ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਲਹਿਰ

ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਇੱਕ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਲਹਿਰ ਸੀ ਜੋ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਅਤੇ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ। ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲਿੰਗਕਤਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ। ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਨੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਨਜਿੱਠਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁਕਤੀ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਵਿਲੱਖਣ ਬਣਾਇਆ।

ਕਈ ਦੇਸ਼ ਪੱਛਮੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸਨ, ਅਤੇ ਚੀਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਇਨਕਲਾਬ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਏਸ਼ੀਅਨ ਨਾਰੀਵਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਹੋਣ ਜਾਂ "ਏਸ਼ੀਅਨ" ਹੋਣ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਲਾਈਨ ਨੂੰ ਖਿੱਚਣਾ ਪਿਆ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ, ਜਾਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੇ ਉਸ ਤਰੀਕੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਲਿੰਗ ਅਤੇ ਵਰਗ ਨੂੰ ਘੱਟ ਹੀ ਵੱਖ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ, ਫਲਸਤੀਨੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਢਾਲਣ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਬਣ ਗਈ। ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ, ਅੰਦੋਲਨ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮਾਜਿਕ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਚੁਣਨ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਨਤਾ ਦੀ ਬਜਾਏ ਲਿੰਗਕਤਾ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਸੀ। ਸਿੰਗਾਪੁਰ, ਦੱਖਣੀ ਕੋਰੀਆ ਅਤੇ ਤਾਈਵਾਨ ਵਿੱਚ, ਮੁਕਤੀਵਾਦੀ ਅੰਦੋਲਨ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਅੰਦੋਲਨ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਸੀ ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲਿੰਗਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਬਸਤੀਵਾਦ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸੰਘਰਸ਼ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਤੁਰਕੀ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਔਰਤ ਮੁਕਤੀ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਰੀਵਾਦੀਆਂ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮੀ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਇਆ। ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਤੁਰਕੀ ਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਦੁਆਲੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਸੀ।

ਚੀਨ

ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੌਰਾਨ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਉੱਥੇ ਦੀ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਸਥਿਤੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਧੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਚੀਨੀ ਲੋਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਇਨਕਲਾਬ ਪਿੱਤਰਸੱਤਾ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦੌਰਾਨ, ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ "ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਅੱਧੇ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਫੜੋ" ਵਰਗੇ ਨਾਅਰਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਮਨਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਿੰਗ ਮੁੱਦਿਆਂ 'ਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ " ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆਵਾਦੀ " ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ, ਕੈਫੇਟੇਰੀਆ, ਕਿੰਡਰਗਾਰਟਨ ਅਤੇ ਨਰਸਰੀਆਂ ਸਮੇਤ, ਨਵੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਟਾਫ਼ ਸੀ। ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਖੁਦ ਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਕੋਈ ਸੁਤੰਤਰ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਲਹਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਬਣਾਏ ਗਏ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦੇ ਰਹੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਅਕਸਰ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਸਿਆਸੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸ਼ੀਤ ਯੁੱਧ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਧਰੁਵੀਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕੈਂਪਾਂ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਜਵਾਦੀ ਸਤਾਲਿਨਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ੁੱਧੀਕਰਨ ਅਤੇ ਹਮਲਿਆਂ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ ਸੋਵੀਅਤ ਕਮਿਊਨਿਜ਼ਮ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਮੁੜੇ। 1960 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੱਛਮੀ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਮਾਓਵਾਦੀ ਸਿਧਾਂਤ 'ਤੇ ਮੁੱਖ ਆਦਰਸ਼ਾਂ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹਨ। "ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕਾਮੇ ਇੱਕਜੁੱਟ ਹੋਣ" ਵਰਗੇ ਨਾਅਰੇ "ਵਿਸ਼ਵ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਇੱਕਜੁੱਟ ਹੋਣ" ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ ਅਤੇ ਚੇਤਨਾ-ਉਸਾਰੀ ਅਤੇ ਸਮਾਨਤਾਵਾਦੀ ਸਹਿਮਤੀ-ਅਧਾਰਤ ਨੀਤੀਆਂ ਵਰਗੀਆਂ ਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ "ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਮਾਨ ਤਕਨੀਕਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਸਨ"।

ਭਾਰਤ

1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਅਤੇ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਿਕਾਸ ਦੁਆਰਾ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹਿੱਤ ਸਮੂਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਾਜਨੀਤੀ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਬਣ ਗਈ। 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ, ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸੋਕੇ ਨੇ ਕਈਆਂ ਲਈ ਹਾਲਾਤ ਵਿਗੜ ਗਏ। 1974 ਵਿੱਚ ਨਵ-ਨਿਰਮਾਣ ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਸਿਖਰ 'ਤੇ, ਵਿਭਿੰਨ ਵਰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣ ਲਈ ਸਿੱਧੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। "ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ" ਦਾ ਵਿਚਾਰ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ "ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਵਿਸ਼ਾ" ਬਣ ਗਿਆ। ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਇਹ ਦੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਾਨੂੰਨੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਪੇਂਡੂ ਔਰਤਾਂ ਜੋ ਗਰੀਬੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੁੱਗਣੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਛੜੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ: ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰੁਤਬੇ ਦੁਆਰਾ। ਦਲਿਤਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਨੀਵੀਆਂ ਜਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਮਾਤੀ ਲੜਾਈ ਲੜਨੀ ਪਈ, ਨਾਲ ਹੀ ਲਿੰਗਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਵੀ ਲੜਾਈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਔਰਤਾਂ ਮੱਧ ਵਰਗ ਜਾਂ ਉੱਚ ਜਾਤੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸਨ, ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹੀਆਂ-ਲਿਖੀਆਂ ਸਨ।

ਕੇਰਲਾ ਦੀ ਮਹਿਲਾ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ 1970 ਤੱਕ 100,000 ਮੈਂਬਰਾਂ ਤੱਕ ਵਧ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਗਣਤੰਤਰ ਮਹਿਲਾ ਸਮਿਤੀ (ਜਮਹੂਰੀ ਮਹਿਲਾ ਸੰਗਠਨ) ਨੇ ਅਪ੍ਰੈਲ 1973 ਵਿੱਚ ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਾਜ ਸੰਮੇਲਨ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਹਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਤੋਂ 121,632 ਮੈਂਬਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ। 1974 ਵਿੱਚ, ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਵਿਰੋਧੀ ਲਹਿਰ, ਹੈਦਰਾਬਾਦ ਦੀ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਸੰਸਥਾ (ਪੀਓਡਬਲਯੂ) ਅਤੇ ਬੰਬਈ ਦੀ ਸਟਰੀ ਮੁਕਤੀ ਸੰਗਠਨ ਵਰਗੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਖੱਬੇਪੱਖੀ ਸੰਗਠਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈਆਂ। ਪਹਿਲੀ ਡੈਮੋਕਰੇਟਿਕ ਵੂਮੈਨ ਯੂਨੀਅਨ ਕਾਨਫਰੰਸ ਦਸੰਬਰ 1974 ਵਿੱਚ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਅਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਲਹਿਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ।

ਬੈਂਗਲੁਰੂ, ਬੰਬਈ, ਦਿੱਲੀ, ਹੈਦਰਾਬਾਦ, ਮਦਰਾਸ ਅਤੇ ਪੁਣੇ ਵਰਗੀਆਂ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਛੋਟੇ ਸਮੂਹ ਬਣਾਉਣਾ, ਇਸ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਬਣੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਢਾਂਚੇ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਨ ਅਤੇ ਫੈਸਲੇ ਲੈਣ ਲਈ ਸਮੂਹਿਕ ਪਹੁੰਚ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਨਿੱਜੀ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਤਾ-ਪੁਰਖੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸੰਸਾਰ ਭਰ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਉੱਤੇ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਲੇਖ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ। ਇਹ ਢਿੱਲੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਸਮੂਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਖੇਤਰੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਕਰਕੇ ਨੈੱਟਵਰਕ ਬਣਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿੱਚ, ਦੂਜੇ ਖੇਤਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ, ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਨੇ ਜਾਤ ਅਤੇ ਜਮਾਤੀ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਮਜ਼ਦੂਰ, ਬਲੂ ਕਾਲਰ ਵਰਕਰ ਅਤੇ ਵ੍ਹਾਈਟ ਕਾਲਰ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਸਿੱਧੀ ਕਾਰਵਾਈ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਇਹਨਾਂ ਸਮੂਹਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਸਰਕਾਰੀ ਨੀਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਟਰੀ ਮੁਕਤੀ ਸੰਗਠਨ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸੜਕ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਓਮ ਸਵਾਹਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣ ਗਿਆ, ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਦਹੇਜ ਦੀਆਂ ਮੌਤਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ।

ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਸਰਵੇਖਣ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ 1974 ਅਤੇ 1975 ਵਿੱਚ ਸਮਾਨਤਾ ਵੱਲ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਨੇ ਖੁਲਾਸਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਆਜ਼ਾਦ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਆਈ ਹੈ। WLM ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਹਮਰੁਤਬਾ ਦੇ ਉਲਟ, ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਲਿੰਗਕਤਾ ਇੱਕ ਵਰਜਿਤ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਜਿਨਸੀ ਹਿੰਸਾ ਇੱਕ ਫੋਕਸ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ, ਲੇਸਬੀਅਨ ਅੰਦੋਲਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸਨ, ਪਰ ਜਿਨਸੀ ਰੁਝਾਨ ਇੱਕ ਨਿੱਜੀ ਮਾਮਲਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਮੁਕਤੀਵਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਜਮਾਤ-ਆਧਾਰਿਤ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਲਈ ਵਿਘਨਕਾਰੀ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਪੱਕਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਜਮਾਤੀ ਮਤਭੇਦਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਨਾਲ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ। 1981 ਵਿੱਚ, ਕਲਕੱਤਾ ਵਿੱਚ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਸਚੇਤਨਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਇਸਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਦੇ ਟੀਚੇ ਨਾਲ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਜਨਤਕ ਵਿਰੋਧ ਇੱਕ ਨਾਟਕ, ਮੇਏ ਦਿਲੇ ਸ਼ਾਜੀਏ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਮੈਂਬਰ ਮਾਲਿਨੀ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ ਦੁਆਰਾ ਦੁਲਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ ਗੈਰ-ਸੰਬੰਧਿਤ, ਇਹ ਸਮੂਹ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸਬੰਧਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਸਰਕਾਰੀ ਨੀਤੀ ਅਤੇ ਪਿਤਰਸੱਤਾ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਅਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਸਥਾਨ ਬਣ ਗਿਆ।

ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ 1977 ਵਿੱਚ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਦੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਲਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂਬਰਸ਼ਿਪ ਵਧ ਗਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਸੰਗਠਿਤ, ਅਨੁਸ਼ਾਸਿਤ, ਲੜੀਬੱਧ-ਢਾਂਚਾਗਤ, ਪਾਰਟੀ-ਸੰਬੰਧਿਤ ਸਮੂਹ ਜਾਂ ਲੀਡਰ ਰਹਿਤ, ਸੰਮਲਿਤ ਅਤੇ ਅਰਾਜਕ, ਪਰ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਸਮੂਹ ਢਿੱਲੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸਿਆਸੀ ਖੱਬੇ ਨਾਲ 1980 ਦੇ ਬਲਾਤਕਾਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਫੋਰਮ, ਬੰਬਈ ਵਿੱਚ ਕਾਮਾ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ, ਇੱਕ ਬਿੰਦੂ ਨੂੰ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿੱਥੇ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਨੂੰਨੀ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਬਹੁ-ਆਯਾਮੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾਰੀਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਧੜੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏ। ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣ ਲਈ

ਇਜ਼ਰਾਈਲ

ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਲਹਿਰ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਹਾਈਫਾ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਦੋ ਅਮਰੀਕੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ, ਮਾਰਸੀਆ ਫ੍ਰੀਡਮੈਨ ਅਤੇ ਮੈਰੀਲਿਨ ਸਫੀਰ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਦੋਵੇਂ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਸੈਮੀਨਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੈਫਾ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੇ ਸਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਔਰਤਾਂ ਇੱਕ ਮਰਦ-ਪ੍ਰਧਾਨ ਸਮਾਜ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਹਨ, ਨੇ ਤੇਲ-ਅਵੀਵ ਅਤੇ ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਵਿੱਚ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। 1972 ਵਿੱਚ ਗਠਿਤ ਪਹਿਲਾ ਮੁਕਤੀਵਾਦੀ ਸਮੂਹ, ਚੇਤਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਮੂਹਾਂ ਦਾ ਗਠਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੇ ਇੱਕ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਸਿੱਧੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਉਭਰਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਯੋਗਦਾਨ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ। ਫ੍ਰੀਡਮੈਨ ਨੇ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ: "ਅਮਰੀਕੀ ਨਾਰੀਵਾਦ ਦਾ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਔਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ: ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ, ਗਰਭਪਾਤ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਮੁੱਦੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਆਮ ਜਵਾਬ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਔਰਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ 'ਆਜ਼ਾਦ' ਸਨ।"

1972 ਵਿੱਚ, ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਨੀਲਾਹੇਮ ਅੰਦੋਲਨ (ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਅਰਥ ਅਰਥਾਤ ਇੱਕ ਨਵਿਆਉਣ ਵਾਲੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਲਈ ਵੂਮੈਨ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ) ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਅਸਮਾਨਤਾ ਅਤੇ ਫਿਲਸਤੀਨੀਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਖੜੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਖਿੱਚੀ ਸੀ। 1973 ਦੇ ਯੋਮ ਕਿਪੁਰ ਯੁੱਧ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਵਲ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰੱਖਿਆ, ਅਤੇ ਫੌਜੀ ਅਤੇ ਯੁੱਧ ਉਤਪਾਦਨ ਦੇ ਯਤਨਾਂ, ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਲਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮਿਆਦ ਵਿੱਚ ਥੋੜੀ, ਸੰਘਰਸ਼ ਨੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਮਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ। ਉਸੇ ਸਾਲ, ਫ੍ਰੀਡਮੈਨ ਨਾਗਰਿਕ ਅਧਿਕਾਰ ਅੰਦੋਲਨ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ, ਨੇਸੈੱਟ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਖੁੱਲ੍ਹੇਆਮ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਈ। ਯਰੂਸ਼ਲਮ ਦੇ ਮੁਕਤੀਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬਾਂ ਅਤੇ ਫਲਸਤੀਨੀਆਂ ਸਮੇਤ ਸਾਰੇ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਦੇਖਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਾੜੀ ਉਜਰਤਾਂ, ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ, ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਹਿੰਸਾ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪ੍ਰਜਨਨ ਉੱਤੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੈਫਾ ਅਤੇ ਤੇਲ ਅਵੀਵ ਵਿੱਚ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ।

ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਮਹਾਨਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲੇ ਅਤੇ 1975 ਤੱਕ, ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕੀ ਅਤੇ ਯੂਰਪੀਅਨ ਲਿਖਤਾਂ ਦੇ ਅਨੁਵਾਦਿਤ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਨਿਯਮਿਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਛਪੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਲਮੀਤ ਅਲੋਨੀ ਦੁਆਰਾ ਵੂਮੈਨ ਐਜ਼ ਹਿਊਮਨ ਬੀਇੰਗਸ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਅਖਬਾਰ ਨੋਗਾਹ ਨੇ 1980 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ 1976 ਵਿੱਚ, ਫ੍ਰੀਮੈਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਡਬਲਯੂ.ਐਲ.ਐਮ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਸੁਰਖੀਆਂ ਬਟੋਰੀਆਂ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗਰਭਪਾਤ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਹਿਲਟਨ ਤੇਲ ਅਵੀਵ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਾਇਨੀਕੋਲੋਜੀਕਲ ਕਾਨਫਰੰਸ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਦਖਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। 1977 ਵਿੱਚ, ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਮਹਿਲਾ ਪਨਾਹਗਾਹ ਹੈਫਾ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਤੇਲ ਅਵੀਵ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾ ਬਲਾਤਕਾਰ ਸੰਕਟ ਕੇਂਦਰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸੇ ਸਾਲ, ਇੱਕ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਸਮੂਹ ਦ ਸੈਕਿੰਡ ਸੈਕਸ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਲੈਸਬੀਅਨ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨਿਸਟ ਗਰੁੱਪ ਅਲੇਫ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਬੇਰਸ਼ੇਬਾ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਲੈਸਬੀਅਨ ਨਾਰੀਵਾਦੀ ਕਾਨਫਰੰਸ ਦੀ ਮੇਜ਼ਬਾਨੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ, ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਵਿੱਚ ਅੰਦੋਲਨ ਟੁੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ 1980 ਵਿੱਚ ਅਲੇਫ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਜਪਾਨ

ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ, ਔਰਤ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਉਮਨ ਰਿਬੂ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਦਿਸ਼ਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਊਮਨ ਰਿਬੂ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ "ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਲਿਬ" ਲਈ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਲਿਪੀਅੰਤਰਨ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਅਰਥ "ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਲਹਿਰਾਂ ਨਾਲ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਦੀ ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਜਾਪਾਨੀ ਮਹਿਲਾ ਅੰਦੋਲਨ ਵਜੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ" ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣਾ ਸੀ। ਓਮਨ ਰਿਬੂ ਪੱਛਮੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਤੋਂ ਇਸ ਪੱਖੋਂ ਵੱਖਰਾ ਸੀ ਕਿ ਟੀਚੇ ਬਰਾਬਰ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ 'ਤੇ ਵਧੇਰੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਸਨ ਅਤੇ "ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਿੰਗ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ," ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੇਈ ਨੋ ਕਾਈਹੋ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿਨਸੀ ਇੱਛਾ ( ਸੀਯੋਕੂ ) ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੀ ਅਤੇ ਅੰਦੋਲਨ ਲਈ ਹੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਔਰਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਵਾਤਸੁਕੀ ਸੁਮੀ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸਟੋਰੀ ਸੁਮੀ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ), ਨੇ ਮਾਹਵਾਰੀ ਵਰਜਿਤ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ। ਉਹ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਸਥਾਨ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਲੈਸਬੀਅਨ ਸਬੰਧਾਂ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਕਾਰਕੁਨ, ਯੋਨੇਜ਼ੂ ਟੋਮੋਕੋ, ਨੇ ਥੌਟ ਗਰੁੱਪ ਸੈਕਸ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਅਪੰਗਤਾ ਅਤੇ ਜਿਨਸੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਖੋਜ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਟੋਮੋਕੋ ਅਤੇ ਤਨਾਕਾ ਲਈ ਜਿਨਸੀ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਮਤਲਬ "ਮੁਫ਼ਤ ਸੈਕਸ" ( ਫੁਰੀ ਸੇਕਕੁਸੁ ) ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਸਦੀ ਬਜਾਏ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਲਿੰਗਕਤਾ ਦੀ ਮੁਕਤੀ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਆਪਣੇ ਸਰੀਰਾਂ ਉੱਤੇ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਊਮਨ ਰਿਬੂ ਕਾਰਕੁਨ ਨੇ ਗਰਭਪਾਤ ਨੂੰ ਸੀਮਤ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸਮਾਜ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਜਿੱਥੇ ਔਰਤਾਂ "ਜਨਮ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ"।

ਹਵਾਲੇ

ਬਿਬਲੀਓਗ੍ਰਾਫੀ

 

• Arat, Yeşım (1997). "The Project of Modernity and Women in Turkey". In Bozdoğan, Sibel; Kasaba, Reşat (eds.). Rethinking Modernity and National Identity in Turkey (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Seattle: University of Washington Press. ISBN 9780295975979.

Arat, Yeşim (1998). "Feminists, Islamists, and Political Change in Turkey". Political Psychology. 19 (1): 117–131. doi:10.1111/0162-895X.00095. JSTOR 3792117.

• Becker, Aliza (26 August 2015). "The Interview: Marcia Freedman". American Jewish Peace Archive. Annadale-On-Hudson, New York: Hannah Arendt Center for Politics and Humanities at Bard College. Archived from the original on 24 May 2018. Retrieved 24 May 2018.
• Chang, Doris (2009). "Reading 'Sex and Temperament' in Taiwan: Margaret Mead and Postwar Taiwanese Feminism". NWSA Journal. 21 (1): 51–75. ISSN 2151-7363 – via Project MUSE.
• Chang, Doris (2009a). Women's Movements in Twentieth-Century Taiwan (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Champaign, Illinois: University of Illinois Press. ISBN 9780252090813.
• Chiang, Lan-Hung Nora; Liu, Ying-chun (July 2011). "Feminist geography in Taiwan and Hong Kong". Gender, Place & Culture. 18 (4): 557–569. doi:10.1080/0966369X.2011.583341. ISSN 0966-369X. S2CID 144387224.
• Ching, Miriam; Louie, Yoon (2000). "Minjung Feminism: Korean women's movement for gender and class liberation". In Smith, Bonnie G. (ed.). Global Feminisms Since 1945. London, England: Routledge. pp. 119–138. ISBN 978-0-415-18491-5.
• Ergun, Emek (2017). "Translational Beginnings and Origin/izing Stories". In von Flotow, Luise; Farahzad, Fazaneh (eds.). Translating Women: Different Voices and New Horizons. New York: Routledge. ISBN 9781317229872.
• Frankfort-Nachmias, Chava; Shadmi, Erella (2005). Sappho in the Holy Land: Lesbian Existence and Dilemmas in Contemporary Israel. Albany, New York: SUNY Press. ISBN 978-0-7914-6317-8.
• Hathaway, Michael J. (2018-01-04). "China's Forgotten Role in Western Second-Wave Feminism". AsiaGlobal Online (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਬਰਤਾਨਵੀ)). Archived from the original on 2 May 2018. Retrieved 2018-05-02.
• Herzog, Hanna (1 March 2009). "Feminism in Contemporary Israel". Jewish Women: A Comprehensive Historical Encyclopedia. Brookline, Massachusetts: Jewish Women's Archive. Archived from the original on 30 October 2016. Retrieved 23 May 2018.
• Ito, Masami (2015-10-03). "Women of Japan unite: Examining the contemporary state of feminism". The Japan Times Online (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). ISSN 0447-5763. Archived from the original on 23 October 2017. Retrieved 2018-05-03.
• Jones, Diane M. (1996). "Nationalism and Women's Liberation: The Cases of India and China". The History Teacher. 29 (2): 145–154. doi:10.2307/494735. ISSN 0018-2745. JSTOR 494735.
• Jung, Kyungja (2014). Practicing Feminism in South Korea: The Women's Movement Against Sexual Violence. New York: Routledge. ISBN 9781134581658.
• Kim, Yeong-hui (Autumn 2000). "Theories for a Progressive Women's Movement in Korea". Korea Journal. 40 (3): 217–236. ISSN 0023-3900. Archived from the original on 17 ਮਈ 2018. Retrieved 16 May 2018.
• Lenz, Ilse Vera (2014). "From Mothers of the Nation to Embodied Citizens: Gender, Nation and Reflexive Modernisation in Japan". In Gemer, Andrea; Mackie, Vera; Wöhr, Ulrike (eds.). Gender, Nation and State in Modern Japan (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). New York, New York: Routledge. pp. 211–229. ISBN 9781317667155.
• Li, Yuhui (January 2000). "Women's Movement and Change of Women's Status in China" (PDF). Journal of International Women's Studies. 1 (1): 30–40. ISSN 1539-8706. S2CID 38548207. Archived from the original (PDF) on 2 May 2018.
• Lu, Annette (2009). "An End to Patriarchy: Democratic Transformation and Women's Liberation in Taiwan". Georgetown Journal of International Affairs. 10 (1): 47–53. ISSN 1526-0054. JSTOR 43134189.
• Lunsing, Wim (2016). Beyond Common Sense: Sexuality And Gender In Contemporary Japan (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ) (2nd ed.). New York, New York: Routledge. ISBN 9781317793045.
• Lyons, Lenore T. (2000). "A State of Ambivalence: Feminism and a Singaporean Women's Organisation". Asian Studies Review. 24 (1): 1–24. CiteSeerX 10.1.1.892.9750. doi:10.1080/10357820008713257. S2CID 55239511.
• Lyons, Lenore (September 2014). "Localised Voices of Feminism: Singapore's Association of Women for Action and Research". Intersections: Gender and Sexuality in Asia and the Pacific (36). ISSN 1440-9151. Archived from the original on 22 April 2018.
• Marteu, Élisabeth (2012). "Israeli and Palestinian Feminisms: Postcolonial Issues". Revue Tiers Monde. 1 (209): 71–88. doi:10.3917/rtm.209.0071. Retrieved 23 May 2018.
• Menon, Ritu, ed. (2011). Making a Difference: Memoirs from the women's movement in India. New Delhi, India: Women Unlimited in collaboration with Women's WORLD (India). ISBN 978-81-88965-67-0.
• Molony, Barbara (2018-01-24). "Feminism in Japan". Oxford Research Encyclopedias (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Oxford University Press. doi:10.1093/acrefore/9780190277727.013.194. ISBN 978-0-19-027772-7.
• Muta, Kazue (2000). "Analyzing Fujin Sense and Onna Erosu Within the Context of the Feminist Movement in Japan" (PDF). In Wöhr, Ulrike; Sato, Barbara Hamill; Suzuki, Sadami (eds.). Gender and Modernity: Rereading Japanese Women's Magazines. International Symposium in Europe 1998. Kyoto, Japan: International Research Centre for Japanese Studies, National Institute for the Humanities. pp. 131–135. ISSN 0915-2822. Archived from the original (PDF) on 2018-05-01. Retrieved 2023-02-25.
• Omvedt, Gail (1975). "Rural Origins of Women's Liberation in India". Social Scientist. 4 (4/5): 40–54. doi:10.2307/3516120. ISSN 0970-0293. JSTOR 3516120.
• Patel, Vibhuti (September–October 1985). "Women's Liberation in India". New Left Review I. First (153): 75–86. ISSN 0028-6060. Retrieved 15 May 2018.
• Ram, Uri (2012). Changing Agenda of Israeli Sociology, The: Theory, Ideology, and Identity. Albany, New York: SUNY Press. ISBN 978-1-4384-1681-6.
• Ray, Raka (2002). Fields of Protest: Women's Movements in India. Vol. Second Reprint. New Delhi, India: Kali for Women. ISBN 978-81-86706-23-7.
• Shigematsu, Setsu (2012). Scream From the Shadows: The Women's Liberation Movement in Japan (PDF). Minneapolis, Minnesota: University of Minnesota Press. ISBN 9780816667581. Archived from the original (PDF) on 27 April 2018.
• Shigematsu, Setsu (2015). "The Women's Liberation Movement and Sexuality in Japan". In McLelland, Mark; Mackie, Vera (eds.). Routledge Handbook of Sexuality Studies in East Asia (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). London, England: Routledge. pp. 174–187. ISBN 9781317685746.
• Sowjanya, Tamalapakula (August 2011). Caste Violence in Dalit Women s Writing A Dalit Feminist Critique (Doctor of Philosophy thesis). Hyderabad, India: The English and Foreign Languages University. hdl:10603/108989.
• Yamaguchi, Tomomi, ed. (2006). "30 Years of Sisterhood—Women in the 1970's Women's Liberation Movement in Japan" (PDF). Asian Educational Media Service. Chicago, Illinois: Center for East Asian Studies for Herstory Project, Tokyo, Japan. Archived (PDF) from the original on 4 May 2017. Retrieved 30 April 2018.
• Zhou, Jinghao (November 2003). "Keys to Women's Liberation in Communist China: An Historical Overview". Journal of International Women's Studies. 5 (1): 67–77. ISSN 1539-8706. Archived from the original on 28 September 2015. Retrieved 15 May 2018.
• "Civil Society and Activism". Women's Action (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Singapore: Association of Women for Action and Research. n.d. Archived from the original on 26 March 2018. Retrieved 2018-05-04.