ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ

ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਬਲ

(ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਾ ਤੋਂ ਮੋੜਿਆ ਗਿਆ)

ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼, (ਹਿੰਦੀ: ਭਾਰਤੀਆ ਸਾਸਤ੍ਰ ਸੈਨਾਨ), ਗਣਤੰਤਰ ਦੀ ਫੌਜੀ ਬਲ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ[1][2] ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਵਰਦੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਹਨ: ਇੰਡੀਅਨ ਆਰਮੀ, ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ, ਅਤੇ ਇੰਡੀਅਨ ਏਅਰ ਫੋਰਸ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਨੂੰ ਇੰਡੀਅਨ ਕੋਸਟ ਗਾਰਡ ਅਤੇ ਅਰਧ ਸੈਨਿਕ ਸੰਗਠਨਾਂ[3] (ਅਸਾਮ ਰਾਈਫਲਜ਼, ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਫਰੰਟੀਅਰ ਫੋਰਸ) ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅੰਤਰ-ਸੇਵਾ ਕਮਾਂਡਾਂ ਅਤੇ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰਣਨੀਤਕ ਬਲ ਕਮਾਂਡ, ਅੰਡੇਮਾਨ ਅਤੇ ਨਿਕੋਬਾਰ ਕਮਾਂਡ ਅਤੇ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਰੱਖਿਆ ਸਟਾਫ . ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸੁਪਰੀਮ ਕਮਾਂਡਰ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਅਧੀਨ ਹਨ ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ (ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ) ਦੇ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੇ . 1.4 ਮਿਲੀਅਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਰਗਰਮ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ,[4][5] ਇਹ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਦੂਜੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਫੌਜੀ ਫੋਰਸ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਵੈ-ਸੇਵੀ ਫੌਜ ਹੈ।[6] ਇਹ ਵਿਸ਼ਵ ਦਾ ਚੌਥਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਰੱਖਿਆ ਬਜਟ ਵੀ ਹੈ. 2015 ਦੀ ਕ੍ਰੈਡਿਟ ਸੂਈਜ਼ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਪੰਜਵੀਂ-ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਫੌਜੀ ਹੈ .

ਇਹ ਨੋਟ ਕਰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿ ਕੇਂਦਰੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਪੁਲਿਸ ਬਲਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ 'ਅਰਧ ਸੈਨਿਕ ਬਲਾਂ' ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਬਲ ਨਹੀਂ ਹਨ. ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਭਾਰਤੀ ਪੁਲਿਸ ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕ ਅਧਿਕਾਰੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਗ੍ਰਹਿ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹਨ, ਨਾ ਕਿ ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੇ ਅਧੀਨ। ਇਹ ਕੇਂਦਰੀ ਪੁਲਿਸ ਸੰਗਠਨ ਹਨ.

ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਕਈ ਵੱਡੇ ਫੌਜੀ ਅਭਿਆਨਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਹੋਈਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ: 1947, 1965 ਅਤੇ 1971 ਦੀਆਂ ਭਾਰਤ-ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ, ਪੁਰਤਗਾਲੀ-ਭਾਰਤੀ ਜੰਗ, ਚੀਨ-ਭਾਰਤੀ ਯੁੱਧ, 1967 ਦੀ ਚੋਲਾ ਕਾਂਡ, 1987 ਸਿਨੋ- ਭਾਰਤੀ ਝੜਪ, ਕਾਰਗਿਲ ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਸਿਆਚਿਨ ਦਾ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾਅ। ਭਾਰਤ 7 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਫਲੈਗ ਡੇਅ 'ਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਆਪਣੇ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾ ਅਤੇ ਸੈਨਿਕ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦਾ ਸਨਮਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ. 1962 ਤੋਂ, ਆਈਏਐਫ ਨੇ ਰੂਸ ਨਾਲ ਨੇੜਲੇ ਫੌਜੀ ਸੰਬੰਧ ਕਾਇਮ ਰੱਖੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪੰਜਵੇਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ਾਂ (ਐਫਜੀਐਫਏ) ਅਤੇ ਮਲਟੀਰੋਲ ਟ੍ਰਾਂਸਪੋਰਟ ਏਅਰਕ੍ਰਾਫਟ (ਐਮਟੀਏ) ਵਰਗੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਦਾ ਸਹਿਕਾਰੀ ਵਿਕਾਸ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ. ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਤਿਕੋਣੀ ਨਾਲ ਲੈਸ,[7] ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾ ਨਿਰੰਤਰ ਰੂਪ ਨਾਲ ਆਧੁਨਿਕੀਕਰਣ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ,[8] ਭਵਿੱਖ ਸੈਨਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਅਤੇ ਮਿਜ਼ਾਈਲ ਰੱਖਿਆ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਵਰਗੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਵੇਸ਼.[9]

ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦਾ ਰੱਖਿਆ ਉਤਪਾਦਨ ਵਿਭਾਗ ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਉਪਕਰਣਾਂ ਦੇ ਦੇਸੀ ਉਤਪਾਦਨ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਰਡੀਨੈਂਸ ਫੈਕਟਰੀਜ਼ ਬੋਰਡ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਅਧੀਨ 41 ਭਾਰਤੀ ਆਰਡਨੈਂਸ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਅਤੇ ਅੱਠ ਰੱਖਿਆ ਪੀਐਸਯੂ ਹਨ: ਐਚਏਐਲ, ਬੀਈਐਲ, ਬੀਈਐਮਐਲ, ਬੀਡੀਐਲ, ਐਮਡੀਐਲ, ਜੀਐਸਐਲ, ਜੀਆਰਐਸਈ ਅਤੇ ਮਿਧਾਨੀ. ਭਾਰਤ, ਰੂਸ, ਇਜ਼ਰਾਈਲ, ਫਰਾਂਸ ਅਤੇ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਨਾਲ ਸੈਨਿਕ ਉਪਕਰਣਾਂ ਦਾ ਚੋਟੀ ਦਾ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸਪਲਾਇਰ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ ਉਪਕਰਣਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਦਰਾਮਦ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਦੇਸ਼ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਨਿਰਮਾਣ ਅਤੇ ਆਯਾਤ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰਤਾ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਮੇਕ ਇਨ ਇੰਡੀਆ ਪਹਿਲਕਦਮੀ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਦਰਾਮਦ ਅਤੇ ਖਰੀਦ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ. [ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (August 2019)">ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ</span> ]

ਇਤਿਹਾਸ

ਸੋਧੋ

ਭਾਰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਬਾ ਸੈਨਿਕ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ, ਕਈ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ। ਫ਼ੌਜਾਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹਵਾਲਾ ਵੇਦਾਂ ਅਤੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿਆਂ ਰਾਮਾਇਣ ਅਤੇ ਮਹਾਬਰਾਥ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਖ਼ਾਸਕਰ ਤੀਰਅੰਦਾਜ਼ੀ ਬਾਰੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਲੇ, ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਮਾਰਸ਼ਲ ਆਰਟਸ ਨੂੰ ਧਨੁਰਵੇਦ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਤੋਂ ਮੱਧਯੁਗੀ ਯੁੱਗ

ਸੋਧੋ

ਭਾਰਤੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਇਤਿਹਾਸ 5000 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਹੈ। ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ 2300 ਬੀਸੀ ਪੂਰਵ ਦੇ ਲਗਭਗ ਲੋਥਲ ਵਿਖੇ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਤੱਟ ਉੱਤੇ ਮੰਗਰੋਲ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਬੰਦਰਗਾਹ ਨੇੜੇ, ਸਿੰਧ ਘਾਟੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਲਗਭਗ 1500 ਬੀ.ਸੀ. ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਰਿਗ ਵੇਦ, ਵਰੁਣ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਮਾਰਗਾਂ ਦੇ ਗਿਆਨ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਪਲਾਵਾ ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਭਾਂਡੇ ਦੇ ਸਾਈਡ ਵਿੰਗਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਤੂਫਾਨ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਸਥਿਰਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਇੱਕ ਕੰਪਾਸ, ਮੈਟਸ ਯੰਤਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਚੌਥੀ ਅਤੇ ਪੰਜਵੀਂ ਸਦੀ ਈ ਵਿੱਚ ਨੇਵੀਗੇਸ਼ਨ ਲਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਤ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹਵਾਲਾ ਚੌਥੀ ਸਦੀ ਬੀ.ਸੀ. ਤੋਂ ਮੌਰੀਅਨ ਸਾਮਰਾਜ ਵਿੱਚ ਹੈ. ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਫੌਜਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਰਿਆ, ਸੱਤਵਾਹਨ, ਚੋਲਾ, ਵਿਜੇਨਗਾਰਾ, ਮੁਗਲ ਅਤੇ ਮਰਾਠਾ ਸਾਮਰਾਜ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ. ਸਮਰਾਟ ਚੰਦਰਗੁਪਤ ਮੌਰਿਆ ਦਾ ਸਲਾਹਕਾਰ ਅਤੇ ਸਲਾਹਕਾਰ ਚਾਣਕਿਆ ਦਾ ਅਰਥਸ਼ਾਸਤਰ ਨਾਵਧਿਆਕਸ਼ (ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸੁਪਰਡੈਂਟ) ਅਧੀਨ ਰਾਜ ਦੇ ਜਲਮਾਰਗਾਂ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿਭਾਗ ਉੱਤੇ ਪੂਰਾ ਅਧਿਆਇ ਅਰਪਣ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਬਦ, ਨਾਵਾ ਦਵਿਪੰਤਰਗਣਮ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ "ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਹੋਰ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਕਰਨ ਲਈ" ਅਰਥਾਤ ਖੋਜ) ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਵਿੱਚ ਵੈਦਿਕ ਪਾਠ, ਬੁੱਧਯਾਨ ਧਰਮਸ਼ਾਸਤਰ, ਸਮੁਦਰਸਾਮਯਾਨਮ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਗੁਆਂ .ੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਲੇਨ ਕਈ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਵਪਾਰ ਲਈ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਦੂਸਰੀਆਂ ਸਮਾਜਾਂ ਉੱਤੇ ਭਾਰਤੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਵਿਆਪਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹਨ. ਚੋਲਾਜ਼ ਨੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਪਾਰ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੁਹਾਰਤ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ, ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਚੀਨ ਅਤੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਫੈਲਾਇਆ. 17 ਵੀਂ ਅਤੇ 18 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਮਰਾਠਾ ਅਤੇ ਕੇਰਲ ਦੇ ਬੇੜੇ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਨੇਵੀ ਫੋਰਸ ਬਣ ਗਿਆ, ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਮੇਂ ਯੂਰਪੀਅਨ ਸਮੁੰਦਰੀ ਫੌਜਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ (ਕੋਲਾਚੇਲ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੇਖੋ). ਮਰਾਠਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਫੌਜ ਦੀ ਬੇੜੀ ਸਮੀਖਿਆ, ਜਿਸ 'ਤੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਪਾਲ ਅਤੇ ਕਲਬਤ ਨੇ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਸੀ, ਰਤਨਗਿਰੀ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ' ਤੇ ਹੋਇਆ ਸੀ।[10] ਮਰਾਠਾ Kanhoji Angre, ਅਤੇ Kunjali Marakkar, ਦੇ ਨੇਵਲ ਦੇ ਮੁੱਖ Saamoothiri ਦੀ ਮਿਆਦ ਦੇ ਦੋ ਮਹਿਮਾਮਈ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੇ ਮੁਖੀ ਸਨ.

 
10 ਵੀਂ ਇੰਡੀਅਨ ਡਿਵੀਜ਼ਨ ਦੀਆਂ ਹੰਬਰ ਬਖਤਰਬੰਦ ਕਾਰਾਂ ਇਟਲੀ, 22 ਜੁਲਾਈ 1944 ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧੀਆਂ.

ਰਾਇਲ ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਭਾਰਤ ਈਸਟ ਇੰਡੀਆ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਿੱਚ ਸੀ . 1892 ਵਿਚ, ਇਹ ਰਾਇਲ ਇੰਡੀਅਨ ਮਰੀਨ (ਆਰਆਈਐਮ) ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰੀ ਹਿੱਸੇ ਬਣ ਗਿਆ.

ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ, ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੇ ਯੂਰਪੀਅਨ, ਮੈਡੀਟੇਰੀਅਨ ਅਤੇ ਮੱਧ ਪੂਰਬੀ ਯੁੱਧ ਦੇ ਥੀਏਟਰਾਂ ਲਈ ਕਈ ਵੰਡਾਂ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਬ੍ਰਿਗੇਡਾਂ ਦਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ. ਇੱਕ ਮਿਲੀਅਨ ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ; 62,000 ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਹੋਰ 67,000 ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ 74,187 ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਿਕ ਮਾਰੇ ਗਏ। ਇਹ ਜਰਮਨ ਪੂਰਬੀ ਅਫਰੀਕਾ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਮੋਰਚੇ ਤੇ ਜਰਮਨ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਿਆ. ਇੰਡੀਅਨ ਡਿਵੀਜ਼ਨ ਨੂੰ ਮਿਸਰ, ਗੈਲੀਪੋਲੀ ਵੀ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਲਗਭਗ 700,000 ਨੇ ਓਸੋਮਾਨ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਮੇਸੋਪੋਟੇਮੀਆ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।

ਡਬਲਯੂਡਬਲਯੂਆਈ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਤਬਦੀਲੀ ਹੋਇਆ. 1928 ਵਿਚ, ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਸਬ-ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਡੀ ਐਨ ਮੁਖਰਜੀ ਰਾਇਲ ਇੰਡੀਅਨ ਮਰੀਨ ਵਿੱਚ ਕਮਿਸ਼ਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਹਿਲੇ ਭਾਰਤੀ ਬਣੇ. 1932 ਵਿਚ, ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ ਹਵਾਈ ਫੌਜ ਵਜੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ; ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਆਰਆਈਐਮ ਨੂੰ ਰਾਇਲ ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ (ਆਰਆਈਐਨ) ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਅਪਗ੍ਰੇਡ ਕੀਤਾ ਗਿਆ.

ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਫ਼ਸਰ ਕੋਰ ਦਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ "ਇੰਡੀਅਨਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ" ਡਬਲਯੂਡਬਲਯੂਆਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ, 1939 ਵਿੱਚ ਲੜਾਈ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਭਾਰਤੀ ਝੰਡਾ, ਜਨਰਲ ਜਾਂ ਹਵਾਈ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸਨ. ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਉਹ ਗੈਰ-ਲੜਾਕੂ ਭਾਰਤੀ ਮੈਡੀਕਲ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਜਿਹੜੇ ਕਰਨਲ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਰੈਂਕ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ; ਰੈਗੂਲਰ ਇੰਡੀਅਨ ਆਰਮੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਮੇਜਰ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ.[11] ਰਾਇਲ ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਭਾਰਤੀ ਸੀਨੀਅਰ ਲਾਈਨ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਇਕੋ ਸੀਨੀਅਰ ਸੀਨੀਅਰ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੀ,[12] ਜਦੋਂ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਵਿੱਚ 1939 ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਭਾਰਤੀ ਸੀਨੀਅਰ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਇੱਕ ਫਲਾਈਟ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਸਨ।[13]

ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਵਿਚ, ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੇ 1939 ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ 200,000 ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ. ਯੁੱਧ ਦੇ ਅੰਤ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇਹ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਵੈ-ਸੇਵੀ ਫੌਜ ਬਣ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਅਗਸਤ 1945 ਵਿੱਚ 25 ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਦਮੀ ਹੋ ਗਈ.[14] ਪੈਦਲ ਫੌਜਾਂ, ਸ਼ਸਤਰਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਉੱਡਦੀ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਦੀ ਵੰਡ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾ ਕਰਦਿਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਫ਼ਰੀਕਾ, ਯੂਰਪ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ 'ਤੇ ਲੜਾਈ ਲੜੀ. ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਾ ਨੇ ਇਥੋਪੀਆ ਵਿੱਚ ਇਟਾਲੀਅਨ ਆਰਮੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ, ਮਿਸਰ ਵਿੱਚ, ਲੀਬੀਆ ਅਤੇ ਟਿ theਨੀਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇਤਾਲਵੀ ਅਤੇ ਜਰਮਨ ਫੌਜ ਦੋਵਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਾਈ ਲੜੀ ਅਤੇ ਇਤਾਲਵੀ ਸਮਰਪਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਜਰਮਨ ਆਰਮੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਿਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਾ ਦਾ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਜਾਪਾਨੀ ਫੌਜ ਨਾਲ ਲੜਨ ਲਈ ਵਚਨਬੱਧ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਮਲਾਇਆ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੀ ਹਾਰ ਅਤੇ ਬਰਮਾ ਤੋਂ ਭਾਰਤੀ ਸਰਹੱਦ ਤੱਕ ਵਾਪਸੀ ਦੌਰਾਨ; ਬਾਅਦ ਵਿਚ, ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਤੇ ਬਰਮਾ ਵਾਪਸ ਜਾਣ 'ਤੇ ਜੇਤੂ ਐਡਵਾਂਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਫੌਜ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ. ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਵਿੱਚ 36,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਚਲੀ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਹੋਰ 34,354 ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ; 67,340 ਯੁੱਧ ਦੇ ਕੈਦੀ ਬਣੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ 4,000 ਸਜਾਵਟ ਦੇ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਪਛਾਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੇ 38 ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਕਰਾਸ ਜਾਂ ਜਾਰਜ ਕਰਾਸ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.

ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਅਤੇ ਵਧਦੀ ਮਾਨਤਾ ਕਿ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦਬਦਬੇ ਦਾ ਦੌਰ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, "ਇੰਡੀਅਨਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ" ਦੀ ਗਤੀ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ. 1940 ਵਿਚ, ਸੁਬਰਤੋ ਮੁਖਰਜੀ (ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੇ ਇੰਡੀਅਨ ਸੀ-ਇਨ-ਸੀ ਅਤੇ ਏਅਰ ਸਟਾਫ ਦੇ ਚੀਫ਼) ਇੱਕ ਏਅਰ ਫੋਰਸ ਸਕੁਐਡਰਨ ਦੀ ਕਮਾਂਡ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਸਕਵਾਡ੍ਰਨ ਲੀਡਰ ਦੇ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੇ ਪਹਿਲੇ ਭਾਰਤੀ ਬਣੇ।[15] ਜੁਲਾਈ 1941 ਵਿਚ, ਇੰਡੀਅਨ ਮੈਡੀਕਲ ਸਰਵਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੀਰਾਜੀ ਕਰਸੇਤਜੀ ਪਹਿਲੇ ਭਾਰਤੀ ਅਫਸਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਗਿਆ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਕੇ ਜਨਰਲ ਅਧਿਕਾਰੀ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਲਈ ਤਰੱਕੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ।[16] ਯੁੱਧ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਨਡੇਰਾ ਐਮ. ਕਰੀਅੱਪਾ, ਐਸ.ਐਮ ਸ਼੍ਰੀਨਾਗੇਸ਼ ਅਤੇ ਕੋਨਡੇਰਾ ਸੁਬਾਇਆ ਥਿਮਾਇਆ, ਜੋ ਸਾਰੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੀ ਕਮਾਂਡ ਕਰਨਗੇ, ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਭਾਰਤੀ ਬਟਾਲੀਅਨ ਅਤੇ ਬ੍ਰਿਗੇਡ ਕਮਾਂਡਰ ਵਜੋਂ ਸਨਮਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ. 1 ਮਈ 1945 ਨੂੰ, ਕੈਰੀੱਪਾ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ ਵਜੋਂ ਤਰੱਕੀ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਰਤੀ ਅਫਸਰ ਬਣਿਆ।[17]

1945 ਵਿੱਚ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ, ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਾ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਕੋਰ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਮੈਡੀਕਲ ਸਰਵਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੀਰਾਜੀ ਕਰਸੇਟ ਜੀ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਮੇਜਰ ਜਨਰਲ, ਇੱਕ ਆਈਐਮਐਸ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ, ਲੜਾਕੂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਭਾਰਤੀ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ ਅਤੇ 220 ਹੋਰ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ ਕਰਨਲ ਅਤੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ-ਕਰਨਲ.[18] ਅਕਤੂਬਰ 1945 ਤੋਂ, ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਯਮਤ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੇਣ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਭਾਰਤੀਆਂ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਨਿਰੰਤਰ ਦੂਜੀ ਨਿਯੁਕਤੀ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਉਦੋਂ ਤਕ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ.[19] 1946 ਵਿਚ, ਰਾਇਲ ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ ਦੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਅਦਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਦਰੋਹ ਕੀਤਾ. ਕੁਲ 78 ਜਹਾਜ਼, ਕਿਨਾਰੇ ਦੀਆਂ 20 ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਅਤੇ 20,000 ਮਲਾਹ ਇਸ ਬਗ਼ਾਵਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਜਿਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਪਿਆ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਦਾ ਭਾਰਤੀਕਰਨ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ, ਜੂਨ 1947 ਤਕ, ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਕੋਲ ਸਿਰਫ 14 ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ ਦੇ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਸਨ, ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਭਾਰਤੀ ਝੰਡਾ, ਜਨਰਲ ਜਾਂ ਹਵਾਈ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰ.[20]

ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਜ (1947–1950)

ਸੋਧੋ

ਭਾਰਤੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਦਾ ਸਮਾਂ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਦੁਖਦਾਈ ਸਮਾਂ ਸੀ. ਨਵੇਂ ਸੁਤੰਤਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਨਾਲ, ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਨੂੰ ਜਬਰੀ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਵੰਡੀਆਂ ਗਈਆਂ ਜਹਾਜ਼ਾਂ, ਵੰਡ ਅਤੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨਾਲ. 15 ਅਗਸਤ 1947 ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਮਿਲਣ ਤੇ ਕੇ.ਐਮ. ਕਰੀਅੱਪਾ ਅਤੇ ਕੇ.ਐੱਸ. ਰਾਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ ਤੋਂ ਮੇਜਰ-ਜਨਰਲ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਲਈ ਤਰੱਕੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ; ਉਸ ਸਮੇਂ 12 ਹੋਰ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ ਦਾ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਿਆ ਸੀ। 1947 ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ, ਕੁਲ 13 ਭਾਰਤੀ ਮੇਜਰ-ਜਰਨੈਲ ਅਤੇ 30 ਭਾਰਤੀ ਬ੍ਰਿਗੇਡੀਅਰ ਸਨ, ਤਿੰਨੋਂ ਫੌਜ ਦੀਆਂ ਕਮਾਂਡਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਅਕਤੂਬਰ 1948 ਤੱਕ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਸਮੇਂ ਕੇਵਲ 260 ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸਲਾਹਕਾਰ ਵਜੋਂ ਨਵੀਂ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਰਹੇ। ਜਾਂ ਕੁਝ ਤਕਨੀਕੀ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਦੀ ਜਰੂਰੀ ਪੋਸਟਾਂ ਵਿਚ.[21] ਅਪ੍ਰੈਲ 1948 ਤੋਂ, ਵਾਈਸਰਾਇ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਕਮਿਸ਼ਨਡ ਅਫਸਰਾਂ (ਵੀ.ਸੀ.ਓ.) ਨੂੰ ਮੁੜ ਜੂਨੀਅਰ ਕਮਿਸ਼ਨਡ ਅਫਸਰ (ਜੇ.ਸੀ.ਓ.) ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਕਿੰਗਜ਼ ਕਮਿਸ਼ਨਡਡ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ (ਕੇ.ਸੀ.ਆਈ.ਓ.) ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਕਮਿਸ਼ਨਡ ਅਫਸਰਾਂ (ਆਈ.ਸੀ.ਓ.) ਵਿਚਲੇ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਹੋਰ ਅਹੁਦਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ - "ਹੋਰ ਦਰਜਾ" ਵਜੋਂ ਨਾਮਜਦ[22]

ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਕਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਫੌਜੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਖ਼ਾਸਕਰ 1947 ਦੀ ਹਿੰਦ-ਪਾਕਿ ਜੰਗ ਅਤੇ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਪੋਲੋ, ਸਤੰਬਰ 1948 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੌਜੀ ਕਾਰਵਾਈ ਦਾ ਕੋਡ ਨਾਮ ਸੀ, ਜਿਥੇ ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਨੇ ਰਾਜ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਹੈਦਰਾਬਾਦ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦਾ ਤਖਤਾ ਪਲਟਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਰਾਜ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਸੰਘ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰ ਲਿਆ। 15 ਜਨਵਰੀ 1949 ਨੂੰ, ਜਨਰਲ ਕੇ ਐਮ ਕਰੀਅੱਪਾ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਸੈਨਾ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਮਾਂਡਰ-ਇਨ-ਚੀਫ਼ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਰਵਰੀ 1949 ਵਿਚ, ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ " ਮਾਰਸ਼ਲ ਰੇਸ " ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੀ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਫ਼ੌਜੀ ਭਰਤੀ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਅਰਜ਼ੀ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤੀ.[23]

26 ਜਨਵਰੀ 1950 ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਇੱਕ ਸਰਵਪੱਖ ਰਾਸ਼ਟਰ ਗਣਤੰਤਰ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਕੁਝ ਆਖ਼ਰੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ - ਜਿਵੇਂ ਰੈਂਕ ਬੈਜ, ਸਾਮਰਾਜ ਤਾਜ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਗੱਦੀਨਸ਼ੀਨ ਅਤੇ "ਰਾਇਲ" ਨਿਗਰਾਨਾਂ - ਨੂੰ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਤਿਰੰਗਾ ਅਤੇ ਅਸੋਕਾ ਦੀ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ .[24] ਜਦੋਂ ਕਿ ਭਾਰਤ ਗਣਤੰਤਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਤੋਂ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੇ 1960 ਵਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਵਿੱਚ ਸੀਨੀਅਰ ਅਹੁਦੇ ਸੰਭਾਲਣੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖੇ. 1 ਅਪ੍ਰੈਲ 1954 ਨੂੰ, ਏਅਰ ਮਾਰਸ਼ਲ ਸੁਬਰੋਟੋ ਮੁਖਰਜੀ, ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਭਾਰਤੀ ਕਮਾਂਡਰ-ਇਨ-ਚੀਫ਼ ਬਣੇ। 1 ਅਪ੍ਰੈਲ 1955 ਤੋਂ ਲਾਗੂ ਹੋਇਆ, ਇੱਕ ਸੰਸਦੀ ਐਕਟ, ਕਮਾਂਡਰ-ਇਨ-ਚੀਫ਼ਜ਼ (ਪਰਿਵਰਤਨ ਇਨ ਅਹੁਦਾ) ਐਕਟ, ਨੇ ਹਰੇਕ ਸ਼ਾਖਾ ਦੇ ਚੀਫ਼ ਆਫ਼ ਸਟਾਫ਼ ਵਜੋਂ ਕਮਾਂਡਰ-ਇਨ-ਚੀਫ਼ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਨਾਮਿਤ ਕੀਤਾ। 1958 ਤਕ ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ ਦਾ ਆਖ਼ਰੀ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਚੀਫ਼ ਆਫ਼ ਸਟਾਫ, ਕਿਸੇ ਭਾਰਤੀ ਦੁਆਰਾ ਸਫ਼ਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਸਾਲ ਦੇ 22 ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ, ਵਾਈਸ ਐਡਮਿਰਲ ਰਾਮ ਦਾਸ ਕਟਾਰੀ ਨੇਵੀ ਸਟਾਫ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਭਾਰਤੀ ਚੀਫ ਬਣੇ. ਇੰਡੀਅਨ ਏਅਰ ਫੋਰਸ ਅਤੇ ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ ਦੇ ਚੀਫ਼ ਆਫ਼ ਸਟਾਫ ਨੂੰ ਕ੍ਰਮਵਾਰ 1966 ਅਤੇ 1968 ਵਿੱਚ ਚੀਫ਼ ਆਫ਼ ਆਰਮੀ ਸਟਾਫ ਦੀ ਬਜਾਏ ਚਾਰ ਸਿਤਾਰਾ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

1961 ਵਿੱਚ ਗੋਆ ਦੇ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਕਬਜ਼ੇ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪੁਰਤਗਾਲ ਵਿੱਚ ਤਣਾਅ ਵਧ ਗਿਆ, ਜਿਸਦਾ ਭਾਰਤ ਨੇ ਖੁਦ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ। ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਭਾਰਤ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਅਤੇ ਨਿਹੱਥੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ 'ਤੇ ਹਿੰਸਕ .ੰਗ ਨਾਲ ਕੁੱਟਮਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਵਿਜੇ ਵਿਜੇ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਇੱਕ ਉਚਾਈ ਹਵਾ, ਸਮੁੰਦਰ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਮੁਹਿੰਮ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਫੌਜਾਂ ਦੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸਮਰਪਣ ਕੀਤਾ ਗਿਆ. 36 ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ, 451 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਰਾਜ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਗੋਆ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲਿਆ.

 
ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਜਨਰਲ ਏ.ਏ.ਕੇ. ਨਿਆਜ਼ੀ 16 ਦਸੰਬਰ, 1971 ਨੂੰ Dhaka ਾਕਾ ਵਿੱਚ ਆਤਮ ਸਮਰਪਣ ਦੇ ਸਾਧਨ 'ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਜਨਰਲ. ਅਰੋੜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਕੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸੈਨਾ, ਨੇਵੀ ਅਤੇ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹਨ। 1971 ਦੀ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਦੇ ਤਿੰਨਾਂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਸਿੱਧੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ।

ਭਾਰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂ neighbor ੀ ਦੇਸ਼ ਪਾਕਿਸਤਾਨ, 1947, 1965, 1971 ਅਤੇ 1999 ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਚੀਨ ਨਾਲ 1962 ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਵੱਡੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਲੜੀਆਂ ਸਨ। 1971 ਦੀ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਉੱਤੇ ਭਾਰਤੀ ਜਿੱਤ ਨੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਆਜ਼ਾਦ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ। 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਅਤੇ 1980 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਰੰਭ ਵਿੱਚ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੇ ਭਾਰਤ ਨਾਲ ਵਿਵਾਦਤ ਖੇਤਰ, ਸਿਆਚਿਨ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਲਈ ਯਾਤਰਾ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਵਿਕਾਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਕੇ, ਅਪ੍ਰੈਲ 1984 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਨੇ ਸਫਲ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਮੇਘਦੂਤ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਦੌਰਾਨ ਇਸ ਨੇ 70 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (41 ਮੀਲ) ਲੰਬੇ ਸਿਆਚਿਨ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ, ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਹਾਇਕ ਨਦੀਆਂ ਦੇ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰਾਂ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਦੇ ਤਿੰਨ ਮੁੱਖ ਪਾਸਿਓਂ ਆਪਣਾ ਕੰਟਰੋਲ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਿਆ। ਸਾਲਟੋਰੋ ਰਿਜ ਤੁਰੰਤ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਦੇ ਪੱਛਮ ਵੱਲ, ਸੀਆ ਲਾ, ਬਿਲਾਫੋਂਡ ਲਾ ਅਤੇ ਗਯੋਂਗ ਲਾ .[25][26] ਟਾਈਮ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਭਾਰਤ ਨੇ 1,000 square miles (3,000 km2) ਤੋਂ 1,000 square miles (3,000 km2) ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ ਦੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਸਿਆਚਿਨ ਵਿੱਚ ਇਸਦੇ ਫੌਜੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ.[27] 1987 ਵਿੱਚ ਅਤੇ 1989 ਵਿੱਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੇ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਲੈਣ ਲਈ ਪਰ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ. ਇਸ ਟਕਰਾਅ ਦਾ ਅੰਤ ਭਾਰਤੀ ਜਿੱਤ ਨਾਲ ਹੋਇਆ।[28] 2003 ਤੋਂ ਜੰਗਬੰਦੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ।   [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (March 2016)">ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ</span> ] ਇੰਡੀਅਨ ਪੀਸ ਕੀਪਿੰਗ ਫੋਰਸ (ਆਈ ਪੀ ਕੇ ਐੱਫ) ਨੇ 1987–1990 ਵਿੱਚ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਸ੍ਰੀਲੰਕਾ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ-ਸ੍ਰੀਲੰਕਾ ਸਮਝੌਤੇ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਅਧੀਨ ਤਾਮਿਲ ਟਾਈਗਰਜ਼ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਨ ਚਲਾਈ ਸੀ।[29] ਇਹ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਲ ਲੜਾਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਗੈਰ ਰਵਾਇਤੀ ਲੜਾਈ ਲਈ ਸਿਖਲਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਤਕਰੀਬਨ 1,200 ਕਰਮਚਾਰੀ ਅਤੇ ਕਈ ਟੀ -22 ਟੈਂਕਾਂ ਗਵਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਆਖਰਕਾਰ ਭਾਰਤ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀਲੰਕਾ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਕੇ ਮਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ. ਜਿਸ ਨੂੰ ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਪਵਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਨੇ ਸ੍ਰੀਲੰਕਾ ਲਈ ਅਤੇ ਅੰਦਰ ਤਕਰੀਬਨ 70,000 ਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਉਡਾਣ ਭਰੀ।

21 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵ ਮਹਾਂ-ਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਖੇਤਰੀ ਭੂਮਿਕਾ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹਿੰਦ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਅਡੇਨ ਦੀ ਖਾੜੀ ਤੋਂ ਮਲਾਕਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਖੇਤਰ ਤਕ ਫੈਲਣ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਤਕ ਗਲੋਬਲ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਭਾਰਤ ਲਈ ਪੁਨਰਗਠਨ ਦੇਖਿਆ.[30] ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ, ਬਲਕਿ ਉੱਤਰੀ ਹਿੰਦ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਦੇ ਖੇਤਰ, ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਪੂਰਬੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰ fromੇ ਤੋਂ, ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਮਲਾਕਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰ toੇ ਤੱਕ ਘੇਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਈਰਾਨ, ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ, ਸੈਂਟਰਲ ਏਸ਼ੀਅਨ ਰੀਪਬਲਿਕਸ (ਸੀਏਆਰਜ਼), ਚੀਨ ਅਤੇ ਮਿਆਂਮਾਰ. ਇੱਕ ਖੇਤਰੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਜੋਂ ਭਾਰਤ ਦੀ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਨਿਘਾਰ ਸਮੇਤ ਸੰਸਥਾਗਤ ਸਥਿਰਤਾ, ਆਰਥਿਕ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਸੈਨਿਕ ਤਾਕਤ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਰਹੇਗੀ। ਚੀਨ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਵਾਦਪੂਰਨ ਸਰਹੱਦਾਂ ਦੇ ਲੰਮੇ ਹਿੱਸੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਹੇਠ ਦਿੱਤੇ ਖੇਤਰ, ਦੋਵੇਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਅਮਨ-ਸ਼ਾਂਤੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਵੱਡੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣੇ ਹੋਏ ਹਨ।   [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (June 2017)">ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ</span> ]

ਮੌਜੂਦਾ

ਸੋਧੋ

ਸੰਖੇਪ ਜਾਣਕਾਰੀ

ਸੋਧੋ

ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਦਾ ਮੁੱਖ ਦਫਤਰ ਭਾਰਤ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ, ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਦੇ ਰਸਮੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕਮਾਂਡਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ,[31] ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸਲ ਨਿਯੰਤਰਣ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨਮੰਤਰੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ (ਐਮਓਡੀ) ਇੱਕ ਮੰਤਰਾਲਾ ਹੈ ਜੋ ਅੱਤਵਾਦ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਬਾਹਰੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ. ਜਨਰਲ ਮਨੋਜ ਮੁਕੰਦ ਨਰਵਾਣੇ ਸੈਨਾ ਸਟਾਫ (ਸੀਓਐਸ) ਦਾ ਚੀਫ ਹੈ, ਐਡਮਿਰਲ ਕਰਮਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੇਵੀ ਸਟਾਫ (ਸੀਐਨਐਸ) ਦਾ ਚੀਫ ਹੈ ਅਤੇ ਏਅਰ ਚੀਫ ਮਾਰਸ਼ਲ ਰਾਕੇਸ਼ ਕੁਮਾਰ ਸਿੰਘ ਭਦੌਰੀਆ, ਏਅਰ ਸਟਾਫ (ਸੀਏਐਸ) ਦਾ ਚੀਫ਼ ਹੈ।[32][33]

ਭਾਰਤੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਬਲ ਆਪਣੇ ਕਾਰਜ ਖੇਤਰ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ. ਇੰਡੀਅਨ ਆਰਮੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੱਤ ਟੈਕਨੀਕਲ ਕਮਾਂਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਹਰ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਜਨਰਲ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਿੱਚ ਹੈ. ਭਾਰਤੀ ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸੰਚਾਲਨ ਅਤੇ ਦੋ ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਕਮਾਂਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ.[34] ਹਰੇਕ ਕਮਾਂਡ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਇੱਕ ਏਅਰ ਅਫਸਰ ਕਮਾਂਡਿੰਗ-ਇਨ-ਚੀਫ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਏਅਰ ਮਾਰਸ਼ਲ ਦਾ ਦਰਜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਇੰਡੀਅਨ ਨੇਵੀ ਤਿੰਨ ਕਮਾਂਡਾਂ ਚਲਾਉਂਦੀ ਹੈ . ਹਰੇਕ ਕਮਾਂਡ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਇੱਕ ਝੰਡਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਮਾਂਡ-ਇਨ-ਚੀਫ਼ ਵਾਈਸ ਐਡਮਿਰਲ ਦਾ ਦਰਜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਇੱਥੇ ਦੋ ਸੰਯੁਕਤ ਕਮਾਂਡ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਤਿੰਨੋਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਰਣਨੀਤਕ ਤਾਕਤਾਂ ਦੀ ਕਮਾਂਡ ਅਤੇ ਅੰਡੇਮਾਨ ਅਤੇ ਨਿਕੋਬਾਰ ਕਮਾਂਡ ਹਨ . ਸਮੁੱਚੇ ਫੌਜੀ ਕਮਾਂਡਰ ਦੀ ਘਾਟ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਨੂੰ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਗੁਆਂ neighboringੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਫੌਜੀ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਦੇ ਵਾਧੇ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਹੈ.[35]

 
ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਸਾ Southਥ ਬਲਾਕ ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦਾ ਮੁੱਖ ਦਫਤਰ ਹੈ।

ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਦੇ ਚਾਰ ਮੁੱਖ ਕੰਮ ਹਨ;[36]

  • ਭਾਰਤ ਦੀ ਖੇਤਰੀ ਅਖੰਡਤਾ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲਈ.
  • ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਲਈ ਜੇ ਕਿਸੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੁਆਰਾ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.
  • ਆਫ਼ਤਾਂ (ਜਿਵੇਂ ਹੜ੍ਹ) ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਸਿਵਲ ਕਮਿ communityਨਿਟੀ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨਾ।
  • ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਚਾਰਟਰ ਪ੍ਰਤੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਰੱਖਿਅਕ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣਾ।

ਹਵਾਲੇ

ਸੋਧੋ
  1. ↑ "Indian Armed Forces". Know India Portal. NIC, GoI. Archived from the original on 25 September 2015. Retrieved 17 September 2015.
  2. ↑ "CIC Order" (PDF). Right to Information. CIC, GoI. Archived from the original (PDF) on 25 September 2015. Retrieved 17 September 2015.
  3. ↑ Matters, Professional (12 July 2011). "Report My Signal- Professional Matters: The Central Police Forces and State Armed Police". Reportmysignalpm.blogspot.com. Archived from the original on 30 March 2012. Retrieved 17 August 2012.
  4. ↑ "Press Information Bureau". Archived from the original on 15 September 2016. Retrieved 15 September 2016.
  5. ↑ "20% Sailor Shortage in Navy, 15% Officer Posts Vacant In Army, Nirmala Sitharaman Tells Parliament". News18. Retrieved 28 December 2017.
  6. ↑ John Pike. "India - Army". Archived from the original on 6 January 2016.
  7. ↑ "Now, India has a nuclear triad". The Hindu. Archived from the original on 24 September 2015. Retrieved 17 October 2016.
  8. ↑ "Breaking News, World News & Multimedia". Archived from the original on 8 January 2014.
  9. ↑ Rabinowitz, Gavin (18 June 2008). "India's army seeks military space program". The San Francisco Chronicle. Archived from the original on 21 March 2012.
  10. ↑ "DKPA: Stamp Calendar - Stamps Issued by India in February 2001". geocities.com. Archived from the original on 27 October 2009.
  11. ↑ Indian Army List for October 1939. Government of India Press. 1939.
  12. ↑ The Navy List for August 1939. HM Stationery Office. 1939. pp. 620–621.
  13. ↑ The Air Force List for August 1939. HM Stationery Office. 1939. pp. 870–871.
  14. ↑ "Colonies, Colonials and World War Two". Archived from the original on 2 July 2012. Retrieved 30 September 2013.
  15. ↑ The Air Force List: June 1940. HM Stationery Office. 1940. p. 702.
  16. ↑ Indian Army List for July 1942. Government of India Press. 1942. p. 1933.
  17. ↑ The Quarterly Army List: December 1946 (Part I). HM Stationery Office. 1946. pp. 132–A.
  18. ↑ "Officers For India: Beginning of Big Changes". The Times. 30 May 1945.
  19. ↑ "The Indian Forces: Gradual Elimination of European Officers". The Times. 23 October 1945.
  20. ↑ "British Troops In India: Reported Plans For Withdrawal". The Times. 17 June 1947.
  21. ↑ "Nationalization of Indian Army". The Times. 27 October 1948.
  22. ↑ "Press Note" (PDF). Press Information Bureau of India - Archive. 6 April 1948. Retrieved 8 March 2020.
  23. ↑ "No More Class Composition in Indian Army" (PDF). Press Information Bureau of India - Archive. 1 February 1949. Retrieved 16 February 2020.
  24. ↑ "New Designs of Crests and Badges in the Services" (PDF). Press Information Bureau of India - Archive. Archived from the original (PDF) on 8 August 2017.
  25. ↑ Wirsing, Robert (15 November 1991). Pakistan's security under Zia, 1977–1988: the policy imperatives of a peripheral Asian state. Palgrave Macmillan, 1991. ISBN 9780312060671.
  26. ↑ Child, Greg (1998). Thin air: encounters in the Himalayas. The Mountaineers Books, 1998. ISBN 9780898865882.
  27. ↑ Desmond/Kashmir, Edward W. (31 July 1989). "The Himalayas War at the Top Of the World". Time.com. Archived from the original on 14 January 2009.
  28. ↑ Kapur, S. Paul (2007). Dangerous Deterrent: Nuclear Weapons Proliferation and Conflict in South Asia. Stanford University Press. p. 118. ISBN 978-0804755504.
  29. ↑ Marasinghe, M. L. (9 July 1988). "Ethnic Politics and Constitutional Reform: The Indo-Sri Lankan Accord". International & Comparative Law Quarterly. 37 (3): 551–587. doi:10.1093/iclqaj/37.3.551.
  30. ↑ "Military to expand strategic footprint Rejig to guard India interests". telegraphindia.com. Archived from the original on 7 October 2011.
  31. ↑ "About - The President of India". Archived from the original on 5 April 2016. Retrieved 8 March 2016.
  32. ↑ "Admiral Karambir Singh, PVSM, AVSM, ADC Assumes Command of the Indian Navy as 24th Chief of the Naval Staff | Indian Navy". www.indiannavy.nic.in.
  33. ↑ "AIR CHIEF MARSHAL RKS BHADAURIA TAKES OVER AS THE 26TH CHIEF OF THE AIR STAFF | Indian Air Force | Government of India". indianairforce.nic.in.
  34. ↑ "The Indian Air Force Today". Archived from the original on 21 September 2013. Retrieved 2 October 2013.
  35. ↑ "Know your own strength". The Economist. 30 March 2013. Archived from the original on 2 April 2013.
  36. ↑ "Redoctrinisation of the Indian Armed Forces". Slideshare.net. 16 July 2009. Archived from the original on 28 November 2009. Retrieved 1 August 2010.
"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਭਾਰਤੀ_ਹਥਿਆਰਬੰਦ_ਬਲ&oldid=717770" ਤੋਂ ਲਿਆ