ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਅੰਦਰ ਉਪ-ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ

ਉਪ-ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਸੰਪਰਦਾ ( ਗੁਰਮੁਖੀ : ਸੰਪਰਦਾ; ਸਪਰਦਾ ) ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਉਪ-ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਧਰਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪਹੁੰਚਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਾਰੇ ਸੰਪ੍ਰਦਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਾ ਜਾਂ ਜਾਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਉਭਰੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਇੱਕ ਜੀਵਿਤ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਆਗੂ ਆਰਥੋਡਾਕਸ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।[1][2] ਹਰਜੋਤ ਓਬਰਾਏ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸੀ, ਨਿਰਮਲਾ, ਨਾਨਕਪੰਥੀ, ਖਾਲਸਾ, ਸਹਿਜਧਾਰੀ, ਨਾਮਧਾਰੀ ਕੂਕਾ, ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਸਰਵਰੀਆ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।[3] ਮੁਗਲਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਜੋਤੀ-ਜੋਤਿ ਸਮਾਉਣ ਅਤੇ ਨੌਵੇਂ ਸਿੱਖ ਵਜੋਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਮੁਢਲੇ ਗੁਰੂ ਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਉਦਾਸੀਆਂ, ਮਿਨਾਸ ਅਤੇ ਰਾਮਰਾਇਆਂ[4] ਵਰਗੇ ਕਈ ਫੁੱਟ ਵਾਲੇ ਸਮੂਹ ਉਭਰੇ। ਗੁਰੂ. ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਵਿਚ ਕਾਫ਼ੀ ਮਤਭੇਦ ਸਨ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਅਨੁਕੂਲ ਅਤੇ ਅਨੁਕੂਲ ਨਾਗਰਿਕ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਵਿੱਤੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[2][4]

ਖੰਡਾ

19ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਨਾਮਧਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀ ਮੂਲ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਵੱਲ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਸਨ।[5][6][7] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜੀਵਤ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਸੰਕਲਪ ਨੂੰ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਸੰਪਰਦਾ ਭਾਵੇਂ ਗੈਰ-ਰਵਾਇਤੀ ਸੀ, ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸਮਕਾਲੀ ਯੁੱਗ ਦੇ ਸਿੱਖ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸਾਂ ਨੂੰ ਰੂਪ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸੀ।[8][9] 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾ ਸ਼ਿਵ ਦਿਆਲ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਆਗਰਾ ਵਿੱਚ ਰਾਧਾ ਸੁਆਮੀ ਅੰਦੋਲਨ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਇਸਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ।[10] ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਬ੍ਰਦਰਹੁੱਡ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ 1971 ਵਿੱਚ ਪੱਛਮੀ ਗੋਲਿਸਫਾਇਰ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਯੋਗੀ ਹਰਭਜਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕੀਤੀ।[10][11][12] ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਲਈ ਡੇਰਾ (ਸੰਗਠਨ), ਗੈਰ-ਸਿੱਖ ਡੇਰੇ ਵੀ ਦੇਖੋ।

ਮੁੱਢਲੇ ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾ

ਸੋਧੋ

ਪੰਜ ਸੰਪਰਦਾ (ਗੁਰਮੁਖੀ: ਪੰਜ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ; ਪੰਜਾ ਸਪਰਦਾਵੰ ; ਭਾਵ "ਪੰਜ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ") ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਹੇਠਲੇ ਪੰਜ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦਾ ਸਮੂਹਿਕ ਨਾਮ ਹੈ।

ਉਦਾਸੀ

ਸੋਧੋ

ਉਦਾਸੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਸ਼ਬਦ "ਉਦਾਸੀਨ" ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ,[13] : 78 ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਨਿਰਲੇਪ, ਯਾਤਰਾ", ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਤੇ ਅਸਥਾਈ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਤੀ ਪਹੁੰਚ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ,[14] ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਸ੍ਰੀ ਚੰਦ (1494-1643) ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਇੱਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸੰਪਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਉਲਟ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਭਾਗੀਦਾਰੀ, ਸੰਨਿਆਸੀ ਤਿਆਗ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ।[14] ਇਕ ਹੋਰ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਉਦਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਜੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿੱਤਾ ਨਾਲ ਜੋੜਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਵਾਦ ਹੈ ਕਿ ਉਦਾਸੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸ੍ਰੀ ਚੰਦ ਤੋਂ ਹੋਈ ਸੀ ਜਾਂ ਗੁਰਦਿੱਤਾ।[15]

ਉਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਤੋਂ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਸਮਾਨਾਂਤਰ ਲੜੀ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਸ੍ਰੀ ਚੰਦ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ ਗੁਰਦਿੱਤਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।[16] ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ 17ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਵਿੱਚ ਆਏ,[17] ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਅਤੇ ਸਥਾਪਨਾਵਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ,[18] ਜਿੱਥੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਇੱਕ ਨਮੂਨੇ ਦੀ ਪੈਰਵੀ ਕੀਤੀ ਜੋ ਖਾਲਸੇ ਨਾਲੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਖਰਾ ਸੀ।[17] ਉਹ ਬਨਾਰਸ ਤੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਪੂਰੇ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਨਾਵਾਂ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨਗੇ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੱਠ ਦੇ ਸੰਨਿਆਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣਗੇ।[17] ਹਿੰਦੂ ਦੇਵਤਿਆਂ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਾਰਮਿਕ ਪਾਠ ਦੇ ਸੁਮੇਲ ਨੇ ਸੰਕੇਤ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸੰਪਰਦਾ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਅਤੇ ਹਾਲਤਾਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਵਿਕਸਿਤ ਹੋਈ,[16] ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸੰਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਅਦਭੁਤ ਵੇਦਾਂਤਿਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।[19]ਉਹ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਕੇਂਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਧਾਰਤ ਸਨ ਜਿੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਥਾਪਨਾਵਾਂ, ਜਾਂ ਅਖਾੜਿਆਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ, ਸਿਰਫ ਸਿੱਖ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਪੇਂਡੂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ।[16]

1716 ਵਿਚ ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਬਹਾਦਰ ਦੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਅਤੇ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਉਭਾਰ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਉਹ ਕੁਝ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਨ ਜੋ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਿਖਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸਨ; ਉਹ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਫਾਰਸੀ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨ ਸਨ। ਸਿੱਖ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗ੍ਰਾਂਟਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਅਤੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।[20] ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਸੰਨਿਆਸੀ ਹੁਕਮਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਨ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਯੁੱਗ ਦੌਰਾਨ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਵੀਕਾਰਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਗਏ, 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੌਰਾਨ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ। 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ।[21] ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ "ਓਮ ਨਮੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣੇ ,"[20] ਨਾਲ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਸਨੰਦਨ ਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।[19]ਜਦੋਂ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਰੰਭ ਵਿੱਚ ਖਾਲਸਾ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਦਬਦਬੇ ਵਾਲੀ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਲਹਿਰ ਨੇ ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਕੋਡਬੱਧ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਵਧਦੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ[22][23][19]ਅਤੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨੀ[24] ਉਦਾਸੀ ਮਹੰਤਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।[25] ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਲਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਦੇ ਮਿਆਰੀਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਦਾਸੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹਿੰਦੂ ਸਮਝਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[26]

ਮਿਨਾਸ

ਸੋਧੋ

ਮੀਨਾ ਸੰਪਰਦਾ ਬਾਬਾ ਪ੍ਰਿਥੀ ਚੰਦ (1558-1618) ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਦੇ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਨੂੰ ਅਧਿਕਾਰਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਗਲਾ ਗੁਰੂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[27][28] ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਸਿੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮਿਨਾਸ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਬਦ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਬਦਮਾਸ਼",[28][29] ਪ੍ਰਿਥੀ ਚੰਦ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪਿਕ ਗੈਰ-ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਬਦ ਮਿਹਰਵਾਨ ਸਿੱਖ ਹੈ। ਇਸ ਸੰਪਰਦਾ ਨੂੰ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸਿੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਰਹੇਜ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰਾ ਪੰਜ ਪੰਜ ਮੇਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਬਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।[28]

ਹਿੰਡਲਿਸ

ਸੋਧੋ

ਮਿਨਾਸ ਦੇ ਸਮਕਾਲੀ ਇੱਕ ਘੱਟ ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾ ਅਸਪਸ਼ਟ ਹਿੰਦਾਲੀਆਂ (ਗੁਰਮੁਖੀ: ਦੇ ਵੱਡੇਆਏ; ਹਿਦਾਲੀਏ ), ਜਾਂ ਨਿਰੰਜਨੀ (ਗੁਰਮੁਖੀ: ਨਿਰੰਜਨੀਏ ; ਨਿਰਜਨੀਏ ),[30] ਜੋ ਜੰਡਿਆਲਾ ਦੇ ਬਿਧੀ ਚੰਦ (ਗੁਰਮੁਖੀ: ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਜੰਡਿਆਲਾ) ਦਾ ਅਨੁਸਰਣ ਕਰਦੇ ਸਨ। ; ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਛੀਨਾ ਤੋਂ ਵੱਖ), ਹਿੰਦਾਲ (ਗੁਰਮੁਖੀ: ਨਵਾਂਲਾ ਜਾਂ ਹੰਡਲ) ਦਾ ਪੁੱਤਰ,[31] ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦਾ ਵਸਨੀਕ, ਜੋ ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਸਿੱਖ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਮਾਰਗ 'ਤੇ ਚੱਲੇਗਾ, ਇੱਕ ਮੁੱਖ ਅਧਿਕਾਰੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਕਸਬਾ ਜੰਡਿਆਲਾ ਗੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖ ਮੰਦਰ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇੱਕ ਮੁਸਲਿਮ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਲੀਸਿਯਾ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦੇਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਪੰਥ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰੇਗਾ, ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਹਿੰਦਲ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਹੋਣ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰੇਗਾ, ਜੋ ਕਿ ਕਬੀਰ ਦਾ ਇੱਕ ਅਨੁਯਾਈ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[32] : 178 ਉਹ ਸਿੱਖ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਿਨਾਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਜਨਮਸਾਖੀ ਪਰੰਪਰਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਥੋੜਾ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਕੇ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਭਾਈ ਬਾਲਾ, ਇੱਕ ਸੰਧੂ ਜੱਟ ਨਾਲ ਜੋੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਜੱਟ-ਅਗਵਾਈ ਸੰਪਰਦਾ ਸੀ।[33]ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਜੱਟ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਹਿੰਦਾਲੀਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਅਨੁਯਾਈ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ। ਮਿਨਾਸ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਹਿੰਦਾਲੀਆਂ ਨੇ ਸਾਹਿਤਕ ਯੋਗਦਾਨ ਦੀ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਮਾਤਰਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ। ਮਿਨਾਸ ਅਤੇ ਹਿੰਦਾਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਮੁਢਲੇ ਸਿੱਖ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਸਮਝ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।[33]

 
ਉਦਾਸੀਆਂ ਨੇ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿੱਖ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕੀਤੀ, 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਦੂਰ ਸਾਦੇ ਧਰਮ ਅਸਥਾਨ ਬਣਾਏ। ਉੱਪਰ: ਨੇਪਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਦਾਸੀ ਅਸਥਾਨ।

ਰਾਮਰਾਇਅਸ

ਸੋਧੋ

ਰਾਮ ਰਈਸ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਪਰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਗੁਰੂ ਹਰਿਰਾਇ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਰਾਮ ਰਾਇ ਦਾ ਅਨੁਸਰਣ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਕੋਲ ਇੱਕ ਦੂਤ ਵਜੋਂ ਭੇਜਿਆ ਸੀ। ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਗ੍ਰੰਥ ( ਆਸਾ ਦੀ ਵਾਰ ) ਦੀ ਇਕ ਆਇਤ 'ਤੇ ਇਤਰਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ, "ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੀ ਕਬਰ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਘੁਮਿਆਰ ਦੀ ਗੰਢ ਵਿਚ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ", ਇਸ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ। ਰਾਮ ਰਾਏ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਪਾਠ ਦੀ ਗਲਤ ਨਕਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਸੋਧਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, "ਮੁਸਲਮਾਨ" ਨੂੰ "ਬੇਮਨ" (ਵਿਸ਼ਵਾਸਹੀਣ, ਬੁਰਾਈ) ਨਾਲ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਨੇ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।[34][35] ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੇ ਗੁਰੂ ਹਰਿਰਾਇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਤੋਂ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ।ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਡੇਹਰਾ ਰਾਮ ਰਾਏ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।[35] ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿੱਖ ਰਾਮ ਰਾਇ ਦੇ ਨਾਲ ਵਸ ਗਏ, ਉਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ।[34][36] ਉਹ ਪੰਜ ਮੇਲ, ਪੰਜ ਨਿੰਦਣਯੋਗ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਨਾਲ ਦੂਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਚਾਰ ਹਨ ਮਿਨਾਸ, ਮਸੰਦ, ਧੀਰਮਲੀਆ, ਸਰ-ਗਮ (ਉਹ ਸਿੱਖ ਜੋ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਵਾਲ ਕੱਟ ਲੈਂਦੇ ਹਨ)।[37] [38]

ਨਾਨਕਪੰਥੀ

ਸੋਧੋ

ਨਾਨਕਪੰਥੀ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਗੁਰੂ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦਾ ਅਨੁਯਾਈ ਹੈ। ਇਹ ਭਾਈਚਾਰਾ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਮੁਢਲੇ ਸਿੱਖ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਵੀ ਸੀ। [39] ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਿੰਧੀ ਹਿੰਦੂ ਲੋਕ ਨਾਨਕਪੰਥੀ ਹਨ, ਅਤੇ 1881 ਅਤੇ 1891 ਦੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਦੌਰਾਨ, ਭਾਈਚਾਰਾ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ ਕਿ ਹਿੰਦੂ ਜਾਂ ਸਿੱਖ ਵਜੋਂ ਸਵੈ-ਪਛਾਣ ਕਰਨੀ ਹੈ।[40] 1911 ਵਿੱਚ, ਸ਼ਾਹਪੁਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ( ਪੰਜਾਬ ) ਨੇ 9,016 ਸਿੱਖਾਂ (ਕੁੱਲ ਸਿੱਖ ਆਬਾਦੀ ਦਾ 22%) ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, 12,539 ਹਿੰਦੂਆਂ (ਕੁੱਲ ਹਿੰਦੂ ਆਬਾਦੀ ਦਾ 20%) ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਾਨਕਪੰਥੀ ਵਜੋਂ ਪਛਾਣਿਆ।[41] ਨਾਨਕਪੰਥੀ ਸਮਾਜਕ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸੰਸਥਾਗਤ ਫੋਕਸ ਇੱਕ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਸੀ, ਜੋ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖ਼ਾਲਸਾ ਸ਼ਾਸਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਨਿਭਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।[42] ਨਾਨਕਪੰਥੀਆਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਸਹਿਜਧਾਰੀ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਸਬੂਤ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।[43][44] ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਰਤ ਦੀ 1891 ਦੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਵਿੱਚ, ਜੋ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਸੀ, 579,000 ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ "ਹਿੰਦੂ ਨਾਨਕਪੰਥੀ" ਵਜੋਂ ਅਤੇ 297,000 ਲੋਕਾਂ ਨੇ "ਸਿੱਖ ਨਾਨਕਪੰਥੀ" ਵਜੋਂ ਪਛਾਣਿਆ। ਇਸ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਿੱਖ ਸ਼੍ਰੇਣੀਆਂ ਸਿੱਖ ਕੇਸਧਾਰੀ ਅਤੇ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘੀ ਸਿੱਖ ਸਨ।[45]

ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾ

ਸੋਧੋ

ਬੰਦੈ

ਸੋਧੋ

ਬੰਦੀਆਂ ਉਹ ਸਨ ਜੋ ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦਾ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਮੰਨਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 1721 ਵਿੱਚ ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਧੜੇ ਦੁਆਰਾ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਹੀ ਮੌਜੂਦ ਹਨ।[46]

ਨਾਮਧਾਰੀ

ਸੋਧੋ
 
ਨਾਮਧਾਰੀ ਸਿੱਖ ਗਾਇਕ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰ।

ਨਾਮਧਾਰੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੂਕਾ ਸਿੱਖ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਲੜੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਾਲ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਨਾਂਦੇੜ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਮਰੇ ਸਨ ਪਰ ਬਚ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ,[47] ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਾਲਕ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਸੀ। 11ਵੇਂ ਗੁਰੂ ਹੋਣ, ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾ ਜੋ ਨਾਮਧਾਰੀ ਆਗੂਆਂ ਦੁਆਰਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ ਗਈ ਸੀ।[48][49] ਉਹ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ (ਜਾਂ ਨਾਮ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸੰਪਰਦਾ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਨਾਮਧਾਰੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਦੇ ਦੁਹਰਾਓ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਧਾਰਮਿਕ ਰੀਤੀ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ,[50] ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੂਰਤੀਆਂ, ਕਬਰਾਂ, ਕਬਰਾਂ, ਦੇਵਤਿਆਂ ਜਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।[51] ਨਾਮਧਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਸ ਤੱਥ ਕਾਰਨ ਵਧੇਰੇ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਖਾਲਸਾ ਪਛਾਣ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ।[52] ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।[53]

ਨਿਰੰਕਾਰੀ

ਸੋਧੋ

ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਲਹਿਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਬਾਬਾ ਦਿਆਲ ਦਾਸ (1783-1855),[54] ਦੁਆਰਾ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ ਦੇ ਆਸਪਾਸ, ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਰਾਜ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਪੱਛਮੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਸੁਧਾਰ ਲਹਿਰ ਵਜੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਰੂਪ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ", ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਇਹ ਸੱਚਾ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ।[55] ਸਭ ਤੋਂ ਮੁਢਲੀਆਂ ਸਿੱਖ ਸੁਧਾਰ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ,[56][54] ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਵਧ ਰਹੀ ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਾ, ਜੀਵਤ ਗੁਰੂਆਂ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕੀਤੀ।[57] ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਕੋਈ ਆਰੰਭਿਆ ਖਾਲਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਇੱਕ ਨਿਰਾਕਾਰ ਬ੍ਰਹਮ ( ਨਿਰੰਕਾਰ ) ਵੱਲ ਮੁੜਨ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਦੱਸਿਆ।[57] ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕੀਤੀ ਸੀ।[56]

ਸੰਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਸਮੂਹ ਹੈ ਜੋ 1940 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸਿੱਖਾਂ ਅਤੇ ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਇਸਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। [58] ਉਹ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਧਰਮ ਗ੍ਰੰਥ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ 1950 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਸੰਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਵਾਲੇ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ ਵਧਦਾ ਗਿਆ, ਗੁਰਬਚਨ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਧਾਰਮਿਕ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਾਰਨ ਤਣਾਅ ਵਧਣ ਦੇ ਨਾਲ, 1978 ਦੇ ਸਿੱਖ-ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਝੜਪਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ।[59][60][61][62] 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲੇ ਨੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਮਲਾਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕੀਤੀ। 1980 ਵਿੱਚ ਸੰਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਆਗੂ ਗੁਰਬਚਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ।[60][63]

ਨਿਰਮਲਾ

ਸੋਧੋ
 
ਉਜੈਨ ਸਿੰਹਸਥਾ 2016 (ਕੁੰਭ ਮੇਲਾ) ਵਿਖੇ ਨਿਰਮਲ ਅਖਾੜਾ ਜਲੂਸ

ਨਿਰਮਲੇ ਸੰਨਿਆਸੀਆਂ ਦੀ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਹਨ।[64] ਰਵਾਇਤੀ ਮਾਨਤਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਨਿਰਮਲਾ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰਾ 17 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਪੰਜ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰਾਣਸੀ ਭੇਜਿਆ ਸੀ।[65][66] ਇਕ ਹੋਰ ਪਰੰਪਰਾ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਹੋਈ ਸੀ।[67] ਡਬਲਯੂ.ਐਚ. ਮੈਕਲਿਓਡ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਇਹ ਮਾਨਤਾਵਾਂ ਸ਼ੱਕੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦਾ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸਿੱਖ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ "ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਜ਼ਿਕਰ" ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।[68]

ਨਿਰਮਲਾ ਸਿੱਖ ਓਚਰੇ-ਰੰਗ ਦੇ ਚੋਲੇ (ਜਾਂ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਇੱਕ ਚੀਜ਼) ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦੇ ਹਨ,[69] ਅਤੇ ਕੇਸ਼ (ਛੇ ਹੋਏ ਵਾਲ) ਰੱਖਦੇ ਹਨ।[70] ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਸੰਨਿਆਸੀਆਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਜਨਮ ਅਤੇ ਮੌਤ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰਿਦੁਆਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਖਾੜਾ (ਮਾਰਸ਼ਲ ਸੰਗਠਨ) ਹੈ,[70] ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ (ਭਾਰਤ) ਵਿੱਚ ਕਈ ਡੇਰੇ ਹਨ।[71] ਉਹ ਕੁੰਭ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਜਲੂਸ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਰਹੇ ਹਨ।[72][73] ਉਹ ਘੁੰਮਣ-ਫਿਰਨ ਵਾਲੇ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੌਰਾਨ ਪਟਿਆਲਾ ਅਤੇ ਫੁਲਕੀਆਂ ਰਾਜ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਰਾਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮਾਲਵੇ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਰਗਰਮ ਸਨ,[69][73] ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ।[74] ਉਹ ਅਕਸਰ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੌਰਾਨ ਸਿੱਖ ਮੰਦਰਾਂ (ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ) ਵਿੱਚ ਮਹੰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਸਨ।[70] ਨਿਰਮਲੇ ਸਿੱਖ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਵੇਦਾਂਤਿਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ।[75][74] 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਅਤੇ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਅੰਦੋਲਨ ਦੌਰਾਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਧੜੇ ਦੁਆਰਾ ਅਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਸਿੱਖ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ,[69] ਅਤੇ ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[69]

ਰਾਧਾ ਸੁਆਮੀ

ਸੋਧੋ

ਰਾਧਾ ਸੁਆਮੀ ਦਾ ਅਰਥ ਆਤਮਾ ਦਾ ਸੁਆਮੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਹਿਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 1861 ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਵ ਦਿਆਲ ਸਿੰਘ (ਜੋ ਸੋਮੀਜੀ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ) ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਅਤੇ ਹਾਥਰਸ ਦੇ ਤੁਲਸੀ ਸਾਹਿਬ ਸਨ। ਰਾਧਾਸੁਆਮੀ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਸੰਪਰਦਾ ਵਾਂਗ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ, ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਪਣੀ ਪੂਜਾ ਦੌਰਾਨ ਆਦਿ ਗ੍ਰੰਥ ਦੀਆਂ ਆਇਤਾਂ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾ ਕਹਿਣਗੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਅਤੇ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਸਿੱਖ ਸੰਗਠਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕੋਈ ਸਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਬਹੁਤੇ ਸਿੱਖ ਵੀ ਰਾਧਾਸੁਆਮੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।[76] ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਸਿੱਖਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਖਰੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਅਜੋਕੇ ਗੁਰੂ ਹਨ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖਾਲਸਾ ਪਹਿਰਾਵੇ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਰਾਧਾਸੋਆਮੀ ਇੱਕ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਗਤ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਕਿਤੇ ਵੀ ਸੰਤਾਂ ਅਤੇ ਜੀਵਤ ਗੁਰੂਆਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ।[76][77] ਇਸਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, "ਚਿੱਤਰ ਪੂਜਾ, ਤੀਰਥ ਜਾਂ ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਾ" "ਸਮੇਂ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ" ਹੈ, "ਸਮਾਚਾਰ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ ਇੱਕ ਹੰਕਾਰ ਹਨ," ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਧਾਰਮਿਕ ਟੈਕਨੀਸ਼ੀਅਨ, "ਰਿਸ਼ੀ, ਯੋਗੀ, ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਅਤੇ ਸੰਨਿਆਸੀ," "ਅਸਫ਼ਲ" ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਸਦੇ ਨੇਤਾ, ਕਰਮ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਹੋਰ ਅਕਸਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਹਿੰਦੂ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ੱਕ ਵਿੱਚ, 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਇੱਕ ਨੇਤਾ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਧਰਮ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਸੁਤੰਤਰ ਅਧਾਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ, "ਅਕਸਰ "ਧਰਮ" ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਨੇਤਾ ਇਸ ਨੂੰ "ਬਿਲਕੁਲ ਧਰਮ ਨਹੀਂ" ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ "ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸੰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ" ਦਾ ਸੁਮੇਲ। ਇਸ ਨੇ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਦਲਿਤਾਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਡਾਇਸਪੋਰਾ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨਸਲੀ ਸਮੂਹਾਂ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਸਤਿਸੰਗ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[76]

ਸਿੱਖ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਵਾਂਗ, ਸ਼ਿਵ ਦਿਆਲ ਨੇ ਬ੍ਰਹਮ ਲਈ ਸਤਨਾਮ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ।[78] ਰਾਧਾਸੋਆਮੀ ਆਪਣੇ ਪਾਵਨ ਅਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਗ੍ਰੰਥ ਨਹੀਂ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਗੁਰੂ ਸਤਿਸੰਗ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਪਾਵਨ ਅਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਆਦਿ ਗ੍ਰੰਥ ਜਾਂ ਜੀਵਤ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਕਥਨਾਂ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਸੁਣਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਭਜਨ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ।[79] ਰਾਧਾ ਸੁਆਮੀ ਸਿੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਸਖ਼ਤ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਹਨ। ਉਹ ਚੈਰੀਟੇਬਲ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੁਫਤ ਡਾਕਟਰੀ ਸੇਵਾਵਾਂ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ।[79]

ਰਿਦਵਾਨੀ

ਸੋਧੋ

ਰਿਦਵਾਨੀ ਸਿੱਖ ਫੈਲੋਸ਼ਿਪ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1908 ਵਿੱਚ ਮੁੰਬਈ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋ. ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ,[80][81] ਜੋ ਬਹਾਈ ਧਰਮ ਦੇ ਬਾਨੀ, ਬਹਿਉੱਲਾ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਸਿੱਖ ਸੀ। ਰਿਦਵਾਨੀ ਨਾਮ ਰਿਦਵਾਨ ਦੇ ਬਹਾਈ ਤਿਉਹਾਰ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਰਿਦਵਾਨੀ ਬਾਬ ਅਤੇ ਬਹਾਉੱਲਾ ਨੂੰ ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਮਹਦੀ ਅਤੇ ਕਲਕੀ ਅਵਤਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਨੋਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅਜੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣੇ ਬਾਕੀ ਸਨ। ਰਿਦਵਾਨੀ ਪੰਜ ਕੱਕਾਰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਰਹਿਤ ਮਰਿਯਾਦਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਨਾਲ ਹੀ ਬਹਾਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਸਮੇਤ ਕਿਤਾਬ-ਏ-ਅਕਦਾਸ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਆਪਣੀ ਡਿਸਪੋਸੇਬਲ ਆਮਦਨ ਦਾ 19% ਕਿਸਮ ਵਿੱਚ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਯਮ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਦੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ। ਰਿਦਵਾਨੀ ਸਿੱਖ ਸਾਰੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਸਿੱਖ ਅਤੇ ਬਹਾਈ ਛੁੱਟੀਆਂ ਮਨਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਨਾਲ ਹੀ ਸੰਕ੍ਰਾਂਤੀ, ਮੁਸਲਿਮ ਛੁੱਟੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਦਰ ਨਾਈਟ ਅਤੇ ਈਦ-ਅਲ- ਅਧਾ, ਅਤੇ ਫਾਸੀਕਾ, ਪੇਂਟੇਕੋਸਟ ਅਤੇ ਹੈਲੋਵੀਨ ਦੀਆਂ ਈਸਾਈ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਜੋਤਿਸ਼ੀ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵੀ ਮਨਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਰਿਦਵਾਨੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਗਦਾਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਡਾਇਸਪੋਰਾ ਮੌਜੂਦ ਹੈ।

ਹੋਰ ਪਰੰਪਰਾਵੇ

ਸੋਧੋ

ਰਵਿਦਾਸੀਆ

ਸੋਧੋ

ਰਵਿਦਾਸ ਪੰਥ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।[82] 13-14 ਸਦੀ ਦੇ ਭਾਰਤੀ ਗੁਰੂ ਰਵਿਦਾਸ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ, ਜੋ ਸਤਿਗੁਰੂ ਵਜੋਂ ਸਤਿਕਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।[82] ਇਸ ਅੰਦੋਲਨ ਨੇ ਦਲਿਤਾਂ (ਪਹਿਲਾਂ ਹਾਸ਼ੀਏ 'ਤੇ ਰਹਿ ਗਏ) ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਸਰਕਾਰੀ ਸਿੱਖਾਂ ਤੋਂ ਸਮਾਜਿਕ ਵਿਤਕਰੇ ਅਤੇ ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹਨ।[83][84][85]

ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਰਵਿਦਾਸੀਆ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕੀਤੀ, ਰਵਿਦਾਸ ਦੇ ਕੁਝ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰਵਿਦਾਸੀਆ ਸਿੱਖ ਵਜੋਂ ਗਿਣਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਬਣੀ ਸੀ।[86] ਰਵਿਦਾਸੀਆ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੇ 1947 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅਤੇ ਡਾਇਸਪੋਰਾ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਰਵਿਦਾਸੀਆ ਸਮੁਦਾਇਆਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਰ ਏਕਤਾ ਲੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[87]

ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਪਵਿੱਤਰ ਕਿਤਾਬ ਹੈ ਰਵਿਦਾਸੀਆ ਪੰਥ।[88][89][90]

ਹਵਾਲੇ

ਸੋਧੋ
  1. ↑ Hardip Singh Syan (2014). Pashaura Singh and Louis E. Fenech (ed.). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 170–180. ISBN 978-0-19-969930-8.
  2. ↑ 2.0 2.1 Opinderjit Kaur Takhar (2014). Pashaura Singh and Louis E. Fenech (ed.). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 350–359. ISBN 978-0-19-969930-8.
  3. ↑ Harjot Oberoi (1994). The Construction of Religious Boundaries: Culture, Identity, and Diversity in the Sikh Tradition. University of Chicago Press. pp. 24–25. ISBN 978-0-226-61592-9.
  4. ↑ 4.0 4.1 Louis E. Fenech; W. H. McLeod (2014). Historical Dictionary of Sikhism. Rowman & Littlefield Publishers. pp. 260–261. ISBN 978-1-4422-3601-1.
  5. ↑ Louis E. Fenech; W. H. McLeod (2014). Historical Dictionary of Sikhism. Rowman & Littlefield. pp. 151, 273. ISBN 978-1-4422-3601-1.
  6. ↑ Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 28–29, 73–76. ISBN 978-0-19-969930-8.
  7. ↑ Arvind-Pal Singh Mandair (2013). Sikhism: A Guide for the Perplexed. Bloomsburg Academic. pp. 85–86. ISBN 978-1-4411-0231-7.
  8. ↑ Sects in Sikhism, Encyclopedia Britannica
  9. ↑ Page 141, The Culture of India, Kathleen Kuiper, The Rosen Publishing Group
  10. ↑ 10.0 10.1 Kalsi, Sewa Singh (2005). Sikhism. Religions of the World. Philadelphia: Chelsea House Publishers. pp. 9–14. ISBN 0-7910-8098-6.
  11. ↑ Verne Dusenbery (2014). Pashaura Singh and Louis E. Fenech (ed.). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 560–570. ISBN 978-0-19-969930-8.
  12. ↑ Mooney, Nicola (2012). "Reading Weber Among the Sikhs: Asceticism and Capitalism in the 3Ho/Sikh Dharma". Sikh Formations. 8 (3). Taylor & Francis: 417–436. doi:10.1080/17448727.2012.745305. ISSN 1744-8727.
  13. ↑ Harjot Oberoi (1994). The Construction of Religious Boundaries: Culture, Identity, and Diversity in the Sikh Tradition. University of Chicago Press. pp. 78–80. ISBN 978-0-226-61592-9.
  14. ↑ 14.0 14.1 Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 375–377. ISBN 978-0-19-969930-8.
  15. ↑ Oberoi 1994.
  16. ↑ 16.0 16.1 16.2 Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 375–377. ISBN 978-0-19-969930-8.
  17. ↑ 17.0 17.1 17.2 Harjot Oberoi (1994). The Construction of Religious Boundaries: Culture, Identity, and Diversity in the Sikh Tradition. University of Chicago Press. pp. 78–80. ISBN 978-0-226-61592-9.
  18. ↑ John Stratton Hawley; Gurinder Singh Mann (1993). Studying the Sikhs: Issues for North America. SUNY Press. p. 182. ISBN 978-0-7914-1426-2.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 Singh & Fenech 2014.
  20. ↑ 20.0 20.1 Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 375–377. ISBN 978-0-19-969930-8.
  21. ↑ Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. OUP Oxford. pp. 375–378. ISBN 978-0-19-100412-4.
  22. ↑ Deol, Harnik (2000). Religion and Nationalism in India: The Case of the Punjab (Routledge Studies in the Modern History of Asia) (1st ed.). New York City, U.S.A.: Routledge. pp. 76–78. ISBN 978-0415201087.
  23. ↑ Agnihotri, Dr. V.K. (1988). Indian History with Objective Questions and Historical Maps (26th ed.). New Delhi, India: Allied Publishers. p. C-171. ISBN 9788184245684.
  24. ↑ Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 542–543. ISBN 978-0-19-100412-4.
  25. ↑ Tanweer Fazal (1 August 2014). "Nation-state" and Minority Rights in India: Comparative Perspectives on Muslim and Sikh Identities. Routledge. p. 113. ISBN 978-1-317-75179-3.
  26. ↑ John Stratton Hawley; Gurinder Singh Mann (1993). Studying the Sikhs: Issues for North America. SUNY Press. p. 182. ISBN 978-0-7914-1426-2.
  27. ↑ H. S. Singha (2000). The Encyclopedia of Sikhism (over 1000 Entries). Hemkunt Press. p. 165. ISBN 978-81-7010-301-1.
  28. ↑ 28.0 28.1 28.2 Winand M. Callewaert; Rupert Snell (1994). According to Tradition: Hagiographical Writing in India. Otto Harrassowitz Verlag. pp. 23–24. ISBN 978-3-447-03524-8.
  29. ↑ Arvind-Pal S. Mandair; Christopher Shackle; Gurharpal Singh (2013). Sikh Religion, Culture and Ethnicity. Taylor & Francis. pp. 36–37. ISBN 978-1-136-84634-2.
  30. ↑ W. H. McLeod (2005). Historical Dictionary of Sikhism. Scarecrow Press. pp. 148–149. ISBN 978-0-8108-5088-0.
  31. ↑ "ਹਿੰਦਾਲ (ਹੰਦਾਲ), ਭਾਈ - Encyclopedia of Sikhism". Punjabipedia.org (in Punjabi). Publication Bureau of the Punjabi University Patiala. Retrieved 2022-08-20.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  32. ↑ Syan, Hardip S. (2014). "Sectarian Works". In Singh, Pashaura; Fenech, Louis E. (eds.). TheThe Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 170–179. ISBN 978-0-19-969930-8.
  33. ↑ 33.0 33.1 Syan 2014.
  34. ↑ 34.0 34.1 Ram Rai, Encyclopedia of Sikhism, Editor in Chief: Harbans Singh, Punjab University
  35. ↑ 35.0 35.1 Louis E. Fenech; W. H. McLeod (2014). Historical Dictionary of Sikhism. Rowman & Littlefield. pp. 260–261. ISBN 978-1-4422-3601-1.
  36. ↑ Rām Rāiyā, Encyclopaedia Britannica
  37. ↑ Arvind-Pal S. Mandair; Christopher Shackle; Gurharpal Singh (2013). Sikh Religion, Culture and Ethnicity. Taylor & Francis. pp. 36–37. ISBN 978-1-136-84634-2.
  38. ↑ SS Kohli (1993). The Sikh and Sikhism. Atlantic Publishers. pp. 2–3.
  39. ↑ Dr. Balwant Singh Dhillon, Guru Nanak Dev University. "The Doctrine of Guru-Panth, Origin and its Characteristic Features" (PDF). globalsikhstudies.net. Archived from the original (PDF) on 2015-09-24. Retrieved 2015-12-30.
  40. ↑ Empires of the Indus: The Story of a River - Alice Albinia ISBN 978-1-84854-786-5
  41. ↑ A Glossary of the Tribes and Castes of the Punjab and North-West Frontier Province, Vol. 1
  42. ↑ Michael Hawley (2014). Pashaura Singh and Louis E. Fenech (ed.). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 317–320. ISBN 978-0-19-969930-8.
  43. ↑ Harjot Oberoi (1994). The Construction of Religious Boundaries: Culture, Identity, and Diversity in the Sikh Tradition. University of Chicago Press. pp. 71–80. ISBN 978-0-226-61592-9.
  44. ↑ W. H. McLeod (1999). Sikhs and Sikhism. Oxford University Press. pp. 7–11. ISBN 978-0-19-564745-7.
  45. ↑ Giorgio Shani (2007). Sikh Nationalism and Identity in a Global Age. Routledge. p. 206. ISBN 978-1-134-10188-7.
  46. ↑ Singha, H.S. (2005). The Encyclopedia of Sikhism (Over 1000 Entries) (2nd ed.). New Delhi: Hemkunt Publishers. p. 29. ISBN 8170103010. BANDAI: This is the name given to the followers of Banda Singh Bahadur. Bandais regard him to be the spiritual successor to Guru Gobind Singh because of which they were expelled in 1721 AD from the mainstream by the Tatt Khalsa. Only a few Bandais survive now.
  47. ↑ Sects and other groups: Sikhism, Encyclopaedia Britannica
  48. ↑ McLeod, W.H. (1984). Textual Sources for the Study of Sikhism. Manchester University Press. p. 126. ISBN 9780719010637. Retrieved 2015-12-30.
  49. ↑ Jones, K.W. (1989). Socio-Religious Reform Movements in British India. Vol. 3. Cambridge University Press. p. 90. ISBN 9780521249867. Retrieved 2015-12-30.
  50. ↑ "Namdhari (Sikh sect)". Encyclopædia Britannica. 2019.
  51. ↑ V.K. Agnihotra (2010). Indian History with Objective Questions and Historical Maps, Twenty-Sixth Edition 2010. Allied Publishers. p. C-171. ISBN 9788184245684.
  52. ↑ Mandair, Arvind-Pal Singh (2013). Sikhism: A Guide for the Perplexed (illustrated ed.). London, England: A&C Black. p. 79. ISBN 9781441102317. Retrieved 1 May 2019.
  53. ↑ Gerald Parsons (2012). The Growth of Religious Diversity - Vol 1: Britain from 1945 Volume 1: Traditions. Routledge. pp. 221–222. ISBN 978-1-135-08895-8.
  54. ↑ 54.0 54.1 Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 353–354. ISBN 978-0-19-100411-7.
  55. ↑ Kristen Haar; Sewa Singh Kalsi (2009). Sikhism. Infobase Publishing. pp. 11–12. ISBN 978-1-4381-0647-2.
  56. ↑ 56.0 56.1 Roshen Dalal (2010). The Religions of India: A Concise Guide to Nine Major Faiths. Penguin Books. pp. 268–269. ISBN 978-0-14-341517-6.
  57. ↑ 57.0 57.1 Mandair, Arvind-Pal Singh (2013). Sikhism: A Guide for the Perplexed (illustrated ed.). London, England: A&C Black. p. 78. ISBN 9781441102317. Retrieved 1 May 2019.
  58. ↑ W. H. McLeod (2005). Historical Dictionary of Sikhism. Scarecrow Press. pp. 148–149. ISBN 978-0-8108-5088-0.
  59. ↑ Nicholas F. Gier (2014). The Origins of Religious Violence: An Asian Perspective. Lexington Books. pp. 203–204. ISBN 978-0-7391-9223-8.
  60. ↑ 60.0 60.1 Louis E. Fenech; W. H. McLeod (2014). Historical Dictionary of Sikhism. Rowman & Littlefield. p. 275. ISBN 978-1-4422-3601-1.
  61. ↑ J. S. Grewal (1998). The Sikhs of the Punjab. Cambridge University Press. pp. 215–216. ISBN 978-0-521-63764-0.
  62. ↑ Rivalry between Sikhs & Sant Nirankaris is almost a century old, Chitleen Sethi (2018)
  63. ↑ J. S. Grewal (1998). The Sikhs of the Punjab. Cambridge University Press. pp. 215–216. ISBN 978-0-521-63764-0.
  64. ↑ Nirmala: Sikhism, Encyclopaedia Britannica
  65. ↑ Sulakhan Singh (2001). "Heterodoxy in Sikhism: An Exposition of Some Sectarian Developments". In Parm Bakhshish Singh (ed.). Punjab History Conference, Thirty-second Session, March 17-19, 2000: Proceedings. Punjabi University. pp. 77–78. ISBN 978-81-7380-722-0.
  66. ↑ Purnima Dhavan (2011). When Sparrows Became Hawks: The Making of the Sikh Warrior Tradition, 1699-1799. Oxford University Press. pp. 221 note 3. ISBN 978-0-19-975655-1.
  67. ↑ Nirmala, The Encyclopedia of Sikhism Volume III, Punjabi University, Patiala, pages 236–237
  68. ↑ W. H. McLeod (2005). Historical Dictionary of Sikhism. Scarecrow Press. pp. 148–149. ISBN 978-0-8108-5088-0.
  69. ↑ 69.0 69.1 69.2 69.3 W. H. McLeod (2005). Historical Dictionary of Sikhism. Scarecrow Press. pp. 148–149. ISBN 978-0-8108-5088-0.
  70. ↑ 70.0 70.1 70.2 W. Owen Cole; Piara Singh Sambhi (2005). A Popular Dictionary of Sikhism: Sikh Religion and Philosophy. Routledge. p. 62. ISBN 978-1-135-79760-7.
  71. ↑ Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. Oxford University Press. pp. 87–88. ISBN 978-0-19-100411-7.
  72. ↑ Nityananda Misra (2019). Kumbha: The Traditionally Modern Mela. Bloomsbury Academic. pp. 79–80. ISBN 978-93-88414-12-8.
  73. ↑ 73.0 73.1 Nirmala, The Encyclopedia of Sikhism Volume III, Punjabi University, Patiala, pages 236–237
  74. ↑ 74.0 74.1 Pashaura Singh; Louis E. Fenech (2014). The Oxford Handbook of Sikh Studies. OUP Oxford. pp. 377–378. ISBN 978-0-19-100412-4.
  75. ↑ Purnima Dhavan (2011). When Sparrows Became Hawks: The Making of the Sikh Warrior Tradition, 1699-1799. Oxford University Press. pp. 221 note 3. ISBN 978-0-19-975655-1.
  76. ↑ 76.0 76.1 76.2 Mark Juergensmeyer (1995). Radhasoami Reality: The Logic of a Modern Faith. Princeton University Press. pp. 7–8, 14–17 with footnote 6, 23, 55–57, 85–86. ISBN 0-691-01092-7.
  77. ↑ Kristen Haar; Sewa Singh Kalsi (2009). Sikhism. Infobase Publishing. pp. 12–13. ISBN 978-1-4381-0647-2.
  78. ↑ Mark Juergensmeyer (1995). Radhasoami Reality: The Logic of a Modern Faith. Princeton University Press. pp. 41–42. ISBN 0-691-01092-7.
  79. ↑ 79.0 79.1 Kristen Haar; Sewa Singh Kalsi (2009). Sikhism. Infobase Publishing. pp. 12–13. ISBN 978-1-4381-0647-2.
  80. ↑ Prof, Anil Sarwal (2018-04-03). "Sardar Pritam Singh, First Baha'i of Sikh background". Medium (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Retrieved 2022-04-30.
  81. ↑ "Bahá'í Reference Library - Dawn of a New Day, Pages 31-32". reference.bahai.org. Retrieved 2022-04-30.
  82. ↑ 82.0 82.1 Paramjit Judge (2014), Mapping Social Exclusion in India: Caste, Religion and Borderlands, Cambridge University Press, ISBN 978-1107056091, pages 179-182
  83. ↑ Inflamed passions Archived 2019-12-04 at the Wayback Machine., Ajoy A Mahaprashasta (2009), Frontline (The Hindu), Volume 26, Issue 12, Quote: "The riots were sparked off by an attack on Sant Niranjan Dass, the head of the Jalandhar-based Dera Sachkhand, and his deputy Rama Nand on May 24 at the Shri Guru Ravidass Gurdwara in Vienna where they had gone to attend a religious function. A group of Sikhs armed with firearms and swords attacked them at the gurdwara, injuring both; Rama Nand later died. The Austrian police said the attack that left some 15 others injured “had clearly been planned”."
  84. ↑ "India's 'untouchables' declare own religion". CNN. 2010-02-03.
  85. ↑ Ronki Ram (2009). "Ravidass, Dera Sachkhand Ballan and the Question of Dalit Identity in Punjab" (PDF). Journal of Punjab Studies. 16 (1). Panjab University, Chandigarh. Archived from the original (PDF) on 2016-03-04. Retrieved 2013-12-05. {{cite journal}}: Unknown parameter |dead-url= ignored (|url-status= suggested) (help)
  86. ↑ Paramjit Judge (2014), Mapping Social Exclusion in India: Caste, Religion and Borderlands, Cambridge University Press, ISBN 978-1107056091, pages 179-182
  87. ↑ Gerald Parsons (1993). The Growth of Religious Diversity: Traditions. Psychology Press. pp. 227–. ISBN 978-0-415-08326-3. Retrieved 10 April 2012.
  88. ↑ "Punjab sect declares new religion". The Times of India. 2010-02-01. Archived from the original on 2011-08-11.
  89. ↑ "India's 'untouchables' declare own religion". CNN. 2010-02-03.
  90. ↑ "New Punjab sect lays down code | Original Story | Taaza News". Archived from the original on 2012-04-25. Retrieved 2011-12-03.
"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਸਿੱਖ_ਧਰਮ_ਦੀਆਂ_ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ&oldid=753992" ਤੋਂ ਲਿਆ