤੇ ਤੀਰ ਚਲਾਏ, ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਭਵਿਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ (ਅੰਬਾ ਲਈ ਮਹਾਦੇਵ ਦਾ ਵਰਦਾਨ ਕਿ ਉਹ ਭੀਸ਼ਮ ਦੇ ਪਤਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੋਵੇਗੀ) ਸ਼ਿਖੰਡੀ, ਅਰਥਾਤ, ਅੰਬਾ ਦਾ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਭੀਸ਼ਮ ਦੇ ਪਤਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਯੋਧੇ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਫ਼ੌਜਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਉਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਤੀਰਾਂ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ 'ਤੇ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਸਿਰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਹਾਰੇ ਦੇ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ, ਕੌਰਵ ਅਤੇ ਪਾਂਡਵ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਉਸ ਲਈ ਰੇਸ਼ਮ ਅਤੇ ਮਖਮਲੀ ਸਿਰਹਾਣੇ ਲੈ ਕੇ ਆਏ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ ਬਣਿਆ ਸਿਰਹਾਣਾ ਦੇਵੇ। ਫਿਰ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਾਣ ਵਿਚੋਂ ਤਿੰਨ ਤੀਰ ਕੱਢੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੀਸ਼ਮ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ, ਨੋਕਦਾਰ ਤੀਰ ਦੇ ਸਿਰੇ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਯੁੱਧ ਦੇ ਤਜਰਬੇਕਾਰ ਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਉਣ ਲਈ, ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੀਰ ਮਾਰਿਆ, ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਧਾਰਾ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਭੀਸ਼ਮ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ।^[9] ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੰਗਾ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਉਣ ਲਈ ਖੁਦ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਉੱਠੀ ਸੀ।^[10]

ਹਵਾਲੇ

↑ "महाभारत के वो 10 पात्र जिन्हें जानते हैं बहुत कम लोग!
↑ Ganguly, Adi Parva: section 99
↑ Mani 1975, p. 135.
↑ Ganguly, Adi Parva: Section 98
↑ Ganguly, Adi Parva: section 100
↑ Ganguly, Shanti Parva: section 38
↑ "Why Devavrata came to be known as Bhishma?". Zee News (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 2017-04-12. Retrieved 2020-08-29.
↑ Narasimhan, Chakravarthi V. (1999). The Mahābhārata: An English Version Based on Selected Verses (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Motilal Banarsidass Publ. ISBN 978-81-208-1673-2.
↑ Vyāsa Deva, Kṛṣṇa Dvaipāyana (2018). Mahābhārata : Sanskrit text and English translation ; translation according to M.N. Dutt. Manmatha Nath Dutt, Ishvar Chandra, O. N. Bimali (4th ed.). Delhi: Parimal Publications. pp. 427–428. ISBN 978-81-7110-196-2. OCLC 855398616.
↑ ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named B

[1] "महाभारत के वो 10 पात्र जिन्हें जानते हैं बहुत कम लोग!

[Adi_99-2] Ganguly, Adi Parva: section 99

[FOOTNOTEMani1975135-3] Mani 1975, p. 135.

[Adi_Parva_98-4] Ganguly, Adi Parva: Section 98

[Adi_100-5] Ganguly, Adi Parva: section 100

[6] Ganguly, Shanti Parva: section 38

[7] "Why Devavrata came to be known as Bhishma?". Zee News (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 2017-04-12. Retrieved 2020-08-29.

[8] Narasimhan, Chakravarthi V. (1999). The Mahābhārata: An English Version Based on Selected Verses (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Motilal Banarsidass Publ. ISBN 978-81-208-1673-2.

[9] Vyāsa Deva, Kṛṣṇa Dvaipāyana (2018). Mahābhārata : Sanskrit text and English translation ; translation according to M.N. Dutt. Manmatha Nath Dutt, Ishvar Chandra, O. N. Bimali (4th ed.). Delhi: Parimal Publications. pp. 427–428. ISBN 978-81-7110-196-2. OCLC 855398616.

[B-10] ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named B

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]