ਸ਼ਾਹ ਜਹਾਨ
ਮਿਰਜ਼ਾ ਸ਼ਿਹਾਬ-ਉਦ-ਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ ਖ਼ੁਰਮ (5 ਜਨਵਰੀ 1592 – 22 ਜਨਵਰੀ 1666), ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ I (ਫ਼ਾਰਸੀ ਉਚਾਰਨ: [ʃɑːh d͡ʒahɑːn]; ਸ਼ਾ.ਅ. 'King of the World') ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦਾ ਪੰਜਵਾਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਜਨਵਰੀ 1628 ਤੋਂ ਜੁਲਾਈ 1658 ਤੱਕ ਰਾਜ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਅਧੀਨ, ਮੁਗਲ ਆਪਣੀਆਂ ਇਮਾਰਤਸਾਜ਼ੀ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸ਼ਾਨ ਦੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।
| ਸ਼ਾਹ ਜਹਾਂ | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) ਬਿਚਿਤਰ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ, ਅੰ. 1630 | |||||||||||||
 ਪੰਜਵਾਂ ਮੁਗ਼ਲ ਬਾਦਸ਼ਾਹ | |||||||||||||
| ਸ਼ਾਸਨ ਕਾਲ | 19 ਜਨਵਰੀ 1628 –31 ਜੁਲਾਈ 1658[1] | ||||||||||||
| ਤਾਜਪੋਸ਼ੀ | 14 ਫਰਵਰੀ 1628,[2] ਆਗਰਾ | ||||||||||||
| ਪੂਰਵ-ਅਧਿਕਾਰੀ | ਸ਼ਹਿਰਯਾਰ ਮਿਰਜ਼ਾ (ਹਕੀਕੀ) ਜਹਾਂਗੀਰ ਪਹਿਲਾ | ||||||||||||
| ਵਾਰਸ | ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ | ||||||||||||
| ਜਨਮ | ਖ਼ੁਰਮ[3] 5 ਜਨਵਰੀ 1592 ਲਹੌਰ ਦਾ ਕਿਲ੍ਹਾ, ਲਹੌਰ, ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ | ||||||||||||
| ਮੌਤ | 22 ਜਨਵਰੀ 1666 (ਉਮਰ 74) ਆਗਰੇ ਦਾ ਕਿਲ੍ਹਾ, ਆਗਰਾ, ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ | ||||||||||||
| ਦਫ਼ਨ | |||||||||||||
| ਕੰਸੋਰਟ | |||||||||||||
| ਪਤਨੀਆਂ |
| ||||||||||||
| ਔਲਾਦ ਹੋਰ... | |||||||||||||
| |||||||||||||
| ਘਰਾਣਾ | ਬਾਬਰ ਦਾ ਘਰਾਣਾ | ||||||||||||
| ਰਾਜਵੰਸ਼ |  ਤਿਮੁਰਿਦ ਵੰਸ਼ | ||||||||||||
| ਪਿਤਾ | ਜਹਾਂਗੀਰ | ||||||||||||
| ਮਾਤਾ | ਬਿਲਕਿਸ ਮਕਾਨੀ | ||||||||||||
| ਧਰਮ | ਸੁੰਨੀ ਇਸਲਾਮ (ਹਨਾਫੀ) | ||||||||||||
| ਸ਼ਾਹੀ ਮੋਹਰ |  | ||||||||||||
ਜਹਾਂਗੀਰ (ਸ਼. 1605–1627) ਦਾ ਤੀਜਾ ਪੁੱਤਰ,ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਨੇ ਮੇਵਾੜ ਦੇ ਰਾਜਪੂਤਾਂ ਅਤੇ ਦੱਖਣ ਦੇ ਲੋਦੀਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਫੌਜੀ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। ਅਕਤੂਬਰ 1627 ਵਿੱਚ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਸ਼ਹਿਰਯਾਰ ਮਿਰਜ਼ਾ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਅਤੇ ਆਗਰਾ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬਣਾਇਆ। ਸ਼ਹਰਯਾਰ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਨੇ ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਿਰੋਧੀ ਦਾਅਵੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਲਾਲ ਕਿਲਾ, ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਮਸਜਿਦ ਅਤੇ ਤਾਜ ਮਹਿਲ ਸਮੇਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਮਾਰਕ ਬਣਾਏ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੀ ਮਨਪਸੰਦ ਪਤਨੀ ਮੁਮਤਾਜ਼ ਮਹਿਲ ਦਾ ਸਮਾਧ ਹੈ। ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਨੇ ਦੱਖਣ ਸਲਤਨਤਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਮਲਾਵਰ ਮੁਹਿੰਮਾਂ, ਪੁਰਤਗਾਲੀਆਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ ਅਤੇ ਸਫਾਵਿਡਾਂ ਨਾਲ ਯੁੱਧਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਕਈ ਸਥਾਨਕ ਬਗਾਵਤਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦਬਾਇਆ, ਅਤੇ 1630-32 ਦੇ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਡੇਕਨ ਕਾਲ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਿਆ।
ਸਤੰਬਰ 1657 ਵਿੱਚ, ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਇੱਕ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਿਮਾਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾਰਾ ਸ਼ਿਕੋਹ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਨਾਮਜ਼ਦਗੀ ਕਾਰਨ ਉਸਦੇ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਸੰਕਟ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦਾ ਤੀਜਾ ਪੁੱਤਰ ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ (ਸ਼. 1658-1707) ਜੇਤੂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਛੇਵਾਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬਣ ਗਿਆ, ਜਿਸਨੇ ਕ੍ਰਾਊਨ ਪ੍ਰਿੰਸ ਦਾਰਾ ਸ਼ਿਕੋਹ ਸਮੇਤ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਜੁਲਾਈ 1658 ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਜੁਲਾਈ 1658 ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਜਨਵਰੀ 1666 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਆਗਰਾ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਰੱਖਿਆ।[6] ਉਸਨੂੰ ਤਾਜ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਕੋਲ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਰਾਜ ਅਕਬਰ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀਆਂ ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਨਕਸਬੰਦੀ ਵਰਗੀਆਂ ਇਸਲਾਮੀ ਪੁਨਰ-ਸੁਰਜੀਤੀ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੇ ਮੁਗਲ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਰੂਪ ਦੇਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[7]
ਮੁੱਢਲਾ ਜੀਵਨ
ਸੋਧੋਜਨਮ ਅਤੇ ਪਿਛੋਕੜ
ਸੋਧੋਉਸਦਾ ਜਨਮ 5 ਜਨਵਰੀ 1592 ਨੂੰ ਲਾਹੌਰ, ਮੌਜੂਦਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਜਗਤ ਗੋਸੈਨ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਿੰਸ ਸਲੀਮ (ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ 'ਜਹਾਂਗੀਰ' ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਦੇ ਨੌਵੇਂ ਬੱਚੇ ਅਤੇ ਤੀਜੇ ਪੁੱਤਰ ਵਜੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ।[8][9] ਖੁਰਮ (Lua error in package.lua at line 80: module 'Module:Lang/data/iana scripts' not found.) ਨਾਮ ਨੌਜਵਾਨ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਲਈ ਉਸਦੇ ਦਾਦਾ, ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਅਕਬਰ ਦੁਆਰਾ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਨੌਜਵਾਨ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦਾ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ।[9] ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਕਬਰ ਖੁਰਰਮ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ "ਉਸ ਦੀ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦੂਜੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਤੁਲਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸੱਚਾ ਪੁੱਤਰ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ।"[10]
ਜਦੋਂ ਖੁਰਮ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ, ਤਾਂ ਅਕਬਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੁਭ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਸਲੀਮ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪਾਲਣ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਰੁਕਾਇਆ ਸੁਲਤਾਨ ਬੇਗਮ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ। ਰੁਕਈਆ ਨੇ ਖੁਰਮ ਦੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਦੀ ਮੁੱਢਲੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲਈ[11] ਅਤੇ ਖੁਰਰਮ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਰੁਕਈਆ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਖੁਰਰਮ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ, "ਜੇਕਰ ਉਹ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ [ਪੁੱਤ] ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਹਜ਼ਾਰ ਗੁਣਾ ਵੱਧ।"[12]
ਹਾਲਾਂਕਿ, 1605 ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦਾਦਾ ਅਕਬਰ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ, ਜਗਤ ਗੋਸਾਈਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਜਿਸਦੀ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਜਨਮ ਸਮੇਂ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਉਸ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਅਦਾਲਤੀ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਹਜ਼ਰਤ ਕਹਿ ਕੇ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[13][14] 8 ਅਪ੍ਰੈਲ 1619 ਨੂੰ ਅਕਬਰਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਜਗਤ ਗੋਸਾਈਂ ਦੀ ਮੌਤ 'ਤੇ, ਉਹ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੁਆਰਾ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋਣ ਅਤੇ 21 ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਸੋਗ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੋਗ ਦੀ ਮਿਆਦ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਤਿੰਨ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਜਨਤਕ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਜ਼ਰੀ ਨਹੀਂ ਭਰੀ ਅਤੇ ਸਾਦਾ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਭੋਜਨ ਖਾਧਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਤਨੀ ਮੁਮਤਾਜ਼ ਮਾਹਲ ਨੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਵੰਡਣ ਦੀ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਹਰ ਸਵੇਰ ਕੁਰਾਨ ਦੇ ਪਾਠ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਮੌਤ ਦੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਬਕ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ।[15]
ਸਮਰਾਟ
ਸੋਧੋਇੱਕ ਜਵਾਨ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਮਰਾਟ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਬਾਅਦ ਮੁਗਲ ਸਿੰਹਾਸਨ ਦੇ ਵਾਰਿਸ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 1627 ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਬਾਅਦ ਗੱਦੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇ। ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਮੁਗਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਸਣਕਾਲ ਵਿੱਚ ਸੋਨਾ ਮੁਗਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਬਖ਼ਤਾਵਰ ਉਮਰ ਦੇ ਇੱਕ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਕਬਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕਰਣ ਲਈ ਵਿਆਕੁਲ ਸੀ। 1658 ਵਿੱਚ, ਉਹ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ 1666 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਆਗਰਾ ਫੋਰਟ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਔਰੰਗਜੇਬ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਸੀਮਿਤ ਸੀ।
ਮੁਗਲ ਵਾਸਤੁਕਲਾ
ਸੋਧੋਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਸਣਕਾਲ ਦੀ ਮਿਆਦ ਮੁਗਲ ਵਾਸਤੁਕਲਾ ਦਾ ਸੋਨਾ ਯੁੱਗ ਸੀ। ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਕਈ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸਮਾਰਕਾਂ, ਆਪਣੀ ਪਿਆਰੀ ਪਤਨੀ, ਮਹਾਰਾਣੀ ਮੁਮਤਾਜ ਮਹਲ ਲਈ ਇੱਕ ਕਬਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ 1632 - 1648 ਵਿੱਚ ਬਣਾਇਆ ਆਗਰਾ ਵਿੱਚ ਤਾਜ ਮਹਿਲ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਬਣਵਾਇਆ. ਮੋਤੀ ਮਸਜਦ, ਆਗਰਾ ਅਤੇ ਆਗਰਾ, ਲਾਲ ਕਿਲਾ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਜਾਮਾ ਮਸਜਿਦ ਵਿੱਚ ਕਈ ਹੋਰ ਇਮਾਰਤਾਂ ਲਾਹੌਰ ਵਿੱਚ ਮਸਜਦਾਂ, ਲਾਹੌਰ ਕਿਲੇ ਅਤੇ ਥਕਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਸਜਦ ਨੂੰ ਵਿਸਥਾਰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਮਨਾਣ. ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤਖ਼ਤੇ ਏ ਤਾਓਸ ਜਾਂ ਮੋਰ ਸਿੰਹਾਸਨ, ਆਧੁਨਿਕ ਅਨੁਮਾਨ ਵਲੋਂ ਲੱਖਾਂ ਡਾਲਰ ਦੇ ਲਾਇਕ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਇਹ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਸਣਕਾਲ ਵਲੋਂ ਮਿਲੋ। ਉਹ ਵੀ ਹੁਣ ਪੁਰਾਣੀ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਸ਼ਾਹਜਹਾਨਾਬਾਦ ਨਾਮਕ ਨਵੀਂ ਸ਼ਾਹੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਸੀ। ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੀਵਾਨ ਮੈਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਅਤੇ ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਕਿਲੇ ਵਿੱਚ ਮੋਤੀ ਮਸਜਦ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਕਿਲਾ ਪਰਿਸਰ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾਨ - ਏ- ਖਾਸ ਸਨ। ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਵੀ ਕਲਾ ਅਤੇ ਰਾਜਗੀਰੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਪਰਿਸ਼ਕ੍ਰਿਤ ਸਵਾਦ ਚਖਾ ਹੈ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ 777 ਉਦਿਆਨੋਂ, ਆਪਣੇ ਪਸੰਦੀਦਾ ਗਰੀਸ਼ਮਕਾਲੀਨ ਘਰ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਕਮੀਸ਼ਨ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਪੁੰਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਬਾਗਾਨੋਂ ਦੇ ਕੁੱਝ ਹਰ ਸਾਲ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਪਰਿਆਟਕੋਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਤ ਕਰਣ ਲਈ ਜਿੰਦਾ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ
ਸੋਧੋ- ↑ Shujauddin, Mohammad; Shujauddik, Razia (1967). The Life and Times of Noor Jahan (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Lahore: Caravan Book House. p. 121. OCLC 638031657.
- ↑ Necipoğlu, Gülru, ed. (1994). Muqarnas : an annual on Islamic art and architecture. Vol. 11. Leiden, Netherlands: E.J. Brill. p. 143. ISBN 978-90-04-10070-1.
- ↑ Fenech, Louis E. (2014). "The Evolution of the Sikh Community". In Singh, Pashaura; Fenech, Louis E. (eds.). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. p. 46. ISBN 978-0-19-969930-8.
Jahangir's son, ponkua, better known as the emperor Shah Jahan the Architect
- ↑ Singh, Pashaura; Fenech, Louis E., eds. (2014). "Index". The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. p. 649. ISBN 978-0-19-969930-8.
Shah Jahan, Emperor Shahabuddin Muhammad Khurram
- ↑ Flood, Finbarr Barry; Necipoglu, Gulru (2017). A Companion to Islamic Art and Architecture (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). John Wiley & Sons. p. 897. ISBN 978-1-119-06857-0.
- ↑ Illustrated dictionary of the Muslim world. Tarrytown, NY: Marshall Cavendish Reference. 2011. p. 136. ISBN 978-0-7614-7929-1.
- ↑ Richards 1993, Shah Jahan, pp. 121–122.
- ↑ "Shah Jahan". Encyclopædia Britannica.
- ↑ 9.0 9.1 Findly 1993, p. 125
- ↑ Jahangir (1999). The Jahangirnama: Memoirs of Jahangir, Emperor of India. Translated by Thackston, W. M. Oxford University Press. p. 30. ISBN 0-19-512718-8.
- ↑ Eraly 2000, p. 299
- ↑ Jahangir (1999). The Jahangirnama: Memoirs of Jahangir, Emperor of India. Translated by Thackston, W. M. Oxford University Press. p. 46. ISBN 0-19-512718-8.
- ↑ Kamboh, Muhammad Saleh. Amal I Salih.
During her stay at Fatehpur, the mother of Shah Jahan, Hazrat Bilqis Makani, a resident of Agra became ill. The treatment did not work. Finally, on 4th Jamadi-ul-Awal, she passed away and according to her will, she was buried at Dehra Bagh, near Noor Manzil.
- ↑ Perston, Diana; Perston, Micheal. A Teardrop on the Cheek of Time: The Story of the Taj Mahal.
Although removed from his mother at birth, Shah Jahan had become devoted to her.
- ↑ Lal, Muni (1986). Shah Jahan. Vikas Publishing House. p. 52.